Ο Θανάσης Dzingovic στο deBόp : «Οτιδήποτε φτιάχνουμε, μας χαρίζει μια θέση στην αιωνιότητα»

Τον Θανάση Τζίνγκοβιτς ή Dzingovic, όπως λέγεται και το ντεμπούτο του με αποκλειστικά δικό του υλικό, τον ξεχώρισα από την εποχή που έπαιζε με τον Παύλο Παυλίδη και τους B - Movies. Με άγγιξε πολύ ο τρόπος που χειρίζεται την κιθάρα, σαν να είναι προέκταση του εαυτού του που βάζει ένα πετραδάκι στο ψηφιδωτό του μεγάλου συνόλου. Στη συνέχεια, με την ίδια προσοχή και ενδιαφέρον, τον άκουσα στον Γιάννη Χαρούλη, τους Σούπερ Στέρεο και πρόσφατα στο προσωπικό του άλμπουμ. Πέρα από το ότι χρησιμοποιεί με ιδιαίτερη μαεστρία τον ελληνικό στίχο, οι παραγωγές του είναι άρτια κατασκευάσματα που συνδυάζουν κάτι από την ένδοξη εποχή του ελληνόφωνου ροκ μαζί με σύγχρονο lo - fi και indie pop άγγιγμα. Και τώρα ήθρε η στιγμή να τα πούμε μεταξύ μας για όλα αυτά με τα οποία καταπιάνεται...

- «Dzingovic», λοιπόν και μου αρέσει που επέλεξες το όνομά σου ως τίτλο. Αλήθεια, παίζει ρόλο κάτι τέτοιο πιστεύεις στην απήχηση ενός έργου;

Ίσως ήταν ο πιο ταιριαστός τίτλος για κάτι που είναι ό,τι πιο προσωπικό έχω κάνει. Για αυτόν τον λόγο το διάλεξα. Είχα και άλλες ιδέες, αρχικά, αλλά δεν ήθελα να επιλέξω μια φράση από κάποιον στίχο που θα χαρακτήριζε όλο τον δίσκο. Όσον αφορά την απήχηση σε σχέση με τον τίτλο, δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Το θέμα όταν ψάχνεις δεν είναι το τι απήχηση θα έχει αλλά το κατά ποσό αυτός αντιπροσωπεύει το περιεχόμενο.

- Πράγματι, έχω αγαπήσει αυτό το άλμπουμ και είναι ενδεχομένως ό, τι πιο εντυπωσιακό έχω ακούσει τελευταία. Πώς νιώθεις τώρα που έχεις «εκτεθεί» και τα τραγούδια ακολουθούν τη δική τους διαδρομή;

Είναι μεγάλη χαρά για μένα να μου λέει κάποιος ότι έχει αγαπήσει κάτι που έφτιαξα, με συγκινεί… Σε ευχαριστώ! Στην ερώτηση τώρα... Κάθε φορά που βγαίνει ένας δίσκος με υλικό που έχω γράψει, αισθάνομαι πως κλείνει ένας κύκλος για μένα. Η έκθεση προς τους ακροατές είναι το καλύτερο κομμάτι, θα έλεγα. Όσο φτιάχνω ένα άλμπουμ, πολλά είναι αυτά που με προβληματίζουν σχετικά με το ποια κατεύθυνση θα πάρει. Όταν έχω φτάσει πια στο σημείο που έχει ολοκληρωθεί, είμαι πια σίγουρος ότι έχω φτιάξει κάτι που μου αρέσει. Το μόνο που μένει είναι να το μοιραστώ σαν μια μουσική που την άκουσα κάπου, μου άρεσε και την προτείνω στους άλλους. Απλά την έχω γράψει εγώ. Σίγουρα, βέβαια, είναι λίγο άβολο να αραδιάζεις ένα κομμάτι των προσωπικών σου στιγμών στο κοινό αλλά στο τέλος με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Έτσι, τα τραγούδια παίρνουν κάπως τον δρόμο τους και τότε μπορώ να πάρω και εγώ το δικό μου, για να φτιάξω έπειτα καινούρια.

- Πρόκειται για μια δουλειά που φτιάχτηκε σε home studio. Ποια είναι η γνώμη σου για την ευκολία αυτή που χαρίζει πια η τεχνολογία;

Πιστεύω ότι η τεχνολογία είναι σύμμαχος της μουσικής. Το ότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει μόνος του, στο δωμάτιό του, έναν δίσκο, είναι κάτι μαγικό! Φυσικά, αυτό δε γίνεται έτσι απλά. Χρειάζεται κόπος, άπειρες ώρες ενασχόλησης και πολύ μεράκι, για να ολοκληρώσεις μια δουλειά στο home studio και πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να χαθείς μέσα στις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία. Για να ολοκληρωθεί μια δουλειά, χρειάζεται να την ονειρευτείς πρώτα στο μυαλό σου και έπειτα να χρησιμοποιήσεις τα μηχανήματα που θα σε βοηθήσουν να φτάσεις εκεί που ονειρεύτηκες. Πολλές φορές, βέβαια, μια νέα ιδέα προκύπτει από τις δυνατότητες που σου παρέχει ένα μηχάνημα. Έτσι, η σχέση τεχνολογίας και μουσικής δημιουργίας μπορεί να είναι αμφίδρομη. Τελικά, όμως, αυτό που έχει σημασία είναι το τι έχει να πει κανείς και όχι το πόσο έξυπνα χρησιμοποίησε ένα μηχάνημα.

- Το θέμα που πραγματεύεται το άλμπουμ είναι η απώλεια και το δημιούργησες κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Είναι τελικά η δημιουργία, οποιασδήποτε μορφής και όχι συγκεκριμένα με την καλλιτεχνική έννοια, το αντίδοτο στον θάνατο;

Σκέψεις πάνω στον θάνατο και την απώλεια καταλαμβάνουν αρκετό χώρο μέσα στο κεφάλι μου. Πολλές συμπεριφορές μας έχουν τη βάση τους σε αυτούς τους φόβους. Είναι ένα θέμα για το οποίο θα μπορούσαμε να συνομιλούμε για ώρες. Τελικά, όμως, θα συμφωνήσω μαζί σου πως η κάθε είδους δημιουργία είναι ένα είδος αντιδότου. Οτιδήποτε φτιάχνουμε, μας χαρίζει μια θέση στην αιωνιότητα, αφού αυτό θα υπάρχει και όταν εμείς θα έχουμε φύγει. Δεν το λέω με την έννοια της υστεροφημίας αλλά με την έννοια πως μέσα σε αυτό θα υπάρχει ένα κομμάτι μας, ένα κομμάτι από τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Και αυτό θα συνεχίσει να λέει κάτι στους άλλους, όταν εμείς δε θα μπορούμε .Όσο ζούμε, επίσης, κάθε τι που φτιάχνουμε επιβεβαιώνει την ύπαρξη μας. Και δεν το λέω μόνο για την καλλιτεχνική δημιουργία. Ακόμα και το να φτιάξω μια καρέκλα ή να πλέξω ένα πουλόβερ, μου προσφέρει τη χαρά της δημιουργίας άρα της ύπαρξης . Απλά σε σχέση με την καρέκλα και το πουλόβερ, η τέχνη έχει αντικείμενο τα συναισθήματα και μέσα σε αυτά και τους φόβους μας, δεν μπορείς να καθίσεις πάνω της, ούτε να τη φορέσεις όταν κρυώνεις. Ο μόνος λόγος που συμβαίνει είναι να μας κάνει να αισθανόμαστε κάτι. Και όταν αισθανόμαστε, επιβεβαιώνουμε ότι υπάρχουμε.

- Έχεις δέσει με πολύ αξιόλογο τρόπο τον ελληνικό στίχο με αυτόν τον indie pop ήχο που είναι αρκετά διαδεδομένος τα τελευταία χρόνια. Γιατί επέλεξες τον ελληνικό στίχο, όχι μόνο τώρα, αλλά και σε προηγούμενες δουλειές σου;

Γιατί τα ελληνικά είναι η γλώσσα που μιλάω και σκέφτομαι. Θα ήταν λάθος να μεταφράζω τις σκέψεις μου στα αγγλικά. Δε νομίζω ότι μια μετάφραση μπορεί να είναι καλύτερη από το πρωτότυπο και δεν μου αρέσει να θυσιάζω αυτό που έχω να πω για χάρη μιας τάσης που υπάρχει ή γιατί απλά σε κάποιους ακούγεται περίεργο να ακούνε ελληνικά πάνω σε δυτικές φόρμες. Εξάλλου και οι γνώσεις μου στην αγγλική, δεν είναι σε επίπεδο που να μπορώ να εκφράσω με την ίδια ακρίβεια αυτό που αισθάνομαι όσον αφορά τον λυρισμό και την βαρύτητα των λέξεων. Ακούω κυρίως ξένη μουσική αλλά σκέφτομαι στα ελληνικά, οπότε τι θα ήταν πιο λογικό από το να γράφω κάτι που ηχητικά είναι επηρεασμένο από αυτήν και να τραγουδάω στην γλώσσα μου;

- Τι έρχεται πρώτο όταν γράφεις ένα τραγούδι, ο στίχος ή η μουσική;

Όλα μπορούν να συμβούν. Άλλoτε γράφω στίχους και μετά ψάχνω τη μουσική, άλλοτε πάλι ξεκινάω από ένα ριφ της κιθάρας, το οποίο είναι το έναυσμα, για να στηθεί ένα τραγούδι. Επιπλέον, έχω αμέτρητα πρότζεκτ ανοιχτά, τα οποία δουλεύω και είναι εν δυνάμει τραγούδια ή ορχηστρικά θέματα. Όπως έχω και πολλές σημειώσεις με στίχους. Πολλές φορές αντλώ θέματα μέσα από αυτές τις «αποθήκες». Άλλες φορές, πάλι, μπορεί να προκύψει ένα ολοκαίνουριο τραγούδι μέσα σε μισή ώρα. Αυτό είναι μάλλον η έμπνευση που λένε... Όπως και να 'χει πάντως, για να υπάρξει ένα τραγούδι, πρέπει να καταλήξω στους στίχους που είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για μένα, μιας και αυτό πρέπει να είναι ακριβές σε αυτό που λέει. Η μουσική, από κει και πέρα, συμπληρώνει την αισθητική κατεύθυνση και φτιάχνει το κοντράστ σε σχέση με τα λόγια.

- Πριν από όλα αυτά, είχες και άλλο ένα δικό σου project, τους Σούπερ Στέρεο, με τους οποίους βγάλατε το τελευταίο σας άλμπουμ πριν από 3 χρόνια. Θα υπάρξει κάτι νέο με τους Σούπερ Στέρεο;

Είχα και εξακολουθώ να έχω. Μάλιστα, είχαμε ξεκινήσει να ηχογραφούμε καινούρια κομμάτια προ πανδημίας και θα συνεχίσουμε ξανά. Βλέπεις, δεν είμαστε όλοι στην ίδια πόλη και δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο να βρεθούμε την τελευταία περίοδο. Υπάρχου νέα κομμάτια στα σκαριά και ελπίζω μέσα στο ᾽22 να κυκλοφορήσουμε κάτι. Αν όχι ολόκληρο δίσκο, τουλάχιστον μια μικρή ενότητα.

- Πλέον ανήκεις στην ομάδα που συνοδεύει τον Γιάννη Χαρούλη. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι σκοπεύετε να κάνετε τώρα που οι συναυλίες έχουν αρχίσει ξανά;

Εδώ και 6 χρόνια έχω την χαρά να παίζω με το σχήμα αυτό. Εκεί συναντιέμαι με πολλούς παλιούς φίλους αλλά και νέους. Προφανώς, θα αναρωτιέσαι πως προέκυψε η συνεργασία αυτή λόγω του ότι η μουσική που φτιάχνω εγώ κινείται ηχητικά σε εντελώς άλλο μήκος κύματος. Γενικά μου αρέσει να δοκιμάζω και αλλά πράγματα από αυτά που φτιάχνω και ακούω, ειδικά όταν μπαίνω σε αυτά ως κιθαρίστας που προσπαθεί να εντάξει τον ήχο του σε άλλες φόρμες. Εξάλλου και αυτό που παίζουμε με το σχήμα αυτό, δεν είναι σε καμία περίπτωση αυστηρά παραδοσιακό. Έχει αρκετό χώρο για να μπουν αλλά στοιχεία και έχει ενδιαφέρον η προσπάθεια αυτή. Το καλοκαίρι που πέρασε καταφέραμε να κάνουμε αρκετές συναυλίες προσαρμοσμένες φυσικά στις παρούσες συνθήκες. Όσο πλησιάζει ο χειμώνας, θα δούμε τι θα κάνουμε...

- Σε πρωτογνώρισα ως κιθαρίστα στους B - Movies του Παύλου Παυλίδη. Τι σου έχει μείνει από εκείνη την εποχή;

Με τους B-Movies έπαιζα από το 2008 έως το 2015. Είναι αρκετά, για να μπορώ να πω πως είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου ως μουσικός και όχι μόνο. Με την παρέα αυτή κάναμε αμέτρητες συναυλίες και μοιραστήκαμε δυνατές στιγμές όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που μου μένει είναι μια γλυκιά γεύση νοσταλγίας και αισθάνομαι τυχερός που υπήρξα μέλος αυτής της ομάδας.

- Αν και η κιθάρα είναι το βασικό σου όργανο, παίζεις και άλλα. Μάλιστα, νομίζω ότι συνήθως σε βλέπουμε με μία ή δύο συγκεκριμένες κιθάρες. Υπάρχει κάποιος εξοπλισμός που ξεχωρίζεις; Είναι ο εξοπλισμός ένας τρόπος για να βγάλει ο μουσικός το συναίσθημα που θέλει;

Ειμαι λίγο γκατζετάκιας, που λένε και έχω ένα μικρό οπλοστάσιο από όργανα και μηχανήματα. Δεν είναι ότι τα χρησιμοποιώ όλα σε live. Έκει συνήθως παίζω με την Fender Jaguar που είναι η αγαπημένη μου και με ένα σχετικά στάνταρ σετάρισμα πεταλιών που είναι ο ήχος μου. Μου είναι χρήσιμα, όμως, όταν γράφω μουσική και για την ποικιλία των ήχων αλλά και γιατί πολλές φορές ένα κομμάτι μπορεί να ξεκινήσει από τον τρόπο χρήσης ενός μηχανήματος ή ενός καινούργιου ήχου που έφτιαξα. Εξάλλου, για να βγάλεις από μέσα σου έναν ήχο που φαντάζεσαι, χρειάζεσαι μηχανήματα . Η ηλεκτρική κιθάρα δεν έχει σήμερα μόνο τον ρόλο που είχε κάποτε. Δηλαδή δεν είναι μόνο ένας τρόπος να ακούγεσαι δυνατά με σκληρό ήχο. Σε πολλές περιπτώσεις, μπορείς να πεις ότι αποτελεί ένα πολυόργανο, μαζί με τα εφέ και τον ενισχυτή που δεν περιορίζεται μόνο στο να δώσει μια «ροκ» αισθητική σε ένα κομμάτι. Μπορεί να φτιαξει ατμόσφαιρες , ρυθμικά patterns ή να πάρει ακόμα και τον ρόλο των πλήκτρων. Αν, λοιπόν, θεωρήσουμε ότι ο έξτρα εξοπλισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι ένος οργάνου, τότε σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο στο τι συναίσθημα θα βγάλει ένας μουσικός .

- Πάντα έχω την εντύπωση ότι χαρίζεις τη δική σου αύρα, ακόμα και όταν πρόκειται για το έργο κάποιου άλλου δημιουργού που ακολουθείς. Πώς το καταφέρνεις αυτό; Πιστεύεις ότι είναι θέμα «ψυχής», τεχνικής ή συνδυασμού των δύο;

Δε νομίζω πως κάνω κάτι παραπάνω από το να παίζω μέσα στο πλαίσιο των επιρροών και των ακουσμάτων μου και προσπαθώ να τα εντάξω σε αυτό που συμμετέχω. Από την άλλη, επειδή μου αρέσει όχι μόνο να παίζω αλλά και να φτιάχνω μουσική, εμπλέκομαι συνήθως και δημιουργικά σε ό,τι παίρνω μέρος, όταν υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο βέβαια. Αν δεν υπαρχει καθόλου, τότε μάλλον δε συμμετέχω. Η τεχνική είναι ένας δρόμος που δεν έχει τέρμα. Δε  με ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός πάνω στην μουσική ούτε άκουγα ποτέ μουσική που βασίζεται πάνω στην άρτια τεχνική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα και το δικό μου παίξιμο να μην είναι πολύ τεχνικό. Η όποια τεχνική έχω, ωστόσο, νομίζω ότι μου αρκεί, ώστε να παίξω αυτά που φαντάζομαι. Από την άλλη, όσο μεγαλώνω μαθαίνω και βελτιώνομαι. Όχι τρέχοντας αλλά περπατώντας .

- Γνωρίζω πως διαχειρίζεσαι και ένα στούντιο στη Θεσσαλονίκη, όπου γίνονται πρόβες αλλά και παραγωγές. Πες μας λίγα πράγματα παραπάνω για αυτήν την ενασχόληση.

Η αλήθεια είναι πως δεν το διαχειρίζομαι μόνος. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι μέσα σε αυτό, απλά εγώ ειμαι ο πιο παλιός. Εδώ και 20 χρόνια διατηρούμε έναν χώρο, μέσα στον οποίο, κάνουμε πρόβες αλλά έχουμε και την δυνατότητα να φτιάξουμε έναν δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος. Το λέμε STEREO VIBE γιατί, κάποτε, αυτόν τον χώρο, τον είχαμε δύο μπαντες, οι Σούπερ Στέρεο και οι Global Vibe. Οι δεύτεροι είναι ένα reggae σχήμα που παίζαμε για μια δεκαετία περίπου. Σε αυτό τον χώρο, λοιπόν, όπως είπα, κάνουμε τις παραγωγές μας με τους Σούπερ Στέρεο και τους Tuflon, αλλά κάνουμε και παραγωγές για άλλες μπάντες. Ενδεικτικά, θα αναφέρω τους Million Hollers, This Is Nowhere, Bone Rave και φυσικά την αδερφική μου φίλη Κατερίνα Μακαβού, με την οποία έχουμε συνεργαστεί λίγο πολύ σε όλους τους δίσκους της. Γενικά το θέμα της παραγωγής είναι κάτι που με ενδιέφερε από πάντα στη μουσική. Μου αρέσει να ασχολούμαι με όλα τα στάδιά της. Το στούντιο αυτό είναι το εργαστήρι, όπου αυτό μπορεί να υλοποιηθεί. Μην φαντάζεσαι καμία στουντιάρα, έχουμε απλά όλα τα βασικά για την παραγωγή ενός δίσκου και τα χρησιμοποιούμε στο έπακρο με πολλή αγάπη και μεράκι.

- Τι ξεχωρίζεις από όλα με τα οποία καταπιάνεσαι;

Ανά περιόδους επικεντρώνομαι σε διαφορετικά πράγματα . Με ξεκουράζει αυτό, γιατί όταν κάνω κάτι, πέφτω με τα μούτρα μέχρι που μπουχτίζω, που λένε. Έτσι, εκεί που μια περίοδο γράφω μόνο τραγουδια και στίχους, φτάνω σε ένα σημείο που το αφήνω και μπορεί να καταπιαστώ με ένα μηχάνημα ή ακόμα να φτιάχνω μικρά γλυπτά από πηλό με την ίδια μανία. Γενικά είμαι σε μια κατάσταση που συνέχεια κάτι φτιάχνω και έτσι, οι εναλλαγές αυτές είναι η ξεκούρασή μου. Σίγουρα, όμως, το να γράφω τραγουδια είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες. Ίσως γιατί οι στίχοι είναι για μένα ο πιο άμεσος τρόπος να εκφραστώ...

- Αναμφίβολα, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που έχει παράδοση στο εναλλακτικό τραγούδι και όχι μόνο. Είναι η πόλη φιλική για τους μουσικούς;

Δε νομίζω πως υπάρχει καμία πόλη φιλική προς τους μουσικούς σε αυτήν τη χώρα. Το μόνο που υπάρχει είναι μικροί η μεγαλύτεροι πυρήνες σε κάθε μέρος που συντηρούνε την κατάσταση. Η ίδια η πόλη δεν προσφέρει τίποτα σε υποδομές ή οποιαδήποτε άλλη μορφή στήριξης. Από κει και πέρα, η όποια παράδοση υπάρχει, έχει δημιουργηθεί, επειδή από εδώ έχουν ξεκινήσει αρκετές γνωστές μπαντες και μουσικοί και ίσως αυτό δίνει την ελπίδα ότι μπορείς ακόμα και από εδώ να καταφέρεις κάτι πάνω στην μουσική. Δεν είναι λίγο αυτό αλλά από μόνο του δεν λέει τίποτα!

- Σκέφτηκες ποτέ να μετακομίσεις στην Αθήνα ή κάπου άλλου καθαρά για επαγγελματικούς λόγους;

Η αλήθεια είναι πως όχι! Κάπως το είχα στο μυαλό μου ότι μπορώ από εδώ να κάνω αυτά που ονειρεύτηκα. Ίσως φταίει η παράδοση που λέγαμε πριν... Και έτσι έγινε μέχρι στιγμής. Ίσως, βέβαια, κάποια πράγματα να ήταν πιο εύκολα αν ήμουν στην Αθήνα, αλλά δεν είναι μόνο το πώς θα βιοποριστεί κανείς. Είναι και άλλα, όπως η οικογένεια, οι φίλοι και γενικά μια κατάσταση που έχει στήσει ένας άνθρωπος σε ένα μέρος και μπορεί να τον κάνει να μη θέλει να φύγει από αυτό. Αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί και θα με έκανε να φύγω κάποτε, όχι από τη Θεσσαλονίκη αλλά από την χώρα γενικά, αυτό είναι μια δυστοπική κατάσταση, που βλέπω να διαμορφώνεται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τις ατομικές ελευθερίες, την αστυνομία, την ακροδεξια, τον εκφασισμό ενός μέρους της κοινωνίας, τον θρησκευτικό «ταλιμπανισμό» και αλλά παρόμοια, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχει και πρόοδος σε κάποιους τομείς. Αλλά και πάλι, δε νομιζω να το κάνω ποτέ, κυρίως γιατί αισθάνομαι πως αυτός ο τόπος είναι και δικός μου και δε σκοπεύω να τον αφήσω χάρισμα στην ηλιθιότητα. Άσε που όπου και να πάει κανείς, θα υπάρχουν παρόμοια προβλήματα, έστω σε μικρότερη κλίμακα.

- Πες μου πέντε τραγούδια που ακούς αυτήν την περίοδο.

Cowgirl in the sand - Neil Υoung, Μy kind of woman - Mac DeMarco, Going to California - Led Zeppelin, I have been to the mountain - Kevin Morby, Drume Negrita - Ry Cooder & Manuel Galban

- Ποια είναι τα σχέδια σου από εδώ και μπρος;

Σίγουρα το να γίνει παρουσίαση του δίσκου, live με τους Σούπερ Στέρεο, live με τους Tuflon και δουλειά στο home studio, μιας και έχω αρκετές ιδέες που θέλω να ολοκληρώσω. Το τι θα τις κάνω, θα το σκεφτώ όταν θα αρχίσουν να παίρνουν μορφή...

Φωτογραφίες : Βασίλης Μητσιόπουλος