Μιχάλης Συριόπουλος: Φοβόμαστε να ονειρευτούμε και είναι πολύ άδικο αυτό!

Ο Μιχάλης Συριόπουλος αποτελεί ήδη το next big thing του εγχώριου θεάτρου. Η παρουσία του στη Δίκη του Κ. και στον Καντίντ ή Η αισιοδοξία στο θέατρο Πόρτα με έκανε να θέλω πολύ να τον γνωρίσω από κοντά και να μάθω όσα περισσότερο μπορώ για τον πολυπράγμονα ηθοποιό από τη Θεσσαλονίκη. Συναντηθήκαμε στο Closer στα Εξάρχεια, εγώ, ο Μιχάλης και ο Πάρης (ο σκυλάκος του), ήπιαμε καφέ και συζητήσαμε. Πολλή κουβέντα. Είναι γλυκός άνθρωπος, ευγενής, με άποψη και πάνω από όλα ένας υπερταλαντούχος ηθοποιός που του αξίζει η προσοχή σας γιατί είναι και ένας υπέροχος άνθρωπος. Μπορεί η συνέντευξη να μην έχει κλασική μορφή, είναι όμως ένας τρόπος να γνωρίσετε κι εσείς καλύτερα το Μιχάλη!

Μετακόμισα Αθήνα από Θεσσαλονίκη πέρσι το Μάιο έπειτα από την πρόταση του Θωμά Μοσχόπουλου για τη Δίκη του Κ. Θα έλεγα ότι η μετάβαση αυτή ήταν ομαλή. Θεωρώ ότι ήμουν από τους τυχερούς γιατί δέχτηκα μια μεγάλη αγκαλιά εδώ, τόσο από τους ανθρώπους που συνάντησα όσο και από τους δημοσιογράφους.

Η Δίκη του Κ. είναι πραγματικά μια παράσταση πρόταση για μένα και κρύβει πολλή δουλειά πίσω της. Μου αρέσει το σωματικό θέατρο, αλλά μου αρέσουν όλα τα είδη θεάτρου. Δεν μπορώ να καταλήξω ακόμα, θα περιμένω να μεγαλώσω για να αποφασίσω (γέλια). Θα ήθελα να δοκιμαστώ σε όλα όμως και όπου μας βγάλει. Άλλωστε πιστεύω ότι πλέον όλα τα είδη θεάτρου μπερδεύονται σε μια παράσταση. Ζούμε σε μια εποχή πολύ μπερδεμένη γενικά.

Δεν ξέρω αν αυτό μου αρέσει, γιατί η απεριόριστη ελευθερία οδηγεί σε ασυδοσία και χάος. Πάνω στην προσπάθειά μας για το διαφορετικό, να κάνουμε κάτι άλλο, πήγαμε στο χάος. Είναι σαν να έχουν ειπωθεί όλα, αλλά εμείς δεν προλάβαμε να τα πούμε. Έπειτα το σ’ αγαπώ ένα είναι αλλά λέγεται από διαφορετικά στόματα. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αφού το είπε αυτός δεν μπορεί να το πει ο άλλος.

Ο Κάφκα από την άλλη δεν είναι με τα καλά του, θα πρέπει να το ξέρουμε αυτό (πολλά γέλια τώρα). Απέξω μπορεί να φαίνονται όλα καλά και καθωσπρέπει, αλλά στο μυαλό και στην ψυχή του γίνεται χαμός. Είναι πρωτοπόρος και ο άρχοντας του παραλόγου. Επίσης, είναι ένας πολυδιαβασμένος και ευρέως γνωστός συγγραφέας. Για όλα αυτά με φόβισε στην αρχή. Ωστόσο εγώ προερχόμουν από κλασικό ψυχολογικό/ ρεαλιστικό θέατρο και ο Θωμάς έχει τελείως διαφορετική προσέγγιση. Οπότε μετά από ένα διάστημα «αυτοβασανισμού» για να φύγουν όλα αυτά από μέσα μου, αφέθηκα στα χέρια του, με καθοδήγησε όπως ήθελε, ομαδικά, και δε με ένοιαξε ούτε μία στιγμή ο Κ. αλλά η ομάδα. Φέτος ουσιαστικά βλέπω ξανά, από την αρχή τι έκανα πέρσι.

Ζούμε σε μια εποχή που αναιρούμε το καθετί. Νομίζω βρισκόμαστε σε μια κατάσταση πέρα και από το μηδενισμό. Κατάλοιπο της κρίσης; Μπορεί και θα περάσει μάλλον…

Το άλλο πάλι που όλοι έχουν αλλεργία στο ρομαντισμό και το συναίσθημα δεν το καταλαβαίνω. Το μελό θεωρείται ξεπερασμένο. Το μελό με την έννοια του ερωτευμένου που τα βλέπει όλα όμορφα και νιώθει όμορφα. Μαγκιά είναι το με πόσους περισσότερους θα πας, λες κλαίω ενώ γελάς… Έχουν αντιστραφεί οι όροι και γίνονται μυστήρια τα πράγματα.

Εδώ στην Αθήνα μου αρέσει πολύ. Έχω εγκλιματιστεί αρκετά αλλά μου φαίνεται περίεργο να μην έχω δικούς μου ανθρώπους εκεί ακόμα και κοινό που πλέον το γνώριζα με τα χρόνια. Όμως τίποτα δε θέλει άγχος, όλα θα έρθουν σιγά σιγά ή ακόμα καλύτερα όπως έρθουν τα πράγματα. Όταν κάτι το ζορίζεις να γίνει το εκβιάζεις ουσιαστικά και αν το εκβιάζεις τι τα θες;;; Αν είναι να έρθει, θα έρθει ή για να στο πω αλλιώς αν θέλεις κάτι δεν μπορεί να μη σε θέλει κι αυτό. Αν δεν έρθει μάλλον δεν το ήθελες («τι λέω Χριστέ μου» και γέλια).

Προχωράω με την ψυχούλα και το ένστικτό μου πλέον. Μου έχει βγει σε καλό γιατί κάνω αυτό που θέλω και αγαπώ. Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις, που πάμε ρε παιδιά; Ένα κύριο χαρακτηριστικό μας είναι ότι λίγοι άνθρωποι κάνουν αυτό που θέλουν. Αλλά για σκέψου: αν όλοι εξασκούσαμε αυτό που αγαπάμε, τι ωραία θα ήταν! Δε θα είχαμε γκρίνια, στεναχώρια και πολλά άλλα προβλήματα. Όμως στο όνομα της κρίσης φοβόμαστε να ονειρευτούμε και είναι πολύ άδικο αυτό, γιατί κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Εγώ γελάω πάρα πολύ γιατί κυκλοφορείς ένα Σάββατο και βλέπεις έξω ένα χαμό. Μια τρέλα να ντυθούμε, να στολιστούμε και να βγούμε έξω να πιούμε. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μανία να ξεφορτωθεί κανείς αυτό το βάρος που φέρει από όλη την εβδομάδα. Είναι σαν να μη μας αγαπάμε. Είναι σαν να τους έχουν όλους δεμένους κάθε μέρα και το Σάββατο τους λύνουν. Και είναι ένα γενικό φαινόμενο.

Ο Καντίντ είναι ακόμα πιο δουλεμένη παράσταση από τη Δίκη του Κ. Κι αυτό γιατί έπρεπε πρώτα από όλα να μη μοιάζει στη Δίκη, αλλά χρησιμοποιεί παρόμοιο κώδικα και δεύτερον ήταν το θέμα της γλώσσας που έπρεπε να ρέει, ενώ ταυτόχρονα το σώμα εξηγεί.

Ο Βολταίρος σου εξηγεί τα πάντα αναλυτικά, ενώ ο Κάφκα δε σου εξηγεί απολύτως τίποτα. Σου θέτει τα ερωτήματα και τις έννοιες και εσύ βάζεις πάνω σε αυτά/ες ό,τι νομίζεις. Αυτή είναι η διαφορά τους και η γοητεία τους. Βέβαια, είναι σπάνιοι και οι δυο στο θέατρο. Δε νομίζω ότι βλέπουμε συχνά Βολταίρο και Κάφκα στο θέατρο.

Πέρσι με την επιλογή του Θωμά να δώσει σε 10 νέους ανθρώπους το βήμα και τον κεντρικό ρόλο σε μένα μας αγκάλιασαν περισσότερο οι δημοσιογράφοι και οι κριτικοί. Φέτος μαθεύτηκε αυτό και βλέπουμε αρκετό κόσμο στο θέατρο και είναι τόσο παρηγορητικό αυτό… Παρόλο που δεν είμαστε πρώτα ονόματα. Το να βλέπεις να γεμίζει η πλατεία είναι αυτή η φωνή μέσα σου που λέει: «τι ωραία ρε παιδί μου».

Φοβάμαι τους σεισμούς. Και το θάνατο, αυτήν την ασφυξία… Τον σκέφτομαι πολύ. Μεγαλώνουν και οι δικοί σου και ξεκινάς να πρέπει να το βάλεις και αυτό στο μυαλό σου. Είναι ένα κομμάτι της ζωής κι αυτό. Κάτι που άρχισε θα πρέπει και να τελειώσει. Νομίζω ότι το βάζω στο μυαλό μου για να το ξορκίσω. Καλό θα ήταν να το έχουμε στο μυαλό μας γενικά. Αν το σκεφτόμαστε και λίγο το γεγονός ότι δεν είμαστε για πάντα, μπορεί να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Νομίζω δεν μπορώ χωρίς μουσική. Μπορεί να ξυπνήσω το πρωί και να ακούσω Κάλλας ή Τσανακλίδου ή μια τρελή τζαζιά ή Μπέλλου. Δεν είμαι και στα καλά μου… Δεν μπορώ το σκληρό ροκ ήχο. Αλλά που και που μπορεί να μπει και psychedelic/ house/ techno. Πάει ανάλογα με τη διάθεση. Θεωρώ ότι η μουσική είναι ό,τι σπουδαιότερο έχουμε μαζί με τα βιβλία. Είναι πράγματα που σε ταξιδεύουν και σου ανοίγουν το μυαλό.

Εγώ δεν ασχολούμαι με τη μουσική. Κάποτε όμως προσπάθησα να μάθω ακορντεόν αλλά το πούλησα γιατί θέλαμε να συγκατοικήσουμε και αγόρασα κρεβάτι. Κάνω κάτι τέτοια (πάρα πολλά γέλια). 

Χωρις πλάκα τώρα δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα οι σχέσεις;  Μέχρι να γνωρίσεις κάποιον, να τον κατακτήσεις, να τα βρείτε, υπάρχει πόνος ανάμεσα σε όλα αυτά. Μετά χωρίζεις, άρα ακόμα περισσότερος πόνος, τρως, παχαίνεις και πάλι από την αρχή. Πιο πολύ πονάς, παρά το ζεις. Παιδιά πάρτε σκύλους (γέλια).

Το πρόβλημα αρχίζει στο ότι οι δύο άνθρωποι ορίζουν τη σχέση τους. Άρα πρέπει να συζητάνε συνέχεια για αυτή τη σχέση, γιατί οι σχέσεις αλλάζουν κάθε μέρα. Εκεί θέλει μεγάλα κότσια για να πας παραπέρα. Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι διαθέσιμοι να συζητάμε για τη σχέση μας και κάπου εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Γκρίνια, διαφωνίες κ.λπ. Αυτό το πράγμα δεν αντέχεται. Πώς και γιατί να αφεθείς τελείως και σε ποιον; Και ποιο είναι τελικά το μυστικό; Αυτά τα άλυτα πρέπει να λύσουμε. Αλλά από την άλλη είναι πολύ ωραίο να είσαι με έναν άνθρωπο.

Αυτό που μας λείπει είναι να βρούμε το κέντρο μας, την αφετηρία μας, τους στόχους μας. Αυτό μπορούμε να το λύσουμε με μουσική και βιβλία που λέγαμε και πριν. Να επιστρέψουμε στα μικρά και αυτονόητα αλλά πολύ σημαντικά!

«Καλά τα λέτε αλλά έχουμε δουλίτσα. Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας»!!!

Αφού μιλήσαμε σχεδόν για τα πάντα, σταματήσαμε την ηχογράφηση και είπαμε άλλα τόσα, σας προτείνω με το χέρι στην καρδιά να τον δείτε στη σκηνή, να τον χαιρετήσετε μετά κι ας είναι μωβ από ντροπή, να του δώσετε μια σοκολάτα να ηρεμήσει!

Μιχάλη σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! 

Η φωτογραφίου εξωφύλλου είναι παραχώρηση του Τάσου Θώμογλου.

Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι παραχώρηση του Πάτροκλου Σκαφίδα.