Ο Albin Lee Meldau λίγο πριν τη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής μιλά στο deBόp

Ορμώμενος εκ Σουηδίας, ο Albin Lee Meldau φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Μετράει μόνο λίγο καιρό σόλο καριέρας, αλλά τα πάει περίφημα- το τραγούδι του "The weight is gone" παίζει σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στις 14 Σεπτέμβρη θα βρεθεί και στην Αθήνα, για μία μοναδική εμφάνιση, όπου θα συμμετάσχει στη συναυλία της Katerine Duska. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από το χρόνο του και τον ρωτήσαμε για τη σχέση του με τη μουσική, τη μουσική βιομηχανία αλλά και την έμπνευση.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Υπήρχε η μουσική στη ζωή σου από τότε που ήσουν μικρός ή μπήκε αργότερα;

Παίζω μουσική όλη μου τη ζωή... Επίσης κι η οικογένειά μου έχει σχέση με τη μουσική, η μητέρα μου είναι δασκάλα μουσικής κι ο πατέρας μου ερασιτέχνης μουσικός. Οπότε η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε πολύ νωρίς, όταν ήμουν 4 ή 5 ετών. Βέβαια το να ασχοληθώ επαγγελματικά προέκυψε αργότερα. Βασικά ήταν ξεκάθαρα θέμα τύχης, γιατί η τότε κοπέλα μου με παρακίνησε και με βοήθησε να το κυνηγήσω.

Έχεις υπάρξει μέλος σε μπάντα. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Ήταν φανταστική, γιατί μέσα στη μπάντα έμαθα τα πάντα. Έμαθα κυρίως πώς είναι να παίζεις μαζί με άλλους ανθρώπους μουσική και ταυτόχρονα να βιοπορίζεσαι. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό το κομμάτι της ζωής μου και πολύ χαρούμενος. Γιατί χωρίς τους “Magnolias”δε θα είχα φτάσει εδώ που έφτασα, ούτε θα ήμουν αυτό που είμαι.

Τι είναι πιο δύσκολο, η σόλο καριέρα ή μέλος σε γκρουπ;

Πραγματικά δεν ξέρω, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό. Δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά, γιατί στο καθένα υπάρχουν άλλες απαιτήσεις. Το να παίζεις σε μπάντα είναι σα να παίζεις ομαδικό άθλημα-η συνύπαρξη κι η συνεργασία με διαφορετικά άτομα….Ενώ το να είσαι μόνος σου σημαίνει ευθύνες και τρέξιμο... Βέβαια αυτή την περίοδο μάλλον επιλέγω το να είσαι καλλιτεχνικά μόνος, γιατί δε θέλω άλλοι να επιλέγουν για μένα.

Από πού αντλείς έμπνευση για τη μουσική που γράφεις;

Για μένα η έμπνευση απαιτεί εμπειρία, δηλαδή πρώτα βιώνεις κάτι κι ύστερα γράφεις γι’ αυτό. Τουλάχιστον έτσι γράφω εγώ. Είναι κάτι σαν ημερολόγιο με τις σκοτεινές αλλά και τις χαρούμενες στιγμές. Σαν ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου. Ούτως ή άλλως το να περιγράφεις κάτι προσωπικό είναι δύσκολο. Κι αυτό είναι το στοίχημα- να καταφέρω να μεταφέρω τα αισθήματα και τα βιώματα μου μέσα από τους στίχους μου. Εν μέρει μάλλον το έχω καταφέρει, εννοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η μουσική μου και νιώθω μεγάλη τιμή γι’ αυτό. Βέβαια η αναγνωρισιμότητα δεν είναι κάτι που με απασχολεί, υπό την έννοια ότι εγώ εξακολουθώ να γράφω τραγούδια που εκφράζουν εμένα κι όχι τις επιθυμίες του κοινού. Εξακολουθώ, δηλαδή, να προσπαθώ να γράψω τα κεφάλαια της ζωής μου.

Η μουσική βιομηχανία σε κατατάσσει στους ποπ καλλιτέχνες. Εσύ αποδέχεσαι αυτό το χαρακτηρισμό ή δε σου αρέσουν οι ταμπέλες;

Τι είναι το ποπ; Μεγάλη συζήτηση…. Νομίζω εξαρτάται από την οπτική του καθενός. Η ποπ κουλτούρα είναι κάτι που δημιουργήθηκε μετά τον πόλεμο, μια ανάγκη για το ευρύ κοινό. Για παράδειγμα ποπ για μένα είναι οι Beatles. Οπότε με αυτό το παράδειγμα ως γνώμονα ναι, είναι ωραίο να ανήκεις στους ποπ μουσικούς. Πέραν της πλάκας, δε σκέφτομαι έτσι. Αποφεύγω να με κατηγοριοποιώ. Προτιμώ να κάνω τη δουλειά μου, να γράφω δηλαδή τις δικές μου μουσικές ιστορίες και να τις μοιράζομαι με το κοινό. Άλλωστε το τραγούδι είναι το μέσο για να αφηγηθώ τις ιστορίες. Θα μπορούσα να τις αφηγηθώ όντας μάγειρας, ζωγράφος ή δεν ξέρω κι εγώ τι…

Η χρονιά αυτή υπήρξε πολύ δημιουργική για σένα. Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Λοιπόν αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε περιοδεία, οπότε από άμεσα σχέδια έχουμε τις συναυλίες. Βέβαια στα σχέδια μου είναι να «φτιάξω» κι άλλες μουσικές ιστορίες, υπάρχει δηλαδή ένα πλάνο για πιθανή δισκογραφία. Πολλά σχέδια, το σημαντικό όμως είναι να εστιαστούμε στους επόμενους σταθμούς της περιοδείας.

Ευχαριστούμε πολύ τον Albin Lee Meldau για το χρόνο του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία! ΄Ολες οι πληροφορίες για τη συναυλία του με την Katerine Duska εδώ.