Ο Μιχάλης Συριόπουλος μας μιλάει για την «Αρχή του Αρχιμήδη»

«Η Αρχή του Αρχιμήδη» του Ζουζέπ Μαρία Μιρό είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και αναμενόμενες παραστάσεις της φετινής σεζόν. Με την υπογραφή του Βασίλη Μαυρογεωργίου στη σκηνοθεσία και ένα δυνατό θίασο ηθοποιών (Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Σοφολόγης, Μιχάλης Συριόπουλος, Μαρία Φιλίνη), μιλάμε για ένα σύγχρονο έργο, με κοινωνική απεύθυνση και κοινωνικό προβληματισμό που αναμένουμε με χαρά. Με αυτήν την αφορμή μιλήσαμε με τον Μιχάλη Συριόπουλο, έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μας, για την παράσταση, το ρόλο του αλλά και γενικότερα για το καυτό θέμα που το έργο πραγματεύεται. 

Μιχάλη μου, πρωταγωνιστείς σε μια από τις πιο αναμενόμενες κι ενδιαφέρουσες παραστάσεις για φέτος. Μίλησε μας για την ιστορία αυτή αρχικά με λίγα λόγια.

Βρισκόμαστε στα αποδυτήρια προσωπικού ενός δημοτικού κολυμβητηρίου, σε μια ευρωπαϊκή πόλη, τώρα, το 2019. Μόλις έχουν τελειώσει τα πρωινά μαθήματα του κολυμβητηρίου και είμαστε στο ενδιάμεσο διάλειμμα για τα απογευματινά. Ημέρα Παρασκευή... Μια συνηθισμένη ημέρα ή μήπως έχει συμβεί κάτι διαφορετικό; 
Ένα επτάχρονο αγοράκι, ο Άλεξ, έκλαιγε και φοβόταν να βγάλει το σωσίβιο και ο προπονητής του, ο Τζόρντι, για να το ενθαρρύνει, τον αγκάλιασε και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο... στο στόμα, ισχυρίζεται ένα κοριτσάκι απ’ το τμήμα...
Το συμβάν γράφεται στην κλειστή ομάδα γονιών στο fb και οδηγεί έναν πατέρα στο κολυμβητήριο για εξηγήσεις.
Αρκεί η μαρτυρία ενός επτάχρονου κοριτσιού για να κριθεί και να τιμωρηθεί σε λίγες μόνο ώρες ο πιο αγαπητός προπονητής; Σήμερα; το 2019; Κι αν ναι γιατί; Επειδή είναι άντρας; Ή μήπως είναι ανώμαλος; Πόσες οπτικές έχει η αλήθεια άραγε!

Είσαι ο Τζόρντι, δάσκαλος σε ομάδα κολύμβησης παίδων, και «πέτρα του σκανδάλου». Ενός σκανδάλου που δεν ξέρουμε καν αν έπρεπε να ξεσπάσει ή όχι. Μίλησέ μας για το ρόλο, πώς τον προσέγγισες και πώς θεωρείς ότι προσέγγισε εκείνος σαν χαρακτήρας αυτό το ευαίσθητο θέμα;

Έχω τη χαρά να υποδύομαι τον ρόλο του Τζόρντι. Έναν τύπο που ταυτίζομαι σε πολλά πράγματα και διαφέρω σε άλλα τόσα. Ο Τζόρντι είναι ο πιο αγαπητός προπονητής. Αυθόρμητος, ένας σίφουνας, με κέφι, μιμήσεις και χιούμορ ενθαρρύνει τους πάντες να λένε ναι στη ζωή! Μοιάζει να σιχαίνεται το φόβο και τη βία. Ο ωραίος και ο άνετος του κολυμβητηρίου, ο «παλιός». Ψυχαγωγεί και εκπαιδεύει ταυτόχρονα αποπνέοντας εμπιστοσύνη. Βασίζει την εκπαίδευσή του στο παιχνίδι κι όχι σε κανονισμούς. Αποφεύγει τους κανόνες, αποφεύγει τα όρια. Η λέξη κλειδί για τον Τζόρντι είναι ο φόβος! Έχει αποφασίσει να μην φοβάται... κι ένας άνθρωπος που αποφασίζει κάτι τέτοιο, σίγουρα έχει φοβηθεί πολύ στο παρελθόν και σίγουρα όταν περιορίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο, τον ακυρώνεις! Όλα αλλάζουν λοιπόν σ' αυτό το εύθραυστο συμβάν. Νιώθω πως ο Τζόρντι προσεγγίζει το συμβάν ... σύμφωνα με την αρχή του Αρχιμήδη! ... «κάθε σώμα βυθισμένο σε ρευστό δέχεται άνωση ίση με το βάρος του ρευστού που εκτοπίζει». Νιώθω πως στα «ελεύθερα» πόδια του σιγα σιγά δένονται τσιμέντα και «βουτά» ... μέχρι να μην υπάρχει άνωση!

Το έργο ουσιαστικά πραγματεύεται το κοινωνικό μοντέλο που επικρατεί απέναντι σε τέτοιου

είδος φαινόμενα και δεν παίζει ρόλο «δικαστηρίου» απέναντι στον Τζόρντι. Η δική σου θέση απέναντι στους κοινωνικούς ρόλους αυτούς ποια είναι; Δικαιολογείς ή καταλαβαίνεις την αντίδραση του δασκάλου απέναντι στο μαθητή; Τη θεωρείς θεμιτή;

Το συμβάν με το μικρό και το φιλί, είναι στην ουσία η αφορμή για να φανερωθεί μια δήθεν τάχα προχωρημένη κοινωνία, γεμάτη «κουτάκια», κουκουλωμένα στερεότυπα και ατέλειωτο φόβο. Μια κοινωνία που «δικάζει» εύκολα απ τον καναπέ χωρίς να σκεφτεί. Μια κοινωνία που ψάχνει αφορμή να γίνει όχλος, μια βία που σιγοβράζει λόγω φόβου. Έναν περίεργο φασισμό που είναι πολύ της μόδας.

Προτιμάμε άραγε να ζούμε σ’ έναν κόσμο στον οποίο επιτρέπεται η τρυφερότητα σ’ ένα παιδί από έναν άντρα; Ή προτιμάμε μια κοινωνία, η οποία επιβάλλει αυστηρό έλεγχο στα άτομα που την απαρτίζουν; ... Εγώ στο παραπάνω δίλημμα - αν και αγαπώ τους κανόνες- δεν μπορώ να πάρω εύκολα θέση. Δεν είμαι πατέρας βλέπεις, είμαι καλλιτέχνης, λειτουργώ περισσότερο με τις αισθήσεις!

Μέσα από αυτόν τον ρόλο προσπάθησες να κατανοήσεις την αντίθετη πλευρά;

Οφείλω να καταλάβω και την άλλη πλευρά για να υπερασπιστώ περισσότερο την πλευρά του Τζόρντι. Πάντως ρε παιδί μου, πόσο υποκειμενική είναι η αλήθεια! 

Πόση σημασία έχει τελικά η οπτική που έχουμε απέναντι στα πράγματα και κατά πόσον θεωρείς ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν πιο καθολικοί κανόνες για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις; Εν ολίγοις, μπορεί να μπει «φρένο» στην αξιολόγηση μιας τέτοιας κατάστασης και να οριοθετηθεί η αντίδραση;

Μεγάλη συζήτηση ανοίγεις τώρα και εύθραυστη, πολύ εύθραυστη... Να μιλήσω αρχικά για τους κανόνες και τους νόμους στην Ευρώπη; Ή στην Ελλάδα; γιατί εδώ μονίμως ψάχνουμε παραθυράκια, στη φορολογία, στην οδήγηση, στο κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, στην εύρεση εργασίας λόγω γνωριμιών... ποιοι κανόνες τηρούνται ακριβώς; Στην Αμερική έχουν φτάσει στο άλλο άκρο, φοβούνται να αγγιχθούν, οι μηνύσεις πάνε κι έρχονται, άλλα τρεις την ώρα κάποιος βγάζει ένα όπλο και καθαρίζει πέντε- έξι. Σκέψου λοιπόν αυτές τις κοινωνίες σ’ ένα τέτοιο εύθραυστο συμβάν. Η βία και ο φασισμός είναι πλέον μονόδρομος παγκοσμίως... Πιστεύω πως οι κοινωνίες οφείλουν  να επενδύσουν στην παιδεία. Η παιδεία είναι το μόνο φρένο. Μας λείπει ο σεβασμός και η κρίση. Γινόμαστε εύκολα αγέλη. Λειτουργούμε εν βρασμώ.

Θυμάμαι όταν έκανα την πρακτική μου στη Φιλολογία, σε μαθητές Λυκείου, για να επιβραβεύσω έναν μαθητή, πλησίασα και τον ακούμπησα επικροτώντας στον ώμο. Αμέσως μετά ο υπεύθυνος καθηγητής μου έκανε παρατήρηση, ότι δεν ακουμπάμε και δεν ερχόμαστε σε κανενός είδους σωματική επαφή με τους μαθητές μας διότι μπορεί από τα να δώσει θάρρος έως το να παρερμηνευθεί και να υπάρξει σοβαρό πρόβλημα. Από τη μία κατανοήσα τι ήθελα να πει, από την άλλη απόρησα διότι εγώ δεν είχα καμιά άλλη πρόθεση. Μάλλον εσύ με καταλαβαίνεις τώρα μέσα από το έργο. Το αγάπησες μου είπες το έργο. Τι αγάπησες σε αυτό περισσότερο και τι σε δυσκόλεψε;

Ναι το αγάπησα εξαρχής αυτό το έργο. Επιτέλους ένα σύγχρονο έργο. Επιτέλους ο κόσμος θα ρθει στο θέατρο να ακούσει μια καινούρια ιστορία. Νομίζω πως αν πετύχει η παράστασή μας, δύσκολα θα σηκωθείς απ’ την καρέκλα σου. Αγαπώ τα έργα που δεν διδάσκουν αλλα προβληματίζουν. Εμένα αυτός ο τύπος, ο Τζόρντι, μ' έφερε αντιμέτωπο με πολλούς προσωπικούς δαίμονες. Η τεράστια εξωστρέφεια του ρόλου μου είναι προσωπικό στοίχημα. Η ανάγκη μου για τάξη και κανόνες και η ανάγκη του για το ακριβώς αντίθετο είναι κάτι ξένο. Και πολλα πολλα ακομα.Επίσης δεν σου κρύβω οτι εξαιτίας του έβαλα το γυμναστήριο και την κολύμβηση στην ζωή μου κι άλλαξα όλες μου τις διατροφικές συνήθειες.

Και τέλος αυτή η εμπιστοσύνη που όλοι αναζητάμε στους άλλους για να δημιουργήσουμε σχέσεις πόσο εύθραυστη είναι πιστεύεις;

Όλα τα πράγματα για να δημιουργηθούν απαιτούν χρόνο και υπομονή κί όμως καταστρέφονται σε μια στιγμή... ακόμα και οι ζωές μας. Το ίδιο συμβαίνει και με την εμπιστοσύνη. Όλα είναι εύθραυστα,όλα κρέμονται από μια κλωστή. Νομίζω όμως πως δεν πρέπει να ζούμε με τον φόβο της κλωστής αλλα με την επίγνωση οτι θα σπάσει, αυτό θα μας κάνει Ανθρώπους κι οχι ανθρωπάκια...

Μιχάλη σε ευχαριστούμε πολύ και κάθε επιτυχία στη νέα δουλειά!

Περισσοτερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ