«Ο σεισμός στη Χιλή»: οι ηθοποιοί της παράστασης μιλάνε στο debop.gr

Έξι νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί ανεβάζουν για δεύτερη χρονιά, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ακύλλα Καραζήση, το διήγημα του Κλάιστ «Ο Σεισμός στη Χιλή», στο Bios. Νέα παιδιά, με ήθος και άποψη απαντούν στις ερωτήσεις μας και πιστεύουμε ότι αξίζουν την προσοχή σας. Απολαύστε τους!

 

Τι κάνει τόσο θελκτικό το έργου του Κλάιστ, ώστε να το προτιμήσετε για να ανέβει; 

Χαρά – Μάτα Γιαννάτου: Είναι μια έντονη ιστορία έρωτα και μίσους που όταν συναντάει την ποιητική και παραληρηματική γλώσσα του Κλάιστ, αποτελεί πρόκληση για τον ηθοποιό να την αρθρώσει.

 

 

 

Είναι το αρχέτυπο του έρωτα, σε συνδυασμό με τις κακουχίες των ερωτευμένων και εν

τέλει το θάνατο, η πιο δυνατή ιστορία που μπορεί να ειπωθεί; Πάντα διαχρονική και γοητευτική;

Ελένη Μπούκλη: «...κι ήταν εδώ, μες στην κοιλάδα, που τον βρήκε αυτόν, τον αγαπημένο, και μαζί μ' αυτόν τόση ευτυχία που η κοιλάδα έμοιαζε σαν να 'ταν η κοιλάδα της Εδέμ», γράφει ο Κλάιστ. Πώς να μην γοητεύεσαι από τον έρωτα, την ένωση -με την ίδια τη Ζωή-, που σε κινεί με τόσο πάθος, να ζήσεις το Τώρα. Όποια κι αν είναι η κατάληξη, οι άνθρωποι πάντα θα λατρεύουν αυτό το άφημα στο άγνωστο, που τους φέρνει σε τόσο βαθιά επικοινωνία με τον ίδιο τους τον εαυτό. Και τότε... τραγουδάς!

«Ο Σεισμός στη Χιλή» δεν είναι από τα θεατρικά, αλλά από τα διηγήματα του Κλάιστ. Παρατηρείται μια έντονη στροφή προς τη λογοτεχνία, πέρα από τα αμιγώς θεατρικά έργα, στις παραστάσεις πλέον. Πως το ερμηνεύετε αυτό; 

Κατερίνα Ζησούδη: Αν συμβαίνει αυτό δείχνει ίσως μια ανάγκη να ξαναδιαβαστούν κάποια έργα σπουδαία όπως αυτή η νουβέλα του Κλάιστ. Δε νιώθω την ανάγκη να ερμηνεύσω αυτό το γεγονός, μπορώ όμως να πω ότι νιώθω μεγάλη χαρά που υπάρχει η δυνατότητα μέσα από το θέατρο να γίνει «ομαδική ανάγνωσή» λογοτεχνίας και να ακουστεί αυτή η τόσο όμορφη γλώσσα.

Τι κάνει την αφήγηση τόσο ζωντανή; 

Μάνος Βαβαδάκης: Η αφήγηση ενός λογοτεχνικού έργου, πόσο μάλλον η αφήγηση από ένα σύνολο, αρκεί

για να αποκτήσει ζωντάνια η ιστορία. Για να κρατήσει το ενδιαφέρον όμως, την προσοχή, να κερδίσει η περιγραφή την εικόνα, χρειάζεται επίπονη δουλειά πάνω στο κείμενο και τον ήχο του. Και συνεχή προσπάθεια. Κι από τις δυο μεριές της σκηνής.   

 

Είστε νέοι ηθοποιοί, πράγμα σημαντικό, το να δίνονται ευκαιρίες σε νέους απόφοιτους δραματικών σχολών. Εν μέσω της γενικευμένης κρίσης -πρωτίστως πολιτισμικής και κατ’ επέκταση κοινωνικής και οικονομικής- ποια η θέση των συντελεστών θεατρικών παραστάσεων μέσα σε αυτή;

 Κωνσταντίνος Πλεμμένος: Η κρίση επηρεάζει τα πάντα. Τη δουλειά, την αισθητική μας, τις επιλογές μας,

ολόκληρη την ζωή μας. Οποιαδήποτε θέση και αν θέλουμε να πάρουμε απέναντι στην κρίση δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Επηρεαζόμαστε και αυτό φαίνεται σε ολόκληρη την ζωή μας, άρα και στο θέατρο. Οι νέοι ηθοποιοί είμαστε σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση δουλεύουμε για 400 ευρώ το μήνα σε μεγάλες παραγωγές. Η γνώμη μου: να αρχίσουν να γίνονται ισότιμοι οι μισθοί, να μπορεί ένας νέος ηθοποιός να παίρνει λεφτά τα οποία αρκούν για να ζήσει. Αλλιώς σε 5-10 χρόνια δεν θα υπάρχουν νέοι ηθοποιοί οι οποίοι θα θέλουν να εργαστούν στην Ελλάδα.

 

Εδώ και μήνες βιώνουμε μια πραγματικότητα –με τους πρόσφυγες από τη Συρία- την οποία κανείς μπορεί να παρομοιάσει με καθημερινές σεισμικές δονήσεις στη συνείδηση όλων μας. Ποιος ο ρόλος του καλλιτέχνη απέναντι σε μια τόσο σκληρή κι απάνθρωπη πραγματικότητα; 

Γιώργος Κατσής: Και μόνο που αναφερόμαστε στο γεγονός του πολέμου στην Συρία με την αόριστη λέξη της «πραγματικότητας» δείχνει πόσο μακριά είμαστε από αυτήν και κατ’ επέκταση την συνείδηση. Αν

κάποιοι «βιώνουν» οτιδήποτε πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι οι πρόσφυγες, όχι εμείς. Αν δεν κατέφευγε κανένας πρόσφυγας στην σκοταδιστική πλέον Ελλάδα δεν θα ενδιαφερόμασταν καθόλου για ο,τι συμβαίνει. Μας αρέσει να ενδιαφερόμαστε εγκυκλοπαιδικά για αυτά. Κι επειδή είμαστε βαθιά και φανατικά ξενόφοβοι, θέλουμε ντε και καλά να λέμε πως εμείς «βιώνουμε μια πραγματικότητα» αντί να την αντικρίσουμε κατάματα. Δεν μας νοιάζουν αυτοί οι άνθρωποι. Αν υπήρχε συνείδηση, δεν θα συζητούσαμε για πρόσφυγες ή πόλεμο (γιατί δεν θα υπήρχαν) κι αν το κάναμε παρ’ όλα αυτά, δεν θα θέλαμε να το φέρουμε πάλι γύρω από τον εαυτό μας. Δεν θα πεθάνουμε εμείς στους δρόμους χωρίς σπίτι, δεν πνιγόμαστε εμείς σε βάρκες και δεν μας κάνουν εμάς βασανιστήρια στις φυλακές στρατιωτικά καθεστώτα. Και μέσα σε όλα αυτά η Εκκλησία (όπως και στο έργο του Κλάιστ) προωθεί τον θάνατο αυτών των ανθρώπων (άπρακτη) επειδή δεν είναι χριστιανοί καθώς πρέπει ορθόδοξοι όπως οι χουντικοί και κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι πολιτικοί που το βράδυ μαχαιρώνουν τους πρόσφυγες της «πραγματικότητας που βιώνουμε». Η τέχνη θα πάψει όταν υπάρξει ουσιαστική συνείδηση. Ρόλος του καλλιτέχνη λοιπόν είναι νομίζω να εμφυτεύσει την Συνείδηση στους σαφώς ασυνείδητους σημερινούς ανθρώπους.

Ευχόμαστε στα παιδιά αυτά κάθε επιτυχία και φυσικά δίνουμε ξανά ραντεβού μαζί τους στη σκηνή του Bios που κάνουν πρεμιέρα 9 Νοέμβρη!

*Φωτογραφίες Big Alejandro