Οι Φόβοι του Πρίγκηπα στο deBόp!

Ούτε ένα, ούτε πέντε αλλά δεκαεπτά χρόνια μετά το συγκρότημα κάνει μια δυναμική επιστροφή στην Αθήνα. Τι μένει ίδιο, τι αλλάζει και τι περιμένετε να βρείτε μπροστά σας το Σάββατο 12 Ιανουρίου;

Ίδια μένει όλα αυτά τα χρόνια η αγάπη για το rock’n’roll και τη μουσική καθώς και το ισχυρό προσωπικό δέσιμο μεταξύ μας. Σχεδόν όλα τα υπόλοιπα έχουν αλλάξει. Το live στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου είναι μια ευκαιρία τόσο για εμάς όσο και για τους παλιούς και νέους φίλους της μπάντας να συναντηθούμε και να δούμε πώς οι ακούγονται οι κοινές μας αρχές όταν μπολιάζονται με νέες και δυνατές εμπειρίες.

Τι σας παρακίνησε να ξεκινήσετε τη δεκαετία του ’90, τι σας έκανε να σταματήσετε και ποια ανάγκη σας φέρνει πάλι μαζί στη σκηνή;

Μαζευτήκαμε κάπου το Μάρτιο του 1995 όταν είμασταν φοιτητές στο Ρέθυμνο. Θέλαμε να παίξουμε μουσική και να φτιάξουμε ένα σχήμα, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες στην αρχή. Όλοι είχαμε εμπειρία από συμμετοχή σε σχήματα στις πόλεις που είμασταν προηγουμένως, αλλά τόσο η δυνατή φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ μας, όσο και οι συνθήκες της φοιτητικής ζωής στο Ρέθυμνο μας έκαναν γρήγορα να καταλάβουμε ότι αυτή η μπάντα ήταν κάτι παραπάνω τελικά και ότι θα επηρέαζε τη ζωή μας.

Για περίπου επτά χρόνια, από το 1995 μέχρι το 2002, γράφαμε τραγούδια, κάναμε live, ηχογραφήσαμε και κυκλοφορήσαμε 4 δίσκους, ενώ παράλληλα σπουδάζαμε και εργαζόμασταν. Η ανάπαυλα - που χρειαζόμασταν ίσως - το 2003 κράτησε πολύ περισσότερο από όσο υπολογίζαμε και τελικά καταλήξαμε να μένουμε σε διαφορετικές πόλεις. Η συνέχιση της μπάντας φαινόταν για πολλά χρόνια απίθανη μέχρι το 2011, που βρεθήκαμε 2-3 φορές, παίξαμε τα κομμάτια μας και κάναμε ένα live στη Λάρισα. Από εκείνη τη μέρα ξεκινήσαμε να αναζητούμε τους τρόπους ώστε να βρισκόμαστε τακτικά και να ξαναδέσουμε. Αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο, λόγω της απόστασης, αλλά κάπως αρχίσαμε να τα καταφέρνουμε από τον Ιούλιο του 2017. Ξαναξεκινήσαμε με τη λογική να πιάσουμε από την αρχή το υλικό μας και να το δούμε πώς επανεγγράφεται στο σήμερα. Δηλαδή δεν είχαμε σκοπό να βρεθούμε για να αναπαράγουμε απλώς τα τραγούδια μας αλλά για να τα ερμηνεύσουμε διαφορετικά, να τα αναπαραστήσουμε με τον τρόπο που τα βλέπουμε τώρα και τελικά να τα επαναδημιουργήσουμε. 

Ποιες μπάντες αποτέλεσαν και αποτελούν τις «πηγές» στην ελληνική και ξένη σκηνή;

Ακούγαμε, και συνεχίζουμε να ακούμε, πολύ διαφορετικά πράγματα. Η λίστα συγκροτημάτων και μουσικών θα έπρεπε να είναι πολύ μεγάλη, θα ξεκινούσε από τη δεκαετία του 1930 και θα σταματούσε στο σήμερα, και πάλι θα αφήναμε πολλά σημαντικά πράγματα απ’ έξω. Σε γενικές γραμμές, στα μέσα της δεκαετίας του 90 οι Τρύπες ήταν πολύ ενεργή μπάντα και την είχαμε δει αρκετές φορές live. Αν σε γοήτευε το ροκ, δεν υπήρχε περίπτωση να μην επηρεαστείς από τις Τρύπες. Επίσης, ο κιθαριστικός ήχος τόσο από την Αμερική όσο και από την  Ευρώπη και την Αυστραλία ακουγόταν σχεδόν παντού, στα μπαρ, στα ραδιόφωνα και στην τηλεόραση. Όταν αρχίσαμε να διαμορφώνουμε τον ήχο μας και το παίξιμό μας, ακούσαμε αρκετά τη σκηνή του Seattle και ό,τι προσέγγιζε σε αυτή, δηλαδή ένα εύρος ακουσμάτων από Neil Young και Beatles μέχρι Sonic Youth.

Ποιο τραγούδι θα θέλατε να ήταν δικό σας εξαρχής και θα μπορούσατε να το πείτε σε μια δική σας version στο live του Γενάρη;

Από τις πρώτες μας συναυλίες μας άρεσε πολύ να παίζουμε σε θορυβώδεις εκδοχές το Hey Hey My My και το Keep on Rocking του Neil Young. Κάποιο από τα δυο μάλλον θα το ξανακούσουμε live στο Six Dogs.

Αν είχατε την ευκαιρία ποιον/ποια καλλιτέχνη/καλλιτέχνιδα θα ανεβάζατε στη σκηνή μαζί σας να πει μαζί ένα τραγούδι σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ αυτό, ειδικά για δικό μας κομμάτι. Αρκετοί φίλοι της μπάντας – όχι κατ’ ανάγκη μουσικοί – προτιμούν κάποια συγκεκριμένα τραγούδια και στο παρελθόν έχουν ανέβει στη σκηνή μαζί μας και τραγούδησαν, αλλά δεν τους ανεβάσαμε εμείς, μόνοι τους πήδηξαν επάνω κι έπιασαν το μικρόφωνο.

Αν σας ζητούσα την ομορφότερη ιστορία πίσω από τραγούδι που δεν έχετε μοιραστεί ποτέ δημόσια ποια θα ήταν αυτή;

Την επιδραστικότερη ιστορία θα πούμε. Στις αρχές του '95 γνωριζόταν μόνο ο Ανδρέας με τον Αντώνη και ήθελαν να φτιάξουν ένα ακουστικό σχήμα, με ακουστική κιθάρα, κρουστά και ακορντεόν για να παίζουν κάποια τραγούδια του Ανδρέα. Ο Ανδρέας είχε μια ηλεκτρική κιθάρα που δεν βοηθούσε σε ένα τέτοιο σχήμα οπότε αποφάσισε να την πουλήσει. Έβαλε αγγελία στο πανεπιστήμιο και μετά από μερικές μέρες εμφανίστηκε ως υποψήφιος αγοραστής ο Πάρις. Η κιθάρα τελικά δεν πουλήθηκε αλλά ο Πάρις επέστρεψε με τη δική του κιθάρα και άρχισαν τα τζαμαρίσματα μεταξύ των τριών. Σε κάποιο από αυτά τα τζαμαρίσματα ο Ανδρέας και ο Αντώνης έπαιξαν το κομμάτι «Οι Φόβοι του Πρίγκηπα» στον Πάρι για να το δοκιμάσουν όλοι μαζί. Μέχρι εκείνη την ημέρα το κομμάτι είχε ένα απλό άρπισμα στην κιθάρα και χορευτικά κρουστά, δεν θύμιζε σε τίποτα αυτό που έγινε στην πορεία. Ο Πάρις τότε ξεκίνησε να παίζει το γνωστό riff στην κιθάρα του και το κομμάτι άλλαξε τελείως. Σε μερικές μέρες είχε μπει στη μπάντα και ο Σωτήρης με το μπάσο του, οπότε αυτό το κομμάτι ήταν από τα πρώτα ολοκληρωμένα μας τραγούδια και έδειξε κατά κάποιο τρόπο προς τον ήχο που θα είχε η μπάντα.

Πώς βαφτίστηκε το συγκρότημα «Φόβοι του Πρίγκηπα»;

Κάποια στιγμή, μέσα σε εκείνες τις μέρες που αναφέραμε προηγουμένως, έπεσε η ιδέα να γίνει ο τίτλος του κομματιού το όνομα της μπάντας μας. Στην αρχή ακουγόταν περίεργο αλλά γρήγορα αισθανθήκαμε άνετα με αυτό. Θα είμασταν οι Φόβοι του Πρίγκηπα, δηλαδή κάτι απειλητικό για κάθε εκπρόσωπο του καθωσπρεπισμού, της ανισότητας και της εξουσίας.

Ευχαριστούμε πολύ του Φόβους του Πρίγκηπα για την παραχώρηση της συνέντευξης και αναμένουμε με ανυπομονησία το live!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ