Ο Δημ. Αγαρτζίδης από την ομάδα Elephas Tiliensis στο debop.gr

Είναι η δεύτερη φορά που μας δίνεται η ευκαιρία να συνομιλήσουμε με το Δημήτρη Αγαρτζίδη. Ανήσυχος, δημιουργικός, πολυπράγμων και με άποψη, ο Δημήτρης Αγαρτζίδης είναι απολαυστικός και πολύ καλός συνομιλητής. Ο ίδιος μαζί με τη Δέσποινα Αναστάσογλου έχουν δημιουργήσει την ομάδα Elephas Tiliensis και με αφορμή την επερχόμενη παρουσίαση της δουλειάς τους στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, μας μίλησαν για την ομάδα, τα σεμινάριά τους και για τον Κυμβελίνο τους!

Μιλήστε μας λίγο για την ομάδα Elephas Tiliensis. Ξέρουμε ότι ξεκινήσατε το 2013. Άρα, είναι ένα σχετικά νέο εγχείρημα. Γιατί αποφασίσατε να φτιάξετε την ομάδα και με τι στόχους;

Δ.Α.: Μετά από σειρά αναζητήσεων και περιπλανήσεων δημιουργήθηκε η ανάγκη μιας ταυτότητας. Στόχος είναι η δημιουργία ενός κώδικα, μιας τεχνικής, η αναζήτηση μέσα στα κείμενα και στις λέξεις, που είναι κάτι που μας αφορά πολύ, η δημιουργία μιας γλώσσας δηλαδή, μιας προσωπικής γλώσσας που μπορεί να επικοινωνήσει. Η αρχή βέβαια έγινε σε μια κοινωνική και οικονομική συνθήκη που αποτρέπει οποιαδήποτε δράση, ενδεχομένως παραλύει, αλλά διατηρείται ζωντανή ακόμα η ανάγκη που μας κινεί όλους στην αναζήτηση ενός προσωπικού νοήματος στο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο μέσα από το θέατρο.

Κάπως έτσι προέκυψε και η ονομασία Elephas tiliensis, ο ελέφαντας της Τήλου δηλαδή, που για να μην αφανιστεί στο περιορισμένο αυτό χωρικά περιβάλλον, συρρικνώθηκε προκειμένου να επιβιώσει.

 

-Τα ιδρυτικά μέλη είστε εσείς οι δύο και έχετε και σταθερούς συνεργάτες. Πείτε μας για τα σεμινάρια που διοργανώνετε σαν ομάδα. Τι γίνεται σε αυτά και σε ποιους απευθύνονται;

Δ.Α: Τα εργαστήρια δημιουργήθηκαν σιγά σιγά μέσα στο χρόνο μέσα από συναντήσεις. Σταδιακά πήραν τη μορφή εργαστηρίων με ανθρώπους που ανανεώνονται, αλλά και με σταθερούς μαθητές που εξελίσσουν αυτή τη διαδικασία. Το εργαστήριο υποκριτικής διαρκεί εννέα μήνες, συναντιόμαστε μια φορά τη βδομάδα ένα πεντάωρο και επικεντρώνεται κάθε χρονιά σε ένα κείμενο που μας ενδιαφέρει και πιστεύουμε ότι είναι χρήσιμο για εργαστηριακή δουλειά. Φέτος το θέμα μας ήταν ο Κυμβελίνος του Σαίξπηρ. Από το ξεκίνημά του συμμετέχουν τόσο ηθοποιοί ή σπουδαστές θεάτρου, αλλά και ερασιτέχνες, καθώς η αλληλεπίδρασή τους είναι αποκαλυπτική μέσα στη διαδικασία. Πάντα ολοκληρώνεται η χρονιά με ανοιχτές παρουσιάσεις που έχουν πιο πολύ την έννοια της δοκιμής παρά της παράστασης, σαν ένα μέρος που ολοκληρώνει την διαδικασία. Το άλλο εργαστήριο είναι το «Σώμα και Φωνή».

 

- Μιλήστε μας λίγο για το σεμινάριο «Σώμα και Φωνή» πιο συγκεκριμένα.

Δ.Α: Το σεμινάριο «Σώμα και Φωνή» είναι μια σειρά μαθημάτων για την αναπνοή και τη φωνή. Επικεντρώνεται στην εύρεση του σωματικού μας ήχου, στην ανακάλυψη της αληθινής μας φωνής και στη συνειδητοποίηση του πόσο αλληλένδετη είναι η φωνή με το σώμα μας, μέσω σωματικών, φωνητικών και αναπνευστικών ασκήσεων. Το μάθημα περιλαμβάνει τεχνικές χαλάρωσης, καθώς και δυναμικές σωματικές ασκήσεις, ενώ στοχεύει σε μια χαλαρή ενεργοποίηση του σώματος προκειμένου ο ήχος να είναι ανοιχτός και ελεύθερος, τόσο στην καθημερινή χρήση της φωνής, όσο και σε ειδική χρήση της από ηθοποιούς, τραγουδιστές, παιδαγωγούς κτλ. 

Είναι ένα τρίμηνο σεμινάριο που πραγματοποιείται εβδομαδιαία. Ο πρώτος κύκλος ξεκινά Οκτώβριο και ο δεύτερος Φεβρουάριο.

 

-Στις 3 και 4 Ιουλίου θα ολοκληρωθεί ένας κύκλος σεμιναρίου. Θα παρουσιάσετε στο ΚΕΤ τον Κυμβελίνο, ένα work in progress. Αυτό είναι απότοκο του σεμιναρίου που διεξάγετε εσείς. Πως επιλέχθηκε αυτό το έργο για αναπαράσταση και τι διαφορετικό θα δούμε όσον αφορά στην σκηνοθετική του προσέγγιση;

Δ.Α: Κατ’ αρχάς να πω ότι είμαστε κάπως αμήχανοι με το ότι συμπίπτουν οι παρουσιάσεις αυτές με τη δεδομένη πολιτική και κοινωνική συνθήκη, θεωρήσαμε όμως ότι πρέπει να ολοκληρώσουμε τη δουλειά μας, καθότι είναι πιο δημιουργικό και εναργές από το να κλειστούμε σπίτια μας περιμένοντας την καταστροφή, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Είναι ένα καθεστώς βίας των τελευταίων χρόνων στο οποίο πρέπει να αντιδράσουμε.

Σε σχέση τώρα με τον Κυμβελίνο ήταν ένα αγαπημένο έργο μας που δεν παίζεται συχνά, ένα παραμύθι με καλό τέλος όπως λέμε, πρόσφορο τόσο για δουλειά με τον λόγο, όσο και με την αφήγηση, με πολύ υλικό για επεξεργασία υποκριτική, υλικό οξύμωρο, κωμικό και δραματικό, απλό και σύνθετο που κινητοποίησε πολύ και τα παιδιά. Η μέθοδος των viewpoints τροφοδότησε όλη την διαδικασία. Σε αυτή την εκδοχή δε μιλάμε για σκηνοθετική προσέγγιση, αλλά για υλικό που προέκυψε από τους ίδιους τους συμμετέχοντες μέσα από τη δική μας καθοδήγηση και στις ανοιχτές αυτές δοκιμές επικεντρωθήκαμε στα πιο ουσιαστικά κομμάτια αυτού του υλικού. Οι θεατές θα παρακολουθήσουν, να το πούμε έτσι, ένα οργανωμένο πείραμα!

 

-Θα ανέβει σαν ολοκληρωμένο έργο από τη νέα σεζόν; Υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο; 

Δ.Α: Δεν είναι κάτι που υπάρχει σα σχέδιο, αλλά δεν αποκλείεται βέβαια. Μετά τις δυο αυτές work in progress παρουσιάσεις θα δούμε κι εμείς πόση συλλογική ανάγκη υπάρχει προκειμένου να προχωρήσουμε τη δουλειά αυτή στη βάση μιας παράστασης. Θέλουμε να πούμε ότι ο χώρος του ΚΕΤ υπήρξε εξαιρετικά φιλόξενος και η Φωτεινή και ο Δημήτρης είναι πολύ δημιουργικοί και εμπνευστικοί άνθρωποι, πράγμα σπάνιο και πολύτιμο, οπότε είμαστε πολύ ευτυχείς που ο Κυμβελίνος θα πάρει σάρκα και οστά σε αυτό τον χώρο.

 

-Πείτε μας τα μελλοντικά σας σχέδια.

Δ.Α: Δουλεύουμε ήδη πάνω στην «Λούλα» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου που θα παρουσιαστεί τον Ιανουάριο του 2016. Τον Οκτώβριο θα ξεκινήσει ο καινούριος κύκλος του εργαστηρίου «Σώμα και Φωνή», ενώ από μέσα Οκτωβρίου θα ξεκινήσει και το υποκριτικό εργαστήριο της επόμενης χρονιάς πάνω στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου. Παράλληλα θα ξεκινήσει ένας νέος κύκλος εργαστήριων για εφήβους μέσω του “drama in education”.

 

Ευχαριστούμε θερμά τόσο τον ίδιο και την ομάδα Elephas Tiliensis, όσο και το Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων για τη δυνατότητα να παρακολουθούμε όμορφες και προσεγμένες δουλειές, αλλά και για την πάντα άψογη φιλοξενία!