Ο Θάνος Λέκκας μας μιλά για τη Θεογονία των Patari Project | Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Υποψήφιος για το φετινό βραβείο Χορν. Ηθοποιός της τηλεόρασης αλλά και του θεάτρου. Σταθερός συνεργάτης τα τελευταία χρόνια της ομάδας Patari project. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, αλλά και του Τμήματος Βιολογίας Αθηνών. Με ό,τι καταπιαστεί ο Θάνος Λέκκας ένα είναι σίγουρο- το φέρνει εις πέρας με επιτυχία. Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε πρόβες για την επικείμενη δουλειά των Patari project, τη «Θεογονία», η οποία θα παρουσιαστεί στο Μικρό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 5 & 6 Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, αλλά και για μια παράσταση που έχει ήδη κλείσει για τη χειμερινή σεζόν. Κάπου ανάμεσα στο φορτωμένο με πρόβες χρόνο του τον συναντήσαμε και μιλήσαμε για τη Θεογονία, τους Patari project, το θέατρο, το σκοτάδι και το φως.

Με συναρπάζει να πιστεύω ότι δεν μας φύτρωσε κάποιος, αλλά ότι φτάσαμε κάπως σε αυτό που είμαστε, ότι εξελιχθήκαμε από κάπου. Ότι έγινε κάτι πολύπλοκο και φτάσαμε να έχουμε όλα αυτά τα είδη στον πλανήτη. Τώρα αν αυτό ήταν ένας μετεωρίτης με εξωγήινα βακτήρια που έπεσε από αλλού ή μέσα σε δισεκατομμύρια χρόνια πρωτόγονα νουκλεοτίδια βρήκαν τρόπο να αντιγράψουν τον εαυτό τους, ή λιπίδια μαζεύτηκαν γύρω τους ή κάτι άλλο δεν ξέρω. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, δεν ήμουν εκεί όταν έγιναν όλα αυτά. Πάντα τα όρια είναι θολά. Πότε κάτι επιβιώνει συμπτωματικά  και πότε κάτι συντηρεί τον εαυτό του; Υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή, την οποία όταν την ξεπεράσεις εμφανίζονται καινούριες.

Η πραγματικότητα από την αλήθεια μπορεί και να διαφέρει. Πιστεύω ότι υπήρχε μια πραγματικότητα, ότι με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο έγιναν τα πράγματα. Δεν μπορεί να έγιναν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να κατέληξαν στο ίδιο, δεν το έχουμε δει να συμβαίνει. Η αλήθεια για ό,τι συνέβη μπορεί να μην είναι μόνο μία, έχει οπτικές. Αλήθεια είναι αυτό που δεν ξεχνιέται, που δεν χάνεται στη λήθη. Νομίζω ότι είναι η πιο κοντινή εκδοχή στο πώς τα μυαλά μας μπορούν να καταλάβουν τον άξονα της εξέλιξης. Αν μπορούμε μια αλήθεια να τη σεβαστούμε, σημαίνει ότι αυτή είναι μια καλή αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του διαφορετική αλήθεια. Μπορεί, δηλαδή, να βλέπουμε το ίδιο ποτήρι αλλά ο ένας να εστιάζει στο υλικό κατασκευής του, ο άλλος στη χρησιμότητά του σαν αντικείμενο κι ο άλλος στο φόβο ότι σπάει. Όλοι βλέπουμε το ίδιο πράγμα από διαφορετικές πλευρές, όλοι το σεβόμαστε και το χρησιμοποιούμε και δεν χρειάζεται να παρέμβει ο ένας στην αλήθεια του άλλου.

Λατρεύω τα παραμύθια. Μου αρέσει πολύ να φαντάζομαι ότι με μια κίνηση του χεριού μου θα μπορούσε κάτι να γίνει. Είμαι φανατικός της Marvel και της DC. Οτιδήποτε έχει μέσα φαντασία μου ανοίγει το μυαλό, είναι σαν παιχνίδι για εμένα, ένα καταφύγιο. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι αυτά μπορεί να συμβαίνουν, απλώς αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να
φανταστώ όσο πιο πολλά μπορώ.

Τα παραμύθια θα έλεγα πως έχουν πολιτική χροιά και δίνουν το στίγμα της εποχής τους. Ένας μύθος αλλάζει συνέχεια και όποιος τον πει θα επιμείνει σε διαφορετικά πράγματα, θα βγάλει το δικό του απόφθεγμα και θα το λέει για διαφορετικούς λόγους. Για παράδειγμα το φεμινιστικό κίνημα έχει αποκηρύξει το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, γιατί υποστηρίζει ότι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας δεν μπορεί προστατέψει τον εαυτό της και πέφτει θύμα. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτό το παραμύθι ειπώθηκε σε μια εποχή που κάπως οι συνθήκες μπορεί να ταίριαζαν με το μύθο, ή ίσως ήθελε να δώσει ένα συγκεκριμένο μήνυμα μέσα από αυτόν. Τα κορίτσια τότε ίσως τα πρόσεχαν πιο πολύ, γι’ αυτό κι έφτιαχναν ιστορίες που ο βασικός χαρακτήρας ήταν γένους θηλυκού και όχι γιατί ήθελαν να παρουσιάσουν το γυναικείο φύλο ως αδύναμο. Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν κι οι οπτικές.

Τα παραμύθια είναι η ποίηση των παιδιών. Δεν είναι τυχαίο ότι μας συναρπάζουν αισθητικά και ότι μας είναι χρήσιμα. Χρησιμοποιούν πράγματα που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Μέσα σε αυτά υπάρχουν θέματα, σύμβολα και καταστάσεις που αμέσως σ' εμπλέκουν συναισθηματικά και διανοητικά και ψάχνεις να βρεις λύση. Έχεις την αγωνία πώς θα μπορέσεις να φανείς θαρραλέος μέσα σε μια κατάσταση. Είναι σαν ένα κολάζ συνταγών. Υπάρχουν παραμυθιακοί τύποι, μοτίβα ουσιαστικά, όπου μπορείς να τα κόψεις σε κομμάτια και να τα ανασυνθέσεις και να φτιάξεις ένα καινούριο παραμύθι.

Στην εποχή μας που όλοι έχουν γράψει κάποιο βιβλίο και έχουν κάτι να πουν ίσως έχουν χάσει την αξία τους τα αρχετυπικά παραμύθια. Δεν είναι σίγουρο ότι ένα παραμύθι θα είναι καλό, γιατί πλέον είναι πολύ κοντά σε μια άποψη. Δεν είναι το «κολάζ» που μπαίνεις εσύ στη διαδικασία να το ερμηνεύσεις. Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε είναι μύθοι, οι οποίοι έχουν επιβιώσει στους αιώνες των αιώνων και πάντα με ενδιαφέρει να τα ξανακούω. Ένα διάστημα, μάλιστα, άκουγα τα πρωινά, έστω και για λίγα λεπτά, τα παλιά παραμύθια στη ραδιοφωνική εκπομπή της Αγνής Στρουμπούλη.

Νομίζω ότι φοβόμαστε να ξαναδιάβασουμε παραμύθια που διαβάσαμε όταν ήμασταν μικροί. Προσωπικά φοβάμαι τη διαδικασία αυτή, γιατί ξέρω ότι αν τα αγγίξω με το τωρινό μυαλό μου θα τα αναλύσω, θα τα χαλάσω. Ξαναδιαβάζοντάς τα μάλλον θα βγουν πιο σημαντικά από ότι ήταν, θα μου ανατρέψουν όλο τον κόσμο. Την αλλαγή κυρίως φοβόμαστε. Όταν είσαι μικρός έχεις μόνο την εξέλιξη μπροστά σου, ενώ όταν είσαι σε μια πιο ώριμη ηλικία πρέπει να αλλάξεις κάποια πράγματα. Είναι όμως πολύ χρήσιμο και θαρραλέο βήμα να ξαναδιαβάσεις παραμύθια και να εξετάσεις αν όντως είσαι με την πλευρά της Κοκκινοσκουφίτσας ή λίγο καταλαβαίνεις και τον λύκο.

Η «Θεογονία» είναι η συνεχής πάλη με αυτό που είσαι πλησιάζοντας προς το θάνατο, φοβούμενος αυτόν και πώς συνεχίζεις να παλεύεις και να μάχεσαι για να ζήσεις. Είναι ένα ανθρώπινο παραμύθι που δεν έχει στερεότυπα. Ο Ησίοδος περιγράφει συναισθήματα και δίνει χαρακτηρισμούς για τις οντότητες που αλληλεπιδρούν μέσα στη Θεογονία, χωρίς όμως να στιγματίζει τους χαρακτήρες ως καλούς ή κακούς, δίνοντας μια αμφισημία.

Ο τρόπος που ως Patari Project προσεγγίσαμε τη Θεογονία βασίστηκε σε μια ιδέα της Σοφίας Πάσχου σύμφωνα με την οποία υπάρχει επί σκηνής ένα γαμήλιο γλέντι και ξαφνικά πάνω στο πατάρι εμφανίζεται η Θεογονία. Θέλαμε να δούμε τι είναι αυτό που συνδέει εμάς με τη Θεογονία αλλά και γιατί κάποιος επιλέγει να πει την ιστορία της. Ψάχναμε να βρούμε πολλές ενότητες. Τελικά αυτό που καταλήξαμε να κάνουμε είναι με κάποιες ποιότητες κινησιολογικές να πούμε κομμάτια της Θεογονίας με τρόπο τέτοιο που ανοίγει το μυαλό στο θεατή, χωρίς να του αποκαλύπτει ευθέως τα δρώμενα μεταξύ των χαρακτήρων. Έχει γίνει μια επιλογή από σκηνές που κάνουν κατανοητή την ιστορία, καθώς το κείμενο του Ησιόδου είναι χαώδες και πολύ μπλεγμένο.

«Θεογονία» γλωσσολογικά σημαίνει η δημιουργία ενός θεού. «Θεοί» του σήμερα είναι το facebook, το instagram. Όλα είναι θέμα το πώς τα πουλάς και πώς σε πείθουν πως είναι η ανάγκη σου. Στην πραγματικότητα οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου είναι το φαγητό, η στέγη και η συναισθηματική κάλυψη. Σήμερα έχουμε βρει τρόπο να κόβουμε τις ανάγκες μας σε μικρά κομμάτια για να μπορούμε όλοι να πουλάμε και να αγοράζουμε. Αυτή είναι η λογική της κοινωνίας. Αν έρθει, λοιπόν, κάποιος και σου πει ότι θα σου προσφέρει κάτι που θα σε κάνει χαρούμενο, όπως είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να πέσεις με τα μούτρα, ειδικά αν έχεις χάσει τις ισορροπίες με τον εαυτό σου. Όταν σου λείπει κάτι κινείσαι για να το βρεις. Η μόνιμη έλλειψη είναι που μας κάνει να ψάχνουμε να βρούμε κάτι που θα μας ικανοποιήσει. Αν τα είχαμε βρει με τον εαυτό μας πιστεύω θα ήμαστε μοναχοί.

Όταν είμαστε ελλιπείς, έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι. Γι’ αυτό ίσως στρεφόμαστε στη θρησκεία, ένα μέσο χειραγώγησης, νόμιμο κι απολύτως θεμιτό. Και δεν είναι θέμα πίστης, εννοώ μπορεί κάποιος να μην πιστεύει απόλυτα, είναι όμως μια ανάγκη να δηλώσεις στον υπόλοιπο κόσμο την ύπαρξή σου. Γι’ αυτό κι υπάρχει αυτή η έντονη επικοινωνία μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, γι’ αυτό οι άνθρωποι δουλεύουν ακατάπαυστα…

H επιλογη της έγκυου γυναίκας, στην κοιλιά της οποίας γράφει “A god is coming”, έγινε στο πνεύμα της έννοιας «παραμύθι» αλλά και του τι σημαίνει θεός, πώς μπορεί κάτι να υπερβεί το ανθρώπινο και ταυτοχρόνως να είναι αναγνωρίσιμο. Ο Ησίοδος έχει γράψει τη Θεογονία, με άπειρες λίστες κι έντονο στοιχείο επανάληψης. Οι ήρωες του είναι κάπως μονοκόμματοι. Όπως είπε η ενδυματολόγος μας Clair Bresswell όταν συζητούσαμε για το νόημα της Θεογονίας «το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπου είναι πως έκανε τους θεούς ανθρωπομορφικούς κι έτσι οι άνθρωποι κάπως πιστέψαμε πως μπορούμε να σχετιστούμε με αυτό, ενώ κανονικά δε γίνεται να σχετιστούμε με το θείο». Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο όπου έλεγε πως η Γη τρέχει με 30 km/s άρα κάθε δευτερόλεπτο που περνά έχουμε διανύσει 30 χιλιόμετρα γύρω από τον ήλιο. Ο ήλιος από την άλλη τρέχει με περίπου 600 km/s γύρω από το γαλαξία κι ο γαλαξίας απομακρύνεται από το κέντρο της έκρηξης με άλλα τόσα χιλιόμετρα το  δευτερόλεπτο. Δε μπορείς να συλλάβεις ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Κάπου εκεί φτιάχνεται ο «θεός», αυτό το ενδιάμεσο πλάσμα που μπαίνει για να πιάσει το άφατο και να κρατήσει κι εσένα. Μια ζυγαριά. Αυτό είναι το “a god”.

Αν έπρεπε να βάλω σημείο στίξης μετά από αυτή τη φράση (σ.σ. “A god is coming”) θα διάλεγα την τελεία. Μπορεί να ακούγεται οριστικό, δε σημαίνει, όμως, ότι ο θεατής θα το εκλάβει ως κάτι τετελεσμένο. Αντίθετα, οποιοδήποτε άλλο σημείο στίξης προκαταβάλει το θεατή, του λέει μ’ έναν τρόπο «αναρωτήσου». Είναι σα να του το επιβάλλουμε. Μα θα αναρωτηθεί ο θεατής ούτως ή άλλως. Εγώ απλώς σου λέω έρχεται, δε μεταφέρω μια αίσθηση. Έτσι λειτουργούμε ως ομάδα. Κι αυτό φαίνεται και στην αρκετά περιορισμένη έκταση λόγου στη διάρκεια της παράστασης. Μόνο ο Δίας, ως ρόλος, έχει κείμενο. Αφήνουμε, δηλαδή, χώρο και χρόνο για σκέψη.

Στους Patari project προσπαθήσαμε να φτιάξουμε το γενεαλογικό δέντρο του κόσμου κατά τον Ησίοδο, κάτι που στην πράξη ήταν απαιτητικό λόγω του μεγάλου όγκου πληροφορίας. Εξακολουθούμε, βέβαια, να λέμε τις ιστορίες ως έχουν, μεταφέρουμε όμως μέσω της αφήγησής μας στοιχεία από εμάς. Στη διάρκεια των προβών η Σοφία (σ.σ. σκηνοθέτης της παράστασης) έδινε συνθήκες σχετικά με το ποιοι είμαστε κάθε φορά (θεοί, τέρατα) και καθένας επί σκηνής γνώριζε μία πληροφορία (ο ένας γνώριζε το πού είμαστε, ο δεύτερος γνώριζε τι θα κάνουμε) κι απλώς προέκυψαν πράγματα. Έτσι ξεκλειδώθηκαν σχέσεις. Είναι μαγικό το ότι αν επί σκηνής βρεθούν δύο καθαρές απόψεις, δημιουργείται μια ιστορία. Κι εκεί ο θεατής αναρωτιέται για τις αιτίες που οδήγησαν τα άτομα να έχουν τόσο διαφορετικές απόψεις. Αυτό είναι και το θέμα της ταχύτητας, βάζει τα τελικά σημεία. Το πώς θα φτάσεις εκεί είναι άλλο. Εξαρτάται από τον ερμηνευτή, από έναν άνθρωπο δηλαδή κι από το κοινό. Υπάρχει ελεύθερη βούληση. Τίποτα συγκεκριμένο. Η μαγεία κρύβεται στη διαδρομή, πώς από το μια λέξη φτιάχνεται μια προβολή. Είναι φοβερό το πώς ο εγκέφαλος ερμηνεύει κάποια πράγματα οπότε κάποιες συμπεριφορές προκύπτουν οργανικά. Η εμμονή με την οποία ακολουθούμε τον κανόνα είναι ουσιαστικά η εμμονή της ίδιας της ζωής να πηγαίνει κόντρα σε όλους τους νόμους, κόντρα στον ήλιο που θα μας κάψει, στο κρύο του διαστήματος, στα ζώα που θέλουν να μας εξαφανίσουν.

Προσωπικά νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες μας δουλειές. Νιώθω τόσο άνετα… Πλέον έχουμε βρει έναν κώδικα. Κι είναι εντυπωσιακό γιατί σε αυτή την παράσταση δεν είχαμε ιδέα, ούτε κείμενο-όχι ότι γενικά έχουμε. Ήμαστε απόλυτα ελεύθεροι και συνδημιουργοί, αλλά ταυτοχρόνως είχαμε γνώση πως η Σοφία είναι ο «αρχηγός». Σε άλλες δουλειές είχα ζοριστεί, ειδικά στην αρχή, μέχρι να δεχτώ ότι η άποψή μου δε χρειάζεται πάντα. Τώρα που έχει έρθει αυτή η συνειδητοποίηση μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω.

Πήγα σε ακρόαση τη δεύτερη σεζόν της παράστασης που έκανε τότε η ομάδα «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο». Πήγα σε ακρόαση για τις παραγωγές της επόμενης σεζόν που θα έκανε το θέατρο Πόρτα και σε αυτές θα ήταν και το παιδικό που θα σκηνοθετούσε η Σοφία με τους Patari Project. Πάσχα του 2015 κι εγώ ήμουν στο στρατό, συγκεκριμένα έφευγα για Σάμο. Η ακρόαση ήταν την Τετάρτη κι εγώ έπρεπε να είμαι στη Σάμο την Παρασκευή. Όλα ΟΚ μέχρι εδώ. Το πρόβλημα είναι πως δεν υπήρχε πλοίο την Πέμπτη παρά μόνο Τετάρτη, οπότε πρακτικά έχανα την ακρόαση, ή Παρασκευή και μετά στρατοδικείο. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να ενημερώσω πως μου είναι αδύνατον να πάω στην ακρόαση, η μητέρα μου μου λέει «θα πάρεις αεροπλάνο για να πας τη Σάμο». Εν τέλει με πήραν τηλέφωνο στο νησί όπου μου είπαν ότι με θέλουν στην ομάδα. Και κάπως έτσι ήρθε η «Σταχτομπούτα», μια δουλειά που αγαπώ πολύ. Και το ένα έφερε το άλλο. «Η δίκη του Κ.», η «Μύτη», οι «Χιονάνοι», το «Φαρενάιτ 451»…

Αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν ξέρω πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα. Ούτε πώς θα ήταν αν δούλευα από τα 18 μου... Είναι πολύ σημαντική αυτή η στήριξη, τόσο σε οικονομικό αλλά κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο… Μου δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος και χώρος για να επιλέξω και να κάνω πράγματα που εγώ θέλω.

Ως ομάδα δουλεύουμε πολύ με τα στερεότυπα και την κατάρριψη αυτών. Στη «Σταχτομπούτα» η ηρωίδα δεν είναι η κοπέλα που όλοι έχουμε στο μυαλό μας από το κλασσικό παραμύθι. Δεν είναι η αθώα κοπέλα του παραμυθιού που της δόθηκε η χάρη η καλή, αλλά μια κοπέλα αρκετά ανθρώπινη. Ουσιαστικά γειώνεται το πράγμα.

Δεν ξέρω αν ο θεός έρχεται, αν έχει έρθει ή αν δεν έρθει ποτέ. Πρέπει να μιλήσουμε για το τι θέλουμε από το θεό. Ακόμη κι αυτοί που πιστεύουν πολύ και βαθιά, όταν έχουν φτάσει ένα επίπεδο γαλήνης, δε ζητούν πράγματα από το θεό. Τον ευγνωμονούν, λένε «ευχαριστώ. Το βλέπω τώρα». Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ανταλλακτική επικοινωνία, δε μπορούμε να προσφέρουμε στο θεό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε τη δυνατότητα που μας έχει δοθεί να συνυπάρχουμε με άλλους ανθρώπους και πράγματα. Θαύματα συμβαίνουν, συνήθως στις στροφές της τύχης. Αυτό είναι και το χάος, από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι. Το τίποτα χωρίστηκε σε ύλη κι αντιύλη κι όταν θα ξανασμίξουν θα δημιουργηθεί ξανά το τίποτα. Είμαστε ένα χάος που κινείται, όλα μπορούν να συμβούν.

Αν έπρεπε να πω με μια λέξη τι σημαίνει για μένα χάος θα ήταν η λέξη «αποφάσεις». Η Θεογονία είναι η ωρίμανση, το Έρεβος το πλαίσιο, το Patari project οικογένεια (πλέον). Για το θέατρο θα έλεγα την πρόκληση, ενώ για τον έρωτα τη λέξη «παν». Ο γάμος είναι το θάρρος, αλλά το καλό θάρρος εκείνο που δηλώνει ότι μπορούμε, ότι «το έχουμε». Πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση ευθύνης, είναι ένα βήμα παραπάνω.

 Κάθε τι εμπεριέχει το σκοτάδι και το φως. Και στον άνθρωπο συνυπάρχει το σκοτάδι και το φως. Η «Θεογονία» είναι ένα κείμενο για την πορεία του ψυχισμού του ατόμου, του πώς ξεκινάς από μωρό και πώς στην πορεία αναπτύσσεις τη συναισθηματική σου παλέτα. Αφορά όμως και σε κάτι μεγαλύτερο του ατόμου- στο πώς η γη γεννά τον ουρανό, πώς αυτοανακυκλώνεται, πώς εκρήγνυται, πώς εμφανίζεται κάτι (Κρόνος) που εμποδίζει οτιδήποτε άλλο ν’ ανθίσει, πώς θα έρθει κάτι άλλο που θα δημιουργήσει ξανά χάος απόψεων, πώς θα υπάρχει μια μεγαλύτερη ισορροπία, πώς μετά θα έρθει ο τυφώνας και θα τα σαρώσει όλα… Όλα αυτά που αλλάζουν μέσα μας και με κάθε αλλαγή είναι λίγο διαφορετικά, λίγο πιο εξελιγμένα. Αυτή την πορεία περιγράφει ο Ησίοδος. Δεν ξέρω, αν τότε πίστευαν στο θεό. Σε μια εποχή, λοιπόν, όπου υπήρχαν πόλεμοι, γενοκτονίες, ασθένειες, ακόμη κι ευτελείς τέχνες, ένας άνθρωπος αποφασίζει να πει μια ιστορία για τη δημιουργία του κόσμου. Η απόσταση ουρανού-γης είναι όπως λέει κι ο Ησίοδος, η απόσταση που διανύει για εννιά μέρες ένα σιδερένιο αμόνι που πέφτει από τον ουρανό στη γη. Εννιά μέρες χρειάζεται και για να φτάσει από τη γη στα τάρταρα. Κι εκεί είναι οι ρίζες της γης και του ουρανού. Εκεί συναντώνται η νύχτα με τη μέρα. Η νύχτα βρίσκεται γύρω απ’ όλα, υπάρχει ολόκληρο αρχιτεκτονικό σχέδιο. Λέει, δηλαδή, στο κοινό πως πλην του φωτός υπάρχει και το σκοτάδι. Κι αυτό, η νύχτα δηλαδή, γέννησε το θάνατο, τη λήθη, τον ύπνο, τον πόνο, τον όρκο. Γέννησε όλα τα άσχημα, σα μια αντίδραση της γης. Κι όλα μόνη της. Σε κάθε τι που γεννιόταν από το φως, το σκοτάδι έδινε ζωή σε κάτι νέο. Το σκοτάδι είναι ουσιαστικά αυτό που υπάρχει, αν βγει κανείς από το comfort zone του. Έτσι γίνεται και στη Θεογονία. Βλέπεις το φωτεινό, όπως είναι για παράδειγμα ο Δίας, αλλά μαθαίνεις και για το σκοτεινό, ότι ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του. Ο Ησίοδος άνοιξε την κλίμακα του ανθρώπου και την έκανε θεό. Περιγράφει, δε σχολιάζει, αφήνει στο θεατή τη δυνατότητα να σκεφτείς. Απλώς παρουσιάζει την ιστορία του κόσμου κι ο καθένας αναγνωρίζει κομμάτια του εαυτού του ή συναισθήματα που έχουμε νιώσει.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.

Ευχαριστούμε πολύ το Θάνο Λέκκα για το χρόνο του. Του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στα επόμενα επαγγελματικά του βήματα.

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στις συντάκτριες Όλγα Μπιάγκη και Μαντώ Χαντζή.