ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο ΝΟΜΙΚ φοράει τις «χαρούμενες φάτσες» του και μιλάει για όλα στο deBόp!

2021-01-16 Ο ΝΟΜΙΚ φοράει τις «χαρούμενες φάτσες» του και μιλάει για όλα στο deBόp!

Ο ΝΟΜΙΚ μόλις κυκλοφόρησε τον πρώτο ελληνόφωνο solo δίσκο του, τις «Χαρούμενες Φάτσες» και με αφορμή την κυκλοφορία αυτή συναντηθήκαμε εν μέσω περιορισμών και lockdown για να ελαφρύνουμε και να χαλαρώσουμε τα περιοριστικά μέτρα μέσα μας, με μια κουβέντα για τον δίσκο, τον ίδιο το ΝΟΜΙΚ και την πορεία του στη μουσική. Ήρεμος, ψύχραιμος και χαλαρός, με απόλυτη ωριμότητα στη σκέψη και στη θεώρηση του κόσμου, ο ΝΟΜΙΚ δεν μασάει τα λόγια του, δε χαρίζεται σε κανέναν, μιας και έχει καταφέρει να είναι συνεπής σε όσα πιστεύει πράγμα που του δίνει την ελευθερία λόγων και έργων. Στο κλείσιμο της ημέρας που περάσαμε μαζί έμεινα να σκέφτομαι μετά από καιρό πολύ θετικά πράγματα, μου ενέπνευσε μια αισιοδοξία μέσω της πραγματικότητας που ζούμε και σίγουρα δεν θα ολισθαίνω στη μιζέρια -που τεχνηέντως μας επιβάλλεται άνωθεν- τόσο εύκολα πια. Το να συναντάς τέτοιους ανθρώπους είναι ευλογία. Απολαύστε τον!

*Όλες οι φωτογραφίες είναι παραχώρηση του Ηλία Μωραΐτη, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά!

Πρώτος ελληνόφωνος, solo δίσκος οι «χαρούμενες φάτσες»: θέλω να μας πεις πως προέκυψε αυτό το project σου (ανάμεσα στα υπόλοιπα project που τρέχουν παράλληλα);

ΝΟΜΙΚ: Καταρχάς να πούμε ότι δεν είναι ο πρώτος ελληνόφωνος δίσκος που κάνω, είναι ο πρώτος σόλο ελληνόφωνος δίσκος. Δύο-τρία χρόνια πριν είχαμε φτιάξει κάποια ποιήματά μου με μια ομάδα φίλων, τα είχα μελοποιήσει και είχε βγει το άλμπουμ «Το Φως της Σκόνης». Ο δίσκος αυτός ανέβηκε κατά κύριο λόγο στο διαδίκτυο και παρουσιάστηκε ζωντανά, περίπου δέκα φορέ,ς στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, σε ανύποπτο χρόνο και σε ανύποπτες φάσεις έχω δώσει και τραγούδια σε φίλους, πράγμα που συνεχίζω να κάνω, τα οποία είναι γραμμένα σε ελληνικό στίχο.

Μπορείς να μας πεις ένα παράδειγμα τέτοιας συνεργασίας;

ΝΟΜΙΚ: Σε λίγες εβδομάδες κυκλοφορεί ο δίσκος του φίλου μου Γιάννη Μήτση, ο οποίος σε μεγάλο μέρος του με αφορά. Συμμετέχω με στίχους και μουσικές και αποτελεί εκτός των άλλων ένα δισκογραφικό επιστέγασμα μια σχέσης χρόνων με το Γιάννη.

Ας επιστρέψουμε στο δίσκο «Χαρούμενες Φάτσες» λοιπόν. Μίλησε μας για το υπόβαθρο του δίσκου.

ΝΟΜΙΚ: Ο δίσκος αυτός δεν είναι τόσο «ξεκάρφωτος» όσο αρχικά μπορεί να φαίνεται. Είναι μια δουλειά που

επεξεργάζομαι μουσικά τα δυο τελευταία χρόνια, αλλά ιδεολογικά και όλο της το υπόβαθρο, έχουν να κάνουν με το πως μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα την τελευταία δεκαετία -ειδικά από την κρίση και έπειτα-. Πώς έχουν διαμορφωθεί οι ανθρώπινες σχέσεις οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί, πώς μας αφορούν και μας επηρεάζουν, πόσο κατακλυσμιαίες είναι οι αλλαγές κοινωνικά και πόσες ζωές χάνονται. Διότι χάνονται ζωές κυριολεκτικά: από τις αυτοκτονίες και τους θανάτους μέσα στην περίοδο της κρίσης εδώ στην Ελλάδα μέχρι τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που χάνουν τις ζωές τους με την πανδημία αλλά και όλα τα θανατερά, εντός και εκτός εισαγωγικών, παρελκόμενα των κρίσεων της κρίσης. Ένα τέτοιο μεγάλο κομμάτι αποτελεί και το προσφυγικό θέμα, το οποίο θέλω να πιστεύω ότι κλείνει σταδιακά το μεγάλο, βαρύ και δύσκολο κύκλο του.

Με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι μπορεί να κλείνει αυτός ο κύκλος του προσφυγικού ζητήματος;

ΝΟΜΙΚ: Πόλεμοι γίνονταν δυστυχώς και θα εξακολουθήσουν να γίνονται. Μιλάμε για τη σφοδρότητα που ζούμε το προσφυγικό τα τελευταία χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: από τη μια αναζητούν τη ζωή που τους στερούν και από την άλλη εργαλειοποιούνται τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από οργανισμούς και οργανώσεις, με το αζημίωτο πάντα... Εκεί που καταλήγω είναι ότι παρατηρώντας τη διαχείριση της κατάστασης αυτής από το κράτος, τους επαΐοντες, τους διάφορους φορείς/οργανισμούς/οργανώσεις, οι οποίοι σταδιακά αρχίζουν να τα «μαζεύουν» και να τερματίζουν κάποιες ή όλες τις δραστηριότητές τους, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει κάτι. Ίσως να είναι ένα τέλος συναγερμού και εποχής. Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν θα συνεχίσουν να υπάρχουν ροές προσφύγων ακόμα και έτσι να είναι, αλλά ενδεχομένως τα βαρύ παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των ανθρώπων ίσως να βρίσκεται σε ύφεση.

Επομένως σε αυτόν το δίσκο κλείνεις τη θεώρηση και τα πιστεύω σου, στα οποία έχεις καταλήξει αυτά τα χρόνια;

ΝΟΜΙΚ: Νομίζω ναι! Είναι ξεκάθαρο πως ο δίσκος έχει κοινωνικοπολιτικό στίγμα. Μεγαλώνοντας και βλέποντας γύρω σου το υγιέστερο και ζωτικότερο κομμάτι της κοινωνίας να απαξιώνεται από την πολιτική, τους πολιτικούς και τα συστήματά τους και τις ελευθερίες να συρρικνώνονται, το αποτέλεσμα είναι οι συνέπειες να γίνονται τραγικές ανάμεσα στους ανθρώπους, στους εραστές, στους καλλιτέχνες, στους επιστήμονες, στα καλύτερα μυαλά που λέμε, σε αυτούς που θα μπορούσαν και μπορούν ακόμα να κάνουν την αλλαγή προς μια καλύτερη κοινωνία στην οποία μπορούμε να ζήσουμε... Αν δεν ορθώσει το ανάστημά της η τέχνη, όποιο και αν είναι αυτό το ανάστημα, δεν ξέρω ποιος μπορεί να το κάνει. Πιστεύω δηλαδή ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να είναι απέναντι στην εξουσία, όχι όμως αντίσταση για την αντίσταση ή επανάσταση για την επανάσταση ή αντίλογος για τον αντίλογο αλλά με ένα γόνιμο τρόπο.

Η ιστορία έχει δείξει ότι η τέχνη βρίσκει έδαφος να αναπτυχθεί στους πιο δύστροπους καιρούς. Σε εποχές επίπλαστης ευημερίας τα πράγματα δείχνουν πιο χαλαρά. Συμφωνείς με αυτό;

ΝΟΜΙΚ: Η ευημερία για κάποιους από εμάς ήταν πάντοτε σχετική. Για όσους δεν θέλουμε να τρώμε από διπλά και τριπλά κουτάλια ή με άλλα μέσα, υπάρχει παραδοσιακά κρίση. Κρίση δεν ήταν και όταν ζούσαν μια ψεύτικη ζωή χαρισάμενη με εκατό κάρτες στο πορτοφόλι και «διακοποδάνεια»;

Εν ολίγοις πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος ήρθε στην ώρα του. Και μέσα μου και σε διάδραση με αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Είμαι πολύ εντάξει και με την επιλογή να ηχογραφήσω ένα τέτοιο δίσκο και να τον κυκλοφορήσω τώρα σε μια φάση δύσκολη για όλα.

Αυτό το διάστημα του τελευταίου χρόνου, με όλα όσα έχουν συμβεί, πως το διαχειρίστηκες προσωπικά;

ΝΟΜΙΚ: Πρόσεξα τον εαυτό μου παραπάνω κι έκανα ένα μεγάλο ταξίδι αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης. Από το μυαλό μου μέχρι το σώμα μου. Μετά από πολλά χρόνια γυμνάστηκα, πρόσεξα τη διατροφή μου, θέλοντας να βάλω ένα κόντρα στόχο -ενδεχομένως για να μην τρελαθώ, ιδιαίτερα στο πρώτο διάστημα της πανδημίας- και να δω το θετικό μέσα από αυτήν την κατάσταση. Δε μου έλειπε ποτέ χρόνος για να διαβάσω βιβλία, να ακούσω μουσικές, να κάνω στούντιο ή να γράψω τραγούδια, άρα με τον επιπλέον χρόνο που είχα μέσα στην καραντίνα έπρεπε να βρω και κάτι άλλο να κάνω. Οπότε ξεκίνησα αυτό το ταξίδι που συνεχίζει και τώρα.

Προσπαθώ να είμαι ήρεμος και νηφάλιος γιατί δεν ξέρω αν κινδυνεύουμε περισσότερο από την πανδημία ή από εκείνους που προσπαθούν να τη διαχειριστούν.

Πώς κρίνεις επομένως τη διαχείριση της πανδημίας και τους διαχειριστές αυτής;

ΝΟΜΙΚ: Ούτε η διαχείριση με ικανοποιεί, ούτε οι διαχειριστές. Όσο περνάει ο καιρός είναι ξεκάθαρο ότι εργαλειοποιείται όλη αυτή η κατάσταση, πολιτικοποιείται και στο τέλος της ημέρας είναι εις βάρος των ανθρώπων.

Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος όπως προείπα, να κρατήσω τη δημιουργικότητά μου ζωντανή και να σκέφτομαι ωραία γόνιμα πράγματα, όχι όμως με την αφέλεια ενός μικρού παιδιού αλλά με την κριτική αντίληψη ενός ανθρώπου που παρατηρεί τα πράγματα γύρω του.

Ζεις πλέον στην Αθήνα και μάλιστα στο κέντρο της. Πώς είναι αυτή η μετάβαση από Θεσσαλονίκη;

ΝΟΜΙΚ: Την αγαπάω πολύ την Αθήνα και πλέον ακόμα περισσότερο. Ζούσα Θεσσαλονίκη με αρκετά διαλείμματα. Έχω ζήσει ξανά Αθήνα αρκετές φορές, όπως και Κύπρο για ένα χρόνο. Η Αθήνα όμως ήταν πάντα σημείο αναφοράς για μένα και κάθε τόσο θέλω να γυρνάω εδώ και τώρα δεν θέλω φύγω!

Φαίνεται σε αυτό το δίσκο ότι είσαι ένας μουσικός που αφομοιώνει πολύ καλά και δημιουργικά τις επιρροές του αλλά και το πέρασμα του χρόνου. Είναι η εμπειρία, οι μετακινήσεις και τα ερεθίσματα που δημιουργούν αυτήν την ωριμότητα;

ΝΟΜΙΚ: Ποτέ δεν εφησυχάζω και πάντα θέλω να το πηγαίνω παραπέρα, να δοκιμάζω καινούρια πράγματα στη μουσική με την ίδια λογική που θέλω να συνεργάζομαι και με καινούριους ανθρώπους, που μου αρέσουν, τους θαυμάζω σαν άτομα και μουσικούς. Νομίζω αν είσαι ανοικτός και δεκτικός μόνο να κερδίσεις έχεις.

Αυτή είναι η λογική μου και πάνω στον πειραματισμό. Δεν μπορώ να ανακαλύπτω τον τροχό σε κάθε δίσκο μου αλλά θέλω να κάνω ένα βήμα παραπέρα προσωπικά. Αυτός ο δίσκος λοιπόν είναι ένα απόσταγμα επιρροών, στροφών που έχω πάρει κατά καιρούς, στόχων που έχω βάλει και τα έχω κάνει θάλασσα... Επίσης, μου αρέσει πολύ να αναγνωρίζω τους παιδικούς μου ήρωες -αν υπάρχουν- στις δουλειές μου.

Ποιοι είναι οι παιδικοί σου ήρωες;

ΝΟΜΙΚ: Παιδικοί μου ήρωες είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος και ο Νικόλας Άσιμος για παράδειγμα. Όταν κατάλαβα ότι κάποια τραγούδια θέλω να τα κάνω δικά μου, τους είχα πολύ στο μυαλό μου και τον Παύλο και το Νικόλα. Επιπλέον, επειδή ηχογραφήσεις έγιναν εδώ, σε γειτονιές που αισθάνομαι πολύ δικές μου όπως τα Εξάρχεια ή του Γκύζη και τις αγαπώ πολύ, τους είχα πάντα στο μυαλό μου.

Τι θυμάσαι και πώς έζησες εσύ τη σκηνή της Θεσσαλονίκης πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο;

ΝΟΜΙΚ: Εγώ είμαι παιδί αυτής της σκηνής την οποία έχω ζήσει σε μια μεταβατική περίοδο. Δεν έχω βιώσει τη σκηνή του ’80 όταν συνέβαινε, έχω όμως γνωρίσει τους ήρωές της στη δεκαετία του ’90 και έπειτα και πολλοί από αυτούς είναι και φίλοι και συνεργάτες, οπότε τα έμαθα μέσω αυτών. Εγώ βρέθηκα στη μετεξέλιξη αυτής της σκηνής στο ’90 και ’00.

Ξεκίνησα το ’90 και πολύ αντίστροφα: γράφαμε ηλεκτρονική μουσική σε υπολογιστές, γεγονός που ήταν πρωτάκουστο σχεδόν για τη Θεσσαλονίκη του ’93 και του ’94. Άρα γράφαμε ηλεκτρονική μουσική και μπορεί να παίζαμε από φεστιβάλ, μουσικές σκηνές, χώρους και μέχρι μαγαζιά που μετά έβαζαν ελληνική μουσική. Τραγελαφικές καταστάσεις αλλά και πολύ ωραίες παράλληλα.

Όσο περνούσε ο καιρός και έφευγε η δεκαετία του ’90, ξεκινήσαμε να «βάζουμε νερό στο κρασί μας», αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε ντραμς, πλήκτρα και κιθάρες και έτσι βρήκαμε ένα χώρο να συνυπάρχουμε με ροκ μπάντες.

Σαν αίσθηση τι σου έχει μείνει από τη Θεσσαλονίκη του ’90;

ΝΟΜΙΚ: Η Θεσσαλονίκη υπήρξε πολύβουη τη δεκαετία αυτή. Κακά τα ψέμματα πάντα ήταν «μπουζοκομάνα»

και τα μπουζούκια ήταν δυσανάλογα περισσότερα από τις σκηνές που μπορούσε να παιχτεί κάτι διαφορετικό. Όσο σκέφτομαι προς τα πίσω μπορώ να ανακαλέσω γειτονιές, μαγαζιά, σκηνές, στέκια, καταλήψεις και φεστιβάλ όπου γίνονταν ωραία πράγματα από την πλευρά μας. Τα τελευταία χρόνια επικρατεί μια «ανθιμοποίηση» της Θεσσαλονίκης... Αρκεί να δει κανείς τους τοπικούς της άρχοντες, τι έκαναν και τι όχι και μπορεί να το καταλάβει εύκολα αυτό. Πάντοτε η πόλη ήταν στα χέρια των πιο συντηρητικών κύκλων και ανθρώπων. Θέλω να ελπίζω ότι μέσα στους κύκλους που κάνει η ζωή και οι πόλεις θα ξεμυτίσουν αυτά τα κεφάλια που θα δώσουν στον κόσμο το πιο λαμπρό του χαμόγελο.

Κατέβαινες τότε Αθήνα; Είχες το ερέθισμα και της πόλης αυτής;

ΝΟΜΙΚ: Από τα 17-18 μου κατεβαίνω Αθήνα. Είχα ως ορμητήριο τα Εξάρχεια, την Κυψέλη και του Γκύζη,

όπου έμενα σε φίλους ή και ζούσα για λίγο καιρό. Παρακολουθούσα τι γίνεται, πήγαινα σε συναυλίες, ήθελα να ανακαλύψω τις γειτονιές και να μυρίσω τον αέρα αυτό. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα οικεία εδώ... Έχει μια δημιουργική σαβούρα, μια γοητευτικότατη ασχήμια. Δεν θα μιλήσουμε για τις περιοχές και γειτονιές που είναι όμορφες και ιστορικές έτσι κι αλλιώς. Ακόμα και στη σαπίλα της η Αθήνα είναι γοητευτική, σε έλκει.

Θα ήθελα να μου πεις και για το άλλο σου πόνημα, το βιβλίο σου, την «Αποχέτευση» (εκδ. Ars Nocturna)

NOMIK: Για μένα η αποχέτευση είναι ο τόπος εξαγνισμού, το καθαρτήριο. Με αυτό το σκεπτικό οδηγήθηκα στο να τιτλοφορήσω την ποιητική μου συλλογή «Αποχέτευση». Έχει να κάνει με ό,τι έχουμε μέσα μας, τις ασχήμιες που κουβαλάμε από μικρά παιδιά, από την οικογένεια, τη γειτονιά, τα ήθη και τα έθιμα, το σχολείο, την εκκλησία και όλα τα στερεότυπα, τα οποία υποθέτουμε ότι είναι δικά μας όσο μεγαλώνουμε, αλλά εν τέλει δεν είναι.

Πιστεύω ότι ο αγώνας που δίνει ένας άνθρωπος που δεν έχει παραδοθεί εντελώς -πνευματικά και συναισθηματικά- είναι να «ξεσκαρτάρει» και να αφήσει πίσω με συμφιλίωση ή με όποιο τρόπο επιλέξει, όλα όσα του δόθηκαν σαν αλήθειες και πραγματικότητα και να διαλέξει τη δικιά του αλήθεια και πραγματικότητα.

Και αυτά γράφτηκαν τον τελευταίο χρόνο και βγήκαν στην ώρα τους πιστεύω όπως ο δίσκος.

Βιοπορίζεσαι από αυτόν τον δρόμο που έχεις επιλέξει;

ΝΟΜΙΚ: Έχοντας ελαχιστοποιήσει τις ανάγκες μου και κάνοντας ανά διαστήματα άλλα πράγματα για λίγο, ώστε να καλύπτω βασικές ανάγκες. Υπάρχουν άλλοι που έχουν τη δουλειά τους και παράλληλα την τέχνη τους και αυτό είναι εντάξει φυσικά. Εμένα ούτε μου έτυχε ούτε το ήθελα. Πάντοτε προσπαθούσα να τα βγάζω πέρα από τη μουσική και την τέχνη με διάφορες μικρές πατέντες όπως σου είπα (εμβόλιμα ευκαιριακές δουλειές για να μπορώ να προχωράω).

Δεν είμαστε από εκείνους που θέλουν χλιδή παρά μόνο συναισθηματική και πνευματική. Να βγαίνουμε έξω, να βλέπουμε τους φίλους μας, να περπατάμε, να κάνουμε ένα ωραίο ταξίδι και να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς.

Τελικά πώς θα χαρακτήριζες την εποχή που ζούμε με βάση την εμπειρία σου;

ΝΟΜΙΚ: Να σου πω την αλήθεια, δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να ήμουν πάλι 20 χρονών ας πούμε. Χωρίς να θέλω να αδικήσω όσους αναπολούν και λένε «αχ τι ωραία που ήταν τότε», για μένα αυτή η αναπόληση σημαίνει ότι δεν είναι ωραία τώρα. Αλλά πιστεύω ότι μια χαρά είναι τώρα... Καλό θα ήταν να αντιμετωπίσουμε και να έρθουμε σε επαφή με αυτό που συμβαίνει τώρα, τι μας έχει συμβεί, τι πάει να συμβεί... Έτσι κι αλλιώς όλα μέσα στη ζωή είναι. Οι άνθρωποι σε παλιότερες εποχές έχουν αντιμετωπίσει ξανά αρρώστιες, φοβερή πείνα, προσφυγιά. Δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες.

Πώς θεωρείς ότι θα βγούμε από όλο αυτό;

ΝΟΜΙΚ: Κάποιοι από εμάς θα βγούμε ευτυχισμένοι με τις πληγές μας θέλω να πιστεύω. Το παιχνίδι όμως δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει κόσμος που αντιστέκεται και θα αντισταθεί σε όλα όσα προσπαθούν να επιβληθούν.