Οι Deaf Radio λίγο πριν το live στο Gagarin μιλούν στο deΒόp!

Οι Deaf Radio επιστρέφουν με το εντυπωσιακό νέο, τρίτο σε σειρά full length album τους «Arsenal of Hope» και το παρουσιάζουν ζωντανά στην Αθήνα, τη Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου στο Gagarin 205.

Οπλισμένοι με την ωμή ροκ ενέργεια με την οποία μας συστήθηκαν στις πρώτες δισκογραφικές τους δουλειές, εμπλουτισμένη αυτή την φορά με μία new wave/post disco revival διάθεση, οι Deaf Radio δεν σταματούν να προσφέρουν τα γνώριμα λυρικά τους ξεσπάσματα και στιχουργικά να καταπιάνονται με ευαίσθητα ζητήματα που συγκινούν.

Με αφορμή το live αυτό μιλούν στο debόp για όλα!

Επιστρέψατε δριμύτεροι με το «Arsenal of Hope», έναν δίσκο που μοιάζει κομβικός στην καριέρα σας. Ποια είναι η ανταπόκριση έως τώρα;

Βλέποντας αντιδράσεις του κόσμου στα social, αρκετές δισκοκριτικές αλλά και αντιδράσεις κοντινών μας ανθρώπων θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο κόσμος που το έχει ακούσει μέχρι στιγμής έχει αγκαλιάσει το Arsenal of Hope με αγάπη και ενθουσιασμό. Μας έχει επίσης ξαφνιάσει θετικά η ανταπόκριση όταν παίζουμε τα νέα κομμάτια live. Στο τουρ το κοινό τα ήξερε και τα τραγούδησε σε πολλές πόλεις.

Είναι προφανή τα περισσότερα synth σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους. Ήταν συνειδητή απόφαση ή σας βγήκε φυσικά;

Φυσικά. Η σύνθεση του δίσκου έγινε την περίοδο της καραντινάς. Δεν είχαμε την ελευθερία να πάμε σε στούντιο να ηχογραφήσουμε, οπότε η περισσότερη δουλειά έγινε στα σπίτια μας με synths μπροστά από υπολογιστές και πειραματιστήκαμε αρκετά πάνω σε αυτά τα μέσα. Συν ότι ήταν και μια περίοδος (που την διανύουμε και τώρα) που τα ακούσματά μας ήταν περισσότερο μπάντες και καλλιτέχνες του ηλεκτρονικού ήχου.

Ξεχώρισα το «Model Society». Εσάς ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι από τον δίσκο;

Τα αγαπάμε όλα πολύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ορισμένα μας αρέσει περισσότερο να τα παίζουμε live, μεταξύ των οποίων και το Model. Αγαπάμε τους στίχους του, που αντικατοπτρίζουν την σημερινή και πιθανώς μελλοντική πορεία της σχέσης του ανθρώπου με την τεχνολογία. Ήταν, άλλωστε, και το κομμάτι με το οποίο «συστήσαμε» τον τρίτο δίσκο στο κοινό. Άλλα κομμάτια που ξεχωρίζουμε στον δίσκο είναι το Crystal Fears, το Bermondsey, το Quicksand και το ομόνυμο του δίσκου, Arsenal of Hope.

Εξεπλάγην λόγω της έμπνευσης από τον Τάσο Λειβαδίτη. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό.

Κατά την διάρκεια των διακοπών μας διαβάζαμε, μεταξύ άλλων, το βιβλίο με τα ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας», το οποίο αποτέλεσε έμπνευση για τους στίχους του κομματιού Arsenal of Hope. Η ιδέα της μελοποίησης των στίχων του, ήρθε εντελώς φυσικά, πάνω σε μία ακολουθία ακόρντων που ήδη είχαμε δοκιμάσει και μας άρεσε, και αβίαστα συμφωνήσαμε όλοι μαζί, το κομμάτι να είναι και ένα είδος φόρου τιμής σε αυτόν τον μεγάλο Έλληνα ποιητή. Fun fact ότι λίγες βδομάδες πριν την κυκλοφορία του δίσκου συνειδητοποιήσαμε πως οφείλουμε να ζητήσουμε επισήμως την άδεια των κληρονόμων των πνευματικών δικαιωμάτων του ποιητή. Ευτυχώς, αυτοί ήταν παραπάνω από θετικοί και εξυπηρετικοί, και τους ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτό!

Γιατί έχετε επιλέξει τον αγγλικό στίχο;

Είναι κάτι που δεν συζητήσαμε ποτέ, βγήκε αυθόρμητα και ασυναίσθητα το να δημιουργούμε κομμάτια με αγγλικό στίχο. Παρότι δεν είμαστε native speakers, προτιμούσαμε τα όσα μοιραζόμαστε να είναι ευρύτερα κατανοητά παγκόσμια, το οποίο είναι σαφώς δυσκολότερο στα Ελληνικά. Ειδικά με την πάροδο του χρόνου, όπου οι δύο από εμάς που γράφουν τους περισσότερους στίχους έζησαν στο Λονδίνο, η συγγραφή στα Αγγλικά βγαίνει όλο και πιο φυσικά. Βεβαίως, δεν αποκλείουμε το σενάριο να μας βγει η ανάγκη να εκφραστούμε στην δική μας γλώσσα στο μέλλον.

Πώς χαρακτηρίζετε τη μουσική αυτού του άλμπουμ;

Στη μεγάλη εικόνα παραμένει rock. Απλώς αυτή τη φορά παντρεύεται με alternative, synthwave, electronica και pop στοιχεία, ενώ μειώνονται αλλά δεν λείπουν οι heavy/desert εκφάνσεις.

Τι σας έχει μείνει από τις πρώτες σας μέρες;

Αν εννοείτε τις πρώτες μέρες της δημιουργίας της μπάντας μας, τότε μας έχει μείνει σίγουρα η ανάμνηση της αθωότητας και της ανεμελιά της νεαρής μας ηλικίας ως μπάντα εικοσάχρονων τότε παιδιών που είχε δίψα για εμπειρίες ζωής. Τότε δεν είχες μέτρο σύγκρισης, κάθε τι που ερχόταν ήταν κέρδος, βελτίωση. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε προς το καλό αλλά και προς το κακό και όλες μας τις μνήμες από εκείνη την εποχή τις αναπολούμε με νοσταλγία χωρίς όμως να κολλάμε.

Πόσος κόπος χρειάζεται για να φτάσει ένας μουσικός σε αξιοπρεπή επίπεδα σε σχέση με τη μουσική του;

Αν εννοείτε σε οικονομικό επίπεδο, ένας μουσικός που δεν ανήκει στο mainstream στερέωμα, είναι φοβερά δύσκολο να διαβιώνει αποκλειστικά από την τέχνη του. Στην περίπτωση μίας μπάντας και, δη, με αγγλικό στίχο ο κόπος υπερδιπλασιάζεται. Αναπόφευκτα, το κοινό στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί είναι εξαιρετικά μικρότερο της τραπ, των λαϊκών ή του ελληνόφωνου ροκ. Τα αντιπαραδείγματα είναι δυστυχώς ελάχιστα. Η έλλειψη δισκογραφικής «βιομηχανίας» στην Ελλάδα, δεν βοηθά στο να προβληθούν εγχώριες μπάντες σε άλλες χώρες – παρά το γεγονός ότι σε underground επίπεδο, η heavy σκηνή της χώρας έχει αποκτήσει τεράστια φήμη. Δεν υπάρχουν σοβαρές, συντονισμένες και συνεχείς ενέργειες που θα πάρουν αυτό το υλικό και θα προσπαθήσουν να το εξάγουν, να στηρίξουν καλλιτέχνες όπως οι Mods, oι VIC, οι Planet, οι Naxatras. Οπότε ο καθένας τραβάει την πορεία του όπως καταλαβαίνει.

Προτιμάτε να δισκογραφείτε ή να παίζετε live;

Το συναίσθημα του live δύσκολα ξεπερνιέται, κακά τα ψέματα. Και είμαστε πολύ «ζωντανοί» και έντονοι στις συναυλίες μας. Αλλά και αυτή η κάψα της δημιουργίας, που μπαίνεις το πρωί σε ένα υπόγειο, και το βράδυ που φεύγεις ξέρεις ότι κάτι νέο γεννήθηκε σήμερα, είναι πολύ ξεχωριστή… Μας αρέσουν και τα δύο εξίσου μάλλον.

Έχετε παίξει δίπλα σε μεγάλα ονόματα στο εξωτερικό. Υπάρχει κάποιο live που σας έχει μείνει αξέχαστο;

Το Ejekt Festival το 2017 όταν ανοίγαμε τους Killers και τους The Kills και το EXIT Festival στο Novi Sad της Σερβίας το οποίο ήταν το πρώτο μεγάλο μας live στην “μετα-covid” εποχή. Βρεθήκαμε ξαφνικά από τα lockdown στις 6 το απόγευμα, να παίζουμε σε ένα φεστιβάλ με 40 χιλιάδες άτομα

Δεν ξέρω αν έχει ήδη συμβεί αλλά πιστεύω ότι θα σας πήγαινε πολύ. Έχετε σκεφτεί να παρουσιάσετε το υλικό σας unplugged;

Βασικά, μέσα στην πρώτη καραντίνα, θέλοντας να μην μείνουμε στάσιμοι και να μην αφήσουμε τις τότε συνθήκες να μας πνίξουν, κάναμε ένα πείραμα. Πήγαμε στο στούντιο της Mellowsophy στην Γλυφάδα και παίξαμε ένα σετ 4 κομματιών μας σε (σχεδόν) unplugged μορφή, το οποίο ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε. Μπορείτε να το βρείτε στο channel  μας στο YouTube και στο Spotify μας με τίτλο Reworked – Live at Mellowsophy.

Αν και έχει περάσει καιρός, σας παρακολούθησα στο ντοκιμαντέρ «Η εποχή άρνησης του θανάτου». Υπάρχει τώρα ένα συμπαγές σύνολο που μπορεί να μας κάνει να μιλάμε για ελληνική ανεξάρτητη σκηνή;

Planet of Zeus, Nightstalker, 1000mods, VIC, Puta Volcano, Naxatras, Bazooka, The Callas, Void Droid, Pan Pan, Παιδι Τραύμα, ΛΔΑΜ, Suicidal Angels, Calyces, Universe217, AMKA, Need, Khirki, The Page of Cups, Πεθαίνουν Στο Τέλος, Loud Silence, Desert Monks…. Όταν μπορείς να δημιουργήσεις ένα 5ήμερο γεμάτο φεστιβάλ μόνο από εκπληκτικές ελληνικές ανεξάρτητες μπάντες τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι υπάρχει ένα συμπαγές σύνολο ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής. 

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Περιοδικά οι επιρροές μας συνεχώς αλλάζουν και διαφέρουν από μέλος σε μέλος στην μπάντα. Φυσικά, υπάρχουν σταθερές όπως οι Queens of the Stone Age, Cure, Nick Cave, Interpol, Radiohead, Joy Division, Black Sabbath. Στα τελευταία χρόνια, όμως, έχουμε επηρεαστεί από ευρύτερα είδη, από τους Βοy Harsher και Blaze στους IDLES και τους Fontaines DC, και από τον Jamie XX στον Sam Fender.

Πιστεύετε ότι η τεχνολογία έχει κάνει καλό στη μουσική;

Στη δημιουργία, η τεχνολογία και η μουσική είναι άμεσα συνυφασμένες. Τόσο σε τεχνικό επίπεδο όσο και σε συνθετικό. Όταν εξελίσσεται η τεχνολογία εξελίσσεται ταυτόχρονα και η μουσική. Από την κλασικη στην pop & rock με την έλευση του ηλεκτρικού ήχου, και από εκεί στην ηλεκτρονική μουσική.
Τώρα αναφορικά με το πως το διαδίκτυο και η σύγχρονη ψηφιακή μουσική βιομηχανία επιδρά και σχηματίζει τη μουσική, είναι μία πολύ δύσκολη κουβέντα.

Πώς βλέπετε την κατάσταση στην Ελλάδα και τον κόσμο αυτήν τη στιγμή; Είστε αισιόδοξοι για το μέλλον;

Με όλη την κατάσταση που παρατηρούμε δεν θα πούμε ότι είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Κάποια από τα μέλη της μπάντας πιστεύουν ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα. Σε όλους τους τομείς. Πολιτικά, οικονομικά και το βασικότερο, κοινωνικά. Ζούμε σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών και ανακατατάξεων σε Ελλάδα και εξωτερικό. Παρ’ όλα αυτά όμως θεωρούμε ότι όλοι μας μέσα μας πρέπει να έχουμε ένα οπλοστάσιο ελπίδας για τέτοιες καταστάσεις και για κάθε δύσκολη στιγμή, πράγμα που μας έκανε να βαφτίσουμε τον δίσκο μας “Arsenal of Hope”.

Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Τα άμεσα σχέδια μας είναι να περιοδεύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο με το καινούριο μας υλικό σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ήδη ολοκληρώσαμε το πρώτο σκέλος της ευρωπαϊκής μας περιοδείας (σε Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία και Ουγγαρία) και ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο μας release show στο Gagarin στην Αθήνα, στις 22 Δεκεμβρίου.

Έπειτα θα ακολουθήσει το δεύτερο σκέλος της περιοδείας μας στις αρχές του 2023, και όσα περισσότερα φεστιβάλ γίνεται την καλοκαιρινή περίοδο. Σας περιμένουμε όλους και όλες στο Gagarin!

Όλες οι πληροφορίες για τη συναυλία εδώ