Ο Γιώργος Παπαγεωργίου από τις «Ιδιοτροπίες της Μαριάννας» στο debop.gr

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί στο θέατρο Πόρτα το έργο του Αλφρέ Ντε Μυσσέ «Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας», ένα πρωτοποριακό για την εποχή του έργο που γράφτηκε το 1832, με θέμα τον έρωτα και τον τρόπο που επιλέγει κάθε άνθρωπος να τον βιώσει. Μιλήσαμε με τον πρωταγωνιστή Γιώργο Παπαγεωργίου για τους ήρωες του έργου, την εμπειρία ενσάρκωσης του Οκτάβιου και την συνεργασία για το ανέβασμα της παράστασης.  

Το κεντρικό θέμα του έργου φαίνεται να είναι ο έρωτας και ο διαφορετικός τρόπος που τον προσεγγίζει και τον βιώνει καθένας από τους κεντρικούς ήρωες της ιστορίας. Πες μας λίγα λόγια για την Μαριάννα, τον Σέλιο και τον Οκτάβιο, τον οποίο ενσαρκώνεις.

Έχουμε να κάνουμε με ένα συγγραφέα ο οποίος σε πολύ μικρή ηλικία (μόλις 22 χρονών) μπόρεσε να αποτυπώσει τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει ο έρωτας, και όχι μόνο να μείνει στην απλή καταγραφή αυτών των μορφών, αλλά και να πάρει θέση απέναντι στην αγωνία του τι σημαίνει να αγαπάς. Ο Σέλιο ερωτεύεται αυθόρμητα και αθώα, η Μαριάννα ερωτεύεται διεκδικώντας το πάθος που της λείπει και ο Οκτάβιος ερωτεύεται την ίδια την ιδέα του έρωτα, για να προδοθεί και αυτός σε ένα φινάλε όπου οι ήρωες τις ιστορίας μένουν μετέωροι.

Η Μαριάννα αποζητά τον έρωτα ως αντίδραση στον αυταρχισμό του συζύγου που την καταπιέζει. Η ανάγκη της για χειραφέτηση γεννά ένα βίαιο ξύπνημα των αισθήσεων. Ωστόσο, ο εξιδανικευμένος έρωτας του Σέλιο για εκείνη δεν την αγγίζει..... Τι είναι αυτό που αποζητά η Μαριάννα τελικά;

Αποζητά αυτό που της δίνει ο Οκτάβιος. Το αρσενικό που την ξυπνάει αρχικά εγκεφαλικά, που την «ξεγυμνώνει» με την τεχνική του για να τον «ξεγυμνώσει» και αυτή σταδιακά με την δική της αλήθεια και στο τέλος η αλήθεια της ζωής να δώσει τη δική της τελεία. Νομίζω πως είναι ένας ρόλος γραμμένος πολύ κοντά στη γυναικεία ψυχολογία του σήμερα. Και αυτή είναι η γοητεία των κλασσικών έργων. Αγγίζουν μια πανανθρώπινη, άχρονη, αιώνια αλήθεια.

Ο Οκτάβιος φαίνεται να βιώνει τον έρωτα με κυνισμό, ως ένα «εφήμερο μεθύσι» των αισθήσεων. Ωστόσο, στο τέλος, εξυμνεί τον ιδεαλισμό και την ρομαντική φύση του Σέλιο ως την καλή πλευρά του εαυτού του. Είναι αντικρουόμενα τα στοιχεία αυτά, κατά την γνώμη σου; 

Μα, αυτό ακριβώς είναι ο Οκτάβιος! Ένας άνθρωπος που γνωρίζει το προσωπικό του σκοτάδι και προσπαθεί μέσω του Σέλιο, που είναι «η καλή πλευρά του εαυτού του», να πάρει φως, να εξαγνιστεί. Είναι γεμάτος αντιφάσεις, δείχνει κάτι άλλο ενώ κρύβει κάτι άλλο, εξομολογείται το «μέσα του» μόνο στο κοινό, σαν μια μυστική συμφωνία, ενώ προς όλους προσπαθεί να δείξει ένα ψύχραιμο «κανίβαλο» που προσπαθεί να τους ελαφρύνει από το βάρος που πιστεύουν ότι έχει η ζωή τους. Μπορεί να φαίνεται προς τους υπόλοιπους ως ένα εκκεντρικός, κυνικός «θαμώνας χαμαιτυπείων», αν όμως προσέξεις τα λόγια του, είναι ο πιο λογικός από όλους.

Ο Οκτάβιος είναι σύνθετος χαρακτήρας, γεμάτος αντιθέσεις: φανταχτερός και σκοτεινός, κυνικός και ευαίσθητος, επιφανειακός και ταυτόχρονα προσηλωμένος στην πιο βαθιά φιλία. Είναι απολαυστική η ενσάρκωση ενός τέτοιου χαρακτήρα;  

Ναι! Είναι από τους πιο ωραίους ρόλους που μου έχουν δοθεί. Με το που πήρα τη μετάφραση στα χέρια μου, σκέφτηκα κατευθείαν «έχουμε πολλή δουλειά» και δούλεψα εξοντωτικά. Τον ανακάλυπτα πρόβα με την πρόβα, και στο τέλος κατέληξα όχι μόνο να τον αγαπήσω τον Οκτάβιο, αλλά και να αισθανθώ ευθύνη απέναντι του, να μην τον προδώσω. Όλες οι αντιθέσεις του, όλα τα σκοτάδια του, όλος ο κόσμος του, είναι αυτά που με κάνουν κάθε φορά που πηγαίνω στο θέατρο να ανυπομονώ να μπω στις ασημένιες πλατφόρμες του και «να μπω στα λόγια του».

Το έργο, το οποίο γράφτηκε από τον Alfred de Musset το 1832, δεν εκτιμήθηκε από τους συγχρόνους του. Μάλιστα, χρόνια μετά, ζητήθηκε από τον συγγραφέα να λογοκρίνει το κείμενο, προκειμένου να παρουσιαστεί στο κοινό. Σήμερα, οι χαρακτήρες του έργου είναι γνώριμοι στο κοινό; Πώς βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος τον έρωτα και τι ζητά από αυτόν;           

Ειλικρινά δεν ξέρω αν οι χαρακτήρες του έργου είναι γνώριμοι σήμερα. Περισσότερο μου φαίνονται σαν χαρακτήρες που τους έχεις ονειρευτεί, παρά που τους έχεις συναντήσει. Όπως και οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες. Σπάνια ζεις έναν έρωτα που να αγγίξει το απόλυτο, να σε συνταράξει συθέμελα. Δεν λέω ποτέ, λέω σπάνια. Γι αυτό και όταν συμβεί, αυτός ο έρωτας δεν γνωρίζει από εποχή. Γίνεται αιώνιος, μυθιστορηματικός, σπουδαίος. Γίνεται άξιος ιστορίας. Και ξέρεις, δεν χρειάζεται να έρθουν και τα πάνω κάτω για να βιώσεις κάτι τέτοιο. Απλά χρειάζεται να πιστέψεις ότι υπάρχει.

Περιέγραψέ μας την εμπειρία της δουλειάς πάνω στο κείμενο και στο έργο συνολικά με τους υπόλοιπους συναδέλφους.

Δουλέψαμε πάνω στο κείμενο με οδηγό το Θωμά Μοσχόπουλο, σαν ensemble στις πρόβες, με αυτοσχεδιασμούς και ασκήσεις πάνω στο λόγο. Ο θίασος αυτός είναι ευτυχία για κάθε ηθοποιό γιατί δεν απαρτίζεται μόνο από συναδέλφους που εκτιμώ (Ξένια Καλογεροπούλου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Χρήστος Σαπουντζής, Ντένης Μακρής, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Παντελής Βασιλόπουλος) αλλά και επειδή ωριμάζοντας σαν ηθοποιός έχω μάθει ότι η μόνη αληθινά μεγάλη θεατρική στιγμή θα έρθει μέσα από την αληθινή επικοινωνία με τους συνεργάτες σου. Όποιος πιστεύει ότι θα τα καταφέρει μόνος του, έχει χάσει. Οι απαντήσεις βρίσκονται στον άλλο.

Ευχαριστούμε πολύ τον Γιώργο Παπαγεωργίου για την παραχώρηση της συνέντευξης! Τα υπόλοιπα θα τα δείτε από κοντά, στο θέατρο Πόρτα!!!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.