Ο άνθρωπος πίσω από τα εξώφυλλα (κι όχι μόνο): Σίμος Σαλτιέλ για το SKG Fest στο deBόp

Ο Σίμος Σαλτιέλ είναι Creative Director / Photographer και ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν τα πράγματα από και από μέσα όπως λέμε. Φωτογράφισε τη ροκ σκηνή της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του 90 και σκηνοθέτησε μουσικά βίντεο. Σήμερα στην εταιρεία Red Creative είναι art director και φωτογράφος. Με αφορμή το SKG Fest στο Gagarin 205 το διήμερο 9 &10 Φεβρουαρίου, μας λέει τις δικές του ιστορίες για τη σκηνή της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του '90!

Έχετε φωτογραφίσει, φτιάξει εξώφυλλα δίσκων και βίντεοκλιπ για τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης, την ανήσυχη δεκαετία του ’90. Τι θυμάστε έντονα από εκείνη την περίοδο στην πόλη;

To παρεΐστικο και το βιωματικό: ζούσαμε και σχεδιάζαμε ταυτόχρονα. Οι μουσικοί ήταν φίλοι, βρισκόμασταν σε σπίτια, σε στούντιο, σε προβάδικα, στις συναυλίες, στα παρασκήνια, στο δρόμο, στα ταξίδια, σε ξενοδοχεία, στο Berlin, στο Ταμάμ, στο Μύλο.  Ήταν ένας τρόπος ζωής και μια στάση απέναντι στα πράγματα.

Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις με το Γιάννη - μάθαινα πολλά από τις αναζητήσεις και τα διαβάσματά του. Θυμάμαι τον πρώτο Λυκαβητό, όπου όταν πήγε να γίνει η στραβή με τους τσαμπουκάδες από κάτω, ο Γιάννης τους ηρέμησε με λίγες απλές, άμεσες και ουσιαστικές κουβέντες. Θυμάμαι τις κουβέντες με τον Παύλο για τη Βέροια,  το Παρίσι και τα όνειρά του. Θυμάμαι το μεγάλο πάρτι με live που έστησα το 1995 στο Καπάνι.

Με ποιες μπάντες συνεργαστήκατε και ποια εξώφυλλα δίσκων είναι δική σας δουλειά

Κάναμε εξώφυλλα δίσκων, cd και booklet, αφίσες, φωτογραφίσεις για τα Μωρά στη Φωτιά, για τις Τρύπες από τα 9 πληρωμένα τραγούδια και μετά, για τα Ξύλινα Σπαθιά (εκτός από το Τροφή για τα θηρία), για όλα τα προσωπικά πρότζεκτ του Αγγελάκα μέχρι τους 100 βαθμούς (Λύκοι – Βελιώτης, Επισκέπτες, Τρία, Ψυχή βαθιά), τις παραγωγές του Γιάννη για Ψαραντώνη και Ψαρογιώργη, τον πρώτο των Lost Bodies, το live του Μάλαμα (έξω), τα τρία πρώτα του Χριστιανάκη, τις Μάσκες, τους Γκέτο, τους Ροδάμα, τους DeFacto, τους Νάνους, τους Underwater Chess, τον Βασίλη Γκουνταρούλη, τον Mad Max, τους On Lacrimae,  το τα-ρι-ρα της Τσαλιγοπούλου και όλους τους προσωπικούς του Μπάμπη Παπαδόπουλου.

Ποιο εξώφυλλο δίσκου δεν κάνατε και θα θέλατε πολύ να ήταν δικό σας;

Τη μπανάνα των Velvet, τον πρώτο των Clash και των Sex Pistols, το Unknown Pleasures των Joy Division, το Eraser του Τhom Yorke, όλα  των Pixies, όλα  των Spiritualized, όλα της Blue Note, όλα των Pink Floyd.

Αν μπορούσατε να ξεχωρίστε ένα (ή και παραπάνω) από τα δικά σας ποιο θα ήταν αυτό και γιατί; 

Τον πρώτο των Μωρών και τον πρώτο των Νάνων για την «στα μούτρα» αισθητική τους.

Μπορείτε να μας δώσετε μια φωτογραφία από τότε και να μας πείτε την ιστορία πίσω από αυτήν;

Όταν οι Τρύπες ηχογραφούσαν τα 9 πληρωμένα, πήγα στο στούντιο του Μάνιου, τους έβγαλα έναν-έναν έξω και τους έκανα ένα πρόχειρο φωτογραφικό κοντινό πορταίτο. Μετά, εμφάνισα και τύπωσα από μία φωτογραφία του καθενός, έκοψα τμήματα των προσώπων και έκανα ένα κολάζ, όπου όλα τα κομμάτια ενώθηκαν με καρφωτικό πάνω σε κόντρα πλακέ. Αυτό έγινε το οπισθόφυλλο του δίσκου.

Από τη Θεσσαλονίκη προήλθαν πολλές μπάντες – σταθμός για το ελληνικό ροκ. Ποιες ξεχωρίσατε εσείς και γιατί;

Ο μπάντες – σταθμοί είναι γνωστές, δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο. Προτιμώ να αναφέρω μπάντες που δεν έγιναν τόσο γνωστές, όπως οι Mushrooms, οι Boomstate, οι Ziggy Was, οι Underwater Chess, οι Sancho 003, οι Νάνοι.

Πιστεύετε ότι αυτή η έκρηξη του τότε θα επαναληφθεί στο μέλλον;

Οι συνθήκες στην πόλη το ευνοούν: η πόλη είναι μικρή, οι  μουσικοί γνωρίζονται μεταξύ τους, οι νεότεροι κολλάνε με τους παλιούς, στα live και στα bar που παίζουν καλές μουσικές πάνε όλοι. Το θέμα είναι αν θα ξαναυπάρξει έκρηξη στην παγκόσμια μουσική – έχει καιρό να γίνει κάτι μεγάλο. Η ψηφιακή ομογενοποίηση της κοινωνίας έχει βάλει τις τέχνες σε ρόλο συνοδού.

Το SKG φεστιβάλ «κατεβάζει» σήμερα τη σκηνή της Θεσσαλονίκης στην Αθήνα. Πόσο

σπουδαία μπορεί να είναι αυτή η σύμπραξη και ο συμβολισμός πίσω από αυτό;

Στα μέσα της δεκαετίας του 90 είχε γίνει κάτι παρόμοιο: ένα διήμερο που είχε διοργανώσει ο Μάκης Μηλάτος στο Ρόδον. Τη μία μέρα έπαιξαν 4 μπάντες της Θεσσαλονίκης και την άλλη 4 μπάντες της Αθήνας (είχα παίξει κι εγώ με την τότε μπάντα μου – τους Citizen Kane). Ενώ η ιδέα ήταν τέλεια, δεν είχε πολύ κόσμο και δεν υπήρξε ιδιαίτερη διάδραση μεταξύ των συγκροτημάτων που συμμετείχαν.

Αυτή τη φορά ελπίζω τα πράγματα να είναι καλύτερα. Το σημαντικό στην ιδέα του Χριστιανάκη, είναι ότι δίνεται η ευκαιρία σε λιγότερο γνωστές μπάντες της Θεσσαλονίκης να παίξουν στο κοινό της Αθήνας, το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να τις ακούσει αλλιώς.

Ευχαριστούμε πολύ το Σίμο Σαλτιέλ για τη συνέντευξη και το υλικό που μας παραχώρησε!

Περισσότερρες πληροφορίες για το SKG Festival εδώ

Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι παραχώρηση του Στέφανου Τσακίρη.