O Vassilikos στο deBόp // Μία συζήτηση

Ακόμα θυμάμαι που τότε στο Γυμνάσιο είδα το βίντεο του "Fake" στο Mad και νόμιζα ότι επρόκειτο για αγγλική μπάντα. Μετά το άκουγα συνέχεια και σε μια διαφήμιση για όσους θυμούνται... Όταν ανακάλυψα ότι οι Raining Pleasure ήταν Έλληνες, δεν το πίστευα (αυτό το έχω πάθει και με το Μεσιέ Μινιμάλ που στην αρχή νόμιζα ότι είναι βρετανός με γαλλικές ρετρό επιρροές). Ο ήχος τους μου ακουγόταν σαν μια μίξη James, Smiths και Puressence και αυτή η εξαιρετική αγγλική προφορά του Βασιλικού έκανε δύσκολο το γεγονός να πιστέψω ότι ήταν Έλληνες! Μετά από καιρό άκουσα και το Capricorn, το Nostalgia, τη διασκευή στο Dancing Queen και άρχισα να τους παρακολουθώ! Βέβαια, δεν έπαψα ποτέ να παρακολουθώ και τον Βασιλικό, παρόλο που είχε χρόνια να κάνει δίσκο... Πρόσφατα, μάλιστα, τον είδα λάιβ και στο Νιάρχος. Ήταν μια υπέροχη βραδιά! Λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στο Gazarte στις 14 και 19 Ιουλίου, μοιράζεται με λίγα λόγια αναμνήσεις από το παρελθόν με τους Raining Pleasure, τις σκέψεις του για το καινούριο του άλμπουμ "Amazing grey" αλλά και για τη νέα του ζωή στο Λονδίνο.

- Πρόσφατα κυκλοφόρησες το νέο σου άλμπουμ «Amazing Grey». Τι σε ενέπνευσε για τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ;
Ο τρόπος που έκανα μουσική παλιότερα, κάποιοι άνθρωποι μέσα στην όλη διαδικασία, ο ρυθμός πού είχαν όλα αυτά, με είχε για πολλά χρόνια σε ένα σημείο που δεν είχα όρεξη και δεν ακούμπησα κιθάρα ούτε για λίγο. Όταν πέρασαν αρκετά χρόνια, ένιωσα να μου ξαναγεννιέται η επιθυμία να κάνω μουσική και τότε άρχισα να ξαναγράφω, πιο στοχευμένα και με όραμα. Χαίρομαι που πήρα το χρόνο μου. Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να το κάνουν αν μπορούν. Και κυρίως οι μουσικοί.

- Πώς ήταν αυτά τα χρόνια που απουσίαζες από τη δισκογραφία;
Ήταν πολύ δημιουργικά και πολύ χρήσιμα. Σε άλλα επίπεδα δημιουργίας φυσικά. Είχα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου. Και η απόσταση αυτή δεν ήταν μόνο από τη μουσική. Διατήρησα επαφές με πολύ λίγους ανθρώπους, αυτούς που ένιωθα πιο κοντά μου.

- Τα τελευταία χρόνια ζεις στην Αγγλία. Έχεις ζήσει και στη Γερμανία. Πώς έχεις βιώσει την καθημερινότητα του εξωτερικού σε σχέση με την Ελλάδα;
Έχω αποφύγει σε όλη μου τη ζωή με νύχια και με δόντια την καθημερινότητα. Γιατί είναι ίδια, όπου κι αν βρίσκεται κανείς. Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούν οι άνθρωποι να παραμείνουν επάγρυπνοι όσο το δυνατόν περισσότερο. Κι αν αυτό προϋποθέτει κάποιο ξεβόλεμα -κυρίως αυτό προϋποθέτει- τότε η συνεχής κίνηση είναι απαραίτητη. Εσωτερικά και εξωτερικά.

- Ένα άλλο κομμάτι της ζωής σου είναι ο βελονισμός και η κινέζικη ιατρική. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτό;
Είχα πάντα το μικρόβιο, καθόλου ατυχής η λέξη. Πάντα διάβαζα ιατρικά θέματα, πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αρρώστια και τι είναι υγεία. Σε κάποια φάση, απλά μου έγινε ξεκάθαρο ότι θέλω να το πάω πιο βαθιά. Πήγα στο Λονδίνο, σπούδασα και τώρα δουλεύω.

- Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα χρόνια με τους Raining Pleasure;
Ήταν ευχάριστο να μοιράζονται τα βάρη σε περισσότερους από έναν. Ήταν πολύ δημιουργικά χρόνια, μάθαμε πολλά πράγματα μαζί, για τη μουσική, για τους ανθρώπους, για τους εαυτούς μας. - Κοιτώντας πίσω, γιατί πιστεύεις ότι οι Raining Pleasure αγαπήθηκαν τόσο πολύ από τον κόσμο; Βάζαμε πολλή αγάπη σε αυτό που κάναμε. Και οι άνθρωποι το νιώθουν αυτό. Στους δίσκους και στο λάιβ. Επίσης, ήταν μια εποχή που για πρώτη φορά μια αγγλόφωνη μπάντα ανοιγόταν σε τέτοιο εύρος κοινού και έμπαινε επίμονα στα τσαρτ. Νομίζω συντονιστήκαμε με μια μερίδα κόσμου που χρειαζόταν κάτι καινούριο.

- Tι σημαίνει μουσική για σένα;
Πολλά πράγματα, διαφορετικά σε κάθε φάση. Αυτό τον καιρό ξαναδένομαι με τη δημιουργική διαδικασία και ξαναανακαλύπτω την επίδραση του ήχου πάνω μου.

- Πες μου πέντε άλμπουμ που σε επηρέασαν!
Η δισκογραφία των Beatles από το 1967 μέχρι το τέλος!

- Πώς ήταν τα χρόνια που ζούσες στην Πάτρα;
Έπαιξαν ρόλο στη μουσική σου πορεία; Υποθέτω πως ναι. Και αυτό κυρίως γιατί υπήρχε η μπάντα και περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας κάνοντας μουσική. Ένιωσα όμως σε κάποια φάση ότι χρειάζομαι καινούριες συνθήκες ζωής και τότε ήταν που έφυγα για τη Γερμανία. 

-Έχεις συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες ως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια συνεργασία;
Τις τίμησα όλες όσο βαθύτερα και καλύτερα μπορούσα. Δεν ξεχωρίζω κάποια περισσότερο από κάποια άλλη. Ίσως μόνο τη στιγμή που τραγούδησα το «Βράδυ» μαζί με τη λατρεμένη μου Λένα Πλάτωνος στο Ηρώδειο. Ήμασταν και οι δύο μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος. Εκείνα τα δυο-τρία λεπτά θα τα ζω πάντα μέσα μου.

- Tι εισπράττεις από τον κόσμο όταν παίζεις live;
Μια μορφή αγάπης που είναι πολύ δύσκολο να επεξηγηθεί. Μου αρέσει να κοιτάζω κάποιους ανθρώπους στα μάτια, είτε από σκηνής, είτε από κοντά όταν κατεβαίνω και κάνω τις τραγουδιστικές μου βόλτες. - Πώς βλέπεις τη μουσική σκηνή της Ελλάδας; Χρειάζεται να αποκοπεί κάπως από το παρελθόν της. Και χρειάζεται λίγη παραπάνω τόλμη.

- Σου αρέσει η Αθήνα; Υπάρχει κάποιο μέρος που απολαμβάνεις να περνάς την ώρα σου;
Δεν την ένιωσα ποτέ την Αθήνα. Φυσικά, δεν την έχω ζήσει και ιδιαίτερα. Όταν είμαι σε καλή διάθεση, μου αρέσει μια αύρα αλητείας που έχει τα βράδια σε κάποιες γειτονιές.

- Πώς βλέπεις το μέλλον της Ελλάδας; Προβλεπόμενο, δυστυχώς. Η Ελλάδα είναι μια εξαιρετικά βαθιά συντηρητική χώρα, με την έννοια ότι δεν αντέχει στην ιδέα οποιασδήποτε αλλαγής. Τρομάζει και γυρίζει στο γνωστό.

- Τι ετοιμάζεις στις δύο σου επερχόμενες συναυλίες στο Gazarte, στις 14 και 19 Ιουλίου;
Θα παίξουμε ένα γεμάτο δίωρο με υλικό από όλη μου την πορεία. Από τα χρόνια των Raining Pleasure μέχρι το καινούριο άλμπουμ.

- Τι άλλο ετοιμάζεις;
Σιγά σιγά γράφω τον επόμενο δίσκο. Ψάχνω τον ήχο του μέσα στο κεφάλι μου. Συναυλιακά θα κινηθώ σεμνά. Λίγα και ωραία πράγματα.

--

H φωτογραφία είναι τη Ευτυχίας Βλάχου