Ο Παντελής Φλατσούσης μιλά στο deBόp

Το 2011 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή «Αρχή» και μέχρι σήμερα δουλεύει ασταμάτητα στο θέατρο με την ιδιότητα του ηθοποιού αρχικά και κατόπιν ως σκηνοθέτης. Φέτος επαναλήφθηκε η περσινή του σκηνοθεσία «Λεόντιος και Λένα», ενώ στο δεύτερο μισό της θεατρικής σεζόν σκηνοθέτησε την «Ιταλική νύχτα», μια παράσταση που απέσπασε πολύ θετικές κριτικές. Την περίοδο αυτή βρίσκεται σε πρόβες για την παράσταση «Αθήνα 4 ever» στα πλαίσια του Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από το χρόνο του για να μιλήσουμε για το νέο του εγχείρημα, την Αθήνα, την ιστορία της πόλης αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια.

Πώς προέκυψε η ιδέα της παράστασης;

Υπήρχε η πρόταση από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου για ένα φεστιβάλ σχετικά με την Αθήνα. Επίσης, υπήρχε ένας συγκεκριμένος χώρος στον οποίο θα γινόταν η παράσταση. Με βάση αυτά σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να δούμε ο ίδιος ο χώρος τι έχει να μας προσφέρει και πώς θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι το οποίο εκκινώντας από έναν συγκεκριμένο χώρο θα μιλούσε για την πόλη που ζούμε.

Από πού αντλήσατε το υλικό που συνέθεσε το μονόλογο που θα παρουσιαστεί;

Υπάρχει ένα μέρος του κειμένου που προέκυψε στις πρόβες, ένα άλλο μέρος που προέκυψε από ιστορική έρευνα σε σχέση με τους θεματικούς μας άξονες και ένα τρίτο που προέκυψε από συνεντεύξεις ανθρώπων που σχετίζονραν με τον χώρο, την ιστορία του και τις πρότερες χρήσεις του.

Τι είναι για εσάς η Αθήνα;

Αρχικά θα πω το αυτονόητο, η πόλη που ζω. Που δουλεύω, βγαίνω, έχω γνωστούς, φίλους κλπ. Τώρα αναλόγως την περίοδο, άλλες φορές είναι φυλακή και άλλες ένας τόπος πιο ευχάριστος. Άλλες φορές αυτά συνδυάζονται. Όπως και να 'χει είναι η πόλη που ζω και προσπαθώ και σε ένα τέτοιο πρότζεκτ να δω με μία απόσταση παρά το γεγονός ότι την ξέρω και με ξέρει πολύ καλά.

Τι θα αλλάζατε στην Αθήνα;

Πολεοδομικά δεν μπορώ να σας απαντήσω. Μου αρέσει η ιδιαιτερότητά της, αλλά όπως σε κάθε πόλη υπάρχουν λειτουργικά ζητήματα.  Η Αθήνα μάλλον έχει λίγο περισσότερα. Τώρα σε ζητήματα νοοτροπίας και αντίληψης θα άλλαζα πια αρκετά πράγματα, άλλα αυτό μάλλον είναι ένα διαφορετικό θέμα.

Μπορούν τα κτίρια της Αθήνας να μιλήσουν για την ιστορία της πόλης;

Μα το κάνουν. Ένα κτίριο περα από το ότι έχει μια ιστορία και μια θέση μέσα στην ιστορία έχει και ιστορίες. Έχει μια σχέση με τον χρόνο. Και κάθε κτίριο αφενός είναι παράγωγο ενός μεγαλύτερου, ευρύτερου αφηγήματος, αλλά και το ίδιο αφηγείται αυτές τις ιστορίες που σχετίζονται με αυτό το αφήγημα αν και όχι μονοσήμαντα.

Οι Αθηναίοι γνωρίζουν την ιστορία της πόλης τους;

Τώρα αυτή είναι μια τεράστια κουβέντα. Μια ιστορία την γνωρίζουν. Τώρα ποια είναι και πώς κατασκευάστηκε είναι ένα ζήτημα, το οποίο χρειάζεται εξερεύνηση. Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για την μία και μοναδική ιστορία ως μία και μοναδική αλήθεια. Οπότε θα έλεγα ότι αναπαράγουν και αναπαράγουμε όλοι μας ως Αθηναίοι, σε κάποιο βαθμό μια επίσημη ιστορία, μια επίσημη αφήγηση. Τώρα αν γνωρίζουν τα συμβάντα, η αίσθησή μου είναι ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που γνωρίζουν συμβάντα της αθηναϊκής ιστορίας.

Εντός μισού αιώνα η Αθήνα μοιάζει να έχει χτιστεί και ξαναγκρεμιστεί. Μπορεί μια πόλη με τόσο έντονο το στοιχείο της αναδιαμόρφωσης να διατηρήσει την ιστορική της ταυτότητα;

Μάλλον να έχει γκρεμιστεί και ξαναχτιστεί. Κοιτάξτε η αντιπαροχή ή η ιδιοκατοίκηση είναι μέρη της ιστορίας της Αθήνας και κάτι το οποίο μιλάει για την ιστορία της πόλης και της χώρας. Τώρα το στοιχείο της αναδιαμόρφωσης, νομίζω, χωρίς να είμαι και ειδικός, ότι είναι ένα ιστορικό στοιχείο. Μπορεί, δηλαδή, να χάνονται ή να χάθηκαν κτίρια που έδιναν μία συγκεκριμένη ταυτότητα στην πόλη και να κατασκευάστηκαν στην θέση τους διαφορετικά που της δώσανε μιαν άλλη, αλλά αυτό δεν βρίσκω να αλλοιώνει κάτι που έπρεπε να διατηρηθεί. Είναι μια πόλη που μεγάλωνε με πολύ γρήγορους ρυθμούς απο το '20 και μετά και πολλές φορές είναι άναρχα δομημένη και φέρει και πολλά από τα αρνητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής νοοτροπίας.

Πώς έγινε η επιλογή του χώρου διεξαγωγής της παράστασης;

Ο χώρος προτάθηκε σε εμάς από τα παιδιά της Πειραματικής τον Ανέστη Αζά και τον Πρόδρομο Τσινικόρη. Μας άρεσε πολύ και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε εκεί.

Το χειμώνα που μας πέρασε ασχοληθήκατε με κλασσικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, ενώ τώρα καταπιάνεστε με μια πιο πειραματική φόρμα θεάτρου. Προτιμάτε κάτι περισσότερο;

Δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση αυτή την στιγμή. Και η αλήθεια είναι ότι με απασχολεί πολύ και αρκετό καιρό. Με ενδιαφέρουν τα κείμενα και θεωρώ ότι μπορείς να πεις πολύ περίπλοκα πράγματα για τον κόσμο μέσω αυτών ψάχνοντας να βρεις την φόρμα που τα κάνει να μιλάνε για αυτά τα θέματα, αλλά με ενδιαφέρει εξίσου το να δοκιμάσω νέα το να φτιαχτεί μία γραφή από την αρχή με υλικά της πραγματικότητας. Μια πρώτη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω θα ήταν πως ό,τι και να δοκιμάζω με ενδιαφέρει να θέτω την κοινωνική πραγματικότητα ως αντικείμενο της δουλειάς μου. Από 'κει και πέρα μάλλον πρέπει να ασχοληθώ σε μεγαλύτερο βάθος και με τα δύο για να έχω οριστική απάντηση.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τον Ιούλιο θα παρουσιάσω στο Φεστιβάλ Αθηνών ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ με αφορμή την περιοχή της Κυψέλης στο 15^ο Λύκειο Αθηνών. Θα έχει ως πρωταγωνιστές του παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων, όλα κατοίκους Κυψέλης ενώ θα χρησιμοποιήσουμε και υλικό από συνεντεύξεις ενηλίκων κατοίκων της περιοχής, που έχουμε πραγματοποιήσει κατά την διάρκεια της έρευνάς μας.

Ευχαριστούμε πολύ τον Παντελή Φλατσούση για το χρόνο του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.