Ο Βασίλης Ντοκάκης μιλάει για το ντεμπούτο του «Lotus» στο deBόp

O Bασίλης Ντοκάκης είναι μουσικός, παραγωγός και ιδρυτικό μέλος των No Clear Mind. Έχει συνεργαστεί ως παραγωγός με πολλούς καλλιτέχνες της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής όπως οι Melentini, Nalyssa Green, Φοίβος Δεληβοριάς, Παύλος Παυλίδης, Kristof, Jack Heart, Leon of Athens, Tango with Lions, Johnny Labelle, Παιδί Τραύμα, Vassilina και Μαρία Παπαγεωργίου. Με αφορμή το πρώτο του άλμπουμ που λέγεται "Lotus" και κυκλοφορεί από την Inner Ear, τον συνάντησα στο στούντιό του, στο Μετς, για μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης. 

- Αρχικά, γιατί "Lotus";

Μέχρι το 2014 είχα άλλη καριέρα. Τότε ήταν που αποφάσισα να στρέψω όλο μου το ενδιαφέρον ξανά εκεί και να γίνω επαγγελματίας μουσικός. Μικρός είχα ένα θέμα με την ακοή μου και πίστευα ότι δε θα πήγαινε καλά το πράγμα με τη μουσική. Τελικά δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα! Η επαγγελματική μου στροφή είχε να κάνει και με τη μετακόμισή μου στο Λονδίνο. Όταν γύρισα στην Αθήνα, ήμουν πια επαγγελματίας μουσικός. Το γεγονός ότι κατάφερα να βγάλω το άλμπουμ, ακόμα και να φτιάξω τον χώρο όπου καθόμαστε τώρα, είναι μια αναγέννηση, μια νέα άρχη κατά κάποιον τρόπο. 

- Πώς αποφάσισες ότι θέλεις να κυκλοφορήσεις κάτι αποκλειστικά δικό σου;

Ήταν τελείως δικό μου για να κυκλοφορήσει με τους "No Clear Mind". Υπήρχε η σκέψη να βγάλουμε από κοινού το "Lotus", όπως και κάτι άλλο που ετοιμάζουν τα παιδιά. Το "Lotus" όμως ήταν μια παράλληλη πορεία που με βρήκε και στην καραντίνα. Εξάλλου, τότε βρισκόμασταν και σε διαφορετική πόλη με τους υπόλοιπους, οπότε ήταν πολύ δύσκολο. Επίσης, ήθελα να έχω τον απόλυτο έλεγχο, να έχω να κάνω μόνο με μένα, παρόλο που υπάρχουν στοιχεία που σχετίζονται με το συγκρότημα και κυκλοφορεί πρακτικά υπό την αιγίδα των "No Clear Mind". Τα κομμάτια αυτά είναι υπερβολικά προσωπικά. 

- Υπάρχει θετική ανταπόκριση από το εξωτερικό;

Υπάρχει σε μέρη που δε θα το πίστευες (Τουρκία, Γερμανία, Νότια Αμερική)! Εδώ δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Το "Lotus" δεν είναι κάτι που έρχεται να αλλάξει τη φάση αλλά θέλει τον χρόνο του. Σε κάποιους μήνες θα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ανταπόκριση και θα έχει παραπάνω να πει σε έναν ακροατή. Είναι pop δίσκος, δεν είναι δηλαδή πολύ πειραματικός, αλλά έχει να κάνει με ένα ηχητικό σύμπαν που αλλάζει διαρκώς. Μπορώ να πω ότι είναι σκοτεινός δίσκος. Κάποιοι από τη Γαλλία και το Βελγίο το αποκάλεσαν romantic pop και dark croon pop.  

- Πάντως είναι σίγουρα κάτι εσωτερικό.

Ναι, είναι μια εμπειρία. Έχει συνοχή για όποιον θέλει να το ακούσει από την αρχή έως το τέλος

- Την εσωτερικότητα την έχουμε συνδυάσει με κάτι αργό και υποτονικό. 

Αυτό συμβαίνει πολύ στην Ελλάδα. Έχουμε αλλεργία με ό, τι δεν είναι γρήγορο ή πιασάρικο. Για άκου όμως το  The Past Is A Grotesque Animal από Of Montreal! Είναι ένα ματζόρε κομμάτι αλλά ο τύπος υποφέρει!

- Ακούς το άλμπουμ από όταν δημοσιεύθηκε;

Το έχω ακούσει τόσες φορές που δεν το ακούω ιδιαίτερα πλέον. Θα το ακούσω όταν έρθει η στιγμή που θα το παρουσιάσουμε. Θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή αλλά προσανατολίζομαι σε έναν χωρό που να προσφέρει μια άλλου είδους εμπειρία, π.χ. ένα θέατρο. Έχει αρχίσει πια να με πειράζει που δεν υπάρχουν ανάλογοι χώροι στην Ελλάδα. Άσε που και ο κόσμος, ειδικά μετά την πανδημία, βγαίνει συνέχεια για να παρτάρει. Την καταλαβαίνω αυτήν την ανάγκη αλλά θέλω κάτι άλλο αυτήν τη στιγμή. Κάπου που να έρθει ο κόσμος και να είναι ήρεμος και όχι να πίνει μπύρες σε συναυλιακό χώρο.

- Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι του δίσκου;

Το "Αmazing".

- Και εμένα! Πώς ήταν η διαδικασία της στιχουργικής;

Eπίπονη! Δεν έβρισκα ακριβώς τις λέξεις που εξέφραζαν αυτό που ήθελε. Πολλές φορές δεν ήξερα κιόλας τι ήθελα να πω. Είναι πάντα το τελευταίο στάδιο που "κλειδώνω". Άλλοι γράφουν πρώτα τους στίχους και μάλλον είναι ευκολότερο αυτό αλλά εμένα δε μου βγαίνει έτσι. Ξεκινάω πρώτα από τον ήχο, μια μελωδία ή κάτι που μουρμουράω στο μικρόφωνο. 

- Νιώθεις περισσότερο μουσικός, παραγωγός, τραγουδοποιός ή κάτι άλλο;

Πίστευα ότι είμαι μουσικός αλλά με τόσα ταλαντούχα άτομα γύρω μου, δυσκολεύομαι να το πω πια. Βέβαια, δεν είναι ότι στη μουσική χρειάζεται ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Είμαι αυτοδίδακτος αλλά έχω αισθητική και ίσως αυτό να με κατατάσσει περισσότερο στη σφαίρα της παραγωγής. Τραγουδοποιός δεν είμαι, ακόμα τουλάχιστον, διότι δεν κάνω κάτι ανάλογο με τον Φοίβο Δεληβοριά και διάφορους φίλους ακόμα που γράφουν συνέχεια τραγούδια, τα οποία ίσως και να μη δημοσιεύσουν ποτέ.

- Η αναγκαστική προσήλωση στη λεπτομέρεια, που κάνεις ως παραγωγός, σε αποπροσανατόλισε από τον πυρήνα των τραγουδιών;

Όχι, επειδή αφέθηκα τελείως. Με ένοιαζε το συναίσθημα. Υπάρχουν πάντα ιδέες για το πώς θέλω να ακούγεται ο ήχος αλλά περισσότερος χρόνος καταναλώθηκε στο να ηχογραφήσουμε σωστά τα κομμάτια.

- Υπάρχουν συγκεκριμένες επιρροές στο άλμπουμ σου; Νομίζω ότι σε σημεία ακούω κάτι από τον Bill Evans.

Σίγουρα υπάρχει κάτι από Bill Evans, όπως και από Chet Baker, που με επηρέασε πολύ στην ερμηνεία. Επίσης, σίγουρα υπάρχει και κάτι από τον Τhom Yorke και ό, τι έχει κάνει. Πέραν τούτων, με επηρέασαν πολύ οι Phoenix Foundation με τον μελαγχολικό space rock ήχο τους και ο τελευταίος δίσκος των Floating Points που καθόρισε το γεγονός ότι έβαλα σαξόφωνο. 

- Τι κάνει μια παραγωγή "καλή";

Να μεταφέρεις το μήνυμα με όσο το δυνατόν λιγότερα όργανα! Τώρα το καταλαβαίνω αυτό, αφού ποτέ δεν ήμουν μινιμαλιστής. 

- Σου έρχεται στο μυαλό κάποιο άλμπουμ που η παραγωγή δεν ήταν καλή αλλά έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;

Τα δύο πρώτα άλμπουμ των Διάφανων Κρίνων! 

- Έχεις συνεργαστεί με πληθώρα καλλιτεχνών από την indie σκηνή. Έχεις αποτελέσει μέρος, λοιπόν, σε ένα μεγάλο κύμα στροφής προς τον ελληνικό στίχο στο συγκεκριμένο είδος. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ήμασταν μια γενιά που γαλουχηθήκαμε με τον αγγλικό στίχο και υπήρχε η υποψία ότι θα κάναμε διεθνή καριέρα έτσι. Ο The Boy και η Nalyssa Green έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτήν τη στροφή. Ξεχωρίζω και τη Μελεντίνη, την οποία θεωρώ κορυφαία και είναι αγαπημένη μου φίλη! Ομολογουμένως, το μπαμ με τον ελληνικό στίχο έγινε γιατί αυτονόητα ο ακροατής ταυτίζεται περισσότερο με τη γλώσσα του. Δεν πρόκειται περί στρατηγικής κίνησης αλλά για ανάγκη. Παντώς για εμένα λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη μετριότητα. Εγώ πολύ δύσκολα θα το έκανα! 

- Υπάρχει ένα μέρος του κοινού όμως που σνομπάρει τον ελληνικό στίχο.

Πλέον πρόκεται περί μειοψηφίας. Δες πώς γεμίζουν οι χώροι, π.χ. στις συναυλίες του Pan Pan. 

- Υπάρχει κάποιος νέος καλλιτέχνης που ξεχωρίζεις;

Μου άρεσε πάρα πολύ η Alkyone. Σκέψου ότι τηλεφώνησα στην InnerEar για να την τσιμπήσουν γρήγορα! Δε μου έρχεται κάτι άλλο τώρα γιατί το να δουλεύεις όλη μέρα είναι και κατάρα. Δεν αντέχω μέρικες φορές. Το πολύ πολύ να βάλω κάτι σαν αυτό που ακούμε τώρα (Bryan Eno).

- Έχεις μια πρώτη μουσική ανάμνηση;

Εγώ μεγάλωσα εδώ στο Μετς. Τότε, έφερναν την Ορχήστρα Αθήνων και έπαιζαν μουσική σε κηδείες, εδώ στο Νεκροταφείο (χαχα). Επιπλέον, υπήρχε στο σπίτι μια κιθάρα και σιγά σιγά, με πολύ αυτοσχεδιασμό, με τους φίλους μου, μπήκα σε αυτήν τη φάση. Αργότερα, έγραφα κομμάτια στο κασετόφωνο, είχα και ένα αρμόνιο... Κάπως έτσι... 

- Πώς προέκυψε η φυσική;

Είχα έναν απίστευτο δάσκαλο στο φροντιστήριο που με επηρέασε. Πήγαινε σε συναυλίες φαντάσου συνέχεια και τον ένιωθα φίλο!

- Και πώς ήταν οι σπουδές σου;

Σπούδασα στην Αθήνα και ήταν πολύ δύσκολη και σαδιστική η σχολή. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις. Κατάφερα να την τελειώσω σχετικά αργά. Σκέφτηκα να πάω στο Εδιμβούργο για μεταπτυχιακό αλλά δεν το έκανα για οικονομικούς λόγους και κατέληξα να κάνω καριέρα στην πληροφορική, έκανα software για μια εταιρεία. 

- Πώς προέκυψε η Αγγλία μέσα σε όλα αυτά;

Εκείνη την εποχή μπορούσα να διδάξω με το πτυχίο μου φυσική στα σχολεία εκεί. Πήγα για 2 χρόνια και έπαιξε ρόλο στο ότι ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική παράλληλα. Εκείνη την περίοδο γνώρισα και τον Theodore που συνεργαστήκαμε πολύ. 

- Τι σου έμεινε από τη διαμονή σου εκεί;

Θυμάμαι ότι είχα πολλή ησυχία στο σπίτι μου εκεί (γέλια). Η κοινωνία είναι πιο δίκαιη και ανθρώπινη, γιατί υπάρχει σεβασμός προς τους πολίτες. Μου λείπουν οι pub και η μυρωδιά τους. Είναι μια πόλη περαστική, πάνε ανθρώποι από όλο τον κόσμο και το βλέπουν ως στάδιο εξέλιξης. Ίσως αυτό είναι που το κρατά και ζωντανό.

- Και πώς αποφάσισες τελικά να γυρίσεις εδώ;

Η πραγματικότητα είναι αρκετά σκληρή και ένιωθα ότι έπρεπε να μείνω για πάντα εκεί ώστε να τα καταφέρω. Ωστόσο, πλέον, μετά το Brexit, δεν έχει καμία σχέση η κατάσταση με αυτήν που βίωσα εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο έγινε αυτή η καταστροφική επιλογή είναι η αλήθεια!

- Ποια είναι τα θετικά της Αθήνας;

Υπάρχει ζεστασιά και χαλαρότητα αλλά την έχω βαρεθεί πια! Μου φαίνεται σαν χωριό.

- Είναι φιλική πόλη για έναν μουσικό;

Δε νομίζω. Στο Λονδίνο, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, υπήρχαν παντού μουσικοί. Εμείς δεν έχουμε την κουλτούρα του παιξίματος. Αν έχεις τις κατάλληες γνωριμίες, μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα, αλλά η συνολική εικόνα δεν είναι καλή. Δες τους μουσικούς που παίζουν σε ταβέρνες π.χ.!

- Πώς βλέπεις τη στάση της Πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες;

Δεν έχουμε υπόσταση στο κράτος. Δεν έχει υπάρξει ανάλογο πλιάτσικο στον πολιτσιμό από αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο συμβαίνει όλο αυτό ενώ θα μπορούσαμε να εξάγουμε τόσα πράγματα, μόνο με τα θέατρα που έχουμε. Όταν ήμουν πιο μικρός, συνεργαζόμουν με την Όλγα Κουκλάκη. Σε ένα ταξίδι, λοιπόν, στη Γαλλία, γνωρίσαμε τις Nouvelle Vague, το 2007. Συνειδητοποιήσαμε ότι στο Παρίσι έπαιρνες επίδομα αν έκανες έναν συγκεκριμένο αριθμό εμφανίσεων, με το οποίο μπορούσες να βγάλεις τις πολύ βασικές σου ανάγκες και το ενοίκιο. Εδώ αυτό ακούγεται σαν αστείο. 

- Υπάρχει περίπτωση να σε ξαναδούμε με την Όλγα Κουκλάκη ή τον Theodore;

Δεν αποκλείεται, γιατί όχι;

- Τι ακούς τελευταία;

Δεν ακούω πολύ λόγω ωραρίου αλλά τις προάλλες που συνεργάστηκα με τον Λευτέρη Μουμτζή, μου έδειξε την Kimbra και την Abra και μου άρεσαν πολύ! Μου αρέσει και ο Kendrick Lamar. 

- Υπάρχει στα σκαριά νέο άλμπουμ;

Έχω έναν πειραματικό dark jazz δίσκο, με μουσική που είχα γράψει για θέατρο. Εννοείται ότι υπάρχει διάθεση και για νέο άλμπουμ με No Clear Mind αλλά είναι δύσκολο λόγω απόστασης και υποχρεώσεων. Επιπλέον, έχουμε γράψει μια δισκάρα με τη Μελεντίνη που δεν έχουμε βρει ακόμα label ενώ ετοιμάζω μουσική για δύο ταινίες αλλά δεν μπορώ ακόμα να πω περισσότερες λεπτομέρειες.

- Τελικά η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Γιατί όχι; Παρόλο που η μουσική φτιάχνεται από ανθρώπους, νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τη δύναμή της. Τα ηχητικά κύματα μπορούν να προκαλέσουν κάτι ξεχωριστό στον καθένα, έχουν ενέργεια που δεν έχουμε συλλάβει μέχρι τώρα. Το επίπεδο του ήχου είναι πολύ βαθύ. 

- Κλείσε όπως θέλεις.

Νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε μυαλό γιατί οι καιροί είναι κρίσιμοι και πρέπει κάποτε να χαμογελάσουμε. Αυτή η χώρα ζει 13 χρόνια μιζέριας. Να μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας.