O Θείος Άρης συνομιλεί με τον Παντελή Κυραμαργιό λίγο πριν τα Live του στο «Μακάρι»

Επειδή μου φάνηκε άνθρωπος με χιούμορ, έστειλα ερωτήσεις με φιλική άνεση. Και ο Παντελής Κυραμαργιός δεν με απογοήτευσε αλλά έδωσε αντίστοιχες απαντήσεις. Ακούστε τώρα...τις Δευτέρες 17 Φεβρουαρίου και 17 Μαρτίου θα μας παρουσιάσει στο Μακάρι (Ζωοδόχου Πηγής 125), έναν ξεχωριστό χώρο, χωρίς μικρόφωνα, τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία όπως το ολοκαίνουργιο "Τι θα κάνει ο κύριος στην κυρία", τα πιο πρόσφατα "Όλος ο κόσμος είναι λάθος", "Σουξέ" και "Σαν να μην είχαμε πριν αγαπήσει", προηγούμενα που έχουμε ήδη αγαπήσει όπως την "Αρετή" και το "Κάθε δειλινό" αλλά και διασκευές με σουρεαλιστική διάθεση. Μαζί του στα πλήκτρα ο Θανάσης Μάντζαρης. Πρώτα διαβάστε, μετά κλείστε εισιτήριο!

Εγώ Παντελή μου νομίζω ότι "όλος ο κόσμος είναι λάθος" γιατί η αγάπη και η ευαισθησία θεωρούνται αδυναμία. Μπορούν τα όμορφα τραγούδια σου, το "Σουξέ", το "Τραγούδι της αγκαλιάς" να βάλουν το λιθαράκι τους για κάτι καλύτερο;

Δεν ξέρω αν θεωρούνται αδυναμία. Όμως σίγουρα δεν θεωρούνται απαραίτητα. Είναι, βλέπεις, βασικά συστατικά της ευτυχίας αλλά συνήθως είμαστε απασχολημένοι με την αναζήτηση της επιτυχίας. Η ευτυχία δεν είναι το ζητούμενο. Τα δικά μου τραγούδια, στο  εγγύς μέλλον, δεν βλέπω  να διορθώνουν την κατάσταση. Ξεκινάω σιγά σιγά όμως την υγιεινή ζωή μήπως ζήσω λίγο παραπάνω από το προγραμματισμένο. Ξέρεις, για να δώσω λίγο χρόνο ακόμα στα τραγούδια.

Έχεις συνεργαστεί με πολλούς και αξιόλογους καλλιτέχνες. Θέλω να σε βάλω να ξεχωρίσεις τρεις συνεργασίες που αναπολείς ή που σε επηρέασαν προς το καλύτερο;

Η πρώτη που ξεχωρίζω είναι με τον σπουδαίο Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Ήταν ο αφηγητής στο άλμπουμ «Αρετή» και η ηχογράφηση είχε γίνει με τους δυο μας μόνο, ένα μικρόφωνο κι ένα λάπτοπ στη σοφίτα του σπιτιού του. Ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου οι ήρωες της ιστορίας. Τους γνώρισα καλύτερα. Αυτούς που λίγο καιρό πριν τους έπλαθα. Ήταν μαγικό…

Ο Γιάννης Κότσιρας έχει ανάψει μια λάμπα σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο που λέγεται ελληνική δισκογραφία και κάθε τόσο ρίχνει λάδι για να μένει το φως αναμμένο. Με ανιδιοτέλεια με έχει βοηθήσει και πολύ ανθρώπινα έχουμε μοιραστεί τρία τραγούδια σε τρεις διαφορετικούς δίσκους μου, ένα Ωδείο Ηρώδου του Αττικού ύστερα από δίκη του πρόσκληση και δυο-τρεις ακόμα συναυλίες.

Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης ήρθε ως μουσική σύμπραξη στη ζωή μου και είναι πλέον ένας από τους καλύτερους μου φίλους.

Aδερφέ μου! Τώρα έκανα τη σύνδεση...έχεις γράψει τους στίχους στο συγκλονιστικό "Τα μαύρα ρούχα". Τι μπορούμε να κάνουμε οι άνδρες για τις γυναικοκτονίες και γενικότερα ενάντια στην έμφυλη μορφή βίας;

Αυτό κάπως σχετίζεται με την πρώτη ερώτηση και τα περί ευαισθησίας. Νομίζω χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τον άνδρα. Ο άνδρας οφείλει να είναι γενναίος και να φροντίζει τους γύρω του. Να είναι δοτικός και προστατευτικός και να σκύβει με ευγένεια και ευαισθησία πάνω στα προβλήματα, τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες των άλλων, είτε μιλάμε για γυναίκες, είτε για παιδιά είτε για άλλους άντρες, είτε για ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όχι άλλη ματσίλα και μαγκιά. Άνδρα δεν σε κάνει ένα χρωμόσωμα αλλά όλα τα παραπάνω. 

Γράφετε κάτι περίεργα στο ΔΤ. Επαναστατικά τσιφτετέλια, εντεχνοτραπ, χωρίς μικρόφωνα. Μα, τι ακριβώς θα συμβεί στις 17 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου; 

Αυτές τις δυο Δευτέρες θα παρουσιάσω κάτι που ενώ το θέλω καιρό, από φόβο το αποφεύγω. Μια παράσταση με αυθορμητισμό, με τρυφερότητα, με χαζομάρες σαν να είμαι με φίλους μου. Χωρίς κορεκτίλες, χωρίς προσωπείο. Το «Μακάρι» ως χώρος δημιουργεί έτσι κι αλλιώς μια συνθήκη θεατρική και νομίζω είναι το κατάλληλο μέρος για να φιλοξενήσει αυτή την τρέλα. Να σου εκμυστηρευτώ σε αυτό το σημείο ότι ο τίτλος της παράστασης ήθελα να είναι «Παντελίριο». Φριχτό, ε;; Αλλά σε αυτό έκανα πίσω. Είπαμε, πάμε με τόλμη αλλά ένα ένα τα βήματα!

Το ΔΤ γράφει και για τις μηχανές τεχνητής νοημοσύνης. Τις φοβάσαι; Μπορεί να βοηθήσουν τη μουσική ή θα την καπελώσουν;

Νομίζω στην εμπορική μουσική, τη mainstream, αυτή που απαιτεί άμεση και μαζική κατανάλωση εύπεπτων singles, θα αντικαταστήσουν εξ ολοκλήρου τους μουσικούς, τους δημιουργούς και τους τεχνικούς. Η ανθρώπινη μουσική θα είναι για μερακλήδες.

Σε ποια μουσική επιστρέφεις ξανά και ξανά, αλλά δεν μου φτάνει αυτό, θέλω να μου πεις ένα τραγούδι ή μουσικό που είναι για σένα "guilty pleasure". Εμένα μου αρέσουν 3 τραγούδια του Μαζωνάκη για παράδειγμα.

Δεν είμαι ιδιαίτερα ψαγμένος στο τι ακούω. Άλλοτε Metallica, άλλοτε Παβαρόττι κι άλλοτε Νταλάρα. Τίποτε που δεν ξέρει όλος ο κόσμος… επιστρέφω ξανά και ξανά στις λεγόμενες «ποζεριές» που άκουγα στο λύκειο. Cinderella, Whitesnake, Bon Jovi…. Καλή η μελοποιημένη ποίηση, καλά τα τεχνικά παιξίματα παραδοσιακών οργάνων αλλά όταν μπαίνει στο cd player ή στο πικάπ δίσκος των twisted sister και των AC/DC τότε λέω «εδώ είμαστε».

Και τώρα αυτό που περίμενες: Ακούω τους πάντες να λένε «δεν ακούω τον εαυτό μου, μου είναι άβολο» και άλλα τέτοια. Φίλε, εγώ ακούω συνέχεια εμένα! Όποτε είμαστε με φίλους και ο καθένας διαλέγει κάτι που του αρέσει και ακούμε, εγώ πάντα λέω «ας βάλουμε κι έναν Κυραμαργιό να γουστάρουμε». Ορίστε, το ‘πα!