Ο Γιώργος Χρυσοστόμου στο deΒόp

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου πρωταγωνιστεί φέτος σε δυο παραστάσεις. Το Πέτρες στις Τσέπες του στο θέατρο Κιβωτός και την Προδοσία στο Μικρό Παλλάς. Από τη μία παρέα με το Μάκη Παπαδημητρίου δίνουν ρεσιτάλ γέλιου, υποκριτικής και εναλλαγής ρόλων, από την άλλη σκύβει με προσοχή αλλά και χιούμορ πάνω σε μια ιστορία μνήμης και χρόνου, πάνω στο -πάντα- ιδιόμορφο και σκοτεινό πιντερικό σύμπαν. Enjoy!

Για το Πέτρες στις Τσέπες του

Μέχρι στιγμής έχει καταγραφεί σαν η καλύτερη συνεργασία μου από άποψη συνεννόησης και κοινού χιούμορ. Είναι ίσως η πιο ωραία περιοδεία της ζωής μου, ελπίζω να έχω κι άλλες τέτοιες ωραίες περιοδείες. Έρχομαι στο θέατρο με χαρά, ό,τι και να μου συμβαίνει, πράγμα που το κάνω γενικά αλλά τώρα μου βγαίνει πολύ παραπάνω. Έχουμε μια ασφάλεια και μια ηρεμία ο ένας με τον άλλον, όντας δύο ηθοποιοί που έχουμε περάσει από σκηνοθέτες που έκαναν «bullying», ή που τους άρεσε να βασανίζουν τον κόσμο πάνω στη σκηνή ή που κρατάνε τους ηθοποιούς μετά να τους κάνουν παρατηρήσεις για τον τρόπο που έπαιξαν και όλα αυτά τα θεατρινίστικα που μόνο ψυχοφθόρα είναι. Εγώ με το Μάκη είμαστε πολύ ευγνώμονες για αυτό που μόνοι μας κάναμε στους εαυτούς μας. 

Η ίδια συνθήκη ισχύει και από την πλευρά του Παπασπηλιόπουλου γιατί συνάντησα έναν σκηνοθέτη που -ασχέτου αποτελέσματος, δεν έχει καμία σημασία αυτό-, είχε την κατανόηση να ξέρει πως είναι να είσαι πάνω στη σκηνή: τρυφερός, ευάλωτος και αγχωμένος. Και είχε την απόλυτη κατανόηση προς εμάς στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και αυτό του το δίνω σαν εύσημο, γιατί ο Οδυσσέας επειδή γνωρίζει την πλευρά του ηθοποιού, ήταν ένας τρυφερός πατέρας στη συνεργασία. Δίκαιος, τραγικά υπομονετικός και εξισορροπιστής μέχρι αηδίας.

Για τον Πίντερ και το έργο

Διάβασα το έργο αφού είχα ήδη κλείσει τη συνεργασία με τους ανθρώπους. Το διάβασα μετά λοιπόν, κι ακριβώς επειδή δεν το γνώριζα ήδη ήμουν πολύ ανοιχτός στην ανάγνωσή του. Το μελέτησα δουλεύοντας το και στην πράξη. Δεν το είχα ήδη διαβάσει ή δει πριν και θεωρώ ότι αυτό μου βγαίνει σε καλό, γιατί δεν είχα καμία προκατάληψη για το πως πρέπει να το κάνω.

Ο Τζέρυ

Στον Τζέρυ στην Προδοσία συμβαίνει ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στους τρεις: βρίσκεται σε ένα θολό ανεμοστρόβιλο, δεν ξέρει αν έγιναν τα πράγματα, τι έγινε και πως ακριβώς έγινε. Σε κάποιο σημείο του έργου απλά κατηγορεί την Έμμα ότι το σπίτι που έχουν οι δυο τους θα ήθελε να είναι κάπως αλλιώς. Στα αλήθεια κανένας από τους δυο δε θα ήθελε να είναι κάπως αλλιώς τα πράγματα, γιατί αν ήταν έτσι θα είχαν διαλέξει από την αρχή άλλο δρόμο. 

Για αυτόν -σαν ρομαντικός ήρωας- ισχύει μόνο όταν είναι δύκολο το πράγμα. Γιατί η Έμμα του κάνει και μια ερώτηση κάποια στιγμή, αν θα άλλαζε τη ζωή του. Η απάντηση είναι όχι, δεν θα την άλλαζε.

Για το κωμικό στοιχείο

Ευτυχώς ο Οδυσσέας το είδε έτσι, με ελαφρότητα. Όταν βλέπεις τη λέξη Προδοσία, έχεις μια αφίσα όπου ένας χωρίζει δύο ανθρώπους και είναι κάπως βαρύγδουπα τα πράγματα. Στην πραγματικότητα αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι όσο πιο ελαφρά το αντιμετωπίσουν οι ηθοποιοί τόσο πιο σκοτεινό βγαίνει το έργο, επειδή δεν λένε ποτέ το σκοτεινό αλλά την ατμόσφαιρα τριγύρω που είναι πιο ανάλαφρη.

Ευτυχώς έτσι το προσέγγισε κι ο Οδυσσέας. Ακόμα και χθες η παρατήρησή του ήταν «παιδιά χιούμορ θέλει και αφήστε το κοινό να αποφασίσει».

Ο ρόλος της μνήμης στο έργο

Η μνήμη είναι το κεντρικό θέμα που ήθελε να αναδείξει ο Οδυσσέας. Για παράδειγμα αν εμείς οι δυο μιλήσουμε για αυτή τη συνάντηση μετά από χρόνια, θα την παρουσιάσουμε τελείως διαφορετικά την ιστορία. Για αυτό μέσα στο έργο υπάρχει πάρα πολλές φορές η λέξη θυμάσαι, αν έγινε αυτό στην κουζίνα μου ή στη δική της. Πάντοτε με τη μνήμη παίζει και δεν είναι ποτέ ακριβής η αίσθηση που άφησε κάτι. Όλοι τα θυμούνται όλα στο περίπου. Και όσο περνάει ο καιρός που είναι ο μεγαλύτερος προδότης τόσο πιο πολύ προδίδεται η αλήθεια της στιγμής εκείνης.

Ευχαριστούμε πολύ τον Γιώργο Χρυσοστόμου για την παραχώρηση της συνέντευξης. 

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ:
Πέτρες στις Τσέπες του
Προδοσία