ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Μια ιστορία έρωτα και ποδοσφαίρου

2024-10-28 Μια ιστορία έρωτα και ποδοσφαίρου

Το 1927 Art Space παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θεατρικό έργο «Μια Ιστορία Ερωτα και Ποδοσφαίρου» του σύγχρονου Ιταλού συγγραφέα Μικέλε Σαντέραμο, σε σκηνοθεσία της Ακτίνας Σταθάκη.

Σε μια φτωχική πόλη της Νοτίου Ιταλίας, οι διαφορετικές κοινότητες Ιταλών και μεταναστών που ζουν εκεί αποφασίζουν, για να λύσουν τις διαφορές τους, να διοργανώσουν το πρώτο λαθραίο μουντιάλ του κόσμου: η κοινότητα που θα κερδίσει, θα αποκτήσει τον έλεγχο της πόλης για ένα χρόνο. Λίβυοι, Μαροκινοί, Βραζιλιάνοι, Ινδοί, Ιταλοί, προετοιμάζουν τις ομάδες τους. Καθώς εκτυλίσσεται το μουντιάλ, ένας Ιταλός παίκτης ερωτεύεται την αδελφή ενός Ινδού. Στην πορεία, ο έρωτάς τους θα έρθει αντιμέτωπος με τους νόμους του υποκόσμου, σε μια σύγκρουση που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.

Με αφορμή την ενδιαφέρουσα αυτή η παράσταση, που φέρνει σε επαφή δύο διαφορετικούς (ή ίσως και όχι τόσο διαφορετικούς) κόσμους, αυτόν του θεάτρου και του ποδοσφαίρου, το deBop.gr μίλησε με την Ακτίνα Σταθάκη

Αρχικά θα ήθελα να σας ρωτήσω, ποια ήταν η αφορμή για να στήσετε μια θεατρική παράσταση γύρω από το ποδόσφαιρο και μάλιστα με φόντο τον Ιταλικό Νότο.

Πρόκειται για ένα έργο που έπεσε στα χέρια μου πριν δέκα χρόνια περίπου και οι άνθρωποί του, οι ιστορίες του, με συγκίνησαν και έμειναν στο μυαλό μου για πολύ καιρό. Υπάρχει μια απλότητα, μια ανθρωπιά στο έργο, μιλά για ανθρώπους που ονειρεύονται, ελπίζουν, αγαπούν, αγωνίζονται να αλλάξουν την κοινωνική συνθήκη στην οποία έχουν βρεθεί. Αισθάνομαι οτι χρειαζόμαστε πιο πολλές τέτοιες ιστορίες στην καθημερινότητά μας, στο θέατρό μας, ανάμεσά μας. Ιστορίες στις οποίες ο καθένας μπορεί να βρει κάτι απο τη δική του ζωή, να συγκινθεί, να γελάσει. Για όλους αυτούς τους λόγους ήθελα πολύ να ανεβάσω αυτό το έργο, με τη σκέψη και την επιθυμία να προσελκύσει και ανθρώπους που ίσως έχουν αποξενωθεί απο το θέατρο και που μέσω αυτής της ιστορίας μπορεί να νιώσουν οτι το θέατρο τους αφορά.

Οσο για τον Ιταλικό νότο - έχει πάρα πολλές ομοιότητες με εμάς, η ιστορία θα μπορούσε να διαδραματίζεται και σε μια συνοικία της Αθήνας ή μια μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στην Ελλάδα. Ανθρωποι φτωχοί, που προσπαθούν να επιβιώσουν και να συνυπάρξουν στις συνθήκες που τους επέβαλλε η φτώχεια - μια συνθήκη που συναντάμε παντού στον παγκόσμιο Νότο.

Ποια διαδικασία ακολουθήσατε για την προσέγγιση του θέματος, υπήρξε κάποια έρευνα συγκεκριμένη, κάποια μεθοδοολογία πάνω στο θέμα της παράστασης;

Οπωσδήποτε διάβασα πάρα πολύ για ποδόσφαιρο - απο δοκίμια μέχρι λογοτεχνία, είδα πάρα πολλά βίντεο με παίκτες και τεχνικές, και άκουσα δεκάδες ώρες ποδοσφαιρικών ύμνων. Στην πορεία των προβών συνειδητοποίησα οτι και η ίδια η θεατρική πράξη, η διαδικασία της πρόβας, έχει πολλά κοινά με την ποδοσφαιρική προετοιμασία και παρουσία - η συγκέντρωση, η συνεργασία με τους άλλους επι σκηνής, η εγρήγορση ωστε να ανταποκρίνεται πάντα κανείς σε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Ολα αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν βρει το δρόμο τους στην παράσταση.

Εξίσου σημαντικό όμως σε ο,τι αφορά την προσέγγιση του έργου, υπήρξε η αναζήτηση μιας θεατρικής γλώσσας και αισθητικής που θα αναδεικνύει την αφηγηματική φύση του έργου και θα διατηρεί την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην αφήγηση και την αναπαράσταση. Αυτό ήταν ένα δύσκολο στοίχημα για όλους μας που σε κάθε παράσταση απαιτεί την προσοχή και την εγρήγορσή μας.

Ποια η άποψή σας για τη σχέση του ποδοσφαίρου με την πολιτική και την κοινωνική ζωή, γενικότερα; Ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή που γύρω από το ποδόσφαιρο έχει φτιαχτεί μια ολόκληρη βιομηχανία από παράγοντες, ΜΜΕ, στοιχηματικές εταιρείες κτλ

Νομίζω κι εδώ μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και το θέατρο ή την τέχνη γενικότερα: υπάρχει το ποδόσφαιρο-βαριά βιομηχανία οπου παίζονται συμφέροντα και το ποδόσφαιρο των παιδιών, των συλλογικοτήτων, της αλληλεγγύης και της συνεργατικότητας, που θα το βρείς στα μικρά γηπεδάκια στις γειτονιές και που πραγματικά δίνει μεγάλη χαρά και αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων. Ομοίως έχουμε την βαριά βιομηχανία της τέχνης που χρηματοδοτείται αδρά και στηρίζει το κοινωνικό και πολιτικό status quo, και έχουμε την τέχνη που δημιουργείται με λίγα μέσα σε μικρές γωνιές της πόλης και θέτει ερωτήματα, αμφισβητεί και δημιουργεί κοινότητες. Και στην περίπτωση του ποδοσφαίρου και της τέχνης, το πρώτο μου είναι αδιάφορο, το δεύτερο είναι γοητευτικό, μαγικό, ελπιδοφόρο και όποια αλλαγή προκύψει στον κόσμο θα έρθει απο εκει.

Πολλά στερεότυπα καταργούνται με το πέρας των χρόνων, θεωρείτε λοιπόν ότι και οι γυναίκες έχουν πια έρθει πιο κοντά με το ποδόσφαιρο σε σχέση με το παρελθόν;

Χωρίς να γνωρίζω στατιστικά στοιχεία υποθέτω πως ναί. Σίγουρα πια το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει κατακτήσει πολύ σημαντική θέση στον παγκόσμιο αθλητισμό. Και απο ο,τι βλέπω γύρω μου, όλο και πιο πολλές γυναίκες απολαμβάνουν το άθλημα ως θεατές εξίσου με τους άντρες.

H παράσταση θα ανέβει στον μικρό και ζεστό χώρο που έχετε δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια, το 1927 art space στην Κυψέλη. Μιλείστε μας για αυτό το εγχείρημα

Το 1927 είναι ένα αρ ντεκό μεγάλο διαμέρισμα του 1927 το οποίο εμείς μετατρέψαμε σε χώρο γκαλερί, περφόρμανς, σεμιναρίων και γενικά μικρής κλίμακας πολιτιστικών δρώμενων. Εχουμε φιλοξενήσει εκθέσεις φωτογραφίας, περφόρμανς χορού, καλλιτεχνικά residencies, ενώ αυτή είναι η δεύτερη θεατρική παράσταση που ανεβάζουμε στο χώρο. Ξεκινήσαμε λίγο πριν την πανδημία, στα τέλη του 2019, οποτε συνεχή παρουσία έχουμε τα τελευταία δυόμιση χρόνια περίπου.

Εξ αρχής ο στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε ένα χώρο πρωτίστως εργαστηριακό οπου οι καλλιτέχνες μπορούν να πειραματίζονται με φόρμες, κείμενα, ιδέες χωρίς την πίεση και το άγχος του αποτελέσματος. Για μένα επίσης είναι πολύ σημαντικό ο χώρος να αποτελεί κοιτίδα ανταλλαγών μεταξύ καλλιτεχνών της Ελλάδας και του εξωτερικού, να καταπιάνεται με θέματα και ερωτήματα που αφορούν την κοινωνία αλλα και να παρουσιάζει στο ελληνικό κοινό νέα κείμενα της σύγχρονης δραματουργίας. Ισως όμως το πιο σημαντικό σε σχέση με το χώρο και την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει τα τελευταία χρόνια που τον λειτουργούμε είναι οτι δημιουργεί μια καινούρια σχέση με το κοινό, πολύ κοντινή και ζεστή, γινόμαστε όλοι λίγο οικογένεια αν μπορώ να το πώ έτσι. Η καλλιέργεια μιας τέτοιας ουσιαστικής και μακροχρόνιας σχέσης, έστω και αν μιλάμε για μικρούς αριθμούς κάθε φορά, είναι για μας η μεγαλύτερη χαρά και δικαίωση.