Μυρτώ Γκόνη - Κων/νος Μπιμπής: «Θέλουμε να μιλήσουμε για την απώλεια, αλλά και για όσα συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι θέλουν να παραμείνουν μαζί».

Ένα απόγευμα του Δεκεμβρίου, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε με τη Μυρτώ Γκόνη και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή στο Ursa Minor με αφορμή το "Forget Me Not", την παράσταση που έχουν επιμεληθεί οι ίδιοι μεταφράζοντας, σκηνοθετώντας και ταυτόχρονα ερμηνεύοντας. Η συζήτηση κύλησε αυθόρμητα και φυσικά, αγγίζοντας τα ζητήματα της μνήμης, της λήθης, της απώλειας και κυρίως της κοινής πορείας που συνδέει τους ανθρώπους. Ζητήματα που δύσκολα χωρούν σε λόγια, που όταν όμως παίρνουν αυτή τη μορφή, είναι αδύνατο να μη σε αγγίξουν. 

Συνεργάζεστε και πολλά χρόνια μαζί και είστε και φίλοι. Πώς ήταν η συνεργασία, στη μετάφραση, τη δραματουργική επεξεργασία, τη σκηνοθεσία και γενικότερα την ερμηνεία στο «Forget Me Not»;

Μυρτώ Γκόνη: Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ακριβώς συνεργασία. Ήταν μια συνέχεια της συνομιλίας μας, της κοινής μας επαφής. Δεν υπήρξε μια έναρξη κάποιας καινούργιας, πιο πυκνής, πιο άλλου τύπου συνεργασίας, ενός επαγγελματικού πλαισίου. Εννοώ ότι ήταν τόσο ομαλός ο τρόπος που επικοινωνούσαμε πριν και ο τρόπος που επικοινωνήσαμε και κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και μετά. 

Κωνσταντίνος: Και ακόμα.

Μυρτώ: Ναι. Ήταν τόσο smooth και απαλό και ήταν για να γίνει. Δεν διατάραξε κάτι. Δεν υπήρξε έναρξη συνεργασίας, τέλος συνεργασίας, φιλία. Δεν διαχωρίζονται κάπως.

Κωνσταντίνος: Συμφωνώ απόλυτα με τη συνάδερφο, φίλη, συνεργάτιδα, συνδραματουργό, συμπρωταγωνίστρια, συσκηνοθέτρια. Σε αυτό βοήθησε ότι αφότου βρήκαμε το έργο και απευθυνθήκαμε στον παραγωγό και ο παραγωγός μας είπε «πάμε να το κάνετε», έγινε πολλούς μήνες πριν. Δηλαδή, ξεκινήσαμε να το μεταφράζουμε το έργο τον Φλεβάρη.

Μυρτώ: Τον Γενάρη, Φλεβάρη. Του ‘24.

Κωνσταντίνος: Οπότε, μετά αφού το μεταφράσαμε πολύ μαλακά, κάναμε τρεις πρόβες την εβδομάδα. Δηλαδή, κάπως ήταν σαν δύο φίλοι να βρήκαν ένα ωραίο έργο και άντε σιγά-σιγά να το μεταφράσουμε, άντε σιγά-σιγά να το διαβάσουμε, άντε να κάνουμε κάτι αυτοσχεδιαστικό. Ήταν λίγο αυτή η λογική που δουλέψαμε που βοήθησε και σε αυτό που είπε η Μυρτώ.

Ο  Tristan Bernays θεωρείται ένας από τους σημαντικότερου σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς. Τι πιστεύετε ότι τον κάνει τόσο ιδιαίτερο και για ποιο λόγο τον επιλέξατε;

Κωνσταντίνος: Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς τυχαία τον επιλέξαμε. Δηλαδή, διαβάσαμε πολλά έργα και κάπως η μπίλια έκατσε σε αυτό το έργο. Μετά ψάχνοντας βρήκαμε και τα άλλα του έργα και την πορεία του. Δεν ξέραμε, δηλαδή, τον συγγραφέα. Δεν πήγαμε με γνώμονα αυτό. Διαβάζαμε πολλά έργα τα οποία εστιάζουν στην σχέση ενός ζευγαριού και έχουν μια διάρκεια στον χρόνο, που δείχνουν την πορεία της σχέσης ενός ζευγαριού. Διαβάσαμε πολλά έργα ίσως αν εστιάσαμε κάπου να ήταν στα αγγλικά έργα.

Μυρτώ: Έχουν πιο μεγάλη παραγωγή τέτοιων έργων, για δύο άτομα και έχουν και σύγχρονη παραγωγή πολλών έργων στην Αγγλία. Οπότε είχαμε μια μεγαλύτερη δεξαμενή.

Κωνσταντίνος: Και έτσι τον μάθαμε κι εμείς τον συγγραφέα. Δηλαδή δεν είναι ότι είπαμε να κάνουμε ένα έργο του Beckett, να κάνουμε ένα έργο του Bernays. 

Το έργο περιγράφει μια αγάπη που παραμένει ζωντανή ακόμα και μέσα στη λήθη. Πόσο αισιόδοξο ή πόσο ρεαλιστικό μπορεί να είναι;

Μυρτώ: Δε θέλω να καταρρίψω αυτό που προσπαθούμε με νύχια και δόντια να είναι η παράσταση, αλλά ανεξάρτητα από την παράσταση νομίζω όσο υπάρχει μνήμη τόσο υπάρχει ζωή. Όταν σταματάει να θυμάται κάποιος είναι ένας μικρός θάνατος επί της ουσίας.

Κωνσταντίνος: Είναι μεγάλος θάνατος.

Μυρτώ: Μεγάλος ή ολοκληρωτικός. Δεν ξέρω αν πραγματικά μπορεί εκεί να επιβιώσει οτιδήποτε ή να ανθίσει. Πόσο μάλλον μια αγάπη. Αλλά αφού υπάρχει στη μνήμη του ενός απ’τους δύο είναι απόδειξη ότι υπήρξε. Και αυτό είναι αρκετό.

Κωνσταντίνος: Το λέω με την έννοια ότι και η δική μας παράσταση και η τέχνη γενικά δεν στοχεύει στην απόλυτη αποτύπωση της ζωής ή στην απόλυτη πραγματικότητα. Θέλει να ονειρεύεται τη ζωή. Κάπως και οι καλλιτέχνες, και οι άνθρωποι που προσλαμβάνουν την τέχνη. Πας να δεις ένα πίνακα, πας να δεις ακόμα και μια φωτογραφία, πας να δεις μια έκθεση φωτογραφίας, δεν θες να πας να δεις αυτό που βλέπεις στον δρόμο. Θες να δεις κάποιο όνειρο πάνω σε αυτό, κάποια φαντασία πάνω σε αυτό. Οπότε νομίζω αυτό κάνει την παράστασή μας. Παρόμοια και το Κόκο, ένα φανταστικό παιδικό της Disney Musical, διαχειρίζεται μια κοινή θεματική, όχι μέσω βέβαια της λήθης της δικής μας, αλλά της λήθης του θανάτου και το πώς οι άνθρωποι όσο τους θυμούνται παραμένουν ζωντανοί με έναν τρόπο. Και αυτό είναι μια θεώρηση ονειρική της ζωής που κάπως ακουμπάμε οι άνθρωποι πάνω σε αυτή πολύ όμορφα και μας ζεσταίνει την καρδιά.

Το «Forget Get Me Not» πηδάει στον χρόνο και στον χώρο και προσφέρει μια μη γραμμική ιστορία του ζευγαριού. Εσείς πώς δουλέψατε για να το αποδώσετε επί σκηνής;

Μυρτώ: Εξαρχής αυτό ήταν το ζητούμενο του έργου και η μοναδική -ας πούμε- συγγραφική οδηγία στην έναρξη του έργου. Ο συγγραφέας ήθελε να είναι σαν τα φλας του μυαλού, να είναι σαν κινηματογραφικό σχεδόν. Δεν υπάρχει μια νοηματική συνέχεια, μια  επιλογή του συγγραφέα στο τι έρχεται μετά. Εμείς, βεβαίως, ήταν και ένας λόγος που επιλέξαμε αυτό το έργο, γιατί με έναν πολύ πυκνό τρόπο δίνει μια πολύ μεγάλη φέτα ζωής. Ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Αυτό, όμως που επεξεργαστήκαμε πάνω στο υλικό του Bernays ήταν το συμβάν της αποχώρησης του ενός να καθυστερήσει στην παράσταση. Eνώ στο συγγραφέα συμβαίνει από τη δεύτερη ή τρίτη σκηνή. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης και ο θεατής το πρόβλημα, ενώ στη δική μας παράσταση και στη δική μας διασκευή δεν θέλουμε να είναι αυτό το κύριο συμβάν του έργου. Θέλουμε το κύριο συμβάν να είναι η ένωση και η προσπάθεια των δύο να παραμείνουν μαζί.

Η παράσταση αγγίζει την βαθιά συγκίνηση που φέρνει η απώλεια της μνήμης και η λήθη. Εσείς πώς προετοιμαστήκατε συναισθηματικά για να ζωντανέψετε αυτές τις στιγμές;

Κωνσταντίνος: Ακόμα απροετοίμαστοι είμαστε.

Μυρτώ: Ακόμα απροετοίμαστοι. Και ταυτόχρονα συνέχεια προετοιμαζόμαστε. Προετοιμαζόμαστε συνεχώς παραμένοντας απροετοίμαστοι. Θα μιλήσω και για τους δύο πάνω σε αυτό το θέμα. Όσο παραμένεις ανοιχτός και ανοιχτή με τις προσλαμβάνουσες, με τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου και με τα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου, κάπως ασυναίσθητα ή και πιο συνειδητά, όταν το κάνεις επαγγελματικά, προετοιμάζεσαι για όλα αυτά τα μεγάλα θέματα. Γιατί έτσι κι αλλιώς πέντε θέματα διακυβεύονται στην τέχνη. Ο θάνατος, η ζωή, η αγάπη, ο έρωτας, το μίσος, ο πόλεμος. Είναι πέντε θέματα. Όλοι οι παγκόσμιοι δραματουργοί,  με άλλες εκφάνσεις κάθε φορά. Οπότε όλοι οι άνθρωποι που το κάνουν ως δουλειά προετοιμάζονται ασυνείδητα καθημερινά και συνειδητά ζώντας συνειδητά τα ασυνείδητα.

Υπήρξαν στιγμές στη διάρκεια της προετοιμασίας και της παράστασης που σας άγγιξαν προσωπικά; Είδατε κάπως τον εαυτό σας;

Κωνσταντίνος: Προφανώς! Και γι’ αυτό το κάναμε. Στη δραματουργική μας επεξεργασία έχουμε παρέμβει κατά βάση στην σειρά που είπε πριν η Μυρτώ, των σκηνών αλλά έχουμε παρέμβει και μέσα στο εσωτερικό κάποιων σκηνών. Όπως είπαμε και πριν είναι πολύ σπάνιο και είσαι πολύ τυχερός, όταν καταλαβαίνεις και συντονίζεσαι με έναν φίλο σου συνάδελφό στα πράγματα που θέλεις να πεις στο θέατρο. Να ανέβεις σε μια σκηνή να τα πεις. Εμείς συντονιστήκαμε σε αυτό το θέμα, δηλαδή ξέραμε τι θέλουμε να πούμε, ξέραμε για ποιο πράγμα θέλουμε να μιλήσουμε. Οπότε μετά και η επιλογή του έργου και η δραματουρική επεξεργασία και η μετάφραση και οι αλλαγές που κάναμε μέσα σε κάποιες σκηνές είχαν πολύ συγκεκριμένη πυξίδα. Και η πυξίδα ήταν το τι θέλουμε να πούμε, που ήταν πώς δύο άνθρωποι, αν μπορούμε να το συνοψίσουμε, μένουν μαζί στη σύγχρονη εποχή που ζούμε και πώς διατηρούν την αγάπη και την σύνδεσή τους, ενώ όλα είναι επιθετικά. Με αυτό θέλαμε να ασχοληθούμε. Δηλαδή το φέραμε εμείς εκεί που θέλαμε να έρθει.

Μυρτώ: Να σου πω κάτι τώρα που το σκέφτομαι και σε ακούω να λες αυτά; Υπάρχει μία παράλληλη ιστορία. Αυτό θέλαμε να πούμε και αυτό ασυνείδητα και τώρα γίνεται. Ασυνείδητα μόλις τώρα το συνειδητοποίησα. Και στη δική μας σχέση σαν άνθρωποι και σαν συνεργάτες και σαν φίλοι, επειδή είναι κάτι που προσπαθούμε χρόνια να κάνουμε. Είχαμε πάρει δικαιώματα για ένα άλλο έργο το ’20, μας σταμάτησε ο κορονοϊός. Κοινής θεματικής. Ήταν πριν τέσσερα χρόνια. Η ζωή μας έριξε σε διάφορα. Η ζωή πάντα προκύπτει και αναβάλει, ματαιώνει πράγματα. Κάναμε μεγάλο κολύμπι κόντρα σε κάποια πράγματα και με το ρεύμα των πραγμάτων, ώστε να μπορέσουμε να συναντηθούμε και να παραμείνει ο κοινός τόπος φωτεινός. Και το ίδιο συμβαίνει και στους ήρωες του έργου. Υπάρχει, δηλαδή, ένας αντικατοπτρισμός.

Κωνσταντίνος: Συγγνώμη τώρα που υπερθεαματίζουμε, αλλά μακάρι να μπορούσαμε οι καλλιτέχνες του θεάτρου και γενικά οι καλλιτέχνες να κάνουμε μόνο έτσι τέχνη. Δηλαδή μόνο όταν κάτι σε καίει και θες να το πεις μόνο τότε να το κάνεις. Αυτό θα προϋπέθεται βέβαια να ήμασταν πλούσιοι ή τέλος πάντων να υπήρχε μια κυβερνητική πολιτική, η οποία κάπως να το βοηθάει αυτό, αλλά είναι ιδανικό.

Η απώλεια της μνήμης είναι γενικά μια πολύ ευαίσθητη θεματική. Εσείς πως φροντίσατε να την παρουσιάσετε;

Κωνσταντίνος: Καταρχάς την στριμώξαμε στο τελευταίο δεκάλεπτο του έργου.

Μυρτώ: Ακριβώς, επειδή, δηλαδή ήταν άλλο το ταμπλό που θέλαμε να στοχεύσουμε με το βέλος μας. Το ταμπλό είναι αυτό που είπαμε πριν σε σχέση με το μαζί και το να παραμείνεις μαζί κόντρα στο όταν προκύπτει η ζωή. Μια από τις επιθέσεις που δέχεται η ζωή είναι και η απώλεια της μνήμης. Δε θέλαμε αυτό να είναι μια παράσταση για την ασθένεια. Μια παράσταση για την λήθη. Είναι φυσικά μια παράσταση για την απώλεια, αλλά είναι και άλλα πράγματα. Ήταν αυτό εξαρχής στη στοχοθεσία μας, οπότε πολύ συνεννοημένα και από την πρώτη πρόβα είπαμε ότι δεν θέλουμε να κάνουμε ένα έργο για αυτό. Δεν θέλω να καν να πω την ασθένεια. Δεν ήταν αυτός ο στόχος, να μιλήσουμε για τη λήθη. Θέλουμε να μιλήσουμε για την απώλεια, αλλά και για τα πράγματα που συμβαίνουν όταν οι άνθρωποι θέλουν να παραμείνουν μαζί. Γιατί κάποια πράγματα χάνονται. Όσο τρέχεις μέσα στα χρόνια της ζωής, κάποια φεύγουν, κάποια πράγματα έρχονται. Αυτό είναι που θέλουμε να μιλήσουμε. Τώρα το τι χάνεται, τι έρχεται, μένει να το δείξει του καθενός η κούρσα. Δεν είναι για όλους τα ίδια.

Το «Forget Me Not» πώς αγγίζει τον θεατή; Εσείς με ποια εμπειρία θα θέλατε να φεύγει;

Κωνσταντίνος: Κοίταξε εγώ δεν ξέρω αν το κάνω από κάποια αντίσταση ή από κάποιο φόβο που δεν είναι ακριβώς συνειδητός μέσα μου. Εγώ βλέπω ένα φως σε αυτό το πράγμα. Βλέπω μια αισιοδοξία. Πολλοί θεατές με έχουν διαψεύσει. Πολλοί!  Και ο Παναγιώτης μου το είπε, ο Καλαντζόπουλος. Του λέω «φαίνεται ένα γλυκόπικρο φινάλε». Μου λέει «είναι ένα πικρό φινάλε». Και μου λέει, «δεν χρειάζεται να είναι γλυκόπικρο, είναι πικρό». Οπότε εκεί πέρα δεν έχω καταλάβει ακριβώς. Εγώ θα ήθελα να υπάρχει και μια γλύκα.

Μυρτώ: Να συμπληρώσω κάτι σ' αυτό. Αλλά νομίζω έτσι όπως είναι η δομή της παράστασης δεν έχει και τόσο σημασία το φινάλε. Γιατί ακριβώς, επειδή δεν έχει μια γραμμικότητα, δεν ορίζεται από τελεία η εμπειρία. Δηλαδή, έχει τόσες τελείες πια, που η τελευταία τελεία αποδυναμώνεται σχεδόν. Εντελώς δραματουργικά το αναλύω. Οπότε νομίζω ότι όσο γλυκόπικρο ή πικρή είναι η τελευταία τελεία, έχουν υπάρξει τριάντα τρεις πιο πριν, οι οποίες έχουν όλη την γκάμα των γεύσεων. Και γλυκές και πικρές. Και αυτό το απαλύνει λίγο στον μέσο όρο.

Κωνσταντίνος: Και ίσως το φως εγώ που περιγράφω, να έχει να κάνει με το γεγονός ότι μένουν μαζί αυτοί οι άνθρωποι. Δύο άνθρωποι που ζουν μια κοινή ζωή, εκ των πραγμάτων ο ένας από τους δύο θα πεθάνει. Ο ένας από τους δύο κάτι θα πάθει. Θα αρρωστήσει. Θέλω να πω, έτσι είναι η ζωή. Το θέμα είναι να σε βρει μαζί αυτό. Και αυτούς τους βρήκε μαζί. Εγώ εκεί εντοπίζω το φως του πράγματος.

Κάποια σκηνή που να σας δυσκόλεψε περισσότερο να την αποδώσετε;

Μυρτώ: Πολλές σκηνές.

Οποιαδήποτε σκηνή. Ή συναισθηματικά, ή λόγω πολυπλοκότητας.

Μυρτώ: Να πω αυτές που εμένα με διευκόλυναν; Εμένα μου ήταν πιο έτοιμες, πιο προσβάσιμες οι σκηνές της έντασης του ζευγαριού. Τις λέω σκηνές πυλώνες. Αυτές δεν θα τις χάσουμε εύκολα. Παρ' όλο αυτά διαψεύστηκα σε κάποιες παραστάσεις. Γιατί στην ηλικία που είμαστε και με την εμπειρία που έχουμε η σύγκρουση, τουλάχιστον σε μένα προσωπικά σαν χαρακτήρας, η διεκδίκηση, η αντιπαράθεση μου είναι πιο προσβάσιμη στα υλικά μου. Πιο δύσκολα είναι τα άλλα, τα μεγάλα, τα πιο ήσυχα, τα πιο βαθιά, τα πιο μετρημένα, τα πιο στωικά, αυτά είναι πιο δύσκολης ποιότητας. Και ειδικά, επειδή διατρέχει και όλη τη ζωή του ανθρώπου. Φτάνουμε μέχρι μια μεγάλη ηλικία στο ζευγάρι και δραματοποιούμε πράγματα που δεν τα έχουμε βιώσει, εκεί είναι νερά ανεξερεύνητα νερά για εμάς από άποψη ζωής.

Κωνσταντίνος: Αντικειμενικά η τελευταία σκηνή έχει μια τεχνική δυσκολία, διότι περνάμε σε εξήντα λεπτά ο ένας πάνω στον άλλο και σε αυτή τη σκηνή, από γραφής και από συνθήκης δεν είμαστε μαζί. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Δηλαδή, εγώ πρέπει να μπλοκάρω, να μην ακούω σχεδόν τι λέει η Μυρτώ για να είμαι σωστός σε αυτό που κάνω. Η Μυρτώ δεν έχει απέναντί της κάποιον άνθρωπο να επικοινωνήσει, που βέβαια αυτή είναι και η συνθήκη. Αλλά είναι δύσκολο αυτό. Σε μια τέτοια παράσταση, τεχνικά δηλαδή, είναι πολύ απαιτητικό. Ο κόσμος μάλλον δεν το καταλαβαίνει αυτό, γιατί είναι και φανταστική ηθοποιός η Μυρτώ μας. Αλλά αντικειμενικά οι ηθοποιοί θα το καταλάβουν αυτό που λέμε. Είναι πολύ δύσκολο.

Μυρτώ: Και για τους δύο είναι δύσκολο. Και για τον άνθρωπο που συνδέεται για να φτάσει μέχρι το τέλος σε όλες τις σκηνές, να μπορέσει να αποσυνδεθεί για να εκτελέσει. Η λειτουργία του ηθοποιού είναι να συνδέσει για να εκτελέσει. Τώρα πρέπει να κάνει το εντελώς αντίθετο ο Κωνσταντίνος. Να κόψει οποιαδήποτε επικοινωνία με το περιβάλλον και να υπάρχει για πολλά λεπτά επί σκηνής. Και εγώ, ενώ είμαι με τον άνθρωπο επί σκηνής, να είμαι εντελώς μόνη μου. Σε κανένα δύο απρόοπτα που συνέβησαν σε κάποιες παραστάσεις στην τελευταία σκηνή το βίωσα ακόμα παραπάνω ότι έπρεπε μόνη μου σχεδόν να το διαχειριστώ, γιατί ο Κωνσταντίνος από συνθήκης δεν επιτρέπεται να δράσει με έναν τρόπο που θα δρούσε ως ηθοποιός κανονικά.  Οπότε υπάρχουν κάποιες τεχνικές δυσκολίες σε αυτό. Για μένα είναι και τεχνική δυσκολία το ότι επειδή είχε ένα μοντάζ τέτοιο η παράσταση και πετιόμαστε πίσω μπρος στον χρόνο, εγώ πετιέμαι και σε άλλους ρόλους, οι σκηνές μπορούν να διαρκούν το πολύ και ένα λεπτό κάποιες, ούτε καν ένα λεπτό με αποτέλεσμα να θέλει μεγάλη ακρίβεια στο να ανεβάζεις κάθε φορά τη θερμοκρασία εκεί που πρέπει στην επόμενη σκηνή. Πρέπει να μπαίνεις σε μηδέν-εκατό. Και να μην φαλτσάρεις. Και να το κάνουμε μαζί. Το οποίο, επίσης, νομίζω για τους θεατές μπορεί να φαίνεται κομμάτι του πώς είναι κατασκευασμένο, αλλά τεχνικά υπάρχει μια έξτρα απαίτηση.

Πέρα από αναμενόμενες αντιδράσεις, υπήρχαν αντιδράσεις του κοινού που να μην περιμένατε;

Κωνσταντίνος: Θυμάμαι το κλάμα προχθες.

Μυρτώ: Ήταν στην τελευταία σκηνή. Ακούσαμε έναν ήχο.

Κωνσταντίνος: Προφανώς κρατιόταν η γυναίκα. Κρατιόταν πολλή ώρα να μην ξεσπάσει. Και εκεί που κατάλαβε ότι τελειώνει το έργο, τελευταία σκηνή, κλείνουν σιγά σιγά τα φώτα, ακούμε έναν ήχο σαν να κλαίει μωρό.

Μυρτώ: Ήταν ανατριχιαστικό. Ήταν από αυτό που το πιέζεις, αλλά βγαίνει. Δεν μπορείς πια να το κρατήσεις. Ένας λυγμός. Ανατρίχιασαν όλοι. Και νομίζω ότι και οι μεγαλύτεροι άνθρωποι παγώνουν περισσότερο, γιατί βλέπουν τον εαυτό τους περισσότερο. Ο νέος βλέπει την προβολή του μέλλοντος. Ο μεγαλύτερος βλέπει την προβολή του παρόντος. Και αυτό είναι σκληρό.

Κωνσταντίνος: Το καταλαβαίνεις από τα μάτια τους μετά σε κάποιους μεγαλύτερους ανθρώπους. Οι πιο νέοι θεατές, και αυτοί τους βλέπεις κλαμμένους μετά, όμως, θα κάνουν χιούμορ. Οι πιο μεγάλοι σε ηλικία δεν είναι τόσο συγκινημένοι, όσο είναι σοκαρισμένοι. Δεν κάνουν χιούμορ.

Μυρτώ: Είναι σοκαρισμένοι. Δεν παθαίνουν αυτή τη συγκίνηση που παθαίνουν οι νεότεροι. Έχουν ένα κράτημα. Έχουν ένα πάγωμα, ένα σοκ. 

Κάπως έτσι καταλήγουμε στο ότι το "Forget Me Not" δεν είναι μόνο μια αφήγηση. Είναι ένας καθρέφτης της ανθρώπινης εμπειρίας. Διατρέχει τον χρόνο και τον χώρο για να μας υπενθυμίσει ότι η σύνδεση, το «μαζί», είναι αυτό που τελικά δίνει νόημα στην πορεία μας. Μια θεατρική εμπειρία που δεν αποτυπώνει μόνο τη ζωή, αλλά την ονειρεύεται, καλώντας μας να κάνουμε το ίδιο. Να είμαστε ρεαλιστικά αισιόδοξοι και αισιόδοξα ρεαλιστές «μαζί».  

Ευχαριστούμε θερμά τη Μυρτώ Γκόνη και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή για την παραχώρηση της συνέντευξης!
Συνιστούμε ανεπιφύλακτα να δείτε αυτήν την υπέροχη παράσταση!

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ.