Ο συγγραφέας Άγγελος Φιλύδης μιλά στο deBόp για το «Δαίμονα της μνήμης»

Πριν λίγο καιρό εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο «Ο δαίμονας της μνήμης» από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ο νεαρός Άγγελος Φιλύδης μας μιλά για την ενασχόλησή του με το γράψιμο, τη σχέση του με τα βιβλία, αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια.

Πότε ξεκίνησε το ταξίδι του γραψίματος;

Πολύ μικρός. Συγκεκριμένα στην εποχή του Δημοτικού κόλλησα ανεμοβλογιά και έπρεπε να μείνω κλεισμένος στο σπίτι για μια εβδομάδα. Από τη βαρεμάρα μου, λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω. Το οποίο κείμενο του τότε ανακάλυψα τυχαία πριν λίγα χρόνια και το πέταξα. Και κάπως έτσι συνέχισα το γράψιμο. Μυθιστόρημα, διηγήματα και τελευταία τη (εκδοθείσα) νουβέλα-ναι, έχω δοκιμάσει πολλές διαφορετικές φόρμες!

Ανέφερες προηγουμένως πως έχεις γράψει διάφορα άλλα κείμενα, πέραν της νουβέλας «Ο δαίμονας της μνήμης». Να υποθέσω, λοιπόν, πως το γράψιμο αποτελεί για σένα τακτική ενασχόληση;

Όχι, καμία σχέση. Ως παιδί έγραφα συνήθως τα καλοκαίρια που είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Ή όταν δεν ήμουν συναισθηματικά καλά.

Δηλαδή για σένα η λύπη τροφοδοτεί το γράψιμο κι όχι η χαρά;

Κοίτα, οι ιστορίες που γράφω εγώ δεν είναι δείγμα χαρούμενης γραφής. Πρέπει να είσαι συναισθηματικά ευάλωτος για να μπορέσεις να γράψεις, γενικά μιλώντας. Θεωρώ ότι ακόμη κι έργα χαρούμενα και φωτεινά έχουν γραφεί σε περιόδους δύσκολες για το δημιουργό. Ουσιαστικά το γράψιμο λειτουργεί σα βάλσαμο- γράφεις για να απαλύνεις τον πόνο, τον όποιο πόνο, μικρό  ή μεγάλο, νιώθεις.

Γιατί επέλεξες να καταπιαστείς με μια τόσο σκοτεινή θεματολογία (σ.σ. ενδοοικογενειακή βία, φόνοι);

Νομίζω ότι με ιντριγκάρει η πιο ζωώδης, η πιο βίαιη πλευρά του ανθρώπου. Δηλαδή  το πως αντιδρά ένας άνθρωπος μέσα σε μια κατάσταση βίας και σε πόσο ακραίες συμπεριφορές μπορεί να οδηγηθεί είναι κατ’ εμέ ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πέραν όμως αυτού υπήρχαν και προσωπικοί λόγοι.

Είχες κι εσύ δαίμονες;

Ναι, είχα κι εγώ δαίμονες, ως μικρό παιδί. Έχω βιώσει, έστω και σε σαφώς μικρότερο βαθμό από αυτό που περιγράφεται στο βιβλίο, καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας.

Πιστεύεις ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι επίκαιρη;

Ναι, προφανώς και δεν αποτελεί φαινόμενο του παρελθόντος. Πιθανώς να μην υπάρχει στον ίδιο βαθμό με παλιότερες εποχές, αλλά δεν πιστεύω ότι έχουμε εξαγνιστεί ούτε ως έθνος ούτε ως ανθρωπότητα από τέτοια φαινόμενα. Ιδίως στην ελληνική επαρχία θεωρώ ότι εξακολουθούν να υφίστανται τέτοιες συμπεριφορές, τις οποίες δυστυχώς εξακολουθούμε να συγκαλύπτουμε.

Περνώντας επί προσωπικού, εσύ διαβάζεις;

Ναι. Έχω πάντα μια στοίβα με αδιάβαστα βιβλία στο γραφείο μου. Κυρίως διαβάζω όταν βρίσκομαι στα μέσα, με τα οποία  συνήθως κινούμαι.

Ποιες είναι οι λογοτεχνικές σου επιρροές;

Έντγκαρ Άλαν Πόε (αξεπέραστος θεωρώ), Στίβεν Κινγκ. Ξεχωρίζω αυτούς τους δύο για το σύνολο της δουλειάς τους. Κατά τα άλλα μ’ αρέσουν πολύ αποσπασματικά έργα λογοτεχνών, όπως «Ας θάψουμε τους νεκρούς» του Ίρβιν Σο, «Ματχάουζεν» του Καμπανέλλη.

Ήταν δύσκολο να εκδοθεί το βιβλίο σου;

Ναι. Δε νομίζω ότι είναι εύκολο να είσαι αφανής στους λογοτεχνικούς κύκλους και να πείσεις έναν εκδότη ότι αυτό που έχεις γράψει αξίζει να εκδοθεί. Άλλωστε δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά στη σκληρή δουλειά. Εξ’ ου κι η έκδοση του βιβλίου-είναι το αποτέλεσμα συνεχούς δουλειάς.

Αν ήταν να δώσεις μια συμβουλή σε νέους συγγραφείς, ποια θα ήταν αυτή;

Να γράφουν πολύ. Να γράφουν μέχρι να βγει κάτι καλό, κάτι που να νιώθουν ότι αξίζει να προσπαθήσουν για την έκδοσή τους. Και τότε να το κυνηγήσουν. Κοινώς επιμονή κι υπομονή.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Δεν έχω έτοιμο κάποιο άλλο βιβλίο. Όμως αυτό το διάστημα έχω ξεκινήσει την επόμενη μου απόπειρα, μια νουβέλα πάλι. Βέβαια μπορεί να καταλήξει και μυθιστόρημα, θα δούμε.

Εμείς του ευχόμαστε πολλά δημιουργικά λογοτεχνικά ταξίδια!