Οι Patari Project και η Μύτη τους κάνουν συνέντευξη σε μια θεάτρια

Επειδή ούτε οι Patari Project αλλά ούτε και εμείς καθόμαστε καλά, συναποφασίσαμε αντί να πάω εγώ να τους κάνω συνέντευξη, να ρωτήσουν εκείνοι εμένα. Οι ηθοποιοί της -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ανατρεπτικής παράστασης «Η Μύτη», του Ν. Γκογκόλ, που παίζεται στο θέατρο Πόρτα θέτουν τα ερωτήματά τους και εγώ απαντώ! Πολλή πλάκα έχουμε! 

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΣ: 
Ξέρεις τι κάνει η μύτη σου τα βράδια; Πώς θα περνούσε μια βραδιά ελευθερίας η δική σου μύτη;

Τα βράδια, την ώρα της απόλυτης ξεκούρασης και του βαθέος ύπνου, δεν ξέρω τι κάνει κανένα μέλος του σώματός μου. Θέλω να πιστεύω ότι χορεύει δίπλα μου, στο κρεβάτι, μιας και είναι η δική της ώρα να χαλαρώσει και να κάνει ό,τι θέλει. Μόνο να μην ξεχάσει να αναπνέει...

ΗΛΙΑΣ ΜΟΥΛΑΣ:
Ρισκάρεις; και αν ναι, με δίχτυ ασφαλείας;

Δεν έχω κλειστεί ποτέ σε κανενός είδους ασφάλεια ή τουλάχιστον αυτό προσπαθώ. Το ποτέ και το πάντα είναι δύσκολες έννοιες. Είναι βαρετό να κλείνεσαι οπουδήποτε. Αν το ρίσκο είχε δίχτυ ασφαλείας θα έπρεπε να βρούμε άλλη λέξη να το περιγράψουμε. Ρισκάρεις άρα η ασφάλεια πάει περίπατο. Ρισκάρω εύκολα γενικά.

ΘΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ
Ποια η γνώμη σου για την «ασφάλεια» και πώς πιστεύεις ότι τη διαχειρίστηκαν οι ηθοποιοί και οι θεατές;

Σε μια παράσταση που η αντιστροφή ρόλων -θεατών και κοινού- έθεσε ουσιαστικά άλλα όρια στον τρόπο που αντιλαμβάνεται η κάθε πλευρά τη θεατρική πράξη, νομίζω ότι οι ηθοποιοί διαχειρίστηκαν με άνεση και ευκολία τη λεπτή ισορροπία στην άκρη των καθισμάτων, όντας προπονημένοι σε αυτό. Οι θεατές βιώσαν μια αμηχανία αρχικά, όντας απροετοίμαστοι, η οποία εξελίχθηκε σταδιακά σε απόλαυση. 
Η γνώμη μου για την ασφάλεια... Είμαι της ελευθερίας εγώ, της αυτονομίας, δε μου αρέσει το ρητό: ησυχία, τάξη και ασφάλεια, ούτε οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι ασφαλιστές και τώρα που τα λέμε ένα τραγούδι μου έρχεται στο μυαλό: Τρύπες, Ασφάλεια.

ΚΙΤΤΥ ΠΑΪΤΑΖΟΓΛΟΥ:
Η Μύτη, μετά την αποκοπή της από το πρόσωπο του Κοβαλιώφ και τη διακήρυξη της αυτονομίας της, στο τέλος αποφασίζει να επιστρέψει στον ιδιοκτήτη της. Αυτή η επιστροφή της σε ξενίζει; 

Όχι, καθόλου δε με ξένισε. Θα μου άρεσε να μην είχε επιστρέψει βέβαια για να μην τελειώσει ποτέ το γκροτέσκο, το παράλογο και ο σουρεαλισμός. Αλλά αυτό θα ήθελα να κάνει η δική μου μύτη. Ο Κοβαλιώφ νομίζω την αναζήτησε απεγνωσμένα την ασφάλεια της επιστροφής της και ρίσκαρε με το να αντιδράσει αντίστροφα, από ότι έκανε αρχικά. Η μύτη αναθεώρησε, το ρίσκο του κέρδισε. Όλοι ασφαλείς λοιπόν.

ΕΡΙΦΥΛΗ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ
Πιστεύεις ότι υπάρχουν παράλογα πράγματα που ζει ο Έλληνας στην καθημερινότητά του; Έχεις παραδείγματα;

Μόνο παραλογισμό ζει ο κάθε άνθρωπος καθημερινά. Και στην Ελλάδα και παντού. Ζούμε σε έναν κόσμο επιβεβλημένου φόβου και στοχευμένης ανασφάλειας. Ο φόβος είναι το βασικό εργαλείο της εξουσίας για χειραγώγηση, άρα βασιλεύει. Μαζί με την ασυδοσία, έρχεται και ο παραλογισμός. Παράδειγμα νομίζω είναι μια μέση καθημερινότητα, ενός μέσου ανθρώπου. Το θέμα είναι τι κάνεις από την ώρα που ξυπνάς μέχρι την ώρα που πέφτεις για ύπνο. Οι επιλογές -οι μικρές καθημερινές- καθορίζουν τη στάση σου απενάντι στα πράγματα πιστεύω εγώ. Και ξεκινάνε όλα από την πρώτη καλημέρα και το πρώτο χαμόγελο που θα σκάσεις σε όποιον δεις. 

Photo credits: Panagiotis Maidis

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ
Θύμα ή θύτης... Πόσο Κοβαλιώφ είμαστε τελικά;

Ο άνθρωπος φέρει και τα 2 μέσα του. Το πόσο θυματοποιείσαι ή θυματοποιείς είναι θέμα κοσμοθεωρίας και συνθηκών. Κοβαλιώφ είμαστε όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανά περίσταση. Αν και δε μου αρέσουν τα δίπολα, αλλά η ισορροπία. Από όλα όμως θα προτιμούσα την κατάργηση των όρων παντελώς, μπας και δούμε καμιά διαφορετική διάσταση της πραγματικότητας.

Μην τους χάσετε. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή η ομάδα έχει πάντα κάτι να πει και κυρίως να προτείνει. Κάθε τους δουλειά αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Πιθανότατα θα είναι η πρώτη και η τελευταία συνέντευξη που θα δώσω, άρα τους ευχαριστώ πολύ. Την επόμενη φορά θα δουλέψουμε συμβατικά. Θα πάρω τη Μύτη μου και θα τους ρωτήσω εγώ.