Ο Γιώργος Κοτανίδης λίγο πριν την πρεμιέρα του QED μιλά στο debop

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά ανεβαίνει από 23 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιαννης,QED ή «Τι απέδειξε ο κύριος Φάυνμαν». Ο Γιώργος Κοτανίδης σε ένα ρόλο ζωής, μας μιλάει για την παράσταση και όχι μόνο.

Το έργο ανεβαίνει για 4η χρονιά, έχοντας λάβει διθυράμβους. Όταν αποφασίσατε να παίξετε αυτό το ρόλο, αντιλαμβανόσαστε την επιτυχία του;

Κάθε απόπειρα στο θέατρο αλλά και στην τέχνη γενικότερα, περιέχει ένα ρίσκο, έχεις αγωνία αν το κοινό θα ενδιαφερθεί για την πρότασή σου και αν θα την αποδεχτεί. Προσωπικά δεν θα έλεγα ότι οι ιδέες μου είναι πολύ εμπορικές και ιδιαίτερα για το «QED» είχα μεγάλη αγωνία για το πόσοι θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν για την κβαντική φυσική και τον Φάυνμαν. Ήθελα όμως να ενδιαφερθούν γιατί πίστευα πολύ σ’ αυτό το έργο και στον ήρωά μου. Είμαι λοιπόν πολύ ευτυχής που το έργο βρήκε ένα αρκετά μεγάλο κοινό που σιγά σιγά διευρύνθηκε και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Μάλιστα όταν πριν πέντε χρόνια, στην αρχή της κρίσης, πήγα με το «QED» περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, είδα ότι και το κοινό της επαρχίας με αντάμειψε με την προσέλευσή του ενδιαφέρεται για παραστάσεις και με έπεισε για μια ακόμη φορά ότι δεν πρέπει να το σνομπάρουμε πηγαίνοντας περιοδείες μόνο με εμπορικά έργα.

Ο ήρωας καλείται ν’ αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα υγείας. Πόσο εύκολα αντιμετωπίζει κανείς μια τέτοια δυσκολία; Από πού μπορεί ν’ αντλήσει δύναμη;

Ο Φάυνμαν αντλεί τη δύναμη να αντιμετωπίσει την αρρώστια και το θάνατο μέσα από την πίστη του στη ζωή. Ομολογεί ότι είναι πολύ δύσκολο, αρνείται όμως να καταφύγει σε ψεύτικες ελπίδες και να πιστέψει σε υπερβατικές δυνάμεις τις οποίες δεν αποδέχεται σαν επιστήμονας. Έτσι λοιπόν δίνει δύναμη και σε μένα που παίζω το ρόλο αλλά και στους θεατές. Είναι πολύ ενδιαφέρον.

Σε τέτοιες δυσκολίες πολλοί επικαλούνται το Θεό. Κι ο ήρωας όμως μιλά για το Θεό και την ύπαρξή του. Εσείς πιστεύετε στο Θεό, σε μια ανώτερη δύναμη ή σε τίποτα; Πού βρίσκετε κουράγιο στις δυσκολίες που ανακύπτουν;

Mου βάζετε δύσκολα όπως θα έλεγε και ο Φάυνμαν. Όπως και ο ήρωάς μου λοιπόν αρνούμαι να καταφύγω σε μυθολογικές δυνάμεις απέναντι στον θάνατο. Δεν πιστεύω στον θεό όπως τον εννοούμε μέσω της θρησκείας, πιστεύω στη φύση που μας δημιούργησε και προσπαθώ να καταλάβω το νόημα της δημιουργίας. Προσπαθώ να σέβομαι τη φύση σαν θεότητα και να μην την καταστρέφω ενώ η κοινωνία μας πιστεύει σε θεούς αλλά καταστρέφει τη φύση. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω ότι μεγάλωσα χριστιανικά, πιστεύω στη διδασκαλία του Χριστού και σέβομαι τους ανθρώπους που θρησκεύονται. Για μένα ο θεός βρίσκεται ίσως μέσα στον πυρήνα του ατόμου, ίσως είναι το μποζόνιο του Χικς.

Ο ήρωας είναι ένας Φυσικός, ένας άνθρωπος με τετράγωνη λογική. Οι ηθοποιοί από την άλλη θεωρούνται άνθρωποι λιγότερο ρεαλιστές. Συναντήσατε δυσκολίες κατά τη διάρκεια των προβών;

Όχι, δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες γιατί ο ήρωας είναι μεν φυσικός και απόλυτα λογικός στην επιστήμη του αλλά είναι άνθρωπος που αγαπά τους ανθρώπους και είναι έντονα συναισθηματικός. Είναι πιστός στη μνήμη της πρώτης του γυναίκας που πέθανε πολύ νέα και την αναπολεί, κλαίει γι’ αυτήν ύστερα από σαράντα χρόνια.

Στο έργο πέραν του κυρίου Φάυνμαν, βλέπουμε και μια νεαρή φοιτήτρια, η οποία πολιορκεί τον καθηγητή. Ποια η σημασία του έρωτα στη ζωή των ανθρώπων; Είναι πηγή δύναμης ή καταστροφής;

Ο έρωτας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα η μεγαλύτερη πηγή ζωής και έμπνευσης για όλους τους ανθρώπους, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. Ο Φάυνμαν λατρεύει τις γυναίκες, λέει: «τις γυναίκες τις αγαπάω πολύ, όλες τις γυναίκες! Όταν περπατάω στο δρόμο, μόνο τις γυναίκες βλέπω. Είναι μυστήριο οι γυναίκες, σαν τη φύση, αλλά κι η φύση γυναίκα είναι κι αυτή, τι περιμένεις».

Ο Φάυνμαν ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα. Πέραν της Φυσικής ασχολούνταν και με το θέατρο, τη ζωγραφική, τη μουσική. Κι εσείς όμως ασχολείστε πέραν της υποκριτικής και με το γράψιμο. Μιλήστε μας λίγο για αυτό το ενδιαφέρον.
Άρχισα να ασχολούμαι με το γράψιμο επειδή για πολλά χρόνια διάβαζα σενάρια που ήταν πολύ χάλια, μάλιστα σε πολλά από αυτά έπαιζα. Το σενάριο ήταν πολύ υποτιμημένο επειδή στον Ελληνικό κινηματογράφο είχε θεοποιηθεί ο σκηνοθέτης που τα έκανε όλα. Ήθελα λοιπόν να μάθω να γράφω σενάρια για να ανέβει λίγο το επίπεδο και πήγα σε σεμινάρια εντός και εκτός Ελλάδας. Το αποτέλεσμα ήταν το σενάριο «Πάμπτωχοι Α.Ε.» το οποίο χρηματοδότησαν με ενθουσιασμό και πολύ θερμά λόγια από τα ευρωπαϊκά κινηματογραφικά προγράμματα αλλά στην Ελλάδα έψαχνα να βρω σκηνοθέτη επί πέντε χρόνια, όλοι απαντούσαν «εγώ είμαι δημιουργός και γράφω μόνος τα σενάριά μου». Τελικά ύστερα από πέντε χρόνια το ανέλαβε ένας παραγωγός, βρήκε σκηνοθέτη και έγινε η ταινία αλλά σταμάτησα με τα σενάρια γιατί μου κόπηκε η διάθεση. Είχα όμως ανακαλύψει μια φλέβα που με οδήγησε στην πεζογραφία και έχω ήδη εκδώσει τέσσερα βιβλία και ετοιμάζω άλλα δύο.

Μετά από τον κύριο Φάυνμαν, τι ακολουθεί;

Ειλικρινά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα. Πολύ σύντομα οι εκδόσεις «Γαβριηλίδης» θα εκδώσουν μια συλλογή με ποιήματα με τίτλο «Ηθοποιός σημαίνει φως;»

Έχω ξεκινήσει ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα για την περίοδο της μεταπολίτευσης που είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια του τελευταίου μου βιβλίου «Όλοι μαζί, τώρα».

Δουλεύω εδώ και καιρό ένα θεατρικό με ήρωα τον Νίκο Ζαχαριάδη στην τελευταία νύχτα της ζωής του αλλά δεν κατάφερα ακόμη να έχω μια τελική γραφή του έργου. Συζητάω και κάποιες άλλες προτάσεις.

Το μέλλον όμως είναι απρόβλεπτο, μου αρέσει αυτή η αβεβαιότητα. Άλλωστε μια από τις βασικές αρχές της κβαντικής φυσικής είναι «η αρχή της αβεβαιότητας» του Χάιζενμπεργκ την οποία ασπάζεται με πάθος ο Φάυνμαν.

 Ευχαριστούμε πολύ το Γιώργο Κοτανίδη για το χρόνο του και του ευχόμαστε καλή επιτυχία!