O Γιάννης Αγγελάκης μας συστήνει το σκηνικό παραμύθι του «Μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος»

Η αγάπη του για τα παραμύθια κι ένα σεμινάριο παραμυθιού με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου ήταν οι αφορμές που οδήγησαν τον Γιάννη Αγγελάκη να γράψει τη δική του ιστορία που φέρει στοιχεία σκοτεινά και τον ιδιαίτερο τίτλο «Μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος», η οποία παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Studio Μαυρομιχάλη. 

Τι σε γοητεύει στα παραμύθια και επέλεξες αυτό το είδος διήγησης για την ιστορία σου;

Καταρχάς νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι γοητεύονται από τα παραμύθια. Μας κάνουν να νοσταλγούμε την παιδική μας ηλικία. Εμένα με γοητεύει το γεγονός ότι είναι άχρονα άρα και διαχρονικά. Δηλαδή το ότι δεν ορίζονται από συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο τα κάνει να αποκτούν μία διαχρονικότητα και για αυτό περνάνε από γενιά σε γενιά.

Παραμύθι για ενήλικες ή απλώς παραμύθι; Τα παραμύθια έχουν συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνονται;

Τα παραμύθια ξεκίνησαν, αν δεν κάνω λάθος, ως ιστορίες που έλεγαν οι άνθρωποι γύρω από τη φωτιά. Οπότε ήταν για ενήλικες. Οι ιστορίες των Αδερφών Γκριμ για παράδειγμα είναι πιο σκοτεινές από αυτές που γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος. Μετά βέβαια έχασαν τα σκοτεινά τους σημεία και έγιναν κατάλληλες για παιδιά και είναι οι εκδοχές που μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικροί.

Στην εποχή της τεχνολογίας και της εικόνας τι θέση μπορεί να έχει ένα παραμύθι, που αποτελεί τον κατ’ εξοχήν τρόπο για να βάλει κανείς τη φαντασία του σε λειτουργία;

Σημαντική θέση. Ένα παραμύθι μπορεί να είναι το αντίδοτο για αυτόν ακριβώς τον λόγο, γιατί μπορεί να βάλει κάποιος τη φαντασία του να δουλέψει.

«Μια φορά κι έναν καιρό...», κάπως έτσι ξεκινούν πολλά παραμύθια, περιγράφοντας μια ιστορία η οποία συνέβη κάποτε. Το δικό σου παραμύθι σε ποια εποχή τοποθετείται, τα γεγονότα συνέβησαν ή συμβαίνουν;

Μια φορά κι έναν καιρό… Ακριβώς έτσι ξεκινάει και το δικό μου παραμύθι. Οπότε τα γεγονότα συνέβησαν. Αν το διαβάσεις μόνο σαν κείμενο, αν ποτέ εκδοθεί σε βιβλίο δηλαδή, θα διαπιστώσεις ότι δεν τοποθετείται σε κάποια συγκεκριμένη εποχή. Από την άλλη, αν έρθει κάποιος να δει την παράσταση υπάρχουν κάποια πολύ σύγχρονα στοιχεία μέσα οπότε νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα παραμύθι που κινείται ανάμεσα στο τώρα και στο κάποτε.

Ποια είναι η κομμώτρια, ποιο το κοράκι και πού είναι το Κρόου;

Το κομμωτριάκι είναι μία γυναίκα η οποία έχει τον καημό να παντρευτεί έναν πρίγκιπα, να κάνει έναν πλούσιο γάμο, να ξεφύγει από τη φτώχεια, να πιάσει την καλή. Την εμπνεύστηκα από το ομώνυμο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το κοράκι είναι ο μοναδικός φίλος του σκιάχτρου και αυτό που επί της ουσίας κινεί τα νήματα στο παραμύθι. Το Κρόου βρίσκεται στον πλανήτη Ανδρομέδα. Ο οποίος πλανήτης μοιάζει πολύ με τη γη.

Tαυτίζεσαι με κάποιον από τους ήρωες; Aν ναι, με ποιον;

Ναι. Ταυτίζομαι με το σκιάχτρο γιατί θελει να το αγαπήσουν για αυτό που είναι κι ας είναι σκιάχτρο.

Πώς ορίζεται η αγάπη στο έργο;

Η αγάπη ορίζεται με τον θάνατο και το αίμα.

Ο θάνατος τελικά χωρίζει ή ενώνει;

Στο παραμύθι ενώνει. Στην ζωή χωρίζει. Εκτός κι αν ξανασυναντιόμαστε με αγαπημένα μας πρόσωπα οπότε και πάλι ενώνει.

Ευχαριστούμε πολύ τον Γιάννη Αγγελάκη για τη συνέντευξη!

Τη συνέντευξη επιμελήθηκαν από κοινού οι συντάκτριες Μαντώ Χαντζή και Όλγα Μπιάγκη.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ