Ο Βαγγέλης Βίτσικας από την Beyond the Bridge Productions συστήνεται στο deBóp

Ο Βαγγέλης Βίτσικας  είναι μέλος της Beyond the Bridge Productions. Πρόκειται για μια εταιρεία παραγωγής οπτικοακουστικού υλικού που έχει δημιουργηθεί από τέσσερα νέα παιδιά με κοινό άξονα την αγάπη για την τέχνη και ειδικά για τον κινηματογράφο. Τους ανακάλυψα όταν παρακολούθησα αχόρταγα κάποια επεισόδια από το "Cine Vaggo" μέσα από το κανάλι τους στο YouTube. Έτσι, συνάντησα για μια εποικοδομητική κουβέντα τον Βαγγέλη, ο οποίος μιλάει, γράφει, δημιουργεί και ζει για το σινεμά. Βρεθήκαμε στο θαυμάσιο Cinema Libre Filmstore  στα Εξάρχεια, με μια ταινία του Melies να παίζει στο background. Είναι ένα Exclusive DVD & Blu-Ray Shop που μπορεί κανείς να βρει συλλεκτικές ταινίες και σειρές, κάτι σαν τα παλιά και αγαπημένα video club που θυμόμαστε με νοσταλγία. Ο ιδιοκτήτης Γιώργος Παπαχρήστος ήταν και εκείνος στον χώρο της συνέντευξης όπως θα καταλάβετε και παρακάτω. Ομολογουμένως, ήταν μια απολαυστική συζήτηση που με έκανε να καταλάβω πως η ελπίδα δε χάνεται και πως πάντα κάτι όμορφο θα γεννιέται σε δύσκολους καιρούς, πως οι νέες γενιές όσο και αν έχουμε ταλαιπωρηθεί, πάντα θα φτιάχνουμε τον δρόμο μας και θα χτίζουμε τα δικά μας καταφύγια. 

Έχεις κάποια ευχή / αξίωση για τον νέο χρόνο;

Εύχομαι καλή χρονιά για το site σας και για την ομάδα της  Beyond the Bridge Productions χωρίς την οποία δε θα ήμουν τίποτα!

Πώς ξεκίνησε η ιδέα της ομάδας;

Εγώ, ο Χριστόφορος και ο Μιχάλης γνωριζόμαστε από τη θεατρική ομάδα του λυκείου μας και συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα και να ανεβάζουμε παραστάσεις και μετά το σχολείο. Αργότερα, ο Χριστόφορος γνώρισε μέσω της δουλειάς τον Γιάννη και δέσαμε όλοι μαζί. Ο Χριστόφορος ουσιαστικά είναι ο κύριος εμπνευστής της ιδέας, μιας εταιρείας παραγωγής οπτικοακουστικού υλικού, που αναλαμβάνει διάφορα project. Ασχολούμαστε με διαφημίσεις, podcast, video clip, ταινίες μικρού μήκους και ευελπιστούμε και μεγάλου! Μετά ήρθε και η ιδέα του “Cine Vaggo” στο κανάλι μας στο YouTube. Τίποτα από αυτά δε θα ήταν εφικτό χωρίς τη βοήθεια του Γιώργου από το Cinema Libre Filmstore που είναι ο χορηγός μας μέχρι σήμερα.

Δεν ήξερα ότι ασχολείστε και με διαφημίσεις και κλιπ.

Έχουμε γυρίσει διαφημιστικά για το Cinema Libre και κάποιες επιχειρήσεις. Πέραν αυτών, έχουμε γυρίσει και δύο βίντεο κλιπ, ένα του γάλλου ράπερ Keezy που μας βρήκε αφού ήθελε να γυρίσει βίντεο κλιπ στην Ελλάδα και ένα του Cego Menz ενώ τώρα έχουμε στα σκαριά και μια συνεργασία ανάμεσα στον Cego Menz και τη Lunar.

Είστε σαν τον Λάνθιμο στα πρώτα του βήματα και εσείς (γέλια)!

Ναι (γέλια). Στην Ελλάδα δεν μπορείς να ξεκινήσεις αλλιώς!

Γιατί καταλήξατε στον κινηματογράφο ενώ ασχολείστε με διάφορα;

Δεν έχουμε τις ίδιες γνώσεις για το θεάτρο και τη λογοτεχνία όσο και αν μας αρέσουν, αν και θέλουμε να συμπεριλάβουμε και αυτά στην πορεία. 

Γιατί πιστεύεις ότι αξίζει να παρακολουθήσει κανείς το Cine Vaggo μέσα στην πληθώρα του Youtube;

Νομίζω ότι στο ελληνικό YouTube δεν υπάρχει κάποια εκπομπή που μιλάει για το σινεμά χωρίς να είναι οι παρουσιαστές άμεσα συνδεδεμένοι με αυτό, δηλαδή κριτικοί, σκηνοθέτες ή ηθοποιοί. Από κει και πέρα, νομίζω ότι είναι και λόγοι προσωπικής ματαιοδοξίας. Αν κάποιος ταυτίζεται με τις απόψεις μας, αξίζει να μας παρακολουθήσει. Αυτό ισχύει και με την κριτική. Δε χρειάζεται να συμφωνείς πάντα με αυτό που λέει ένας κριτικός αλλά να έχεις κοινή αισθητική.

Γιατί πιστεύεις ότι το σινεμά επηρεάζει από τις απαρχές του την καθημερινότητα των ανθρώπων; Πιστεύεις ότι ισχύει ακόμα αυτό;

Ο κινηματογράφος ήταν αρχικά ένα τεχνολογικό θαύμα που είχε μεγάλη απήχηση. Τότε, υπήρχε πολύς αναλφάβητος κόσμος, κόσμος που δεν είχε το μορφωτικό επίπεδο να πάει στο θέατρο ή στην όπερα. Η εικόνα ήταν πολύ πιο προσιτή και άμεση στον μέσο άνθρωπο. Οι κοινωνικές συνθήκες βοήθησαν πάρα πολύ. Οι ταινίες του John Ford και του Frank Capra, που τους αγαπώ και τους δύο πολύ, αν γυρίζονταν σήμερα, θα μας φαίνονταν διδακτικές, ακόμα και αφελείς, όμως εκείνη την εποχή είχαν έναν σκοπό. Οι αμόρφωτες μάζες μάθαιναν στοιχειώδεις αξίες και ιδέες μέσω των ταινιών, όπως τα Ευαγγέλια ή τον Μαρξ. Αυτό έχει υποχωρήσει σε κάποιο βαθμό αλλά δεν έχει πάψει προφανώς. Το βλέπουμε σε ταινίες που γυρίστηκαν πρόσφατα, όπως η Barbie, που επηρέασε τους ενδυματολογικούς κώδικες πολλών κοινωνικών μάδων. 

Υπάρχει αύξηση του dvd όπως υπάρχει με το βινύλιο;

Νομίζω πως είναι καλύτερα να απαντήσει ο Γιώργος εδώ.

(Σε αυτό το σημείο απαντάει ο Γιώργος, ο ιδιοκτήτης του Cinema Libre, που είναι ειδήμων και ιδιοκτήτης ενός από τα λίγα εναπομείναντα video club στην Αθήνα)

Η αγορά είναι καλύτερη από ό, τι ήταν για πολλά χρόνια αλλά αυτό συμβαίνει κυρίως στο εξωτερικό. Το ενδιαφέρον είναι πολυσυλλεκτικό και αφορά έναν πραγματικά μεγάλο αριθμό συλλεκτών. Η αγορά φυσικού προϊόντος είναι ανάλογη με την αύξηση των πωλήσεων για το home cinema. Κάθε χρόνο βγαίνουν νέες εταιρείες που έχουν όλο και καλύτερη ποιότητα. Ο κόσμος παίρνει το κατάλληλο σύστημα για να απολαύσει τις αγαπημένες του ταινίες σε άριστη μορφή. Ό, τι γραμμή και να έχεις στο ίντερνετ, ακόμα και οπτική ίνα, δεν μπορείς να αναπαράγεις την ανάλυση του dvd.

Συμβαίνει αυτό και στην Ελλάδα δηλαδή;

Φυσικά και συμβαίνει αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Επιστροφή σε σένα, Βαγγέλη. Υπάρχουν συγκεκριμένα είδη που προτιμάτε στο κανάλι;

Όχι αλλά θα προτιμούσα να κάνουμε περισσότερα αφιερώματα στον κλασικό κινηματογράφο. Ακόμα και ως θεατής δεν έχω συγκεκριμένο αγαπημένο είδος.

Σε ενοχλεί που οι κινηματογραφικές παραγωγές μοιάζουν πια με σειρές;

Δε μου αρέσει αυτή η νοοτροπία. Βλέπεις μια ταινία της Marvel και είναι σαν να μιλάει για άλλες πέντε. Κάθε ταινία έχει αυτοτέλεια. Οι ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και του Χάρι Πότερ είχαν αρχή, μέση και τέλος, ακόμα και αν είχαν πολύ δρόμο μπροστά.

Πιστεύεις ότι οι αίθουσες θα έχουν πάντα το δικό τους κοινό;

Ναι, γιατί οι απειλές των αιθουσών υπάρχουν χρόνια. Καμία από τις παρελθοντικές κρίσεις και τις τεχνολογικές εξελίξεις δεν κατάφεραν να σφραγίσουν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Ούτε η τηλεόραση ούτε το βίντεο ούτε το ίντερνετ κατάφεραν να αντικαταστήσουν τη μαγεία της σκοτεινής αίθουσας. Τα στούντιο βρίσκουν πάντα λύση. Όταν π.χ. βγήκε η τηλεόραση, βρήκαν τρόπο να πωλούν τις ταινίες στις τηλεοπτικές εταιρείες παραγωγής, για να έχουν κέρδος.

Προτιμάς την καλή ποιότητα ταινιών σε χειμερινές αίθουσες ή την αίσθηση των θερινών σινεμά;

Μου αρέσει πολύ η αίσθηση του θερινού για να περάσω καλά αλλά όχι η ποιότητα και ο ήχος. Προτιμώ μακράν τις κλειστές αίθουσες, επομένως.

Πώς βλέπεις το παγκόσμιο σινεμά σήμερα; Υπάρχει πολύς κόσμος που ισχυρίζεται ότι κάθε πέρυσι ήταν και καλύτερα και ότι ή έμπνευση έχει πια χαθεί.

Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξος και δε συμφωνώ με αυτό. Ο κινηματογράφος είναι μια πολύ νέα τέχνη. Σε 130 χρόνια έχει κάνει τεράστια πρόοδο! Από τις ταινίες του Méliès που βλέπουμε αυτήν τη στιγμή, έχουμε φτάσει στις ταινίες του Nolan. Υπάρχει τεχνική και αφηγηματική εξέλιξη. Ούτως ή άλλως, το σινεμά δεν παράγεται μόνο στο Χόλυγουντ. Ούτε καν ο αμερικάνικος κινηματογράφος δεν είναι μόνο το Χόλυγουντ εδώ και πολλά χρόνιά. Όμως στο Χόλυγουντ υπάρχει σίγουρα πολλή αναδιατύπωση και δε με βρίσκει πολύ σύμφωνο αυτό, παρόλο που δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε και τόσο αυτό το γεγονός. Μπορούν να προκύψουν σπουδαία πράγματα από αυτό σαν το Top Gun Maverick. Για να κλείσω, τo 2023 ήταν μια πολύ δυνατή χρόνια και το κοινό πράγματι ξεχύθηκε στις αίθουσες.

Στην Ελλάδα ποια ταινία έκοψε περισσότερα εισιτήρια;

Η Barbie και την πλησιάζει, ενδέχεται να την ξεπεράσει η Φόνισσα.

Ενστερνίζεσαι την άποψη ότι κάτι είναι καλό για τα ελληνικά δεδομένα;

Όχι. Αν μια ελληνική ταινία είναι καλή, δε διαχωρίζεται από τις υπόλοιπες. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται αυτό.

Υπάρχουν ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων που ξεχωρίζεις;

Φυσικά! Βρήκα πολλά θετικά στοιχεία στη Φόνισσα. Από πρόσφατες μου άρεσαν το Digger και τα Μαγνητικά Πεδία. Δε βάζω τον Λάνθιμο πια γιατί κάνει κάτι άλλο. Οι τρεις αγαπημένες μου όμως τα τελευταία χρόνια είναι το Suntan, το Έτερος Εγώ και το Τετάρτη 4:45. Αυτές οι ταινίες, λοιπόν, μου άρεσαν αφενός για τις καλλιτεχνικές τους αρετές, αφετέρου γιατί δεν ήταν το σκληροπυρηνικό arthouse. Στην Ελλάδα είμαστε ή του ύψους ή του βάθους, με την έννοια ότι είτε θα είμαστε πολύ της κουλτούρας ή πολύ της εμπορικής τηλεοπτικής αισθητικής. Μια εθνική κινηματογραφία χρειάζεται ταινίες που θα κόψουν πολλά εισιτήρια και θα έχουν καλές αρετές. Χρειάζεται ισορροπία δηλαδή. Αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα δεν έχει ανθίζουσα ελληνική κινηματογραφία αλλά δίνει σποραδικά καλά δείγματα.

Υπάρχει το Greek Weird Wave;

Για μένα, “Greek Weird Wave” είναι ο Λάνθιμος και οι μιμητές του και με ενοχλεί αρκετά αυτό.

Πόσο δύσκολο είναι να αποδοθεί ένα βιβλίο στη μεγάλη οθόνη, όπως έγινε με τη Φόνισσα και το Poor Things;

Καταλαβαίνω ότι αγαπάμε πολύ τα βιβλία αλλά οι ταινίες είναι κάτι άλλο. Νομίζω πως στα social media το πιο τοξικό fandom είναι αυτό της κλασικής λογοτεχνίας. Όταν πάμε να δούμε στην αίθουσα μια ιστορία που προϋπάρχει στο χαρτί, δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι ίδια. Σαφώς και πρέπει να υπάρχει το κεντρικό πνεύμα του βιβλίου αλλά δε με ενοχλούν οι προσθαφαιρέσεις και οι αλλαγές. Π.χ. στη Φόνισσα έγιναν πολλές αλλαγές αλλά δε με ενδιαφέρει να διαβάσω την ιστορία αυτούσια όπως την είπε ο Παπαδιαμάντης, όσο σπουδαία και αν ήταν, αλλά όπως την είπε η Νάθενα.

Μπορεί η μουσική να σώσει μια ταινία;

Όχι αλλά μπορεί να προσδώσει πολλά θετικά στοιχεία. Υπάρχουν ταινίες που αξίζει να τις παρακολουθήσεις μόνο για τη μουσική τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ennio Morricone που μέσα σε τόσες ταινίες για τις οποίες έγραψε μουσική, υπάρχουν και κάποιες που η μουσική ήταν το μόνο καλό στοιχείο τους!

Υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη;

Ναι. Δε συμφωνώ ακριβώς με το «γούστα είναι αυτά» γιατί θεωρώ πως αυτή η φράση έχει αρκετή επιπολαιότητα και βαρεμάρα για τεκμηρίωση. Τα κριτήρια του καθενός και το πώς τα βιώματά του ταυτίζονται με ένα έργο είναι απολύτως σεβαστά. Είναι απολύτως σεβαστό αν σε κάποιον δεν άρεσε ο Πολίτης Κέιν αλλά από την άλλη, υπάρχουν οι κριτικοί και οι ιστορικοί κινηματογράφου που τοποθετούν τα έργα με μια αξιολογική ταξινόμηση και αυτό είναι πολύ σημαντικό. 

Ετοιμαζόμουν να ζητήσω τη γνώμη σου για την κριτική.

Ο καλός κριτικός δε φαντάζεται το σινεμά ως υπηρέτη του προκειμένου να «πουλήσει» τη γνώση του. Μπορεί όμως να συμβάλλει στην καθιέρωση μιας ταινίας ως κλασικής, στην ανακάλυψη καλών ταινιών που έχουν ξεχαστεί, στην ταξινόμηση, στην ιστορική αναδρομή κτλ. Είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος του λοιπόν!

Ασχολείσαι και με τη σκηνοθεσία. Θέλεις να ασχοληθείς επιπλέον με αυτό;

Ξεκίνησα στο λύκειο να κάνω κάποιες σκηνοθετικές απόπειρες, με τη βοήθεια του Χριστόφορου και του Μιχάλη και έκανα δύο ταινίες μικρού μήκους. Παρόλο που είμαι ευγνώμων σε όσους με βοήθησαν, πλέον δεν είμαι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και αυτό το χρεώνω ξεκάθαρα σε μένα! Τώρα πια έχω πολλές περισσότερες γνώσεις και γύρισα στο πλαίσιο της Beyond the Bridge μια ταινία που λέγεται «Δραπέτης» και θα κυκλοφορήσει σύντομα. Επιπλέον, ετοιμάζω μια δεύτερη που θα είναι η πρώτη μου επαφή με ταινία τρόμου. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία μου είναι να ζω από τη σκηνοθεσία. Έχω ήδη γράψει ένα σενάριο που το έχω στείλει για αναζήτηση χρηματοδότησης. Είναι δύσκολος χώρος. Είτε θα τα καταφέρω είτε θα αποτύχω προσπαθώντας. Θέλω ακόμα να πω πως μέσα στο κανάλι μας μπορείτε να βρείτε και το «Κουτί», μια ταινία του Μιχάλη Μπασιά όπου παίζω ως ηθοποιός και τον ευχαριστώ για αυτήν την όμορφη εμπειρία.

Σε ενδιαφέρει και η υποκριτική;

Δευτερευόντως, αν και ευχαρίστως θα έπαιζα κάπου αν με καλούσαν.

Είσαι 25 ετών. Πώς είναι να ασχολείσαι στην Ελλάδα του σήμερα με όλα αυτά;

Είναι αρκετά αγχωτικό γιατί όλα αυτά δεν πληρώνονται καλά. Βλέπεις κριτικούς που κάνουν πολλές δουλειές ή έχουν άλλη σταθερή δουλειά ή έχουν λύσει το βιοποριστικό τους ζήτημα και ασχολούνται με την κριτική από χόμπι. Όταν όμως έχεις μια άλλη άσχετη δουλειά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να εστιάσεις σε αυτό και να εμβαθύνεις.

Θέλω να μου πεις 5 αγαπημένες σου ταινίες και τον λόγο που είναι η καθεμιά για σένα.

Χαίρομαι που μου κάνεις αυτήν την ερώτηση γιατί το σκεφτόμουν πρόσφατα! Θα επιλέξω μία από κάθε στυλ κινηματογράφου που μου αρέσει.

• Νούμερο 5 Douglas Sirk - All That Heaven Allows (1955) διότι είναι ένας υποτιμημένος σκηνοθέτης που περνάει όλα τα μηνύματά του αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία και για μένα είναι η πεμπτουσία του κινηματογράφου.
• Νούμερο 4 Lawrence of Arabia - T. E. Lawrence (1962) επειδή είμαι λάτρης του προσηνούς έπους και πρόκειται για μια ταινία που η Ιστορία αναμειγνύεται με τις προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων (στο βάθος χειροκροτεί ο Γιώργος).
• Νούμερο 3 Seven Samurai - Akira Kurosawa (1954) γιατί είναι 4,5 ώρες που κυλούν σαν νεράκι και έχει τα πάντα, συναισθηματική δράση, εξωτερική δράση, χαρακτήρες… Είναι η καλύτερη ταινία δράσης που έχω δει.
• Νούμερο 2 Tριλογία του Godfather - Francis Ford Coppola (1972, 1974, 1990) γιατί είναι απλά ένα αριστουργηματικό έργο σε κάθε του σκηνή και αγαπώ τον αμερικάνικο κινηματογράφο, όπως και το κάνουμε.
• Νούμερο 1 Once Upon a Time in the West – Sergio Leone (1968) διότι έχει εξαιρετικές ερμηνείες, αγγελική μουσική από τον Morricone και διαρκή κίνηση μέσα στο κάδρο. Θεωρώ πως είναι το πιο ολοκληρωμένο western που έχει γυριστεί ποτέ και ενώνει τη δραματουργική ωριμότητα του κλασικού αμερικάνικου western με τον βρώμικο ρεαλισμό του ευρωπαϊκού κινηματογράφου (στο βάθος ξαναχειροκροτεί ο Γιώργος).

Να κλείσουμε με αυτά που ετοιμάζεις.

Να σημειώσω αρχικά πως πρόσφατα βγήκε το Cine Vaggo και στο Spotify σε μορφή podcast. Επιπλέον, ετοιμάζουμε κάτι χιουμοριστικό που πιστεύω ότι θα εκπλαγεί και θα διασκεδάσει πολύ ο κόσμος! Παράλληλα προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να πάμε στο φεστιβάλ Βερολίνου και να έχουμε υλικό από εκεί. Θέλουμε να διευρύνουμε και λίγο το περιεχόμενό μας και να εντάξουμε και το θέατρο και τη λογοτεχνία, γιατί είναι δύο τέχνες που αγαπάμε πολύ, όπως σου είπα και πριν! Τέλος, περιμένουμε με ανυπομονησία πολλούς καλεσμένους και έχουμε πάρα πολλά σχέδια / project στα σκαριά. Είμαστε δραστήριοι.