Ο Πόλυς Ζουκ μιλάει για τα "Φρούτα του Δάσους"

Πριν από 14 χρόνια, ο Πόλυς Ζουκ "μάζεψε" τα φρούτα του δάσους και ξεκίνησε το δικό του project. Συνδυάζοντας στοιχεία pop, rock και electronica, είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αποδεικνύουν στο ευρύ κοινό ότι υπάρχει πολύ όμορφο υλικό εκεί έξω, το οποίο δεν προβάλλεται κατάλληλα. Ο Θεσσαλονικιός μουσικός κάνει μια αναδρομή στο ταξίδι του ως τώρα...

Πώς ξεκίνησε αυτό το project;

Από πιτσιρικάς είχα όνειρο να κάνω ένα συγκρότημα μαζί με φίλους και να παίζει αποκλειστικά δικό του υλικό τραγουδιών. Αυτό εδώ πραγματοποιήθηκε το 2007 με δειλά βήματα στην αρχή. Στήναμε την παρέα και δουλεύαμε με όρεξη πάνω σε τραγούδια που είχα γράψει. Δισκογραφικά είμαστε από το 2010 και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα με ανεξάρτητες παραγωγές.

Γιατί «Φρούτα του δάσους»;

Το όνομα βγήκε εντελώς τυχαία, όταν μια φίλη μου είχε παραγγείλει σε ένα μπάρ τον γνωστό χυμό. Μου άρεσε σαν όνομα γιατί συνδιάζει μια πολυμορφία, όπως είναι και ο ήχος μας σε γενικές γραμμές.

Αν ήσουν φρούτο του δάσους, ποιο θα ήσουν;

Δεν έχω θέμα, αρκεί να ήμουν στο δάσος.

Ποια είναι το αγαπημένα σου τραγούδι από τα Φρούτα του δάσους;

Δύσκολο πολύ αλλά πιάνω τον εαυτό μου να ακούει συχνά το " Παράθυρο".

Είσαι ουσιαστικά ο πυρήνας του project. Πώς είναι να κινείς τη διαδικασία «μόνος σου»;

Μπορεί να τα γράφω όλα εγώ αλλά έχω από πίσω ανθρώπους που με βοηθάνε σε μεγάλο βαθμό, όπως ο Σωτήρης Νούκας, ο Μήτσος Κασαπίδης, ο Βασίλης Ιορδανίδης και ο Γιώργος Καρακούλιας. Ουσιαστικά, αυτοί είμαστε τα φρούτα του δάσους, απλά το τιμόνι έτυχε να το κρατάω εγώ. Πάντα έτσι λειτουργούσα. Για τη γέννηση των τραγουδιών η διαδικασία είναι μοναχική. Φτιάχνω τον σκελετό στην κιθάρα ή το πιάνο , ετοιμάζω ένα πλάνο και στην πορεία το πηγαίνω στην ομάδα να του βάλουμε σώμα και ψυχή.

Βιοπορίζεσαι από τη μουσική;

Όχι, στη χώρα αυτή δύσκολα να επιβιώσεις αποκλειστικά και μόνο από τη μουσική! Μακάρι να είχα την πολυτέλεια να δείξω περισσότερη αφοσίωση αλλά δυστυχώς κάνω και άλλη εργασία, για να μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου.

Ζούσες πάντα στη Θεσσαλονίκη;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτήν την πόλη . Δεν έχω φύγει ποτέ από τη Θεσσαλονίκη. Ενώ είχα σκεφτεί πολλές φορές να πάω να ζήσω κάπου αλλού, με έναν μαγικό τρόπο με κρατούσε εδώ. 

Πώς έχει διαμορφωθεί πια η σκηνή της πόλης;

Αυτό που ξέρω είναι ότι υπήρχαν και υπάρχουν παρέες που δημιουργούν πράγματα. Το θέμα είναι να μπορούν να βγουν προς τα έξω αυτές οι δουλειές και να μη χάνονται. Το πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη είναι ότι δεν έχει τους απαραίτητους χώρους ώστε να δώσει στα συγκροτήματα το βήμα να δείξουν τη δουλειά τους. Εκεί υστερεί η όλη κατάσταση και η σκηνή περνάει απαρατήρητη. 

Πιστεύεις ότι τα ΜΜΕ δίνουν τον χώρο που αξίζει στους νέους δημιουργούς;

Στα ραδιόφωνα υπάρχουν λίγοι φιλότιμοι παραγωγοί που έχουν την ελευθερία να στηρίξουν καινούργιες προσπάθειες. Δεν αναφέρω την τηλεόραση γιατί εκεί η κατάσταση πρόκειται για τηλεκατευθυνόμενο σκουπιδαριό. Η δύναμη βρίσκεται ξεκάθαρα στο διαδίκτυο και οι νέες δουλειές χρηματοδοτούνται από τους ίδιους τους δημιουργούς τους.

Μίλησέ μου για την πρόσφατη κυκλοφορία σου, το «Ταξιδευτές και Ονειροπόλοι».

Είχα αρκετό καιρό να γράψω τόσο φωτεινό τραγούδι. Μου βγήκε αυθόρμητα μέσα σε αυτή την άρρωστη περίοδο. Στιχουργικά ήρθε στο κεφάλι μου εντελώς αβίαστα .Τη μουσική την είχα έτοιμη αρκετό καιρό πριν, απλά δεν είχα τα λόγια να ολοκληρώσω το κομμάτι. Το έγραψα μέσα στο δεύτερο lockdown κάνοντας μια βόλτα στη γειτονιά μου . Περιτριγυρισμένος από κουρασμένους και απογοητευμένους άνθρωπους, ξαφνικά όλη αυτή την μαυρίλα την έσπασε μια σειρά από ανθισμένες αμυγδαλιές που ξεπρόβαλαν με τον ερχομό της Άνοιξης.

Ακούγοντας τη μουσική σου, νομίζω ότι φαίνονται ξεκάθαρα επιρροές από την indie rock σκηνή, ελληνική και ξένη, την electronica, αλλά και πολύ πιο mainstream pop στοιχεία. Πες μου κάποια αγαπημένα σου album.

Θα πω μερικούς δίσκους που μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό και με επηρέασαν αρκετά όπως το Desinigration από τους Cure , το Dark side of the moon των Pink floyd , το Let it be από Beatles, το Goo από Sonic youth, το Mezzanine των Massive attack, Το χαμόγελο της Τζοκόντα του Μάνου Χατζηδάκι ,ο πρώτος δίσκος των Στέρεο Νόβα , τα Eννιά πληρωμένα τραγούδια από τις Τρύπες, η εκδίκηση της γύφτιας των Ρασούλη - Παπάζογλου και το Μια μάτια σαν βροχή από τα Ξύλινα Σπαθιά. 

Είναι η μουσική δημιουργικότητα μέρος της καραντίνας σου;

Μέσα στην καραντίνα μου βγήκε μια νοσταλγία και άρχισαν να μου λείπουν πράγματα. Με επηρέασε αρνητικά όλο αυτό και σαν αντίδοτο έφτιαξα ένα τραγούδι . Πάντα στα δύσκολα, το καταφύγιο μου θα είναι η μουσική δημιουργία. Όπως λέει και το νέο μας single "θα βρίσκει τρόπο η ομορφιά, τα πάντα να νικά ." 

Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την «παλιά ζωή» μας;

Ταξίδια, συναυλίες , αγκαλιές φιλιά και τα γέλια των φίλων μου.

Πώς πιστεύεις ότι θα είναι η ζωή μετά την πανδημία;

Είμαστε λαός που εύκολα ξεχνάει... Δεν πιστεύω πως μετά από όλο αυτό θα εκτιμήσουμε τα απλα πράγματα στη ζωή! Μακάρι να διαψευθώ! 

Τι είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους στη μουσική; Ακροατές και μουσικούς.

Να δραπετεύσουν και να αφεθούν σε έναν μαγικό κόσμο, που τους παρέχει δυνατά και αληθινά συναισθήματα. 

Ποια είναι τα επόμενα βήματά σου;

Θα ακολουθήσουν άλλα 2-3 singles και μετά την πανδημία ομολογώ ότι μου έχει ξαναγεννηθεί η επιθυμία να βρω ανθρώπους να πιστέψουν στα τραγούδια μου και να κάνουμε το συγκρότημα μετά από 7 χρόνια ξανά fullband. Ευελπιστώ να τα καταφέρουμε!

Κλείσε με μια ευχή!

Η ζωή είναι πολύ μικρή, γι'αυτό πρέπει να ζήσουμε με ορίζοντα τα όνειρα μας, ό, τι και να γίνει. Όσο και αν δεν μας το επιτρέπουν οι συνθήκες, εμείς θα προχωράμε σε αυτά. Ίσως μια μέρα βγουν αληθινά! Σας ευχαριστώ.