Ο Μιχάλης Γιγιντής μιλάει στο deBόp για την παράσταση Τέσλα

Θα μπορούσε η ζωή ενός φυσικού, αδιαμφισβήτητα σπουδαίου, να αποτελέσει αφορμή για θεατρικό ανέβασμα; Πώς ένας νέος καλλιτέχνης καταπιάνεται με θέματα επιστημονικά; Ο Μιχάλης Γιγιντής δεν είναι η τυπική περίπτωση σκηνοθέτη, που ονειρεύεται έργα ρεπερτορίου. Θέλει έργα που να τον ιντριγκάρουν, κλασσικά και μη. Κάπου ανάμεσα σε πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζει και διαδικασία επεξεργασίας ταινίας, μας μίλησε για τον Τέσλα, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, αλλά και το θέατρο.

Η πρώτη φορά που έμαθα για τον Τέσλα ήταν πριν πολλά χρόνια, γύρω στα 16. Σε μια βόλτα στο Κέντρο είδα τυχαία σ’ ένα βιβλιοπωλείο στη Στοά του Βιβλίου ένα βιβλίο, με θέμα τις εφευρέσεις του. Ο τίτλος ήταν αυτός που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Μάλιστα  ο συγγραφέας του, ο Γιώργος Στάμκος επιμελήθηκε και το κείμενο της παράστασης. Μου έστειλε μάλιστα και βιβλίο με αφιέρωση, πράγμα εξαιρετικά συγκινητικό, γιατί είχα διαβάσει το βιβλίο του μικρός. Είχα εντυπωσιαστεί με τον τρόπο που αναφερόταν σε εκείνον ο Στάμκος. Στο σχολείο μαθαίναμε για όλους τους μεγάλους, Αϊνστάιν, Έντισον, αλλά για τον Τέσλα τίποτα. Διαβάζοντας το βιβλίο εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ για το πώς ένας άνθρωπος πέρασε στην αφάνεια, ενώ είχε κάνει τόσα σημαντικά πράγματα. Μετά το άφησα το θέμα, δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα παρά μόνο ό,τι τύχαινε να διαβάσω. Ο Τέσλα είναι μια προσωπικότητα που έχει περάσει στο συνωμοσιολογικό κομμάτι. Ειδικά προς το τέλος της ζωής του τον πολεμούσαν, τον είχαν βγάλει τρελό… Πριν από ενάμισι, δύο χρόνια είχα μια συζήτηση με το Γιάννη (Μπισμπικόπουλο), φίλο και συνεργάτη, για επιστήμονες κι ανέφερε τον Τέσλα, επειδή κάτι είχε διαβάσει. Γυρίζοντας σπίτι συνειδητοποίησα , πως μου παρέμενε στη σκέψη μου. Ξαναμιλήσαμε με το Γιάννη, ο οποίος κι αυτός σκεφτόταν τη συζήτηση μας. Ούτως ή άλλως η ζωή του Τέσλα έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Το συζήτησα και με την Κωνσταντίνα Αγγελέτου, που κάνει διεύθυνση παραγωγής και τον Άγγελο που κάνει τα visuals, και μας άρεσε ως ιδέα. Πρόκειται για μια πολύ γοητευτική προσωπικότητα, λίγο να έχεις διαβάσει για αυτόν θες να ψάξεις περισσότερες πληροφορίες. Έχει ένα μυστήριο η ιστορία του, αλλά κι ο τρόπος που ο ίδιος αντιμετώπιζε την επιστήμη του.

Το κείμενο δημιουργήθηκε εξ αρχής, δεν υπήρχε δηλαδή ως θεατρικό. Συναντήθηκα με την Αγγελική Πούλου και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε ένα προσχέδιο του έργου. Προσπαθήσαμε να το σπάσουμε κάπως, να μην είναι μια στεγνή βιογραφία. Στο έργο υπάρχουν σκηνές που έχουν ένα κλασσικό διαλογικό σχήμα και μετά εμβόλιμα μπαίνει ένα μονολογικό κομμάτι, μια αφήγηση και όλα αυτά υπό την επίδραση των visuals και της ηλεκτρονικής μουσικής.  Στην παράσταση εμπεριέχεται το ντοκουμέντο, τα βασικά γεγονότα της ζωής του Τέσλα, αλλά μέσα από μια επεξεργασία για να δημιουργηθεί η απαραίτητη δραματουργική συνοχή . Κι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο. Η ζωή του Τέσλα έχει πολλά γεγονότα που έχουν καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Από εκεί και πέρα πρέπει να επιλέξεις ποια θα επεξεργαστείς δραματουργικά για να πας την ιστορία παρακάτω, αλλά πάνω από όλα για να αναδείξεις τη φιλοσοφία του, το όραμά του. Γιατί αυτό είναι το σημαντικό. Στην ιστορία υπήρξαν πολλοί και σημαντικοί επιστήμονες, από το Δημόκριτο μέχρι το Νεύτωνα, ο Καραθεοδωρή…

Ο Τέσλα ήταν πρωτοπόρος-ήταν ο πρώτος που παρουσίασε την τηλεκατεύθυνση δημόσια. Εκείνη την εποχή που όλοι έπαιζαν με το συνεχές ρεύμα και τα καλώδια, πράγματα ήδη πολύ καινούργια για τότε, εκείνος έκανε την παρουσίαση σε ένα λιμάνι της Νέας Υόρκης, όπου είχε ένα μεταλλικό πλοιάριο και ένα βάθρο όπου ήταν τοποθετημένα τα χειριστήρια για τις εντολές. Όταν άρχισε να μετακινείται το πλοιάριο στο νερό, όλοι έμειναν άφωνοι. Μη μπορώντας λοιπόν να το αποδεχτούν, άλλοι τον κατηγόρησαν ότι είχε βάλει μια εκπαιδευμένη μαϊμού στο πλοιάριο η οποία ακολουθούσε τις εντολές του, άλλοι ότι είχε περασμένο καλώδιο μέσα από το νερό-κανείς δε μπορούσε να το πιστέψει. Οραματιζόταν έναν κόσμο που όλοι οι υπόλοιποι αγνοούσαν παντελώς. Και φυσικά δεν τον ενδιέφερε το κέρδος, σε αντίθεση με τον Έντισον και τους περισσότερους εκείνης της εποχής που ήταν εφευρέτες-επιχειρηματίες, δηλαδή οι εφευρέσεις του καθορίζονταν από το κεφάλαιο. Έχοντας ωε γνώμονα το κέρδος, όμως, λειτουργείς λομπίστικα. Στόχος σου είναι να προωθήσεις το προϊόν σου, άρα αρχίζεις να κάνεις εκπτώσεις. Ο Τέσλα το σιχαινόταν.  Έφτασε να θέλει να παρέχει στον κόσμο δωρεάν ενέργεια. Πώς να το δεχτούν αυτό οι υπόλοιποι όταν είχαν χτίσει μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από αυτό;

Στην επιστήμη υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που ως πρωτοποριακοί πολεμήθηκαν (Τέσλα, Γαλιλαίος). Στην τέχνη μάλλον όχι. Η τέχνη χωρά το διαφορετικό. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που κάνουν πρωτοποριακά πράγματα. Παράδειγμα για μένα είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ένας τεράστιος καλλιτέχνης. Αυτό που κάνει είναι πολύ ιδιαίτερο, σε πολλά σημεία του και πρωτοποριακό. Εν τούτοις κι ο ίδιος έχει βασιστεί σε προϋπάρχοντα πράγματα, έχει συνθέσει στοιχεία που υπήρξαν ξανά και μέσα από το δικό του πρίσμα τα αναγάγει σε κάτι άλλο, διαφορετικό. Σήμερα νομίζω δεν υπάρχει ξεκάθαρη πρωτοπορία και δεν είναι κι ο στόχος αυτός. Η σύνθεση στοιχείων έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Θεωρώ ότι το να χρησιμοποιήσεις τα visuals με αυτού του είδους προβολές, όπως γίνεται στην περίπτωσή μας, είναι ένα στοίχημα. Ίσως να μην το επέλεγα για ένα κλασσικό έργο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει πάρα πολύ. Είναι το θέμα τέτοιο που εξαρχής πήγε το μυαλό μου στη χρήση τους. Όπως κι η ηλεκτρονική μουσική. Μου αρέσει πολύ ως είδος, έστω κι αν δεν είναι αυτές οι μουσικές μου επιρροές. Το απολαμβάνω. Η σύνθεση ετερόκλητων στοιχείων (ηλεκτρονική μουσική, visuals και θέατρο), αλλά και η θεματολογία της παράστασης είναι που οδηγούν στο τελικό-ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.

Έψαχνα ένα χώρο ανοιχτό, ήθελα κάτι να παραπέμπει στο βιομηχανικό χώρο. Βέβαια οι χώροι αυτοί στην Αθήνα είναι πολύ συγκεκριμένοι, ενώ τα θέατρα κλασσικού τύπου ή blackbox είναι πολλά. Είχαμε έρθει σε επικοινωνία με κάποιους χώρους, απλώς έδειξαν πολύ ενδιαφέρον από την Τεχνόπολη. Δεν είναι βέβαια ένας κλασσικός χώρος. Έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα και φέρει μια πολύ έντονη και ιδιαίτερη ενέργεια λόγω της ιστορίας του. Υπάρχουν βέβαια και κάποια αρνητικά, που προσπαθούμε να καλύψουμε, π.χ. η ακουστική, το να πετύχουμε απόλυτο σκοτάδι όταν αυτό απαιτείται.

Με την υποκριτική δεν ήθελα να ασχοληθώ. Μου πέρασε ως σκέψη όταν ήμουν στην εφηβεία, γιατί έβλεπα πολύ σινεμά. Κυρίως με τον πατέρα μου. Σκορτσέζε, Σέρτζιο Λεόνε, κλασσικό αμερικανικό κινηματογράφο κι είχα μείνει άναυδος. Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι κάπου προς τα εκεί είμαι. Στην αρχή νομίζω περνάς από διάφορα στάδια μέχρι να καταλάβεις τι σου αρέσει περισσότερο. Την υποκριτική την έδιωξα νωρίς. Κάποια στιγμή λίγο αργότερα άρχισα να συνειδητοποιώ το τι γίνεται από πίσω κι άρχισε να με ενδιαφέρει το «κατασκευαστικό».  Δουλεύω με κάμερα, κάνω editing. Το θέατρο προέκυψε από τα κείμενα, αυτή η παράσταση είναι η δεύτερη που σκηνοθετώ. Η πρώτη ήταν ο Κατάθλας στο Skrow.

Μέσα από αυτή τη δουλειά δημιουργείς έναν κόσμο, είναι σα να κάνεις μια παρένθεση στην πραγματικότητα, να δημιουργείς ένα δικό σου εμβόλιμο σύμπαν με τα υλικά και τον τρόπο που εσύ θες. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία. Είτε στο θέατρο είτε στο σινεμά. Κι όταν μπορείς και κάνεις έρευνα σε πράγματα που σε αφορούν κι υπάρχει όλη αυτή η τριβή, είναι υπέροχο. Βέβαια αν κάποιος μου έβαζε ένα πιστόλι στον κρόταφο να διαλέξω ένα από τα δύο, θα διάλεγα το σινεμά.

Ξεκινώντας μικρός να διαβάζω θεατρικά έργα, διάβασα όλα τα κλασσικά (Τσέχωφ, Ουίλιαμς). Είναι τεράστια έργα κι οι θεματικές τους είναι πανανθρώπινες ούτως ή άλλως. Ίσως με ενδιαφέρει κάτι πιο σύγχρονο, κάτι που να μιλά στο σήμερα. Ο Κατάθλας για παράδειγμα μιλούσε για κάτι πολύ σύγχρονο, την κατάθλιψη, τους ψυχαναγκασμούς, τον εγκλωβισμό που βιώνει ο άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία που τρέχει αδιάκοπα, όπως η σημερινή. Με εξιτάρει πολύ αυτό.

Το Πλέγμα... Πρόκειται για μια εταιρεία που ασχολείται με πολιτιστικά. Κάνει παραγωγές σε παραστάσεις στο θέατρο και κάποιες πολιτιστικές δράσεις αρκετά εξωστρεφείς. Συνεργάζεται με ευρωπαϊκούς φορείς και κάνουν προγράμματα σε όλη τη Μεσόγειο κι Ευρώπη. Για παράδειγμα τώρα τρέχει μια δράση με ένα διαγενεακό πρόγραμμα που άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας προσπαθούν να μεταφέρουν σε νεότερα άτομα τις εμπειρίες τους αλλά και να τους μάθουν τα παιχνίδια τους. Με το Πλέγμα συνεργάζομαι 5-6 χρόνια. Εγώ μπήκα στην ομάδα, επειδή έκανα και κάνω παρέα με το Νικόλα Μακρή, ο οποίος γνωρίζεται με την Κωνσταντίνα πολλά χρόνια. Πρώτα δηλαδή γίναμε παρέα και κάπως ταυτόχρονα ήρθε ένα πρότζεκτ, το δουλέψαμε μαζί, μετά ήρθε ένα άλλο και κάπως έδεσε αυτό οπότε το ένα έφερε το άλλο.

Ο Τέσλα λέει στο κείμενο: «Ο κόσμος που άφησα πίσω ήταν πιο πολιτισμένος από αυτόν που βρήκα. Αυτός που βρήκα πολύ χοντροκομμένος». Η Αμερική εκείνης της εποχής βίωνε τις απαρχές του ιμπεριαλισμού, όπως τον ξέρουμε σήμερα, και ξεκίνησε να χτίζεται μια κοινωνία που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομία, η εξέλιξη των κοινωνικών δομών είχαν ως βάση τον καπιταλισμό. Οπότε οποιαδήποτε εξέλιξη εκείνης της εποχής ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με το κεφάλαιο. Άρχιζε να χτίζεται αυτό το πυραμιδικό, το Silicon Valley, ο Έντισον ήταν ο Μπιλ Γκέιτς της εποχής. Δεν ήταν ότι οι ίδιοι οι Αμερικάνοι δεν ήταν ανοιχτόμυαλοι.  Έχοντας ζήσει ένα μικρό διάστημα εκεί, είδα πολλές ετερόκλητες ομάδες, υπάρχουν διάφορες απόψεις, ένα συνονθύλευμα φιλοσοφιών. Που πότε είναι ανοιχτό και εξωστρεφές, πότε στενόμυαλο. Φαντάζομαι εκείνη την εποχή που τα μεταναστευτικά κύματα ήταν πολύ έντονα, κυρίως από την Ευρώπη αλλά και την Ασία, θα υπήρχαν πολλές απόψεις. Ο Τέσλα λογικά θα συνάντησε και τους μεν και τους δε. Απλά ο τρόπος που αντιμετώπιζε τον Τέσλα την επιστήμη και τον ηλεκτρισμό-εκείνη την εποχή ξεκινούσε ένα τεράστιο κεφάλαιο παγκοσμίως- ήταν ενάντια στο κατεστημένο της εποχής. Αυτό που ήθελε ήταν να πάει κόντρα στα συμφέροντα, ήταν επαναστατικό.

Ο Έντισον αλλά και το επιχειρηματικό τραστ της εποχής τον πολέμησαν πολύ. Για παράδειγμα ο Έντισον πλήρωνε παιδιά και του έφερναν ζώα τα οποία σκότωνε με εναλλασσόμενο ρεύμα, προσπαθώντας να δείξει ότι είναι επικίνδυνο. Μάλιστα η πρώτη εκτέλεση θανατοποινίτη στην ηλεκτρική καρέκλα έγινε με εναλλασσόμενο ρεύμα. Ο συγκεκριμένος τρόπος θεωρητικά ήταν λιγότερο επώδυνος από άλλους. Βέβαια χρηματοδοτήθηκε η κατάσταση για να σπιλωθεί η φήμη του Τέσλα. Κι έπιασε, ο κόσμος τρομοκρατήθηκε. Ήταν πολύ πιο βάναυσο από τον απαγχονισμό, γιατί δεν ήξεραν να χρησιμοποιούν το εναλλασσόμενο ρεύμα όπως θα έπρεπε, οπότε το θύμα βασανίστηκε πολύ. Ο ίδιος ο Έντισον, πολλά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε πως η διαμάχη για το εναλλασσόμενο ρεύμα ήταν ένα μεγάλο λάθος του. Ο ίδιος φυσικά υπήρξε ένας μεγάλος εφευρέτης και προσέφερε αρκετά στον σύγχρονο κόσμο. Υπήρξαν κι επιχειρηματίες, όπως ο Μπράουν κι ο Γουέστινκχαουζ που πίστεψαν στον Τέσλα και τον ακολούθησαν. Είδαν τις προοπτικές.  Κι ο Τέσλα είχε όφελος αρκετές φορές, ασχέτως αν επένδυε όλα του τα κέρδη στα πειράματά του, παθιασμένος με τις έρευνες του. Δεν αποταμίευσε ποτέ. Κάποια στιγμή την χρονιά της επετείου από τα 400 χρόνια της ανακάλυψης της Αμερικής, έγινε κι η Ετήσια Διεθνής Έκθεση του Σικάγο, ένα σπουδαίο γεγονός στον τομέα της έρευνας και της τεχνολογίας ,όπου ο Γουέστινκχαουζ κατάφερε να φωταγωγήσει όλη η πόλη με εναλλασσόμενο ρεύμα. Αυτό ήταν μια τεράστια νίκη απέναντι στους επικριτές του Τέσλα.  Αναγνωρίστηκε, δηλαδή, κι εν ζωή. Να πούμε επίσης  ότι και πολλοί εφευρέτες, όπως π.χ. ο Μαρκόνι με τον τηλέγραφο κι ο Ρέντγκεν με τις ακτίνες Χ, στηρίχθηκαν στις εφευρέσεις του Τέσλα. Υπήρξε και μια δικαστική διαμάχη με τον Μαρκόνι, η  οποία εν τέλει κατοχύρωσε την εφεύρεση του τηλέγραφου στον Τέσλα, έστω και μετά θάνατον. Μέσα από μια ανεξέλεγκτη φαντασία προέκυψαν πράγματα πολύ ρεαλιστικά κι απτά που βοήθησαν την ανθρωπότητα και μεταγενέστερα.

Ο Τέσλα έχει επηρεάσει βαθιά πολλούς επιστημονικούς κλάδους, η φιλοσοφία του και η αντίληψη του για την επιστήμη εντοπίζεται ακόμη και στην αστροφυσική και την κοσμολογία. Οι φιλόσοφοι της εποχής μας εντοπίζονται και σε όσους ασχολούνται με το σύμπαν. Νομίζω ότι έτσι ερχόμαστε πιο κοντά στην κατανόηση της ύπαρξης. Κάποιοι άνθρωποι πλέον έχουν ξεφύγει από θεούς και δαίμονες κι αναγνωρίζουν την κοσμογονία μέσα από την αναγνώριση του κόσμου. Φυσικά υπάρχει κι η άλλη πλευρά. Στην Αμερική π.χ αυτή τη στιγμή υπάρχει μια τεράστια ομάδα που έχει χιλιάδες φανατικούς, που υποστηρίζει ότι η γη είναι επίπεδη (flat earthers). Αλλά κι εδώ στην Ελλάδα θα βρεις ανθρώπους που είναι ανοιχτόμυαλοι κι αποστασιοποιημένοι από οποιοδήποτε κοινωνικό ή πολιτικό σύμπλεγμα, την ίδια στιγμή όμως θα συναντήσεις  και το φασισμό, το φανατισμό και τον σκοταδισμό. Κι όμως γίνεται.  Στην Αμερική και σε όλο το κόσμο αυτή τη στιγμή υπάρχουν επιστήμονες που έχουν αυτή την εξωστρεφή αντίληψη της επιστήμης τους, με σκοπό την  κατανόηση της ύπαρξης μακριά απίό κάθε πρωτόγονη αντίληψη και ένστικτο.

Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε με τις ίδιες ταχύτητες κι αυτό λειτουργεί ως εξιλέωση μ’ έναν τρόπο. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να θεωρούμε ότι η άποψη μιας συγκεκριμένης ομάδας είναι η σωστή. Μια θεωρία διατυπώνουν, η οποία μπορεί να καταρριφθεί ή να ενισχυθεί αργότερα. Γιατί καλώς ή κακώς στο τέλος της ημέρας δεν υπάρχει ακόμη μια εμπεριστατωμένη απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα, αυτά θα μείνουν αναπάντητα για αρκετές χιλιάδες ακόμη χρόνια. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάπου πάμε. Διαιρεμένες ομάδες θα υπάρχουν πάντα, αλλά κάπου συγκλίνουμε. Επίσης η άποψη ενός ατόμου καθορίζεται από τις κοινωνικές δομές, οι οποίες είναι αρκετά διαφορετικές δυστυχώς λόγω του οικονομικού διαχωρισμού των κρατών και άλλων κοινωνικοπολιτικών στεγανών.  Ο άνθρωπος του μέλλοντος, νομίζω, θα γελά μαζί μας και θα μας λυπάται. Δε θα σκέφτεται την επικράτηση απέναντι στον άλλον, γιατί δε θα υπάρχει μέσα του το ερώτημα.

Η σχέση που έχουμε με το χρήμα, το ότι βασίζουμε την ευτυχία μας και την ύπαρξή μας πάνω σε κάτι που είναι παντελώς αστείο, εξηγείται μόνο από την ανάγκη να καταπολεμούμε τη φθορά. Είμαστε έρμαια ενός συγκεκριμένου συστήματος που το υποστηρίζουμε όλοι. Η ανάγκη για συσσώρευση πλούτου νομίζω εξηγεί κάπως την ανάγκη του ατόμου να κερδίσει την επίγεια «αθανασία». Εν τούτοις είναι μια ανάγκη- δεν το συμμερίζομαι, αλλά το κατανοώ. Ίσως έτσι έρθει η εξέλιξη. Ίσως όμως δυστυχώς , τελικά αυτά τα πράγματα να είναι μονόδρομος. Να πρέπει να περάσουμε αυτές τις ηλίθιες  διαδικασίες για να πάμε τελικά προς το φως.

Κανένας δεν είναι κάτι από μόνος του. Όλοι χρειαζόμαστε τον άλλο για να υπάρχει αλληλεπίδραση. Αν αυτό που σκέφτεσαι, δεν το ανοίξεις, αν δεν υπάρχει συλλογικότητα, δεν υπάρχει νόημα. Η τέχνη, είναι ένας τρόπος να επικοινωνούμε τις ιδέες μας μεταξύ μας. Προσπαθεί να εξηγήσει την ύπαρξη και τη φθορά. Γενικά οι άνθρωποι βρίσκουμε διάφορους τομείς για να εξηγήσουμε όσα δεν κατανοούμε. Επιστήμη, φιλοσοφία, ποίηση, θέατρο κ.λπ.  …

Είναι περίεργη εποχή, η πληροφορία έρχεται με μεγάλες ταχύτητες. Δεν προλαβαίνεις να την αντιληφθείς, γιατί έρχεται η επόμενη που έρχεται σε αντίθεση με την προηγούμενη... Κι αυτό σου δημιουργεί ένα εσωτερικό χάος, αφού δε μπορείς να την αφομοιώσεις και να την αναγάγεις σε κάτι δικό σου. Κι αυτό οδηγεί στο να δυσκολεύεσαι να αποκτήσεις συλλογική συνείδηση. Βέβαια έχει τεράστιες θετικές εκφάνσεις, καθώς είναι εφικτή η πρόσβαση στην πληροφορία και την επικοινωνία ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πράγματα που παλαιότερα φάνταζαν επιστημονική φαντασία συμβαίνουν πλέον. Η τεχνολογία επίσης βοηθά στο να εκδημοκρατίζονται τα μέσα και πράγματα που παλαιότερα αποτελούσαν προνόμιο των λίγων, πλέον παρέχονται καθολικά και διευκολύνουν τη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να γινόμαστε τεχνοφοβικοί. Απλά να προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε πιο ώριμα τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας που μας παρέχονται. Και να αισθανόμαστε ευγνώμονες για αυτά.

Σε πρώτη φάση ο στόχος είναι να ανέβει η παράσταση και να τελειώσει το editing σε μια μικρού μήκους ταινία που κάνουμε. Μετά θέλω να ξεκινήσω τις έρευνες για μια  μεγάλου μήκους ταινία, το σενάριο της οποίας θα βασιστεί  σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με  τον Εμφύλιο του Λιβάνου, διαφορετική αρκετά   όμως από το πολεμικό πλαίσιο στο οποίο εκτυλίχθηκε.

Ευχαριστούμε πολύ το Μιχάλη Γιγιντή για την ωραία κουβέντα και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.