Μια συνέντευξη με τον Ψυχο-λόγο του instagram

Στο Instagram μετράει περίπου 90.000 followers αλλά δεν τον ενδιαφέρει ακριβώς. Μόλις έβγαλε το δεύτερο βιβλίο του αλλά δεν τον ενδιαφέρει και αυτό ακριβώς. Είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου ή ο γνωστός Ψυχο - λόγος και τον ενδιαφέρει κυρίως να βοηθάει και να ταυτίζονται μαζί του οι ακόλουθοι και αναγνώστες του. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του "Συναισθηματικά πλήρης", αποφασίσαμε να κάνουμε μια εκ βάθεως συζήτηση...

- Πρώτα από όλα, θέλω να σε ρωτήσω πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου ως ψυχολόγος διαδικτυακά και επαγγελματικά.

 Προς το παρόν, δεν ασκώ το επάγγελμα του ψυχολόγου, ούτε θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ως ψυχολόγο, ακόμη κι αν έχω σπουδάσει ψυχολογία. Βλέπεις, οι μεταπτυχιακές μου σπουδές έχουν σχέση με τη θετική ψυχολογία και την ψυχολογία του coaching. Έχω στη φαρέτρα μου αρκετά εργαλεία, κλίμακες και θεωρίες για να γίνω coacher. Έχω εκπαιδευτεί πάνω σε αυτό, αλλά δεν έχω κάνει ακόμη αυτό το βήμα. Ωστόσο, στο Instagram με αποκαλούν ψυχολόγο. Ίσως, γιατί αποτυπώνοντας την ψυχή μου μέσω των λέξεών μου, εκφράζω και τις ψυχές των αναγνωστών μου. Εξού και η παύλα ανάμεσα στο «ψύχο» και το «λόγος». Πρόκειται για λογοπαίγνιο που σημαίνει «λόγια ψυχής».

- Πώς ξεκίνησε το ταξίδι της συγγραφής για σένα;

 Το ταξίδι της συγγραφής ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2016 μέσω άρθρων εμπνευσμένων από προσωπικά βιώματα, ως ένας τρόπος να βρω τη φωνή μου. Από μικρός ένιωθα πως δεν μπορώ να συμβαδίσω με την εποχή μας. Έτσι, δημιούργησα τον δικό μου κόσμο. Τα άρθρα έγιναν στιχάκια, τα στιχάκια άρχισαν να συνοδεύονται από κείμενα κι αργότερα τα κείμενα, μου έδωσαν το έναυσμα να ξεκινήσω να γράφω βιβλία.

- Πώς μεταπήδησες από το συναισθηματικό κενό στη συναισθηματική πληρότητα;

Το άλμα έγινε όταν αντιλήφθηκα πως δε χρειάζομαι κανέναν άνθρωπο για να νιώσω γεμάτος. Ερωτεύτηκα τη ζωή κι έτσι ένιωσα πλήρης. Στο πρώτο βιβλίο διαβάζει ο αναγνώστης το ταξίδι μου με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, ενώ στο δεύτερο, το ταξίδι μου προς την Ιθάκη, εκεί που νιώθω ψυχικά ήρεμος, έχοντας ερωτευτεί τη ζωή.

- Βλέπεις κάποια διαφορά ανάμεσα στα δύο βιβλία τόσο συγγραφικά όσο και από την πλευρά της αποδοχής;

Συγγραφικά, η διαφορά είναι τεράστια! Στο πρώτο βιβλίο ο λόγος μου είναι πιο απλός κι ο τρόπος που αφηγούμαι τις καταστάσεις πιο ρομαντικός. Στο δεύτερο βιβλίο ο λόγος μου είναι πιο ώριμος κι ο τρόπος που αφηγούμαι τις καταστάσεις πιο ρεαλιστικός, ωμός και σκληρός. Όσον αφορά την αποδοχή, με μεγάλη μου θλίψη, θα πω, πως το βιβλίο «Συναισθηματικά Κενός», έχει μεγαλύτερη απήχηση. Ξέρεις γιατί, χρησιμοποιώ τη λέξη θλίψη; Γιατί η μεγαλύτερη απήχηση αυτού του βιβλίου, υποδηλώνει πως ζούμε σε μία εποχή συναισθηματικά κενή, όπου οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν συντροφιά κι ελπίδα σ’ ένα βιβλίο βαμμένο με συναίσθημα, για να νιώσουν πως εκεί έξω, υπάρχει ένας άνθρωπος που τους καταλαβαίνει.

- Πώς ορίζεις την επιτυχία;

Επιτυχία για εμένα είναι τα μηνύματα που λαμβάνω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής μου. Δε με απασχολεί κανένας αριθμός, μονάχα το «ευχαριστώ» που θα ακούσω από τους αναγνώστες μου είτε έχοντας διαβάσει τα στιχάκια είτε τα βιβλία μου. Επιτυχία είναι να κρατώ συντροφιά στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Να τους ταξιδεύω και να τους δίνω ελπίδα!

- Σχετίζεται η ψυχική με τη σωματική υγεία;

 Προσωπικά, θαρρώ πως είναι πραγματικά εντυπωσιακή και παράλληλα αληθινή, η σύνδεση της ψυχής με το σώμα. Αλληλένδετα κι αδιαχώριστα μέχρι τη μέρα του φυσικού τους διαχωρισμού. Ένα τραύμα στην ψυχή, μπορεί να εκδηλωθεί με διαφορετικούς τρόπους, όπως για παράδειγμα δερματολογικά ή με τη μορφή κρίσεων πανικού. Κι αυτό θα πρέπει να μας πει πολλά! Η ψυχική μας υγεία πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας!

- Όντας ψυχολόγος, πες μου πώς πιστεύεις ότι μπορεί ένας άνθρωπος να βοηθήσει τον εαυτό του.

Θα γίνω συγκεκριμένος. Πρέπει να εισάγει στη ζωή του την αρετή της ευγνωμοσύνης. Να ευγνωμονεί κάθε μικρή στιγμή στη ζωή. Να ευγνωμονεί κάθε ανατολή και δύση του ηλίου που αντικρίζει. Να ευγνωμονεί που είναι υγιής. Ύστερα, αφού έχει μάθει να εκτιμάει, πρέπει να εστιάσει στην πνευματική του εξέλιξη. Στην ευθυγράμμιση της ψυχής, του μυαλού και τους σώματός του. Δηλαδή, να τρέφεται σωστά, να πίνει νερό, να κοιμάται σωστά, να γυμνάζεται, να ασχολείται με τις τέχνες, να σκέφτεται θετικά, να κάνει διαλογισμό και γενικότερα δραστηριότητες που τον γεμίζουν. Ακούγονται δεδομένα αυτά; Έλα, που δεν είναι!

- Τι είναι ο έρωτας για σένα;

Η κινητήρια δύναμή μου. Το οξυγόνο μου. Το μελάνι μου. Τα πάντα μου. Είναι ένα συναίσθημα, που έχει χαθεί στις μέρες μας και λίγοι έχουν την τύχη να το νιώσουν. Προσωπικά, είμαι ερωτευμένος με τη ζωή και θαρρώ πως ο έρωτας είναι το μοναδικό όμορφο συναίσθημα, που μας έχει απομείνει στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Όποιος έχει ερωτευτεί, γνωρίζει πώς είναι να έχεις πεταλούδες στο στομάχι και πώς μία αγκαλιά μπορεί να απορροφήσει όλο το φορτίο της ρουτίνας.

- Πόσο μπορεί η απώλεια και ο θάνατος να μας επηρεάσουν;

Πένθος βιώνουμε τόσο από έναν φυσικό θάνατο, όσο κι από μία απώλεια. Για παράδειγμα, από έναν χωρισμό. Φυσικά, πρόκειται για δύο καταστάσεις που μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό, καθώς αναπροσαρμόζεται απότομα η πραγματικότητά μας και νιώθουμε πως χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Όμως, τίποτα δεν τελειώνει σ’ έναν θάνατο ή σ’ έναν χωρισμό! Επηρεαζόμαστε, μα έρχεται η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε πως η ζωή προχωράει και πως μαζί της πρέπει να προχωρήσουμε κι εμείς. Σαφώς, θα πονέσουμε. Σαφώς, θα κλάψουμε. Μα στο τέλος θα μεταμορφωθούμε, θα γίνουμε πιο δυνατοί!

- Είναι χρήσιμο το σκοτάδι στη ζωή μας;

Εξαρτάται… Το σκοτάδι που θα φέρει ένας άλλος άνθρωπος στη ζωή μας, δεν είναι χρήσιμο. Ή μάλλον καλύτερα είναι, καθώς θα είναι μία κόκκινη σημαία προς αποφυγή, την επόμενη φορά που θα δούμε έναν άνθρωπο με παρόμοιο μοτίβο. Το σκοτάδι που θα περάσουμε εμείς, απ’ τα εμπόδια που θα φέρει η ζωή στο δρόμο μας, είναι απαραίτητο, γιατί μέσα από αυτό, αφενός θα γίνουμε πιο δυνατοί κι αφετέρου θα μάθουμε να εκτιμούμε περισσότερο το φως. Πάντα υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ!

- Τι οδηγεί τους ανθρώπους στην τέχνη;

Θα μιλήσω προσωπικά. Θεωρώ πως μας οδηγούν οι βαθύτερες ανησυχίες μας, όλα αυτά που δεν ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία μας, τα στενά όρια που έχει θέσει η κοινωνία. Για παράδειγμα, θα στραφείς στην τέχνη, για να δεις την όμορφη πλευρά του έρωτα, καθώς πλέον είναι είδος υπό εξαφάνιση. Δεν είμαι απαισιόδοξος. Είμαι ρεαλιστής και μιλώ σύμφωνα με τα όσα έχω δει από τις δεκάδες ιστορίες, που έχουν μοιραστεί μαζί μου. Η κοινωνία μας θυσίασε τα πάντα στο βωμό της απόλαυσης και του εφήμερου.

- Πώς ισορροπείς ανάμεσα στην επιστήμη και την τέχνη;

Ουφ! Είναι δύσκολη η ισορροπία ανάμεσα σε δύο αντίθετους πόλους. Απ’ τη μία πλευρά είμαι αρκετά ορθολογιστής λόγω του ακαδημαϊκού υπόβαθρού μου, ενώ απ’ την άλλη είμαι αθεράπευτα ρομαντικός. Είναι σαν να έχω δύο πτυχές. Μία που ανήκει στην επιστήμη και μία που ανήκει στην τέχνη. Βγάζω κάθε πτυχή, όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Συνήθως όμως, προσπαθώ να τα συνδυάζω. Για παράδειγμα, στο βιβλίο μου «Συναισθηματικά Πλήρης», έχω συνδυάσει την επιστήμη με την τέχνη!

- Νιώθεις ότι φέρεις ευθύνη για αυτά που γράφεις στη σελίδα σου;

Ξεκάθαρα! Όμως, στο τέλος της ημέρας εκφράζω τις απόψεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Δε θα αγγίξω ένα θέμα, που είναι έξω απ’ τη σφαίρα της επιρροής μου ή κάτι που δεν έχω τις γνώσεις. Δε με νοιάζει να τσαλακώσω την εικόνα μου. Αν δεν είμαι καλά, θα το δείξω. Αν κάτι με ανησυχεί, θα το αποτυπώσω. Γράφοντας πέντε χρόνια στη σελίδα μου, ξέρω πως ο κόσμος έχει ανάγκη την αλήθεια μου και πως τα συναισθήματά μου είναι συναισθήματα που νιώθουν κι άλλοι άνθρωποι.

- Τι αντίκτυπο έχουν τα social media στην καθημερινότητα;

Αν βγάλουμε από την εξίσωση την ενημέρωση που μας παρέχουν, τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τους φίλους μας και το γεγονός πως μπορούμε να ακολουθούμε τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες, το αντίκτυπο τους είναι αρνητικό. Βομβαρδιζόμαστε με τόσα αρνητικά ερεθίσματα, με πλασματικούς κόσμους, με το «φαίνεσθαι» ανθρώπων που προσπαθούν να πείσουν τους ίδιους για τη ζωή που ζουν… Είναι πραγματικά λυπηρό. Προσπαθούν όλοι να επιβεβαιώσουν πράγματα για τον εαυτό τους, ενώ παράλληλα νιώθουν πως όλα αντικαταστούνται εύκολα, καθώς με ένα μήνυμα μπορείς να γνωρίσεις ένα νέο άνθρωπο. Και το πιο άσχημο από όλα; Το «φαίνεσθαι» γεμίζει με αρνητικά συναισθήματα μία μερίδα ανθρώπων, που δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή τους…

- Ο χρόνος είναι δάσκαλος ή γιατρός;

Ο χρόνος είναι ο καλύτερός μου φίλος. Είναι και δάσκαλος και γιατρός. Δάσκαλος γιατί σου δείχνει το λόγο που συνέβη, ό,τι συνέβη και γιατρός γιατί θεραπεύει κι επουλώνει ακόμη και το μεγαλύτερο τραύμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που χρησιμοποιώ συχνά τη φράση «ο χρόνος θα δείξει». Έμαθα από μικρός, πως ο χρόνος ξεδιπλώνει πάντα τα χαρτιά του και δείχνει την αλήθεια του. Αρκεί μονάχα να έχεις υπομονή.

- Γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι κυνηγάμε το ανέφικτο;

Κυνηγάμε το ανέφικτο, γιατί έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως είναι αυτό που θέλουμε κι αυτό που μας αξίζει. Αν όμως κάνουμε ένα βήμα πίσω και κάνουμε έναν αναστοχασμό, θα καταλάβουμε πως ίσως δε μας αξίζει όσο πιστεύαμε. Δε χρειάζεται να κυνηγάς κάτι, αν αυτό δε έρχεται κοντά σου. Χρειάζεται να διεκδικείς όμως, αυτά που με κάθε κίνησή σου, έρχονται πιο κοντά σου. Για παράδειγμα, κυνηγάς έναν άνθρωπο, επειδή είσαι ερωτευμένος, μα όσο τον κυνηγάς, εκείνος τόσο απομακρύνεται. Βάζεις την ταμπέλα του ανέφικτου κι εξακολουθείς να κυνηγάς. Γιατί; Το θέμα είναι να μην τρέχει μακριά κάποιος από εσένα. Να διεκδικείς με υγιή τρόπο κι όχι να πασχίζεις για το αδύνατο.

- Τι σου δίνει κίνητρο στη ζωή;

Ο έρωτας, η θέλησή μου για πνευματική εξέλιξη, η βοήθεια που παρέχω σε άλλους ανθρώπους, το «ευχαριστώ» και κάθε μικρή στιγμή της ζωής. Θα μοιραστώ μαζί σου κάτι όμορφο που συνέβη πρόσφατα. Είχα κατέβει στην Ερμού κι ανέβασε ένα story, στο οποίο έγραφα, πως ο πρώτος που θα μου στείλει μήνυμα και θα είναι στην Ερμού, θα του κάνω δώρο το βιβλίο μου, «Συναισθηματικά Πλήρης». Μου έστειλε πρώτη μία κοπέλα και κατευθείαν συναντηθήκαμε για να της το δώσω. Με κοίταξε γεμάτη χαρά και μ’ ευχαρίστησε τόσο για το έργο που επιτελώ στη σελίδα μου, όσο και για το δώρο μου. Ύστερα, πήγα για καφέ με τους φίλους μου κι ανοίγοντας το κινητό μου, είδα το ακόλουθο μήνυμα: «Την επόμενη φορά που θα είσαι κέντρο, στείλε μου μήνυμα, για να σου φέρω τη δική μου δημιουργία, φτιάχνω κεράκια. Δεν ξέρω πως αλλιώς να σε ευχαριστήσω. Συνέχισε να μας εμπνέεις». Το κερί αυτήν τη στιγμή, στολίζει το γραφείο μου και με γεμίζει με συναισθήματα χαράς, καθώς μέσα από κάτι τόσο μικρό, έλαβα πίσω κάτι για εμένα τόσο μεγάλο. Οπότε, ναι, η αλληλεπίδρασή μου με τους ανθρώπους, μου δίνει κίνητρο για ζωή.

- Πώς βλέπεις τον κόσμο μετά την πανδημία;

Θαρρώ πως ακόμη δεν έχουμε δει τις επιπτώσεις της πανδημίας. Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι αφιέρωσαν το χρόνο που είχαν για να εστιάσουν στον εαυτό τους. Αντιθέτως, άφησαν όλη αυτήν την κατάσταση να τους καταβάλει, με αποτέλεσμα να επικρατεί ένα χάος αυτήν τη στιγμή. Ένα χάος που ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί. Φαίνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις. Δε θα πω περισσότερα.

- Πέραν της επιστήμης και της τεχνολογίας φυσικά, έχει κάνει βήματα μπροστά η ανθρωπότητα;

Σαφώς κι έχει κάνει βήματα μπροστά η ανθρωπότητα. Αυτό όμως που παρατηρώ, είναι πως η γενιά μας, στρέφεται περισσότερο προς ένα δρόμο ενσυναίσθησης και συμπόνιας, κάτι που μου δίνει ελπίδα για το μέλλον.

- Πώς βλέπεις τον κόσμο αυτήν τη στιγμή σε μια κλίμακα αισιοδοξίας από το 1 έως το 10 όπου το 10 είναι η ανώτατη αισιοδοξία;

Δεδομένου της κατάστασης που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στη Δύση, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Ζούμε μαύρες μέρες. Από τη μία ο κορονοϊός, από την άλλη οι γυναικοκτονίες κι από την άλλη ο πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Τι να λέμε τώρα; Με κάνει να αναρωτιέμαι… άραγε, σε τι κοινωνία θα φέρουμε τα παιδιά μας; Όμως, όντας αισιόδοξος άνθρωπος, πάντα ελπίζω για το καλύτερο και θέλω να πιστεύω πως θα έρθουν πιο φωτεινές και γαλανές μέρες.

- Σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα να συμπεριλάβεις και άλλους συγγραφείς στον εκδοτικό σου οίκο;

Είναι το όνειρό μου. Να δώσω βήμα σε ανθρώπους που πρεσβεύουν παρόμοιες αξίες με εμένα. Ανθρώπους που γράφουν αποτυπώνοντας την ψυχή τους στο χαρτί. Είμαι 25. Στα 30 μου, ευελπιστώ να έχω φτάσει πιο κοντά στην εκπλήρωση αυτού του στόχου και να έχω μαζί μου κι άλλους συγγραφείς.

- Τι ετοιμάζεις;

Αχ… Η ζωή τα φέρνει περίεργα κάποιες φορές, μα σίγουρα έχει τους λόγους της. Είχα ξεκινήσει να γράφω το τρίτο βιβλίο. Θα ήταν το τέλος της σειράς «Συναισθηματικά». Απ’ ότι φαίνεται όμως, η ιδέα αυτή θα μείνει στο συρτάρι κι αυτό γιατί δεν μπορώ να την υλοποιήσω μόνος μου. Ήταν το όνειρό μου μαζί μ’ έναν άλλον άνθρωπο, που απ’ ότι φάνηκε δεν ήταν τόσο δυνατό για να δει το φως του ήλιου. Δε βαριέσαι όμως; Κάποια πράγματα μένουν μισά. Έτσι είναι η ζωή. Η έμπνευση όμως δε σταματά ποτέ. Ετοιμάζω μία ποιητική συλλογή με σκοπό να εκδοθεί τον Οκτώβριο. Όμως, θέλω να αφήσω τον χρόνο να κυλήσει, για να δω, αν όντως θέλω να την μοιραστώ με τους αναγνώστες μου ή αν θα μείνει κι αυτή στο συρτάρι!