Ο Κωνσταντίνος Λεβαντής μας μιλάει για την παράσταση «Ψυγείο» στο θέατρο 104

Ο Κωνσταντίνος Λεβαντής, εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης «Ψυγείο» που ανεβαίνει στο θέατρο 104, μας μιλάει για τη δουλειά αυτή.

Το «Ψυγείο» στο θέατρο 104, πείτε  μας δυο λόγια για την παράσταση;

Το έργο είναι ένα σύγχρονο ισπανικό δράμα με πολύ έντονο το στοιχείο της κωμωδίας. Αντιφατικό, αλλά πρόκειται για μία ιστορία γραμμένη με ρεαλιστική αντιμετώπιση και στη ζωή υπάρχουν όλα. Η Abril Zamora, έχει καταφέρει να τα συνδυάσει με δεξιοτεχνία και το τελικό αποτέλεσμα να επιτυγχάνει και να αγγίξει αλλά και να προβληματίσει το θεατή. Η παράσταση νομίζω πως αντικατοπτρίζει την πρόθεση της Abril και προβάλλει και τα δύο αυτά στοιχεία όπως είναι γραμμένα.

Πόσο εύκολο είναι να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος τους φόβους του;

Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ίσως και το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος με και για τον εαυτό του. Το θέμα είναι κατά πόσο αντιμετωπίζει κάποιος τους φόβους του επειδή το επιλέγει ή επειδή αναγκάζεται να το κάνει. Οι χαρακτήρες της Abril τα κάνουν και τα δύο. Βρίσκονται σε μία φάση που αναγκάζονται και επιλέγουν τελικά να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους. Αυτό νομίζω είναι και η δυσκολότερη πιθανή εκδοχή, γι΄αυτό και θεατρικά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, τι κάνει τον άνθρωπο να βρει το θάρρος και να «ξεγυμνωθεί»;

Το αίσθημα του ότι δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει. Όταν είσαι μπροστά σε ένα διαπιστωμένο αδιέξοδο, δεν έχεις κανέναν λόγο να συνεχίσεις να υποδύεσαι, να προσπαθείς να δημιουργήσεις εντυπώσεις, να κολλάς σε οτιδήποτε. Όταν είσαι αντιμέτωπος με το θάνατό σου, κι αφού αυτόν δεν πρόκειται να τον κοροϊδέψεις, νομίζω πως η ειλικρίνειά σου φτάνει στο ζενίθ και δεν έχεις την ανάγκη καμίας κάλυψης. Φτάνεις στο σημείο μηδέν. Σημεία μηδέν για εμένα είναι η γέννηση και ο θάνατος, τα σημεία στα οποία αρχίζει και τελειώνει ο κύκλος σου. Εκεί είσαι μόνος, γυμνός, αγνός...

Το έργο φέρνει σε πρώτο πλάνο, το πρόσωπο της σύγχρονης Ευρώπης μιλήστε μας για αυτό;

Η Avril Zamora, έχει «χώσει» επίσης δεξιοτεχνικά μέσα στο κείμενο διάφορες παραμέτρους που θίγουν πολλά από αυτά τα οποία ζούμε. Το κάνει πολύ επιγραμματικά μεν, σε σκηνές όμως που έστω και μία αναφορά περνάει το μήνυμα και η εκάστοτε παράμετρος είναι μία αντιληπτή χαρακιά στο σώμα των χαρακτήρων. Όλα όσα περνάμε μας σημαδεύουν και μας διαμορφώνουν. Το πόσο μας ορίζουν είναι αυτό που είναι ενδιαφέρον για μένα να συζητήσει κανείς αφού τελειώσει η παράσταση. Όλα όσα φέρνει λοιπόν στο προσκήνιο η συγγραφέας είναι κομμάτια της ζωής του καθένα μας. Όχι μόνο του Ευρωπαίου, όχι μόνο του σύγχρονου.

Με ποιον τρόπο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;

Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα με άπειρες «υποκουβέντες» στο ενδιάμεσο. Κατ’ εμέ δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και δεν ξέρω κι αν πρέπει. Θεωρώ πως για να αλλάξουν θα πρέπει να συμβεί κάτι πολύ κοσμογονικό μιας και τα «πράγματα» δεν είναι δύο-τρία πράγματα που τα αλλάζεις και ζήσαμε εμείς καλά και κάποιοι ίσως καλύτερα. Αυτό που γίνεται να αλλάξει είναι οι άνθρωποι. Μαζικά. Πλήρως. Απόλυτα. Αν συνέβαινε όμως θα ιεωρούσα πως είμαστε σε πορεία Δευτέρας Παρουσίας και αυτό με σκιάζει λιγάκι! Οπότε, αρκούμαι στο να μπορώ να αλλάζω εμένα όσο πιο πολύ μπορώ προς αυτό που θεωρώ καλύτερο κι εύχομαι να είναι και διαδικασία και αυτών που συναναστρέφομαι κι αγαπώ. Το περισσότερο από αυτό μου φαίνεται λίγο ουτοπικό.

Αγαπημένη ατάκα από τον ρόλο σας και γιατί;

Χμ.. Έχω πολλές. Λατρεύω τον ρόλο μου, ειδικά όταν γίνεται πιο συναισθηματικός έχει κάποιες πολύ ωραίες ατάκες. Θα επιλέξω όμως την εξής: «Το χέρι μου στη μέση της κι εκείνη κρεμασμένη απ’ το λαιμό μου, τίποτα άλλο. Όλα τ’ άλλα θα μπορούσαν να έχουν σβηστεί. Όταν είσαι με μια γυναίκα τόσο υπέροχη, τα χέρια σου μεγαλώνουν και γίνεσαι πιο δυνατός, γιατί πρέπει να την προστατέψεις». Sucker for romance… Χα!

Η παράσταση φαίνεται να έχει μεγάλη απήχηση στο θεατρόφιλο κοινό, πολύ πριν ξεκινήσετε, πως το εξηγείτε αυτό;

Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρω και υπονοώ ανοιχτά (!) πως κάνουμε άπειρες ώρες πρόβες εδώ και δυόμιση μήνες που δεν έχω επαφή με τον έξω κόσμο (γέλια). Δεν ξέρω, μακάρι να συμβαίνει και μακάρι να μεταφραστεί σε προσέλευση στο θέατρο. Έχουμε ένα πολύ ωραίο κείμενο, δύο υπέροχους, ονειρεμένους ρόλους, έχουμε ρίξει πολύ δουλειά και ελπίζουμε να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε και την ανταπόκριση που θα του αξίζει.

Ευχαριστούμε τον Κωνσταντίνο Λεβαντή για την παραχώρηση της συνέντευξης και ευχόμαστε καλή τύχη στην παράσταση!

Για περισσότερες πληροφορίες εδώ