Ο Ηλίας Βαμβακούσης μιλάει στο deΒόp για τη «διαδρομή» του

 Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Υπήρξε για σένα κάποιο δίλημμα του τύπου  «μουσική ή κάτι άλλο» ;

Το 2004 μετά την 2η ακρόαση της Μικρής Άρκτου , από τη στιγμή που με πήραν ,δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Μου καρφώθηκε η ιδέα και  όλα πήραν το δρόμο τους, ως προς τη δισκογραφία. Βέβαια μουσική έπαιζα από μικρός. Ξεκίνησα μαθαίνοντας μόνος μου κιθάρα , και αργότερα μπαγλαμά, μπουζούκι, ούτι , κρουστά , ενώ έχω κάνει και βυζαντινή μουσική.

Μαρίζα Κωχ , Ανδρέας Παγουλάτος, Νατάσσα Μποφίλιου : Τρία πρόσωπα με τα οποία νομίζω πως έχεις μια ιδιαίτερη σχέση , ο καθένας σε σημάδεψε με το δικό του τρόπο.

Η Μαρίζα Κωχ είναι μεγάλη δασκάλα για μένα, την  νιώθω σαν συγγενή μου μετά από 15 χρόνια συνεργασίας μαζί της. Νομίζω και αυτή έτσι νιώθει για εμάς τους μουσικούς. Ξεκίνησα ως μουσικός της, μετά τραγούδησα σε κάποιους δίσκους που έκανε , όπως στον «κήπο της Σαπφούς», ενώ  ήμουν και στο εργαστήρι βιωματικής μουσικής που έχει .Μετά από τόσες παραστάσεις και ταξίδια μαζί (Κίνα, Γρανάδα, σε όλη την Ελλάδα) είναι κάτι σαν οικογένεια για μένα. Επ’ ευκαιρίας να σου πω ότι  μαγειρεύει υπέροχα (γέλια)

Ο Ανδρέας είναι ο μέντοράς μου. Με θεωρούσε αδερφό του και εγώ έτσι αισθάνομαι γι αυτόν. Παρ’ όλο που έχει φύγει , δεν υπάρχει μέρα που να μην τον σκεφτώ, να μην τον συμβουλευτώ, για απλά καθημερινά πράγματα. Πέραν της ποίησής του για μένα ήταν πολύ φίλος και μου λείπει πολύ…

Τη Νατάσσα τη γνώρισα στη 2η ακρόαση. Πρώτη επαφή μαζί της  είχα στο στούντιο του Παρίση, στη Ν.Σμύρνη, όπου άκουσα να τραγουδάει την "ασπιρίνη" και έπαθα πλάκα. Από εκεί και πέρα γνωριστήκαμε και  κάναμε παρέα , σε σπίτια , τα ήπιαμε στο Τηνιακό , ωραία χρόνια. Μάλιστα τότε με το συγκρότημά μου είχαμε μελοποιήσει ποιήματα του Ανδρέα (Παγουλάτου) και η Νατάσσα ερχόταν συχνά. Και τελικά καταλήξαμε να πούμε μαζί  ένα τραγούδι (du tonic)  για τον κοινό μας φίλο τον Παγουλάτο .

Τι απαντάς στο δίλημμα : δισκογραφία ή live εμφάνίσεις;

Μου αρέσει η διαδικασία παραγωγής ενός δίσκου.  Χάρηκα πολύ που μου ανέθεσε ο Δρογώσης την παραγωγή, μου αρέσει να εμπλέκομαι σε όλη αυτή τη φάση δημιουργίας. Μετά ήρθε ο Κώστας ο Τσίρκας και ένας νέος φίλος, ο Θοδωρής. Βέβαια αν το live στηθεί με αισθητική παραγωγής δίσκου μπορεί να είναι μαγευτικό. Σκέφτομαι τον ερχόμενο δίσκο να τον γράψω live στο στούντιο.

Πες μας δυο λόγια για την προηγούμενη δουλειά σου («κάποια μέρα»)  αλλά και για αυτήν που ετοιμάζεις .

Το κάποια μέρα έχει 8 τραγούδια , τα 2 ορχηστρικά, και στην ουσία είναι μια διαδρομή, γι αυτό υπάρχει και το ομώνυμο τραγούδι. Ξεκινάει από ένα κοριτσάκι στο Σύνταγμα, στη συνέχεια έναν τύπο που πάει με το αμάξι στη δουλειά κλπ, υπάρχει μια ροή. Ο  ήχος είναι πιο ακουστικός, μακριά από ό,τι έχω ακούσει στην ελληνική δισκογραφία.

Το επόμενο θα είναι μεν ακουστικό αλλά  σαν να είναι live. Και θα «βαράω» πιο πολύ τόσο στο στίχο όσο και στη μουσική.  Θα περιλαμβάνει  και κοινωνικό τραγούδι, γιατί ο κόσμος το έχει ανάγκη, το ίδιο κι εγώ.

Ποιο συναίσθημα θεωρείς πιο δημιουργικό; Χαρά ή λύπη;

Το  θυμό και  την απόρριψη.  Βέβαια όταν με απορρίπτουν λυπάμαι (γέλια) Αλλά νομίζω πως σε τέτοιες συναισθηματικές καταστάσεις εμπνέομαι πιο πολύ.

Mίλησέ μας για τα φετινά live στο γυάλινο μουσικό θέατρο, στήσατε εδώ παρτίδες «πρέφας» ;

Δέχτηκα ένα τηλέφωνο από το Βαγγέλη(Μαρκαντώνη) ενώ ήμουν σε περιοδεία στα νησιά και το Σεπτέμβρη ξεκινήσαμε πρόβες, έτσι απλά. Μιας και είμαστε τέσσερις  έπρεπε να δέσουμε  το ύφος και τα τραγούδια  του καθενός με του άλλου. Οι τρεις , Βαγγέλης, Joanna κι εγώ παίζουμε κυρίως δικά μας κομμάτια, ενώ η Αγάπη παίζει και φοβερές διασκευές.

Ποια τα σχέδιά σου  για το φετινό χειμώνα εκτός από το γυάλινο;

Με έναν πολύ σπουδαίο μουσικό , που παίζει βιολί, τον Κώστα Λόλο , θα κάνουμε μερικά live σε μουσικές σκηνές της Αθήνας όπως το Άλικο , τη Ρότα. Είναι ένας εκπληκτικός μουσικό, παίζει βιολί σαν να παίζει κιθάρα, «γκρουβάρει» πολύ και μου αρέσει πολύ αυτό. Βέβαια ίσως γίνουν και κάποιες ακόμη παραστάσεις με την «πρέφα».

Τι ονευρεύεσαι να κάνεις στο μέλλον; Όσο τρελό κι αν είναι αυτό.

Γενικά προσπαθώ να έχω ρεαλιστικούς στόχους, Θα ήθελα να μπορώ να επικοινωνήσω πολύ τα τραγούδια μου με τον κόσμο. Να στήσω μια ωραία μπάντα που θα κάνουμε ωραία πράγματα μαζί. Ένα μεγάλο όνειρο  είναι να κάνω ένα ταξίδι με ποδήλατο  κατά τη διάρκεια του οποίου να κάνω συναυλίες που θα ηχογραφηθούν και θα συμπεριλαμβάνονται σε ένα δίσκο.

Μιας και μου είπες ότι ο δίσκος θα περιλαμβάνει και «κοινωνικό» τραγούδι, πώς τα βλέπεις τα πράγματα στις μέρες μας;

Γενικά είμαι απαισιόδοξος, όμως το καλό είναι ότι πάντα υπάρχει κόσμος που θέλει να εκφραστεί. Έχω ένα στίχο σε ένα από τα καινούρια μου τραγούδια που νομίζω ότι περιγράφει την κατάσταση που ζούμε « έξω από το σπίτι μου , το σπίτι μου καίγεται» . Έτσι νομίζω είναι τα πράγματα. Μέχρι να έρθει σε μας το πρόβλημα δεν ασχολούμαστε. Όμως όλος ο κόσμος είναι σπίτι μας και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Σε πολλά επίπεδα, από τους πρόσφυγες από τη Συρία μέχρι και το οικολογικό πρόβλημα . 

Τελικά ποιο είναι το «κοριτσάκι» που περιγράφεις στο ομώνυμο τραγούδι; Άλλοι λένε η ελευθερία, άλλοι η ζωή, άλλοι μια κοπέλα...

Είναι αυτή η ιδέα που μας κάνει να έχουμε καθαρό το κεφάλι μας , να έχουμε διαύγεια στη σκέψη , μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Ένας αγώνας, ένας αγώνας όχι χρωματισμένος , αλλά λευκός , που δίνει ο καθένας από εμάς. Δε νομίζω βέβαια πως μπορεί να είναι ένας αγώνας «δεξιός», είμαι προσανατολισμένος σε πιο αριστερές, ελεύθερες επιλογές.

Η φωτογράφιση και η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

PHOTO CREDITS: Φοίβη Πετρούλια ( https://www.facebook.com/Phoebe-Petroulia-Photography-203824292964980/)