Ο Προμηθέας Νεραττίνι-Δοκιμάκης μας μίλησε με σύνεση, ή και όχι. Έπειτα, τον αποδεσμεύσαμε!

#yournameisyourhalfchance

Προμηθέα με το όνομα, ποια είναι η άποψή σου για την έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς ανθρώπου προς άνθρωπο;

Έχω πολύ καλή σχέση. Νομίζω ότι μου αρέσει γενικά να προσφέρω χωρίς αντάλλαγμα. Κι ο πατέρας μου όταν μου έδωσε το όνομά μου –έχει με την αρχαία Ελλάδα μία τρέλα ας πούμε-, μου έλεγε καθώς μεγάλωνα ότι με ονόμασε Προμηθέα γιατί κάποια στιγμή θα προσφέρω στους ανθρώπους. Θα πρέπει να αρχίσω
να προσφέρω στους ανθρώπους με ανιδιοτέλεια. Ότι ο στόχος της ζωης μου είναι αυτός, να προσφέρω
με ανιδιοτέλεια. Και γι’ αυτό με ονόμασε έτσι και με μεγάλωσε αρκετά έτσι, με την τρέλα που είχε βέβαια γιατί είναι τρελός αλλά... εντάξει!

Πολύ καλά τα πήγε νομίζω αν και δεν ξέρω εσύ πώς το βιώνεις αυτό...

Καλά, καλά νομίζω! Προσφέρω περισσότερο απ’ ό,τι πρέπει. Αυτό είναι σίγουρο, αλλά γι’ αυτό φταίει, ναι, ο πατέρας μου αλλά και το όνομά μου επίσης!

Η ενασχόλησή σου με το θέατρο πιστεύεις ότι αποτελεί από μόνη της ένα είδος προσφοράς;

Είναι μία προσφορά προς τον εαυτό μου. Κατά βάση προσφέρω σε εμένα αυτό που μου αρέσει. Και, εφόσον το αποτέλεσμα περιέχει μία υγιή ευχαρίστηση για τους άλλους, μπορείς να πεις ότι εγώ προσφέρω στον εαυτό μου και αποτέλεσμα αυτής της προσφοράς στον εαυτό μου είναι και η προσφορά στους άλλους,
ως αποτέλεσμα! Ε; Πώς σου φαίνεται;

Εξαιρετική ανάλυση σκέψης! Δεν μπορώ να μη ρωτήσω εγώ όμως τώρα, η έννοια της προσφοράς λοιπόν εμπεριέχει απαραίτητα και την έννοια του εγωισμού;

Προφανώς! Κάθε προσφορά! Προσπαθώ βέβαια κι εγώ να βρω πού είναι το στοιχείο του εγωισμού σε αυτή την προσφορά, όχι συγκεκριμένα στην προσφορά του θεάτρου αλλά, ναι, γενικά σε ό,τι προσφέρω σαν άνθρωπος. Πιστεύω ότι σίγουρα υπάρχει, γιατί πάντα υπάρχει το στοιχείο του εγωισμού, όσο και να μην
το θέλεις δηλαδή, αλλά είναι αναλόγως με το πώς χρησιμοποιείς αυτή την προσφορά και την ανύψωση
του εγωισμού σου. Τη χρησιμοποιείς για να ψωνιστείς ας πούμε ή για να πεις είμαι ο καλύτερος και μια χαρά προσφέρω οπότε είμαι καλά, ή την χρησιμοποιείς για να την εξελίξεις ώστε να θέλεις να δέχεσαι
την προσφορά για τον εγωισμό σου κι έτσι να χαίρεσαι και να προσφέρεις περισσότερο; Δεν ξέρω
αν με καταλαβαίνεις, αλλά... καταλαβαίνεις!

Καταλαβαίνω, καταλαβαίνεις!
Θα ήθελα όμως τώρα να σε ρωτήσω το εξής: Η έννοια της προσφοράς και η έννοια της θυσίας συναντιούνται κάπου; Πού είναι τα όριά τους; Το θέατρο θεωρείς ότι ζητάει θυσίες; Ή αν αρχίσει κανείς να σκέφτεται με αυτή τη λογική τότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κάτι δεν πάει καλά;

Κοίταξε να δεις, σίγουρα για μερικούς η θυσία και η προσφορά εμπλέκονται, ναι, αλλά για εμένα δεν ξέρω αν μπορώ να πω ότι έχουνε κάποια σχέση γιατί άμα το δεις ως θυσία πάει να πει ότι ναι μεν προσφέρεις αλλά για να προσφέρεις θυσιάζεις κάτι, οπότε μειώνεις κάτι από τον εαυτό σου για να προσφέρεις ή κάτι τέτοιο. Ε, αυτό δεν είναι προσφορά τότε. Όταν προσφέρεις δε θυσιάζεις κάτι γιατί σου δίνει κι εσένα κάτι
το να προσφέρεις, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό -είτε υλικό είτε πνευματικό, ας πούμε. Οπότε όχι, αν είναι
να θυσιαστείς για να προσφέρεις, δεν προσφέρεις γιατί έχεις θυσιαστεί και θυσιάσει για να προσφέρεις οπότε τι προσφορά είναι αυτή; Σωστά;! Και, ναι, κάνω θυσίες για το θέατρο αλλά, όχι, δεν τις θεωρώ θυσίες. Θεωρώ ότι αυτό πρέπει να κάνω γιατί αυτό θέλω να κάνω, εγώ έχω επιλέξει να το ακολουθώ, οπότε
τι θυσίες; Αυτό θα ζήσω, αυτό θα κάνω. Δεν είναι θυσία. Είναι η ζωή μου.

 

Σε σχέση λίγο και με τα παραπάνω, εφόσον αυτή είναι η ζωή σου και αυτή είναι γεμάτη προσφορά όπως είπες ο ίδιος νωρίτερα, ίσως και περισσότερη από όση χρειάζεται, αναρωτιέμαι κατά πόσο εξακολουθείς να πιστεύεις ότι αξίζει να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον ό,τι καλύτερο έχουμε.
Με άλλα λόγια, το να μη βρίσκει η προσφορά κάποιο αντίκρισμα είναι κάτι ικανό να σου αλλάξει
τη στάση απέναντι στους ανθρώπους;

Κοίτα πιστεύω ότι πολυ δύσκολα κάποιος άνθρωπος θα προσφέρει χωρίς να θέλει κάποιο αντάλλαγμα κι άμα προσφέρει συνέχεια και δεν παίρνει ανταλλάγματα είναι πολύ εύκολο να σταματήσει να προσφέρει.
Η απάντησή μου λοιπόν είναι ότι δεν έχω ανάγκη να πιστεύω για να προσφέρω. Δεν πιστεύω στους ανθρώπους, όχι. Πιστεύω ότι ελάχιστοι πραγματικά προσφέρουν και θα προσφέρουν αλλά δε με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα γιατί κατά τη γνώμη μου αυτοί που δεν έχουν αυτή τη θέληση της προσφοράς είναι λίγο,
αν το θέσουμε ευγενικά, υπερανόητοι. Εγώ τους βλέπω λίγο έτσι γιατί βλέπω σε αυτούς τους ανθρώπους
ότι δεν έχουνε και την όρεξη να καταλάβουνε τι σημαίνει το να προσφέρω και το να μη χρειάζεται να έχω κάποιο αντάλλαγμα. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά προσφέρουνε χωρίς να περιμένουνε κάποιο αντάλλαγμα. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που το εννοούνε, το λένε πάρα πολλοί αλλά είναι πολύ λίγοι αυτοί που όντως το πιστεύουνε ότι δε θέλουνε κάποιο αντάλλαγμα. Αυτό είναι το σπάνιο.
Αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν με την πρώτη σημαίνει και ότι δε χρειάζεται να το καταλάβουν.

Τελικά καθόλου τυχαία δε σου δόθηκε αυτό το όνομα!
Η ανθρωπότητα γενικά θεωρείς ότι εξελίσσεται ή ότι είναι μόνο ορισμένα πεδία που αναπτύσσονται αλλά οι άνθρωποι οι ίδιοι όχι; Ή ναι;

Θεωρώ ότι εξελίσσονται σε ένα δρόμο που είναι λίγο προκαθορισμένος από μία συγκεκριμένη κοινωνία,
από τη χώρα που ζούνε, την κοινωνία που ζούνε, τον κόσμο που έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να έχει ένα συγκεκριμένο δρόμο και με συγκεκριμένη πορεία και εξελίσσονται προς αυτό. Είναι κι αυτό μία εξέλιξη, παρόλ’ αυτά είναι μία πολύ συγκεκριμένη εξέλιξη που μάλλον δε βλέπουν ότι μπορούνε να εξελιχθούνε
και διαφορετικά και είναι και δύσκολο να το δεις γιατί όλη αυτή η απόσπαση της προσοχής από τη φτιαγμένη κοινωνία σε πάει μόνο σε αυτόν το δρόμο, είναι πολύ δύσκολο να δεις ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι,
ότι δε χρειάζεται να λειτουργείς έτσι, μπορείς να λειτουργείς και διαφορετικά και να εξελιχθείς
σε μία άλλη πορεία.

Last but not least. Υπάρχει κάτι του οποίου είσαι δέσμιος στη ζωή σου; Υπάρχει κάτι από το οποίο δεν μπορείς να ξεφυγεις;

Ναι. Ναι. Ναι. Ναι. Δεν είναι όμως αρνητικό. Θετικό είναι αλλά, ναι, μερικές φορές είναι και αρνητικό. Νομίζω ότι είμαι δέσμιος αυτού που κάνω, αυτού που έχω επιλέξει σαν ζωή, να είμαι ηθοποιός δηλαδή. Η δέσμευση είναι ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, όχι επειδή είμαι ανίκανος -μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Αλλά νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα αν δεν κάνω αυτό. Δηλαδή και να δουλεύω δώδεκα ώρες τη μέρα κάπου,
να σκάβω ή να κάνω δεν ξέρω τι, νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα. Αυτό νομίζω είναι ένα είδος δέσμευσης αλλά πιστεύω ότι, παρόλο που μερικές φορές τη βλέπω αρνητικά, για το ότι θα πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ γι’ αυτό και θα πρέπει να ζήσω από αυτό και τα λεφτά είναι ελάχιστα και δεν μπορώ να ζήσω αν δεν έχω λεφτά να φάω ή να πάρω κάτι ή να βάλω βενζίνη για να πάω στην πρόβα αλλά νομίζω ότι η δέσμευση αυτή τελικά, που σε αναγκάζει να μένεις σε αυτόν το δρόμο, σε εισαγωγικά και με θετικότητα σε αναγκάζει να μένεις σε αυτόν το δρόμο, σε βοηθάει στο τέλος να έχεις πάρει μία πορεία που σε άλλη περίπτωση μπορεί και να άλλαζες πορεία, άμα σου ήταν εύκολο να κάνεις κάτι άλλο.

PS: ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ. 
...είπε ο άνθρωπος με το όνομα-φωτιά, και τον αποδεσμεύσαμε!

Ο Προμηθέας Νεραττίνι-Δοκιμάκης είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο περιοδεύει με "Τα μεγάλα ψέματα του μικρού Ερμή" (Άγγελος Αγγέλου, Έμη Σίνη) σε σκηνοθεσία της Ομάδας Κοπέρνικος και της Βάσιας Παρασκευοπούλου.