Ο συγγραφέας Χρήστος Αρμάντο Γκέζος συστήνεται στο deBόp

Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος είναι Έλληνας συγγραφέας και ποιητής. Ο Γκέζος γεννήθηκε από Έλληνες γονείς, στη Χιμάρα της Αλβανίας και μεγάλωσε στη Σκάλα Λακωνίας. Για την ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ανεκπλήρωτοι Φόβοι», έλαβε το 2014 το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα. Έχει, επίσης, δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, υπό τον τίτλο «Η λάσπη από τις εκδόσεις» Μελάνι. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα με τίτλο «Χάθηκε βελόνι» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, που χαίρει ιδιαίτερης ανταπόκρισης και αποδοχής. Βρεθήκαμε στο καφέ «Κιμωλία», κοντά στην Πλατεία Συντάγματος...

- Πού βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή μετά την κυκλοφορία του τελευταίου σου μυθιστορήματος με τίτλο "Χάθηκε βελόνι";

Βρίσκομαι μόνιμα στην Αθήνα και μόλις έχω μετακομίσει πολύ κεντρικά. Όσον αφορά το δημιουργικό κομμάτι, υπάρχουν κάποιες ιδέες που τις έχω βάλει εν μέρει μπρος, αλλά ακόμα δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να τις δουλέψω περαιτέρω. Παράλληλα δουλεύω ως τοπογράφος μηχανικός.

- Είσαι ευχαριστημένος με την αποδοχή του βιβλίου;

Πάρα πολύ! Το δούλεψα πάρα πολύ αυτό το βιβλίο και αυτό από ό, τι φαίνεται περνάει και στους αναγνώστες, οπότε αισθάνομαι ότι ο κόπος και ο χρόνος που αφιέρωσα, δεν πήγαν χαμένοι.

- Τι είναι αυτό που σε έκανε να γράψεις αυτό το βιβλίο;

Μου πήρε πάνω από τέσσερα χρόνια η συγγραφή του "Χάθηκε βελόνι". Ήθελα να θίξω κάποιες ιστορίες που υπήρχαν σε ψήγματα σε προηγούμενα βιβλία μου. Ήθελα να μιλήσω και για δικά μου βιώματα αλλά και για κοινωνικά ζητήματα. Ήμουν στην κατάλληλη στιγμή για να το αντιμετωπίσω όλο αυτό με ωριμότητα. 

- Παίζεις πολύ με τον χωροχρόνο. Η χρήση συγκεκριμένων τεχνικών είναι κάτι που μελετάς πολύ ή συμβαίνει πηγαία;

Έχω μελετήσει αρκετά τις τεχνικές και τις επιλογές που μπορεί να έχει κανείς καθώς σκαρώνει μια ιστορία. Έχω επιλέξει όσες ανταποκρίνονται σε δικές μου ανάγκες. Σε μεγάλο βαθμό, η τεχνική δεν είναι απόλυτα εγκεφαλική, αλλά έχει να κάνει και με την ψυχολογία μου.

- Πρόκειται για ένα πραγματικά πολυστρωματικό μυθιστόρημα θίγοντας διάφορα κοινωνικά ζητήματα. Πιστεύεις ότι ένας συγγραφέας πρέπει να έχει τα μάτια του ανοιχτά σε κάθε πτυχή και να τοποθετείται κοινωνικοπολιτικά σε δημόσιο επίπεδο;

Αναμφίβολα, ο συγγραφέας πρέπει να έχει επαφή με την πραγματικότητα και την κοινωνία. Ακόμα και αν δεν το γνωρίζει, πάντα έχει κάτι να πει που αποκτά κοινωνικό χαρακτήρα. Ακόμα και αν δεν είναι αυτή η επιδίωξη επί τούτου. 

- Υπάρχουν κοινοί χαρακτήρες, όπως ο Αλέξανδρος, τόσο στο πρώτο σου μυθιστόρημα "Η Λάσπη" όσο και στο "Χάθηκε βελόνι". Γιατί αυτό; Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία;

Φαντάστηκα πώς μπορούσε να ήταν αυτός ο χαρακτήρας μετά από χρόνια. Είχε πολύ καύσιμο ο Αλέξανδρος και ήθελα να το αξιοποιήσω. Υπάρχουν πάντα αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά μέχρι ένα σημείο, ειδάλλως θα βαριόμουν. Η αφορμή είναι πάντα αυτοβιογραφική αλλά στην πορεία συνεχίζω με ό, τι μου φαίνεται δραματουργικά ενδιαφέρον. 

- Παραμένει ο χαρακτήρας του συγγραφέα ίδιος με το πέρασμα του χρόνου; Γράφει πάντα το ίδιο βιβλίο κατά κάποιον τρόπο;

Πολλοί το ισχυρίζονται αυτό και μπορεί να ισχύει, όχι απόλυτα όμως. Καθώς μεγαλώνεις, ωριμάζεις και αντλείς νέες εμπειρίες, αλλάζεις τρόπους αφήγησης, που ακόμα και την ίδια ιστορία να αφηγείσαι, προκύπτει κάτι τελείως διαφορετικό. Άρα, ισχύει, αλλά δεν είναι απόλυτο.

- Ασχολείσαι επίσημα με τη συγγραφή από το 2012, πρώτα ως ποιητής και μετά ως πεζογράφος. Ποια ιδιότητα σε χαρακτηρίζει περισσότερο;

Η ποίηση είναι κάτι πιο πυρηνικό. Υπάρχει μέσα σου σιωπηρά, υπόγεια και διαχέεται με τρόπους που δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα. Υπάρχει, λοιπόν, πάντα μέσα μου! Μάλιστα, αυτό δεν έχει να κάνει πάντα με το αν γράφεις ποιήματα ή αν ασχολείσαι με την τέχνη γενικότερα. Ωστόσο, σε αυτήν τη φάση, με ενδιαφέρει περισσότερο η πεζογραφία, διότι χρειάζεται μεγαλύτερη αφοσίωση. Άλλοι λένε ότι είμαι το ένα, άλλοι το άλλο, αλλά η αλήθεια είναι πως για να φανεί τι είμαι περισσότερο από τα δύο, χρειάζεται λίγος χρόνος ακόμα.

- Τι σε ώθησε στη λογοτεχνία;

Μια ανάγκη να ζήσω πράγματα που δεν μπορούσα να ζήσω αλλιώς. Να πω ιστορίες ώστε να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο. Να γνωρίσω ανθρώπους που δε θα γνώριζα αλλιώς. Το γράψιμο είναι σαν μποτίλια μέσα στη θάλασσα που περιμένεις κάποιος να τη βγάλει από τα κύματα. Ήθελα να νιώσουν και άλλοι αυτό που ένιωσα εγώ διαβάζοντας άλλους συγγραφείς.

- Τι σημαίνει για σένα ότι ένα βιβλίο είναι καλό;

Για να είναι καλό ένα βιβλίο, πρέπει να σε κάνει να αισθανθείς. Δε φτάνει μόνο αυτό φυσικά! Πρέπει να έχει και δουλεμένη γλώσσα, ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά και να υπάρχει ισορροπία μεταξύ τους. Όλα είναι σχετικά, ωστόσο, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Μπορεί να απολαμβάνεις τώρα ένα βιβλίο και μετά από χρόνια να μη σου αρέσει π.χ.

- Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να έχει και άλλη επαγγελματική ιδιότητα ή να ζει αποκλειστικά από τη συγγραφή;

Στην Ελλάδα και να θέλεις να ζήσεις από αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ανέφικτο. Το να έχεις μια διαφορετική απασχόληση έχει αρκετά πλεονεκτήματα. Σε εξισορροπεί και σου προσφέρει μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου. Είσαι πιο προσγειωμένος έτσι. Αν μπορούσε να ζήσει κάποιος από αυτό, θα σήμαινε ότι υπάρχει μια εξωτερική βοήθεια που του το επιτρέπει αυτό. Δεν είναι μόνο η συγγραφή κομμάτι του έργου. Υπάρχει η ανάγνωση, ο στοχασμός και πολλά ακόμα.

- Πιστεύεις ότι υπάρχει αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα;

Είναι πολύ μικρό το σταθερό και συνεπές κοινό. Υπάρχει και ένας ευρύτερος κύκλος που μπορεί να τύχει να διαβάσει μέσα στη χρονιά, συνήθως το καλοκαίρι. Οι αναγνώστες όμως παραμένουν στον αριθμό των λίγων χιλιάδεων και αυτό είναι ένα ζήτημα, που αν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε, πρέπει να δούμε πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής.

- Υπάρχουν νέοι συγγραφείς που ξεχωρίζεις;

Υπάρχουν αρκετοί που γράφουν καλά, ειδικά ποιητές! Βρίσκω πολύ ιδιαίτερη περίπτωση τον Καρακίτσος και μου αρέσει πολύ!

- Έχεις δηλώσει πως έχεις επηρεαστεί πολύ και από το σινεμά. Πες μου τρία βιβλία και τρεις ταινίες που ξεχωρίζεις.

Φώκνερ - Αβεσσαλώμ Αβεσσαλώμ, Μπέρνχαρντ - Διόρθωση και Ροθ - Αμερικανικό ειδύλλιο 

Κιούμπρικ - Οδύσσεια του διαστήματος, Κιτάνο - Οι κούκλες και Κουροσάβα - Ρασομόν

- Τελικά, πού χάθηκε το βελόνι;

Χάθηκε στην πορεία του χρόνου και του αιώνα που αφηγήθηκε το βιβλίο, στις επιδιώξεις και τα όνειρα των ανθρώπων, στη λίμνη του Μίσιγκαν όπου καταλήγει η ιστορία. Μπορεί να βρεθεί όμως στο μέλλον, δεν ξέρω. Μου αρέσει να επιστρέφω σε πράγματα που εντάσσω σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

- Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να ξαναδούμε κάποιον από τους ήρωές σου;

Ναι, υπάρχει, αλλά μετά από χρόνια, για να έχω αλλάξει και εγώ και αυτοί.

- Ποια είναι τα σχέδιά σου;

Σκέφτομαι να βγάλω άλλη μια ποιητική συλλογή, που θα έχει διαφορετικό τόνο από τις προηγούμενες. Επιπλέον, έχω την ιδέα για να δουλέψω το επόμενο μυθιστόρημα αλλά δε βιάζομαι. Οι ιδέες αυξάνονται και μπορεί σήμερα να βαστάς τη μία και αύριο να έχεις μια άλλη. Θέλω να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός και ορεξάτος, καθώς όσο μεγαλώνεις και στη ζωή σου εισέρχονται και άλλα πράγματα, είναι πιο δύσκολο!

Ευχαριστούμε πολύ το Κιμωλία art cafe (Υπερείδου 5, Αθήνα) για τη φιλοξενία!