O LogOut μιλάει στο deBόp λίγο μετά την νέα του κυκλοφορία ΕΔΩ / ΕΚΕΙ
2020-10-21
Το τέταρτο άλμπου ΕΔΩ / ΕΚΕΙ του LogOut κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες κι εμείς στο deBόp αισθανόμαστε πως πρόκειται για μια δουλειά που διεκδικεί επάξια θέση στην ελληνόφωνη indie σκηνή της χρονιάς. Χωρίς να χάσουμε ευκαιρία, μιλήσαμε μαζί του για όλα όσα τον ενέπνευσαν στην παραγωγή του, για τη στροφή στον ελληνικό στίχο, τη ζωή του μουσικού στο εξωτερικό, τις επιρροές και τις συνεργασίες του κι αυτός μας απάντησε γενναιόδωρα, μοιραζόμενος μάλιστα μαζί μας κάποιες από τις αγαπημένες του μουσικές.
Απολαύστε τον!
- Έναν χρόνο μετά το «Ν91» επιστρέφεις με το «ΕΔΩ/ΕΚΕΙ». Πες μας πώς ήταν αυτό το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στα δύο άλμπουμ.
Οι ηχογραφήσεις του ΕΔΩ/ΕΚΕΙ ξεκίνησαν αμέσως μετά το Ν91. Για τα δεδομένα του project, έγιναν αρκετά live σε Ελλάδα και Ολλανδία για το δίσκο αυτό. Στα live αυτά πειραματιστήκαμε αρκετά και με το συνδυασμό storytelling και live, καθώς το Ν91 είχε δομηθεί και γύρω από μια μικρή ιστορία (την οποία τελικά έγραψα και εδώ, παράδειγμα αυτών των πειραμάτων υπάρχει εδώ). Το άλλο μεγάλο στοίχημα που πήρε χρόνο ήταν η δημιουργία ενός digital art video για όλα τα κομμάτια του άλμπουμ.
- Γιατί έκανες στροφή στον ελληνικό στίχο;
Η «στροφή» είχε γίνει από παλιά, αφού από την αρχή των logout εμφανίσεων το 2010, κάποια ελληνικά κομμάτια «εισέβαλαν» πάντα προς το τέλος των setlist. Απλά δεν είχε βρεθεί ο χρόνος και το σωστό ενορχηστρωτικό κόνσεπτ για να ηχογραφηθούν. Ο λόγος που βγήκαν τα ελληνικά κομμάτια είναι ο ίδιος με το λόγο που βγαίνουν τα αγγλικά κομμάτια, αν και αν το δει κανείς αυστηρά λογικά η όλη ενασχόληση δεν έχει και πολλή λογική, αν εξαιρέσει κανείς τις φορές που κάποιος σου λέει ότι συντονίστηκε κάπως σε ένα κομμάτι, το οποίο εντάξει, είναι κάπως μαγικό. Η θεωρία που έχω είναι ότι τα κομμάτια βγαίνουν για να αποτυπώσουν γρήγορα κάποια ξεχωριστή αλλά φευγαλέα αίσθηση. Κάτι σαν αυτό που κάνουν οι φωτογραφίες αλλά για πράγματα περίεργα και εσωτερικά, που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με φωτογραφίες και πολύ εύκολα.
- Ακούγοντας το άλμπουμ σου, νόμισα για λίγο ότι έβλεπα σκηνές από ελληνική ταινία. Έχεις σκεφτεί ότι η μουσική χαρίζει κινηματογραφική ατμόσφαιρα;
Όντως έχει ενδιαφέρον να σκέφτεσαι τα τραγούδια σαν μικρές ταινίες, όχι μόνο δημιουργώντας μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα αλλά παίζοντας και με την πλοκή, όπως μεταστροφές χαρακτήρων, ίσως και ανατροπές, παρά τη μικρή διάρκεια. Αυτό συμβαίνει κάπως κυρίως στα Παράθυρα και τον Κώστα. Φυσικά, υπάρχουν γενικά πολλά τραγούδια σε αυτήν την κατεύθυνση με κλασικό παράδειγμα π.χ. το Christmas Card from a Hooker in Minneapolis του Tom Waits.
Τα υπόλοιπα κομμάτια ίσως φαίνονται κινηματογραφικά επειδή παίζουν κάπως με μια «επική» συναισθηματική διάθεση, που είναι όντως μια κατεύθυνση που κυνηγάω συχνά. Είναι ωραίο ένα κομμάτι να μπορεί να σου δημιουργεί εικόνες και την αίσθηση ότι μπαίνεις σε μια άλλη ζωή παρά τη μικρή διάρκεια. Τα κομμάτια του The Boy, για παράδειγμα, μου δημιουργούν πολύ έντονα και μένα αυτή την αίσθηση και είναι ενδιαφέρον που στη δική του περίπτωση οι «σκηνές» μπαίνουν ακόμα και στις περιοχές των ταινιών δράσης ή και θρίλερ, κάτι που πολύ σπάνια βρίσκει κανείς σε αυτό το genre μουσικής.
Σε αυτό το δίσκο όντως ήθελα να παίξω με την αίσθηση παλιάς ταινίας και χάρηκα με την αναφορά αυτή στην κριτική σου. Ίσως κάπως υπογραμμίζοντας τις συναισθηματικές μας σταθερές και την κοινή θεματολογία παρά την εξέλιξη.
- Επιπλέον, ακούγονται πολύ έντονα οι επιρροές από Radiohead. Ανάφερε κάποιες επιρροές σου.
Oι Radiohead σε επίπεδο εναλλακτικής μουσικής εξερεύνησης με βάση την τραγουδοποιία και ο Conor Oberst σε επίπεδο στίχων είναι μάλλον οι δύο μεγαλύτερες επιρροές του project. Αλλά πιστεύω υπάρχει και ένας μεταφορικός «διάλογος», στο δικό μου μυαλό έστω, με τις πολύ καλές εγχώριες δουλειές που βγαίνουν συνεχώς. Μου αρέσει το ότι κάποιες αναφορές έχουν χαραχτεί και στον ίδιο το δίσκο, με την αναφορά στον Παύλο (Παυλίδη), το Θανάση (Παπακωνσταντίνου) και το Φοίβο (Δεληβοριά) στην «Πλατεία», τη γρήγορη αναφορά στον πρώτο δίσκο της Δεσποινίδος Τρίχρωμης στον «Καραρράκτη» και με τη συμμετοχή της Nalyssa Green στο δεύτερο μέρος του δίσκου.
- Πώς θα χαρακτήριζες το άλμπουμ αυτό με τρεις λέξεις;
Ίσως καλύτερα να το περιγράψω με τις τρεις αντιθέσεις με τις οποίες έπαιξα: παλιομοδίτικο/σύγχρονο, πλάνη/διαύγεια και προφανώς εδώ/εκεί.
- Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τη Nalyssa Green;
Αισθάνομαι τη Nalyssa σαν πολύ αγαπητή συνοδοιπόρο από τα πρώτα μας, σχεδόν ταυτόχρονα, δισκογραφικά βήματα. Ήταν μάλιστα να ξεκινήσουμε με ένα συνεργατικό EP τις πρώτες μας προσπάθειες με ελληνικό στίχο, αλλά η ηχογράφηση που κάναμε 5 χρόνια πριν δεν ήταν και η καλύτερη. Το EP αυτό ήταν να έχει το δικό της «Αιγάλεω» (που κυκλοφόρησε τελικά στο Μπλουμ) και τα τρία κομμάτια του ΕΔΩ/ΕΚΕΙ στα οποία συμμετέχει. Καθώς τα είχα συνδυάσει πολύ έντονα μέσα μου με τη φωνή της - δε θα μπορούσα να τα φανταστώ χωρίς τη συμμετοχή της - και γι’ αυτό συμμετείχε και στα τρία στις καινούργιες εκδόσεις του ΕΔΩ/ΕΚΕΙ.
- Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε οδήγησαν στην Ολλανδία; Θα επέστρεφες στην Ελλάδα;
Σ’ αυτό το πρότζεκτ υπάρχει μια σχετική συμπάθεια προς την ελαχιστοποίηση των πρόσθετων βιογραφικών στοιχείων, λίγο και λόγω ονόματος, αν και αυτά καμιά φορά δίνουν ενδιαφέρουσα προοπτική στη δουλειά κάποιου. Φυσικά, σ’ αυτό το άλμπουμ, είναι κάπως εμφανές μάλλον ότι η έντονα φορτισμένη απόσταση από την Ελλάδα έδωσε ώθηση σε πολλά κομμάτια. Έχει πλάκα το ότι κι οι «Τρίτες» θέτουν τα δύο τελευταία ερωτήματα και δεν τους δίνουν απάντηση, καθώς δεν έχουν ποτέ εύκολες απαντήσεις οι ερωτήσεις αυτές. Θα πούμε ένα «αχ».
- Πότε άρχισες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Από πολύ μικρός έκανα μαθήματα κλασικής κιθάρας. Σύντομα, άρχισαν να βγαίνουν πράγματα από αυτοσχεδιασμούς και κρατούσα από τότε αρχείο με αυτές τις ιδέες. Βρήκα μάλιστα και κάτι κασέτες πρόσφατα με τέτοια πανάρχαια κομμάτια. Ήταν πολύ περίεργη εμπειρία να επιστρέφει κανείς τόσα χρόνια μετά σε κάτι τέτοιο... Αρκετή πρόοδος από τότε, αλλά έχει ενδιαφέρον ότι η βασική ψυχοσύνθεση σαν να μοιάζει ακόμα αρκετά. Όπως λένε ότι η βασική ταυτότητα εδραιώνεται και αλλάζει λίγο από 7 ετών και μετά, κάτι τέτοιο είδα και εκεί.
- Πώς εμπνέεσαι συνήθως για να γράψεις;
Αισθάνομαι περισσότερο ότι τα κομμάτια γράφονται μόνα τους παρά ότι τα γράφω εγώ (έχω ακούσει βέβαια για μια τέτοια παρόμοια αίσθηση και από άλλους τραγουδοποιούς). Σε κάποιες στιγμές έρχονται κάποιες ιδέες που έχουν κάποιο ενδιαφέρον, δεν είναι τελείως τετριμμένες και που διατάζουν σχεδόν ντετερμινιστικά όλα τα υπόλοιπα βήματα ως την ολοκλήρωση του κομματιού. Είναι απ’τις ωραιότερες στιγμές όταν συμβαίνει αυτό. Φυσικά αυτό συμβαίνει μία στις 1000 μέρες, τις άλλες 999 η ιδέα που βγαίνει δεν είναι ολοκληρωμένη και δεν οδηγεί κάπου συγκεκριμένα. Οπότε η βασική μέθοδος είναι η υπομονή, να μην κουράζει κανείς υπερβολικά τις ιδέες που δεν πάνε κάπου και να στήνεσαι κάθε μέρα περιμένοντας καμιά καλή ιδέα. Το παρομοίωσα πρόσφατα σε άλλη συνέντευξη με τη διαδικασία του ψαρέματος αλλά το έλεγε κι ο Leonard Cohen πολύ ωραία αυτό, λέγοντας πως απλά και πολύ μοναχικά πληρώνει κάθε μέρα νοίκι του στον πύργο των τραγουδιών.
- Πώς ήταν η περίοδος της καραντίνας; Πώς νιώθεις τώρα που οι συναυλίες έχουν χάσει τη ζωντάνια και την αμεσότητά τους και όλοι οδηγούνται στα live streaming;
Σίγουρα ήταν και είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος.
- Ποιους ξεχωρίζεις από τη σύγχρονη σκηνή, ξένη ή ελληνική;
Όπως είπαμε και παραπάνω είναι πάρα πολλά τα ενδιαφέροντα πράγματα που βγαίνουν διαρκώς. Για μένα είναι πραγματικά απίστευτο το ότι βγαίνουν τόσοι όμορφοι ανεξάρτητοι δίσκοι παρά την τόσο απειροελάχιστη πιθανότητα ανταπόδοσης. Εγώ το νιώθω σαν μεγάλη προσφορά από μέρους των καλλιτεχνών, το ότι μπορώ να ακούω συνέχεια πράγματα που κινητοποιούν νοητικά και συναισθηματικά και πάνε λίγο παρακάτω την ιστορία και θεωρώ ότι το να υπογραμμίζω και να προωθώ κατά δύναμιν ό,τι μ’αρέσει είναι τουλάχιστον μια κάποια -αν και σχεδόν μηδενική ίσως- ανταπόδοση. Επειδή είναι πάρα πολλά, δε θα τα απαριθμήσω εδώ, αλλά όσα ξεχωρίζω μπαίνουν κυρίως στις παρακάτω λίστες, για όποιον έχει όρεξη:
- μια που αλλάζει μηνιαία και βάζω τα αγαπημένα του μήνα
- μια άλλη με τα αγαπημένα κομμάτια από ελληνικές μπάντες και τραγουδοποιούς
- και μια τεράστια που βάζω ό,τι κάνει γκελ, εδώ και 10 χρόνια περίπου.
- Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;
Ήδη έχει ξεκινήσει δουλειά για δύο νέα άλμπουμ, το ένα με ελληνικό στίχο και το άλλο χωρίς στίχους. Αλλά έχουν και τα δύο πολύ μέλλον μπροστά τους. Μπορεί κάτι άλλο να βγει πιο γρήγορα, ποτέ δεν ξέρεις. Στο συρτάρι υπάρχουν κάποιες εκατοντάδες κομμάτια, αγγλικά, ελληνικά και χωρίς στίχους. Μακάρι να προλάβουν να ηχογραφηθούν όσο γίνεται περισσότερα απ’ αυτά και απ’ όσα ακόμα είναι ίσως να έρθουν στο μέλλον. Έχει ενδιαφέρον όλο αυτό.
