Ο Παύλος Λάμπρου από το Boem Radio συστήνεται στο deBόp

Τον Παύλο Λάμπρου τον γνώρισα, όταν με κάλεσε με την ιδιότητα μου ως μουσικός σε μια συνέντευξη στο Boem Radio. Γνωρίζοντας τη συνεισφορά του στην εγχώρια σκηνή και ειδικά απέναντι σε νέους καλλιτέχνες, αμέσως απάντησα θετικά. Είναι σπουδαίο να γνωρίζεις ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, βοηθούν και να συνεισφέρουν. Έτσι, ένα απόγευμα, πήγα ξανά στη βάση του Boem Radio, κάπου στα Εξάρχεια και με χιόυμορ, περιεκτικότητα και θετικότητα, προχωρήσαμε σε μια σπάνια, αποκαλυπτική και απολαυστική συνέντευξη.

Πες μου λίγα λόγια για σένα. Τι σπούδασες και ποιος ακριβώς είναι ο Παύλος Λάμπρου;

Ο Παύλος είναι ένας τρελός, θα έλεγα. Σπούδασα οικονομικά και έκανα αυτήν τη δουλειά μέχρι 49 χρονών, όπου έγινε ένα κλικ και το γύρισα στη μουσική. Επειδή δεν ξέρω να γράφω μουσική και δεν τραγουδάω, έφτιαξα ραδιόφωνο.

Πού μεγάλωσες;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Mυτιλήνη αλλά φύγαμε όταν ήμουν 14 χρονών και πήγαμε στη Χαλκίδα. Ήρθα για λίγο στην Αθήνα, για να σπουδάσω, αλλά βρήκα δουλειά στην Εύβοια και έφυγα πάλι. Mόνιμα ήρθα στην Αθήνα, το 2004 και έμεινα στο Περιστέρι, μετά στην Κυψέλη και τα τελευταία αρκετά χρόνια στη Νεάπολη Εξαρχείων. Είμαι παιδί του Κέντρου. Μου άρεσε, ειδικά παλιότερα να περπατάω. Υπάρχουν πολλές όμορφες γωνιές και εδώ στα Εξάρχεια π.χ. υπάρχει το πνεύμα της γειτονιάς. Βγαίνω και μιλάω με τον φαρμακοποιό, τον φούρναρη, τα παιδιά στο καφέ και στο σουβλατζίδικο (τα Άγραφα στην Ιπποκράτους, το καλύτερο καλαμάκι της Αθήνας – γέλια).

Ποιοι είναι οι τρεις αγαπημένοι σου δρόμοι στην Αθήνα;

Η Φωκίωνος Νέγρη, πρώτα από όλα. Οι ωραιότερες πολυκατοικίες βρίσκονται εκεί. Είσαι στην καρδιά της Αθήνας και νομίζεις ότι είσαι κάπου αλλού. Μετά, τα σοκάκια στα Αναφιώτικα. Ο τρίτος δρόμος είναι η Φυλής προς την Ομόνοια. Έχει πάρα πολύ ωραία νεοκλασικά εκεί. Η Αθήνα είναι ωραία μέσα στην ασχήμια της. Την ομορφιά μιας πόλης ίσως την κάνουν και οι αναμνήσεις που έχεις. Εγώ ερχόμουν από πάντα. Ακόμα και όταν ήμουν στην Εύβοια, ερχόμουν τα Σαββατοκύριακα, κυρίως στο Balthazar και στο Botega. Πήγαινα όμως και στον Πανταζή, τον Γερολυμάτο και την Άντζελα. Μιλάμε για τελείως άλλες εποχές.

Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα που σε έσπρωξε προς αυτήν την κατεύθυνση;

Ένας φίλος θα έφτιαχνε ένα site, το οποίο θα είχε και ραδιόφωνο. Του ζήτησα εκπομπή και έτσι, άρχισα να εξασκούμαι για 1 μήνα, ηχογραφώντας εκπομπές και διαβάζοντας κείμενα ώστε να προσέχω και να διορθώνω τη φωνή μου και σιγά σιγά ξεκίνησα. Στην πρώτη ηχογράφηση μου άρεσε η φωνή μου. Το εγχείρημα του φίλου όμως δεν πέτυχε. Αργότερα, έκανα μια προσπάθεια με δύο άλλα παιδιά αλλά δεν τα βρήκαμε στην πορεία. Στο τέλος, στην εταιρεία «The Smiling Hippo» που δούλευα, o Βίκτωρας και ο Γιάννης που έχουν την εταιρία, μου πρότειναν να μου φτιάξουν έναν ραδιοφωνικό σταθμό, για να παίζω. Και έτσι ξεκίνησε το Boem!

Εσύ ουσιαστικά άφησες τα οικονομικά πάνω στην κρίση.

Δε μου άρεσαν πολύ τα οικονομικά αλλά ασχολήθηκα με αυτά, γιατί αυτό είχα σπουδάσει και ήξερα. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να ασχοληθώ με τον άνθρωπο και όχι με τα νούμερα. Τέλος πάντων, το είχα απωθημένο και αποφάσισα να το κάνω και ας αποτύγχανα.

Γιατί το ονομάσατε «Boem»;

Έψαχνα λέξεις και σκέφτηκα ότι το αγαπημένα μου τραγούδι είναι το “La Boheme” του Charles Aznavour. Γενικά έζησα μποεμική ζωή, μια νεανική ζωή στο φουλ, που λέμε, γεμάτη από ξενύχτια, διασκέδαση και ταξίδια. Ήταν και άλλες εποχές… ΠΑΣΟΚ (γέλια). Ωστόσο, έψαξα να βρω τη ρίζα και βρήκα ότι στα ρουμάνικα γράφεται “Boem”. Ένας φίλος μου o Άρης Παναγής, σκέφτηκε και την ακροστιχίδα. “Being Over Every Mind”. Μόλις το άκουσα είπα αυτό είναι!

Η εκπομπή σου γιατί ονομάζετε «Λουστράκος»;

Τα χρόνια τα παλιά είχα ένα blog το "αυτός αυτός και τα μυστήρια". Εκεί είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο "που πας καλέ μου Λουστράκο;". Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν για τίτλο εκπομπής έφαγα φλασιά με αυτό το κείμενο κι έτσι βγήκε η εκπομπή.

Ποιοι είστε οι βασικοί του «Boem»;

Εγώ, ο Γιάννης Αντωνόπουλος, η Σοφία Καραγιάννη (η τριάδα των αποφάσεων) και ο Βίκτωρας Σίμωσις με τον Γιάννη Γεωργούση, που είναι υπέυθυνοι για το site. Είναι οι φίλοι μου από την εταιρεία που σου είπα.

Πόσοι παραγωγοί απαρτίζουν τον σταθμό σας αυτήν τη στιγμή;

Είμαστε μια πολυσύνθετη ομάδα που αποτελείται από ραδιοφωνικούς παραγωγούς, φωτογράφους, κινηματογραφιστές και δημοσιογράφους. Είμαστε πάνω από 40 άτομα.

Γιατί ο σταθμός είναι διαδικτυακός και όχι επίγειος;

Για να κάνεις επίγειο σταθμό, πρέπει να αγοράσεις συχνότητα και αυτό είναι ακριβό σπορ. Επίσης, υπάρχει γεωγραφικός περιορισμός στους επίγειους σταθμούς, διότι ακούγονται τοπικά. Σκέψου ότι τον προηγούμενο μήνα, επειδή είμαστε διαδικτυακός σταθμός, μας άκουσαν σε πάνω από 80 χώρες.

Πώς σου φαίνονται γενικά οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Ελλάδας;

Δεν έχω πολύ χρόνο να ακούω άλλα ραδιόφωνα, αλλά αν εξαιρέσεις κάποιους παραγωγούς, δε μου αρέσει που υπάρχουν μόνο συγκεκριμένες playlist. Μπορώ να υπερηφανευτώ ότι στο Boem έχουμε μια τεράστια λίστα που αλλάζει ανά 3 μήνες. Δύσκολα θα ακούσεις το ίδιο τραγούδι, όχι μόνο μέσα στη βδομάδα, αλλά συχνά και μέσα στον μήνα.

Οι playlist φαίνεται να είναι λόγος που ο κόσμος έχει βαρεθεί λίγο το επίγειο ραδιόφωνο.

Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει ότι οι ραδιοφωνικού παραγωγοί δεν ακούνε τόση μουσική όπως παλιά και δεν προτείνουν. Σε αυτό παίζει ρόλο ότι υπάρχουν κάποιες εταιρείες όπως το Όγδοο και η Minos EMI που στέλνουν ολόκληρες δουλειές. Υπάρχουν όμως και άλλες εταιρείες που στέλνουν αποσπασματικά δείγματα, που είναι σαν να ανακυκλώνονται τα ίδια. Εγώ λαμβάνω e-mail από καλλιτέχνες από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό και προσπαθώ να τα ακούω όλα και αποφασίζω ποια μου αρέσουν και ποια όχι.

Τι είναι αυτό που σας κάνει ξεχωριστούς;

Δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά ξέρω ότι είμαστε καλά παιδιά που δίνουμε χώρο σε νέους καλλιτέχνες και κάνουμε πολλές και ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις. Θα σου απαντούσα καλύτερα ίσως αν άκουγα πολύ και άλλους σταθμούς.

Τι σου προσφέρει η καθημερινή ενασχόληση με το ραδιόφωνο;

Ξεφεύγω από τα προβλήματα και ταξιδεύω. Γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους και καλλιτέχνες, που με κάποιους έχουμε αναπτύξει και καλές φιλικές σχέσεις. Είναι το γιατρικό μου απέναντι στην ασχήμια που μας περιβάλλει τα τελευταία χρόνια και φυσικά, ήταν το «γιατρικό» μας στις καραντίνες.

Θυμάσαι την πρώτη σου ανάμνηση στο ραδιόφωνο;

Ο Γιάννης Πετρίδης ήταν ο λόγος που ήρθαμε σε επαφή με το ραδιόφωνο εγώ και πολλοί από τη γενιά μου. Ακόμα και σήμερα, η εκπομπή του προτείνει θαυμάσια πράγματα. Ο άνθρωπος ξέρει και προτείνει. Στη συνέχεια, με επηρέασε και ο Γιώργος Παπαστεφάνου βεβαίως! Οι παλιές εποχές ήταν αλλιώς. Μουσική μαθαίναμε πρώτα από το ραδιόφωνο και έπειτα από τα δισκάδικα. Έχουμε ακούσει ατελείωτη μουσική μέσα στα δισκάδικα!

Τι κάνει το ραδιόφωνο αγαπητό στον κόσμο παρά τις playlist και τα χρόνια που περνούν;

Μιλάμε πάντα για τα μουσικά ραδιόφωνα, γιατί τα ειδησεογραφικά είναι κάτι άλλο! Το ραδιόφωνο είναι ένα ταξίδι. Δεν ακούς συνέχεια κακά μαντάτα. Παίρνεις μια ανάσα μέσα στην καθημερινότητα. Επιπλέον, ακόμα και εγώ όταν δούλευα παλιά ως οικονομολόγος, το να ακούω ραδιόφωνο λειτουργούσε παραγωγικά και ξεκούραστα. Από παιδάκι που διάβαζα, ήθελα να έχω μουσική υπόκρουση και απορούσε τότε η μαμά μου.

Τι μουσική προτιμάτε να παίζετε στο Boem;

Καλή μουσική! Κλασική, ελληνική, pop, jazz, rock, blues, folk, indie, σχεδόν τα πάντα! Εκτός από την Κυριακή που παίζουμε μόνο ελληνική μουσική τα τελευταία χρόνια!

Υπάρχει μουσική που είναι πιο «φιλική» για το ραδιόφωνο;

Ένας φίλος μου, που είναι εξαιρετικός μουσικός, ο Μιχάλης Νικολούδης μου είχε πει κάποια στιγμή ότι θα άκουγε ένα ραδιόφωνο που θα τον έκανε να μην κοιμηθεί αλλά ούτε και να χορέψει. Θέλουμε, λοιπόν να βρίσκεται ο ακροατής στην καρέκλα του αλλά σε εγρήγορση. Υπάρχουν και εκπομπές που οι παραγωγοί μπορεί να παίξουν και ένα trash ή metal κομμάτι αλλά πιο σπάνια. Στο Boem, οι παραγωγοί αποφασίζουν μόνοι τους τι θα τραγούδια θα παίξουν στην εκπομπή τους!

Ηλεκτρονική παίζετε;

Εξαρτάται. Μας αρέσουν πολλά πράγματα αλλά ειδικά ηλεκτρονική μουσική του σήμερα είναι πάρα πολύ ψηφιοποιημένη και μου θυμίζει υπόκρουση σε ασανσέρ. Εγώ θέλω μελωδία, στίχο και έστω μια κιθάρα ρε παιδί μου! Το ίδιο μου συμβαίνει και με τη hip hop και την trap.

Ξεχωρίζεις τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη;

Πάντα! Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Παρ’ όλα αυτά, όταν συμβαίνει κάτι πολύ χοντρό, δε θα ήθελα αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου, ακόμα και αν δεν αναιρώ το έργο του. Μου έχει τύχει να αρνηθώ συνέντευξη με καλλιτέχνη που ήξερα ότι ήταν κακοποιητής. Δεν μπορώ να πω τώρα όνομα.

Όταν κάποιος που παίρνεις συνέντευξη δεν είναι πολύ ομιλητικός, δυσκολεύεσαι;

Βάζω μουσική όταν δυσκολεύομαι. Σίγουρα, πάντως, την πρώτη φορά που γνωρίζεις κάποιον, υπάρχει μια σχετικά αμηχανία, αλλά δε μου έχει τύχει κάτι τραγικό εκτός από μια φορά που μου απαντούσαν μόνο με ναι ή όχι. Γενικά δε μας αρέσει να κάνουμε κίτρινες και πολύ προσωπικές ερωτήσεις. Επίσης, σίγουρα δε μας αρέσει να βγάζουμε τίτλο. Ίσως να μας κάνει και αυτό αγαπητούς και έμπιστους.

Οι Έλληνες ακούνε μουσική;

Έχουμε τη μουσική μέσα μας χωρίς να μιλάμε για συγκεκριμένο είδος! Λίγο πολύ όλοι τραγουδάμε και αν το σκεφτείς, ακόμα και η γλώσσας μας έχει μουσικότητα, παρόλο που είναι δύσκολη. Μαγειρεύουμε και τραγουδάμε, περπατάμε και τραγουδάμε.

Πιστεύεις ότι έβγαινε καλύτερη μουσική παλιά;

Αυτό θέλει μεγάλη ανάλυση. Κάποτε ρώτησα τον Γιάννο Σπανό γιατί δε γράφονται μεγάλα τραγούδια πια και μου είχε απαντήσει ότι τότε έγραφαν για τον λαό ενώ σήμερα για την παρέα τους.

Δε θεωρώ τίποτα από τα δύο κακό.

Είναι διαφορετικοί τρόποι σε άλλες εποχές. Το κακό με το σήμερα είναι ότι βγαίνουν τόσα πολλά πράγματα που δεν προλαβαίνεις τα καλά και πολλές φορές δεν είναι και ολοκληρωμένα, επειδή βγαίνουν single. Νομίζω αυτό ότι αδικεί ειδικά έναν νέο καλλιτέχνη. Εγώ έχω ξεχωρίσει αυτήν τη στιγμή το «Άγρια» του Λόλεκ, το «Προσωρινά Αιώνιοι» του Παντελή Κυραμαργιού και το «Κολιμπρί» του Γιάννη Χαρούλη. Άκουσα έναν άλλο Χαρούλη, πιο εσωτερικό. Ξεχώρισα και το Εμπάργκο, μια επανέκδοση που έβγαλε το Όγδοο με τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, ερμηνευμένα από τον Χρήστο Θηβαίο και τον Μίλτο Πασχαλίδη. Βγαίνουν πάντα καλές δουλειές, φτάνει να τις ανακαλύψουμε!

Σήμερα δεν ακούει εύκολα ο μέσος ακροατής ένα άλμπουμ ολόκληρο.

Αν το πλήρωνε θα το άκουγε, όπως κάναμε παλιά. Θέλαμε στα 12 τραγούδια, τα 10 να είναι καλά. Δε μας ένοιαζε μόνο το 1 σουξέ, ας πούμε.

Υπάρχει νέο αίμα;

Υπάρχουν πολλά και ταλαντούχα παιδιά αλλά δεν έχουν τις ευκαιρίες που υπήρχαν κάποτε. Χρειάζονται πολλά έξοδα και δεν υπάρχουν και πολλές δισκογραφικές εταιρείες που να μοιράζονται έστω τα έξοδα.

Πώς βλέπεις τα ΜΜΕ απέναντι στην τέχνη και τον πολιτισμό;

Όλα έχουν τον λόγο τους να υπάρχουν. Υπάρχουν κάποια διαμαντάκια αλλά η μεγάλη εικόνα δεν είναι καλή. Τα περισσότερα ΜΜΕ ασχολούνται με την mainstream σκηνή. Ίσως γιατί εκεί υπάρχουν και τα νούμερα και τα κλικ. Κι όμως υπάρχουν τόσα πολλά νέα και ενδιαφέροντα παιδιά που ασχολούνται με την τέχνη και τον πολιτισμό και δεν τα βλέπεις πουθενά. Είναι αόρατα. Αυτό το κενό προσπαθεί να το καλύψει το Boem.

Υπάρχει βοήθεια από την Πολιτεία;

Πώς να υπάρχει άλλωστε όταν υποβαθμίζονται τα πτυχία των ηθοποιώ, για παράδειγμα και δεν υπάρχει καμία οικονομική στήριξη; Τα πρώτα lockdown έγιναν σε μουσικές σκηνές και θέατρα! Εμείς δεν έχουμε πάρει ποτέ μια κρατική επιχορήγηση και δεν έχουμε πολιτικό πρόσημο στη θεματολογία μας. Από την άλλη, καλούμαστε να πληρώσουμε και τις εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων.

Στο Boem μπορεί κανείς να ακούσει / διαβάσει και για κάποια άλλη τέχνη;

Σε εμάς μπορεί κάποιος να βρει κριτικές για το θέατρο και σπάνια για συναυλίες, να ακούσει συνεντεύξεις και μουσική. Υπάρχουν άλλα site που ενημερώνουν για τα υπόλοιπα πολύ περισσότερο. Ό, τι πάντως ανεβάζουμε σαν agenda, είναι πάντα κάτι που μας αρέσει και προτείνουμε.

Παρατηρείς καλλιτέχνες με μεγάλη προβολή που δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο εν τέλει;

Την απάντηση την ξέρεις, φαντάζομαι. Ένας λόγος που έχουμε το ραδιόφωνο είναι για να φέρνουμε νέα άτομα που δεν έχουν την ευκολία να πάνε κάπου άλλου. Θα υπάρχει κάτι που μένει και μπορεί να διαδοθεί από στόμα σε στόμα.

Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να το σταματήσατε;

Όχι, ακόμα και τις στιγμές που σκάνε τα τιμολόγια! Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι δουλειά. Για μένα το Boem είναι χόμπι, διασκέδαση και ξεκούραση

Θα ήθελες να γίνει και δουλειά;

Το ραδιόφωνο μας έδωσε τη δυνατότητα να ανεβάσουμε παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης αλλά μας σταμάτησε η πανδημία! Δεν είναι αυτοσκοπός μας τα χρήματα αλλά προφανώς και θα ήθελα να γίνει ακόμα πιο επαγγελματικό. Δεν κάνω πάντως εκπτώσεις με μικρές διαφημίσεις, συναυλίες ενίσχυσης και καμπάνιες ενίσχυσης από τους ακροατές που έχω δει αλλού. Θα προτιμούσα να κλείσω τον σταθμό παρά να κάνω τέτοιο.

Πώς βλέπεις τον κόσμο μετά την πανδημία;

Βλέπω ότι βγαίνουν παγκοσμίως πάρα πολλά ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Ενδοοικογενειακή βία, πόλεμος, ακρίβεια. Παράλληλα, η πολιτεία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δίνει επιδόματα. Ο κορωνοιός τσάκισε τους ανθρώπους ψυχολογικά. Μεγαλοποίησε όλα τα εσωτερικά θέματα που είχαμε και αυτά σκάνε τώρα!

Άρα, πιστεύεις ότι η πανδημία τα πυροδότησε όλα αυτά;

H έλλειψη παιδείας στην ουσία τα πυροδότησε και η έλλειψη πρόνοιας από το κράτος. Δεν υπάρχουν σοβαρές δομές ψυχικής υγείας. Όταν ξεκίνησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, είχε σαν μέλημα τον άνθρωπο. Υπήρχαν πολιτικοί ηγέτες και όχι τεχνοκράτες όπως σήμερα, που ενδιαφέρονται μόνο για τραπεζικά και οικονομικά ζητήματα. Παλιά δηλαδή ήταν στο επίκεντρο η πολιτική ενώ τώρα η οικονομία. Όλο αυτό είναι πια εις βάρον του πολίτη. Ο Σόιμπλε λέει σήμερα ότι υπήρξε πολύ σκληρός με τους Έλληνες αλλά τι έκανε για να το αλλάξει μετά; Ας μην πω άλλα, γιατί θα με κατεβάσουν υποψήφιο στις εκλογές και δε θέλω (γέλια).

Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει σε όλα αυτά;

Η τέχνη είναι η ψυχοθεραπεία μας. Να σώσει τον κόσμο δεν μπορεί αλλά μπορεί να ανάψει τη σπίθα.

Και πώς μπορεί να γίνει αυτό αφού υπάρχουν τόσες δυσκολίες;

Αν έχεις θέληση και ψάχνεις, θα βρεις τα πάντα. Εγώ τις καλύτερες παραστάσεις τις έχω δει σε μικρά θέατρα. Π.χ. τη χρονιά που πέρασε είδα δύο εξαίσιες παραστάσεις στο Vault (Χαρίκλεια Καβάφη και Η μάνα αυτουνού ... Έλλη Ζάχου Ταχτσή).

Υπάρχει κάποια μουσική σκηνή που αγαπάς;

To Half Note που είναι Ναός και όχι απλώς μουσική σκηνή! Όταν πρωτοανακάλυψα την πιο ψαγμένη jazz τη δεκαετία του ’80, μόνο εκεί μπορούσα να πάω για να ακούσω κάτι ανάλογο. Αυτός ο χώρος είναι ιστορία και αγάπη!

Έχεις κάποια αγαπημένα ακούσματα;

Ανακάλυψα την jazz μεγάλος, αν και είμαι πιο mainstream στην jazz. Επίσης, μου αρέσει να ακούω ethnic μουσική και να βρίσκω ομοιότητες ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες. Φυσικά, δε θα ξεχάσω ποτέ τη Ρωμιοσύνη του Θεοδωράκη που έπαιζε επί χούντας στο σπίτι μας, τις μουσικές του Χατζιδάκι, του Όθωνα τα χρόνια του Ξαρχάκου, τις καντάδες που κάναμε στο σπίτι, το «The Girl from Salina» του Cristophe που ήταν το πρώτο blues που χόρεψα 12 χρονών στη Μυτιλήνη. Έχω συνδυάσει τη ζωή μου με τραγούδια.

Έχεις ένα συγκεκριμένο που θα ήταν το soundtrack της ζωής σου;

Το «La Boheme» του Aznavour και το «Flamenco Fantasy» από101 Strings Orchestra.

Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;

Είμαι φύσει αισιόδοξος, θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Όταν όμως ανοίγω την τηλεόραση ή διαβάζω τις ειδήσεις στο ίντερνετ, τι να πω… Από όπου και να το πιάσεις βρωμάει…

Ποιες είναι οι βλέψεις σου για τη νέα χρονιά;

Μου έχει πει η μητέρα μου «Μην τρελαίνεσαι, πάρ’ το μέρα μέρα». Έτσι θέλω να βλέπω τα πράγματα. Βέβαια, τα όνειρα και τα σχέδια του Boem είναι να συνεχίσουμε αυτά που κάνουμε. Να κάνουμε συνεντεύξεις, να γνωρίζουμε καλλιτέχνες κτλ. Θέλουμε να είμαστε υγιείς και αγαπημένοι και όλα θα γίνουν! Να συνεχίζεις κάτι είναι εύκολο αλλά να διατηρείς το πνεύμα είναι δύσκολο.

Αυτό ισχύει και με τα κιλά!

Εδώ δε μιλάμε για ηλικίες και κιλά (γέλια)!

Κλείσε με έναν αγαπημένο σου στίχο.

Είναι από το Ερωτικό σε στίχους Άλκη Αλκαίου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου με τον μοναδικό Μανώλη Μητσιά.

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει

και σε ποιο γαλαξία να σε βρω

εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι

κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό

που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Και εγώ!

Φωτογραφίες Αννίτα Σπιθάκη