Ο Jimmy Junko (Τζίμης Τσουκαλάς) συστήνεται στο deBόp

Τα πράγματα έχουν ως εξής: τον Jimmy Junko – κατά κόσμον Τζίμη Τσουκαλά  –  τον γνώρισα διαδικτυακά μέσω του No Surrender, της ελληνικής κοινότητας φίλων του Bruce Springsteen. Ανέβαζε εκεί βιντεάκια τραγουδιών του εν λόγω καλλιτέχνη, παιγμένα από την μπάντα του. Μου άρεσαν πολύ! Έκτοτε παρακολουθούσα τις δουλειές του με μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν πέρυσι, κυκλοφόρησε το πρώτο solo άλμπουμ του "Flowers on Rooftops", έσπευσα να το αγοράσω: είχα ενθουσιαστεί ακούγοντάς το διαδικτυακά κι επιπλέον με ιντρίγκαρε το γεγονός πως το είχε κυκλοφορήσει σε κασέτα. Ροζ για την ακρίβεια. Τέλειο;

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ελλάδα, στη Ναύπακτο. Μεγαλώνοντας, φοιτητής πια, βρέθηκε στην Αθήνα. Τώρα, ζει στη Ναύπακτο αλλά πάντα υπάρχουν καλές αφορμές για να έρχεται στην πρωτεύουσα. 'Οπως για παράδειγμα, η δημιουργία του ολοκαίνουριου πρώτου του βίντεο κλιπ. Αυτό αποτέλεσε και την ιδέα για τη συνέντευξη που ακολουθεί. Επειδή, νομίζω, πως ναι, έφτασε ο καιρός να γνωρίσουμε καλύτερα τον Jimmy Junko και τον κόσμο του.  
 

Tζίμη, πες μας τη μικρή ιστορία που αξίζει να ξέρουμε για σένα.

Χμ, δεν ξέρω αν αξίζει να την ξέρετε, αλλά θα μοιραστώ μια μικρή προσωπική ιστορία. Όταν ήμουν μικρός και μέναμε στην Νέα Υόρκη, ζούσε μαζί μας και η γιαγιά μου. Πέρναγα πολύ χρόνο μαζί της, σχεδόν όλη τη μέρα. Εγώ δεν μίλαγα καθόλου ελληνικά και αυτή δεν ήξερε γρι αγγλικά, αλλά παραδόξως επικοινωνούσαμε με απόλυτη κατανόηση. Την ρώταγα κάτι σε μια γλώσσα που δεν ήξερε και αυτή μου απαντούσε σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάθε πρωί μού έφτιαχνε ελληνικό καφέ (στο δικό της έβαζε και Jack Daniels), πίναμε μαζί (εγώ έξι χρονών), μου τον «διάβαζε» και μετά βλέπαμε παρέα MTV και σχολιάζαμε. Billy Idol – "Rebel Yell" ήταν το ‘κομμάτι μας’. Θυμάμαι πάντα που κοίταζε με απορία αυτόν τον ξανθό ντισκοπάνκη με τα καρφιά, ενώ εγώ τον μιμούμουν χορεύοντας σαν μανιακός στο σαλόνι.

Λίγο ο μαγικός μας τρόπος επικοινωνίας, λίγο που μου διάβαζε τον καφέ, λίγο οι σκοτεινοί τύποι που βλέπαμε στο MTV, λίγο που φόραγε κατάμαυρα λόγω χηρείας, δεν ήθελα και πολύ: ήμουν πεπεισμένος πως η γιαγιά μου ήταν μάγισσα. Και για αυτό την λάτρευα όσο κανέναν άλλο. Και έτσι, ξεκίνησε η μέχρι και σήμερα άνευ όρων αγάπη μου για τις μάγισσες αυτού του κόσμου.
 

Και με τη μουσική; Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι; Γρατζουνώντας κιθάρες; 

Ως παιδί άκουγα μουσική στο walkman με τις ώρες κάνοντας air-guitar μες στο σπίτι, αλλά μόνο όταν είδα ένα πρωί στην τηλεόραση τον Kurt Cobain κατάλαβα ότι η κιθάρα κρύβει έναν κόσμο που πέθαινα να ανακαλύψω. Μπορούσε δηλαδή να εκφράσει κανείς όλα αυτά τα συναισθήματα με αυτό το όργανο; Ήταν μια στιγμή επιφοίτησης. Έκατσα και έβγαλα όλο το "Unplugged in New York" σε μια διαλυμένη δανεική κιθάρα και σύντομα είχα φτιάξει την πρώτη μου σχολική μπάντα, στα 14 μου.

Κάτι που μάλλον σου άρεσε αφού υπήρξες μέλος σε διάφορες μπάντες (Kill the Cat/ Junkheart/Τhe Bad Habits). Πώς ήταν η εμπειρία; Τι κέρδισες, τι έχασες;

Οι Kill the Cat έχουν σταματήσει σχεδόν μια δεκαετία τώρα. Με τους Bad Habits παίζουμε ακόμα, απλά λίγο πιο αραιά λόγω υποχρεώσεων, αλλά με τους Junkheart είμαστε φουλ ενεργοί και ετοιμάζουμε τον τέταρτο δίσκο μας.

Οι μπάντες είναι πάντα συλλογική δουλειά, όλες οι συνθέσεις αποτελούν προϊόντα ζυμώσεων και αν εγώ τύχει και φέρω την πρωτόλεια μορφή της μουσικής και των στίχων, η σύνθεση πάντα περνά και από τα αισθητικά φίλτρα των υπολοίπων ώστε να βγει ένα αποτέλεσμα που να εκφράζει όλο το σχήμα. Δεν είναι απλή διαδικασία, αλλά το δέσιμο που αποκτιέται μεταξύ μας όταν έχουμε φτιάξει κάτι που αγαπάμε όλοι, είναι απλά ασύγκριτο. Αυτό αλλάζει όταν είσαι solo act, όπου δεν σε περιορίζει τίποτα παρά ο εαυτός σου, αλλά ούτε και έχεις την πολύτιμη συνδρομή έξτρα δημιουργικών απόψεων. Πάντως η μπάντα είναι σίγουρα μια δεύτερη οικογένεια, και είναι καθαρά στο χέρι της καθεμιάς να εδραιώσει όμορφες και παραγωγικές συνθήκες για τα μέλη της με αγάπη και αλληλοσεβασμό.
 

Το σόλο πρότζεκτ σου λέγεται 23rd Drive. Πώς αποφάσισες να ακολουθήσεις ένα μοναχικό μουσικό δρόμο; Χρειάστηκαν 23 προσπάθειες ή τί;

Όπως και οι ποιητικές συλλογές μου, έτσι και το 23rd Drive σχήμα αποτελεί καθαρά προϊόν της covid-era. Τόσο καιρό μακριά από τους φίλους μου και τον ηλεκτρικό punk ήχο, πειραματίστηκα περισσότερο με ακουστικούς ήχους που πάντα αγαπούσα και άκουγα. Όσο για το όνομα, απλά θα πω ότι αποτελεί κάτι σαν το προσωπικό μου ..."Rosebud".

Ως 23rd Drive, το 2021 κυκλοφόρησες το πρώτο σου solo άλμπουμ με τίτλο "Flowers on Rooftops". Μου άρεσε πάρα πολύ: είναι ακριβώς ο ήχος που αγαπώ, ακουστικός, ατμοσφαιρικός, σκοτεινά ρομαντικά ροκ. Επιπλέον, οι ενορχηστρώσεις καθώς και η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένα. Θέλεις να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό;

Καταρχάς, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ήταν ένας δίσκος που μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα. Χάζευα τα τρία ακόρντα απ' το -μετέπειτα- πρώτο track του album ("Nobody else") και κυριολεκτικά μέσα σε μία εβδομάδα είχαν γραφτεί και τα εννιά κομμάτια του δίσκου. Έχω την τύχη να έχω στην γειτονιά μου δύο καλούς φίλους μου που είναι και καλοί μουσικοί και παραγωγοί (Γιώργος Γκέκας & Γιώργος Δούρος), και απλά κάτσαμε δύο βράδια στο σπίτι και τα ηχογραφήσαμε. Αυτοσχεδιασμοί, πειραματισμοί με ήχους και νέες ιδέες. Ήταν μια πολύ όμορφη και δημιουργική εμπειρία και οπωσδήποτε θα το ξαναέκανα.

Γράφεις τραγούδια αλλά γράφεις και ποιήματα ενίοτε. Δύο διαφορετικές εκφραστικές διέξοδοι. Τι σου προσφέρει η καθεμία;

Το να γράφω και να παίζω τραγούδια με τους φίλους μου είναι εύκολα το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο. Η χαρά του να παίζουμε παρέα σε ένα δωμάτιο αρχικά και εν συνεχεία σε συναυλίες με ανθρώπους που «νιώθουν» την μουσική μας, αποτελεί για μένα μοναδικό μέσο έκφρασης και εκτόνωσης που δεν θα το άλλαζα με τίποτα.

Η ποίηση απ' την άλλη, αποτελεί -για μένα τουλάχιστον- μια πιο μοναχική κατάδυση σε σημεία του εαυτού μου που δεν συνηθίζω να πολυεπισκέπτομαι. Ανακαλύπτω ιστορίες που συνήθως εμπεριέχουν μια οδύνη: πάντα "πεθαίνει" μια κατά κάποιον τρόπο κραταιά αντίληψη για τον Εαυτό που μου παρείχε κάποια ασφάλεια, ένα κάποιο αποκούμπι δηλαδή μού στερείται ξανά και ξανά. Έτσι, η ποίηση αναδύει κρυμμένους δαίμονες που δεν αποτελούν πάντα και την καλύτερη συντροφιά. Τουλάχιστον με την μουσική καταφέρνουμε και τους ξορκίζουμε για λίγο με το να τραγουδάμε αγκαλιά κοπανώντας κιθάρες και τύμπανα με φίλους και φίλες.
 

Τι σε εμπνέει; Τι σε κάνει να νιώθεις ζωντανός; Τι αγαπάς στη ζωή;

Παραφράζοντας τον Καζαντζάκη, θα πω πως ο έρωτας, το κρασί, η θάλασσα και η μουσική, είναι τέσσερις καλοί λόγοι να σηκώνεται κανείς απ’ το κρεβάτι του το πρωί.

Κι αν το πάρουμε αλλιώς, τι σε θυμώνει; Τι σε απογοητεύει; Τι θα άλλαζες στον κόσμο μας;

Η απάθεια, η μισαλλοδοξία, η εθελοτυφλία. Είναι τόσα που πάνε στραβά σ' αυτόν τον κόσμο, που προτιμώ να πω τι είναι αυτό που δεν θα άλλαζα: την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά που αναπτύσσεται μεταξύ μας αυθορμήτως και ανιδιοτελώς. Είναι τα καλύτερα μας όπλα απέναντι στους κοινωνικούς και πολιτικούς μισανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν.

Πρόσφατα κυκλοφόρησες το πρώτο βίντεο κλιπ για το τραγούδι σου "It sounds crazy (but I want you back)". Mια τρυφερή μπαλάντα, ντουέτο με την Χριστίνα Μπλιούμπα (Hiraeth). Το βίντεο βγάζει μια πολύ ωραία χαλαρή, indie rock αύρα. Βλέποντάς το, σκέφτόμουν πως πρέπει να περάσατε πολύ ωραία και διασκεδαστικά δημιουργώντας το. Ισχύει;

Το κομμάτι το έγραψα οδηγώντας μόνος μια καλοκαιρινή νύχτα και κατευθείαν ένιωσα ότι πρέπει να το κάνουμε ντουέτο με την Χριστίνα. Εγώ Ναύπακτο, αυτή Λάρισα. Της στέλνω μια μελωδία στο κινητό χωρίς ιδιαίτερη επεξήγηση και μου στέλνει ηχογραφημένο το vocal της σε λίγες μέρες, one take, απλά φοβερή!  Ένιωσε απλά τους στίχους. She's my gal.

Το video το γυρίσαμε τον περασμένο Νοέμβρη με τους Σπύρο Γερούση και Νανώ Μπόμπορη. Περάσαμε ένα βροχερό Σαββατοκύριακο σε κεντρικό κακόφημο μοτέλ και σκοτεινούς αθηναϊκούς παράδρομους, με συζητήσεις για αγαπημένες ταινίες και σκηνοθέτες ,τρώγοντας κινέζικο φαγητό και πίνοντας ιρλανδέζικο ουίσκι. Αβίαστο brainstorming, φουλ χημεία μεταξύ μας. Τρελά δημιουργική εμπειρία, έμαθα τόσα πολλά! Ένα τέλειο Σαββατοκύριακο!

 

Έχουμε μια κοινή αδυναμία στον Bruce Springsteen. Τι θα απαντούσες στο στίχο του "Is a dream a lie if it don’t come true, or is it something worse?"

«Αδυναμία» είναι μια ελαφριά λέξη για να περιγράψουμε το κοινό πάθος μας, χεχε! Αναπόφευκτα, θα απαντήσω με έναν άλλο στίχο του Αφεντικού, πιστεύω σαφέστατος:
" Got on my dead man's suit and my smilin' skull ring
My lucky graveyard boots and song to sing
I got a song to sing, keep me out of the cold
And I'll meet you further on up the road "

Ποια τα μουσικά σχέδιά σου για το μέλλον; Σκέφτεσαι να παίξεις και live;

Με τους Junkheart βρισκόμαστε στις ηχογραφήσεις του τέταρτου δίσκου μας, που θα κυκλοφορήσει -κι αυτό- σε βινύλιο, ενώ με τους Bad Habits -καθότι εξαρχής μπάντα φτιαγμένη για live- είμαστε σε αναμονή των εξελίξεων του τρέχοντος κύματος της πανδημίας. Ως 23rd Drive, αρχικά δεν είχα σκοπό να παίξω ζωντανά, αλλά η αλήθεια είναι πως πια μου έχουν λείψει τόσο οι συναυλίες, που αποφάσισα απλά να παίζω όσο μπορώ και χωρίς να το πολυσκέφτομαι! Άρα ναι, θα γίνουν και μερικά μικρά live με αυτό το alter-ego, παρέα με τους φίλους που φτιάξαμε και την κασέτα. Κατά προτίμηση στο πρώτο post-apocalyptic zombie festival.

Η αγαπημένη μου ερώτηση σε όλους/όλες τους/τις μουσικούς που παίρνω συνέντευξη: αν ήσουν μουσικό όργανο, τι θα ήσουν και γιατί ;
Εύκολο: 1950's blonde Fender Telecaster. New Jersey style, ξέρεις εσύ! 
(σ.σ.  Ξέρω ναι. Πρόκειται για τον αγαπημένο τύπο κιθάρας του Bruce Springsteen.)
 

Follow
Jimmy Junko | Junkheart Band | 23rd Drive | The Bad Habits Band  

* Banner photοgraphy/single cover photography: Νανώ Μπόμπορη

_________________________________________________________________________________________

Δισκογραφία

Kill the Cat (2001-2012): παίζανε ska-punk με τρομπέτα, σαξόφωνο, πλήκτρα, τρομπόνι και στίχους στα ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά κ γερμανικά, βγάλανε τρεις δίσκους σε cd με τελευταίο τον "Φιλιά στο Χάος" (2011).
Junkheart (2013-σήμερα): παίζουν ελληνόφωνο punk rock με ακουστικά στοιχεία και έχουν βγάλει τρεις δίσκους σε βινύλιο με πιο πρόσφατο τον "Άνοιξη Ρε" (2019), ενώ αυτόν τον καιρό ηχογραφούν τον τέταρτο δίσκο τους.
The Bad Habits (2018-σήμερα): παίζουν αγγλόφωνο country & rock'n'roll με φυσαρμόνικα και ακουστικά όργανα.
23rd Drive (2021-σήμερα): αγγλόφωνο solo project σε ακουστικούς country & folk ήχους και έχει κυκλοφορήσει μια κασέτα, το "Flowers on Rooftops" (Walk the Line Records, 2021). Τελευταία digital κυκλοφορία το "It sounds crazy (but I want you back)" feat. Christina Mpliouba.

Ποιητικές συλλογές

 

"Σταγόνες" (εκδόσεις Foad, 2020) 

"Αυτά τα μεσάνυχτα είναι δικά σου" (σύντομα από εκδόσεις Red n’ Noir, 2022)