Οι συντελεστές της παράστασης «Το έξυπνο πουλί» στο deBόp!

Μια απολαυστική παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις, από μια ταλαντούχα και πάντα αγαπημένη ομάδα ηθοποιών! Για το «Έξυπνο Πουλί», του Ζωρζ Φεντώ, μας μιλούν οι: Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά - Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μάνος Βαβαδάκης, Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος. Μια παράσταση που προτείνουμε ανεπιφύλακτα!

Γιατί «Το Έξυπνο Πουλί»; Θα ήθελα να μου μιλήσετε για εκείνη τη στιγμή που το πήρατε απόφαση ότι θέλετε να ανεβάσετε αυτό το κείμενο. Υπήρξε κάποια πρώτη ιδέα ή σκέψη που σας έκανε να πείτε «Nαι! Aυτό θέλουμε να κάνουμε!».

Βαβαδάκης Μάνος: Ήταν η στιγμή του. Το έργο αυτό είχε ξαναπέσει στο τραπέζι πριν από δυο χρόνια, όταν τελικά κάναμε το Σεισμό στη Χιλή με τον Ακύλλα. Ψάχνοντας τι θα μπορούσαμε να δουλέψουμε φέτος, το ξαναδιάβασα, το ξαναδιαβάσαμε με τον Γιώργο και το ξαναδιαβάσαμε με τα παιδιά και πάντα υπήρχε η ίδια ευθυμία και διάθεση παιχνιδιού. Διαπιστώσαμε ότι είχαμε ανάγκη εμείς οι ίδιοι μια κωμωδία και τελικά αποδείχτηκε ότι και οι θεατές μας είχαν την ίδια ανάγκη. Όχι απλώς να περάσουμε καλά και να γελάσουμε, αλλά να αγγίξουμε τα όρια του καθωσπρεπισμού αμφότερων. Για μένα έχει τρομερό ενδιαφέρον να παρατηρείς από τη σκηνή πώς οι θεατές περνούν από το σεμνό αστικό γέλιο σε απροκάλυπτο καγχασμό.

Η παράσταση κυλάει με εκρηκτικό ρυθμό χωρίς να χάνει στιγμή την φυσικότητά της, «προδίδοντας» μια εξαιρετικά ενωμένη ομάδα! Πώς το καταφέρνετε αυτό; Πόσο μεγάλο μέρος από αυτό που βλέπουμε είναι αυτοσχεδιαστικό;

Κατσής Γιώργος: Είναι αποτέλεσμα της φιλίας μας. Δεν είναι κάτι μικρό αυτό. Είμαστε χρόνια φίλοι. Με τον Πάνο λέμε από το 1ο έτος του Εθνικού (πάνε 6 χρόνια πλέον) να παίξουμε μαζί. Και μοιραζόμασταν την σχολή και τους ίδιους καθηγητές με τον Μάνο, τη Χαρά (με τους οποίους έχουμε ξανασυνεργαστεί μαζί με την Κατερίνα στον Σεισμό στη Χιλή, του Ακύλλα Καραζήση) και τη Στέλλα για 2 και 3 χρόνια κάθε μέρα. Όταν λοιπόν το αληθινό και προσωπικό ενδιαφέρον για τον συμπαίκτη σου, ξεπερνά το καλλιτεχνικό, αυτόματα, μεταφέρεται στη σκηνή η άμεση επικοινωνία που μοιράζεστε κι εκτός.

Για μένα το πιο συγκινητικό κομμάτι της συνεργασίας μας, είναι ότι δεν νιώθω πως λέω τα λόγια κάποιου άλλου ή παίζουμε ένα έργο. Αισθάνομαι ότι συνεχίζουμε έναν διάλογο πάνω στη δική μας σχέση. Ούτως ή άλλως επρόκειτο εξαρχής για μια διασκευή πάνω στο θεατρικό κείμενο του Φεντώ. Προσπαθήσαμε να αποδομήσουμε κάθε στοιχείο που θα εγκλώβιζε την δουλειά μας στην σφαίρα του μπουλβάρ - όπως την έχει στο μυαλό του μέχρι σήμερα ο θεατής. Επομένως μερικά κομμάτια της παράστασης είναι βασισμένα σε αυτοσχεδιασμούς (πολύ λιγότερα απ΄όσα υποθέτει το κοινό), αλλά κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν αυτοσχεδιάζει κανείς ούτε λέξη.

Νομίζω ότι αυτό το έργο μιλάει για κάτι με το οποίο μπορούμε να συσχετιστούμε σχεδόν όλοι- παντρεμένοι ή μη. Υπάρχει κάποια στιγμή που αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα στον ρόλο σου ή γενικά στο έργο; Που σου έχει συμβεί;

Βογιατζάκη Στέλλα: Η Λουσιέν είναι μια πιστή γυναίκα, δεν επιθυμεί να προδώσει τον σύντροφό της. Εκτός αν κάνει  εκείνος την αρχή. Πάνω απ' όλα  λοιπόν είναι δίκαιη και πολύ δυναμική. Όπως λέει η ίδια στο έργο «Εγώ είμαι της ανταποδοτικής σχολής». Δηλαδή αν την προδώσει θα βρει αμέσως εραστή. Η αγάπη της για το σύντροφό της και ο θυμός που νιώθει αργότερα απ' την προδοσία του, την κάνουν παρορμητική και επιπόλαιη. Υπάρχει μια στιγμή στο έργο όπου η Λουσιεν με αδέξιο τρόπο προσπαθεί να γίνει ελκυστική ξανά στα ματια του άντρα της, χωρίς επιτυχία. Αυτό είναι κάτι που με συγκινεί και που με φέρνει πολύ κοντά της, γιατί μπορεί να μην είμαι παντρεμένη, αλλά ο έρωτας που νιώθει και το πόσο άγαρμπη και αστεία μπορεί να γίνει για αυτον είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω και να συνδεθώ μαζί της απόλυτα.

Ζησούδη Κατερίνα: Οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις του έργου είναι αρκετά μακριά από μας εκ πρώτης όψεως. Είναι παντρεμένοι αστοί που βαριούνται αφόρητα και ψάχνουν κάτι να τους κάνει να νιώσουν ζωντανοί. Στην πραγματικότητα το θέμα τους, που είναι η ανάγκη να νιώσουν ότι κάτι κουνιέται μέσα τους, είναι κάτι το οποίο μπορώ να αναγνωρίσω και στον εαυτό μου. Αυτή η ανανέωση δηλαδή της επιθυμίας ώστε να μη σαπίσει κάποιος ψυχικά είναι κάτι που με απασχολεί πολύ. Η αφετηρία βέβαια των ηρώων του έργου θεωρώ ότι είναι διαφορετική, ότι ξεκινούν από την ακινησία και το τέλμα, έχουν ήδη με έναν τρόπο ηττηθεί από τις καταστάσεις και δεν μπορούν να κάνουν και πολλά για να αλλάξουν.

Το έργο του Φεντώ, εντάσεται στο πλαίσιο της γαλλικής φάρσας. Κατά μια έννοια, τρολάρει, αν μου επιτρέπεται αυτή η λέξη. Ψιλο-κοροϊδεύει τον γάμο, την αστική τάξη, ίσως λιγάκι και τον έρωτα και τη σεξουαλική έλξη. Και μαζί του «κοροϊδεύετε» κάμποσο κι εσείς. Τι αισθήματα σας προκαλούν οι φαρσέρ;

Παπαδόπουλος Πάνος: Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι η θέση μας απέναντι στο έργο και στον κόσμο που έρχεται από το σπίτι του να μας δει, εμπεριέχει περισσότερα από μια τρολ διάθεση... Τουλάχιστον εμείς αυτό προσπαθήσαμε για να μην αδικήσουμε τη δουλειά και το χρόνο μας. Σίγουρα το καυστικό χιούμορ και η σάτιρα είναι μερικά από τα δομικά υλικά της παράστασης μας και σε καμία περίπτωση δεν τα αποποιούμαστε, όμως θα επιθυμούσαμε ο θεατής να δει και πέρα από αυτά. Με τους ακραίους αυτοσχεδιασμούς και τις «καρτουνιστικές» αντιδράσεις προσπαθήσαμε αρχικά να εξερευνήσουμε και -ει δυνατόν= ν’ αναδείξουμε την τραγικότητα των προσώπων του έργου, που συνεχώς πατάνε μια φλούδα και βρίσκονται στο πάτωμα. Την αδυναμία τους ουσιαστικά στο να χτίσουν στόχους και να τους κυνηγήσουν με αποτέλεσμα να περιορίζονται σε μικροπροβλήματα ερωτικού περιεχομένου απόλυτης ρηχότητας. Γελάμε βλέποντας τους φυσικά γιατί δεν είμαστε εμείς εκείνοι που πέφτουν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον…

Γιαννάτου Χαρά-Μάτα: Στη φάρσα οι «γελοίες» κατά μία έννοια συμπεριφορές των χαρακτήρων αποτελούν πολλές φορές τον βατήρα για να δούμε ορισμένες θλιβερές καταστάσεις. Έτσι και στο «Έξυπνο πουλί», χρησιμοποιούμε το έντονο χιούμορ για ν’ αναδείξουμε την πίεση που αντιμετωπίζουν οι ήρωες, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου πίεση. Όμως αυτοί πάσχουν. Χρησιμοποιούμε δηλαδή στοιχεία από αυτό που αφελώς κάποιος θα ονόμαζε «γελοίο» ούτως ώστε να γελάσει ο κόσμος που είναι και ο βασικός στόχος. Όπως κάνουν οι κλόουν.

Τους ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε καλή συνέχεια σε όλα όσα βάλουν στο νου τους!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.