Ο Χρ. Καρασαββίδης και τα Τέσσερα Κοριτσάκια του στο deBόp!

Ο Χρήστος Καρασαββίδης μετά τη Lolita Reversed που μας εντυπωσίασε, επανέρχεται με τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» του. Το έργο είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Πάμπλο Πικάσο αλλά έχει ξαναγραφεί από τον σκηνοθέτη εξ' ολοκλήρου. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης μας μιλάει για τον τρόπο που γράφει τα έργα του, την έμπνευσή του και ό,τι άλλο τον ρωτήσαμε σχετικά με το «ερωτευμένο θέατρο» που μας προτείνει και μας αρέσει πολύ!

Τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» είναι ένα από τα δυο θεατρικά που έγραψε ο πολυπράγμων Πικάσο. Τι σε ενέπνευσε σε αυτό το έργο ώστε να το διασκευάσεις;

Πάντα με ενδιέφεραν τα ποιητικά κείμενα, βρίσκω σ΄αυτά μια απόλυτη αλήθεια που δύσκολα υπάρχει στα ρεαλιστικά κείμενα. Τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» του Πικάσο, ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό έργο, θεωρώ πως είναι ένα από τα δυσκολότερα κείμενα του 20ού αιώνα γιατί ακολουθεί μια φόρμα αυτόματης ποιητικής γραφής που προσεγγίζει τον ιδιαίτερο τρόπο ζωγραφικής του. Θεωρήσα λοιπόν μεγάλο προσωπικό στοίχημα πως ένα έργο γραμμένο με τέτοιο τρόπο θα μπορούσε όχι μόνο να παρασταθεί σκηνικά αλλά να επαναγραφθεί εξολοκλήρου, χωρίς να χρησιμοποιηθεί ούτε μια ατάκα του πρώτου κειμένου. Οπότε, αυτά δεν είναι τα Τέσσερα Κοριτσάκια του Πικάσο, αλλά τα δικά μου.

Όπως και στη Λολίτα του Ναμπόκοφ, έτσι κι εδώ, ουσιαστικά ξαναγράφεις ένα κείμενο πάνω σε μια λογοτεχνική αφορμή. Πώς προκύπτει αυτός ο τρόπος δουλειάς σου; Σε ενδιαφέρει περισσότερο από το «κλασικό» ανέβασμα ενός έργου;

Στην πραγματικότητα, οι παραστάσεις μου δεν διηγούνται ακριβώς μια ιστορία, είναι η κατάθεση της σκέψης και των προβληματισμών μου πάνω στα θέματα που καταπιάνομαι, με κοινό παρονομαστή, ασφαλώς, τον έρωτα. Δεν με καλύπτει να ανεβάσω, απλώς, ένα έργο, αισθάνομαι πως βλέπουμε το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Πιστεύω σε μια διαφορετική φόρμα θεάτρου, θέλω να λέω πράγματα που με εκφράζουν ακριβώς στις παραστάσεις μου και αυτή τη στιγμή ο τρόπος να το κάνω είναι να ξαναγράφω τα έργα υπό το δικό μου πρίσμα. Θέλω να τα κάνω πιο ακραία, πιο σημερινά, πιο ερωτευμένα.

Βλέπουμε ότι επιλέγεις έργα που στη βάση τους έχουν να κάνουν με τη γυναίκα σε όποια ηλικία. Πώς εξηγείς τις επιλογές σου με βάση αυτόν τον άξονα; Τι σε κεντρίζει στη γυναίκα σα φύση ή σύμβολο;

Πάντα ο έρωτα είναι η κινητήριος δύναμη των έργων κι εν τέλει των παραστάσεών μου κι ο έρωτας για μένα εκφτάζεται στο πρόσωπο της γυναίκας. Μου αρέσει να δουλεύω με γυναίκες ηθοποιούς, μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα κείμενά μου. Πιστεύω σε ένα όμορφο θέατρο κι η γυναικεία κίνηση και συγκίνηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του.

Σε μεγάλα τμήματα των διασκευών σου παρατηρούμε ολόκληρους μονολόγους που εδράζονται στην προσωπική σου κοσμοθεωρία και ματιά πάνω στα πράγματα. Είναι ένας τρόπος να πεις αυτά που θέλεις μέσω των κειμένων που επιλέγεις;

Στην πραγματικότητα, δεν κάνω διασκευές, γράφω εξολοκλήρου καινούρια έργα εμπνευσμένος από άλλα. Πάντα βάζω και θα βάζω καταιγιστικούς μονολόγους, μου αρέσει πάρα πολύ και αυτός ο τρόπος γραφής και το γεγονός πως ουσιαστικά συσπειρώνουν όλη μου τη σκέψη. Πλέον και το κοινό περιμένει αυτά τα παραβατικά κομμάτια που μπαίνουν σε σημεία της παράστασης και στην ουσία εκεί καταθέτω μέσω των ηθοποιών όλη μου τη σκέψη πάνω στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά κι εν γένει την οπτική μου πάνω στη ζωή. Ειδικά η παράσταση «Τα Τέσσερα Κοριτσάκια» βρίθει τέτοιων κειμένων.

Τι θα δούμε στη σκηνή με τα 4 κοριτσάκια; Μίλησέ μας λίγο για την αναπαράσταση αυτή.

Τα «Τέσσερα Κοριτσάκια» είναι μια ελεγεία πάνω στην ειρήνη και τον έρωτα, ένα υπερεαλιστικό μανιφέστο ποιητικής φόρμας κατά του φασισμού κι ένας προσωπικός ύμνος πάνω στην αγάπη. Διασχίζουμε την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από τα μάτια τεσσάρων κοριτσιών που παίζουν και μιλούν με μια πανέμορφη γλώσσα. Είναι μια πολύ σκληρή παράσταση, όχι τόσο για την παραστατική της μορφή, όσο για τον πυρήνα και το νόημά της.

Βλέπουμε ότι επιλέγεις σταθερές συνεργάτιδες (Τζωρτζίνα Λιώση, Κριστέλ Καπερώνη, Δώρα Παρδάλη). Αυτό με τι έχει να κάνει; Μίλησέ μας για τα κορίτσια σου.

Είναι τρεις υπέροχες ηθοποιοί που, πέρα από τον εξαίρετο επαγγελματισμό τους, καταλαβαίνουν ακριβώς το θέατρο που κάνω, πιστεύουν στο όραμά μου και πιστεύω στο δικό τους κι έχουμε φτιάξει μια δημιουργική ομάδα που μέσα της όλοι ανθίζουμε. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται καν να τους δώσω σαφή υποκριτική οδηγία, έχουν καταλάβει και κάνουν ακριβώς αυτό που έχω στο μυαλό μου, κάνουν προσωπικά αυτά τα πανδύσκολα κείμενα που τους δίνω και τολμούν να ακολουθήσουν όποια οδηγία τους δώσω, προτείνοντας ταυτοχρόνως πράγματα που αρκετές φορές είναι κομβικά για την παράσταση κι αυτό είναι δείγμα συνάσπισης ανθρώπων που τους ενώνει κάτι πολύ παραπάνω από την τέχνη. Εμπιστεύονται το μυαλό μου κι εγώ τους εμπιστεύομαι τη ζωή μου πάνω στη σκηνή. Στα «Τέσσερα Κοριτσάκια» είχαμε τη χαρά να προστεθεί στην ομάδα κι η Μαρία-Νεφέλη Δούκα που έγινε αμέσως κομμάτι και κοινωνός του οράματος που έχουμε για ένα νέο θέατρο.

Είσαι ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί κι εκφράζεται αρκετά μέσω του facebook προφίλ σου. Τι πιστεύεις για τα social media;

Το facebook είναι, πέρα από τρόπος χαλάρωσης και ενημέρωσης, ένα εργαλείο δουλειάς. Και σ΄ ένα δεύτερο επίπεδο είναι ένα βήμα που θέλω να χρησιμοποιώ για να εκφράζω τις απόψεις μου, όσο προβοκατόρικες ή ανεξέλεγκτες κι αν είναι κάποιες φορές. Δεν με ενδιαφέρει να τηρήσω κανέναν κανόνα ορθότητας, πιστεύω στην άκρατη ελευθερία του λόγου και δεν με απασχολεί αν οι απόψεις μου προσβάλλουν κάποιους ή αν είναι επιθετικές ή με στοχοποιούν. Είναι υποχρέωση του καθενός να υποστηρίζει τις ιδέες του και να μην φοβάται.

Ουσιαστικά σου αρέσει να ανακατεύεις τον πειραματισμό στο θέατρο, με τον ποιητικό λόγο και τον έρωτα. Σωστό ή λάθος και γιατί;

Μου αρέσει πάρα πολύ το πειραματικό θέατρο, μου αρέσει το θέατρο που δεν φοβάται, το θέατρο που τολμά, το θέατρο που θέλει να αλλάξει το θέατρο. Αγαπώ τον ποιητικό λόγο, μου δίνει μια χαμένη ομορφιά στο θέατρο και θέλω να κάνω παραστάσεις που άπτονται της ποιητικής φόρμας κι επειδή το πλέον διαχρονικό θέμα στη ζωή είναι ο έρωτας, καταπιάνομαι κυρίως με αυτόν σε οποιαδήποτε μορφή του. Αν έπρεπε να ονομάσω το θέατρο που κάνω θα έλεγα πως είναι ένα ερωτευμένο θέατρο.

Τέλος, μπορείς να μας χαρίσεις ένα απόσπασμα από το έργο (ή μια φράση);

«Τί καλά που είναι εδώ, τί ονειρεμένα, τί πεντάμορφο τοπίο μας τυλίγει, τί αρώματα υπέροχα μας πνίγουν, καλά λένε πως η εξοχή είναι ζωή. Πρώτη φορά βλέπω πόσα χρώματα έχει το ανθρώπινο σώμα μέσα του. Είμαι πολύ τυχερή που τα βλέπω όλα χυμένα στο χώμα. Πολύ κόκκινο αλλά και πάλι. Άκουγα για ωραία μυαλά, τώρα τα βλέπω μπροστά μου. Ας γίνουμε ευγνωμονούσες μικρές κυρίες γι΄αυτό το θαύμα του θανάτου». - Δεύτερο Κοριτσάκι.

Ευχαριστούμε πολύ τον Χρήστο Καρασσαβίδη και του ευχόμαστε καλή τύχη σε ό,τι κάνει. 

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ