Πέτρος Κλαμπάνης, από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα

Ο Πέτρος Κλαμπάνης επανέρχεται με νέες εμπειρίες στην Αθήνα για το live του στο Gazarte στις 18 Νοεμβρίου (περισσότερα εδώ).
Με τα Rooftop Stories εν εξελίξει, θυμόμαστε τα λόγια του λίγους μήνες πριν!

 Aπό τη Ζάκυνθο, στην Αθήνα και από εκεί στο Άμστερνταμ και τώρα πια μόνιμα στη Νέα Υόρκη.  Τι είναι αυτό που σε οδήγησε σε όλη αυτήν τη διαδρομή; Ήταν τόσο ευχάριστο όσο ακούγεται ή υπήρξαν πολλές δυσκολίες;

Ευχάριστο ήταν σίγουρα στο εφηβικό μου μυαλό. Ευχάριστο είναι επίσης όταν παίζω μουσική και είναι ‘on’ το performance. Όλα τα άλλα λίγο πολύ, είναι δύσκολα, όσο βαρύγδουπο και να ακούγεται αυτό.

Διάβαζα σε μια συνέντευξη ενός σαξοφωνίστα της jazz- και μου έκανε εντύπωση-  ότι «την jazz δημιουργούσαν πάντα μουσικοί που ρίσκαραν» Συμφωνείς; Τι ρόλο έπαιξε το ρίσκο στη ζωή σου;

Το ρίσκο είναι μια αδιάσειστη πραγματικότητα στη ζωή. Πώς θα μπορούσε να μην υπάρχει και στη ζωή μου; Η έλλειψη ρίσκου, η ασφάλεια δηλαδή είναι μια έννοια που έχουμε ​ε​πινοήσει για να μπορούμε να είμαστε σχετικά ήρεμοι και να μην τρελαθούμε από το στρες – πράγμα που σέβομαι απολύτως, αρκεί να δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Συμφωνώ με την δήλωση αυτή που έκανε Wayne Shorter, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Το ρίσκο στη μουσική όπως και στη ζωή είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην υπάρξει στασιμότητα. Επίσης με το ρίσκο, συμβαίνει κάτι πολύ μαγικό και συνάμα πολύ ανθρώπινο, που μας κάνει να είμαστε πιο alert και να χρησιμοποιούμε πιο πολλές από τις βιολογικές και πνευματικές μας ικανότητες. Είναι το ένστινκτο της επιβίωσης, αν θέλετε.

Στην δική μου περίπτωση, το ρίσκο και η έλλειψη ρίσκου είναι ένα παιχνίδι που αρέσει να παίζω. Η ασφάλεια, αν και είναι ένας αυτοματισμός που αναπτύχθηκε μέσα μου μεγαλώνοντας στο περιβάλλον που μεγάλωσα, δε θέλω να είναι ο οδηγός μου και καμιά φορά φτάνω σε υπερβολικό βαθμό, σαμποτάροντας τον εαυτό μου – πράγμα για το οποίο δεν είμαι περήφανος, πρέπει να πω.

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι  με τη μουσική και τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε;

Από πολύ νεαρή ηλικία. Στα 4 ή 5 μου, η αδελφή μου άρχισε να κάνει μαθήματα μουσικής και οι γονείς μου αγόρασαν  ένα αρμόνιο το οποίο έγινε το αγαπημένο μου παιχνίδι. Πιο σοβαρά άρχισα να ασχολούμαι στην εφηβεία, όταν ανακάλυψα την εκφραστική δύναμη και γοητεία του αυτοσχεδιασμού.

 "Chroma" : Γιατί διάλεξες αυτόν τον τίτλο για τη δουλειά σου;

Γιατί νομίζω πως χρειαζόματε περισσότερο χρώμα και αισιοδοξία στις ζωές μας. Όλη η μουσική του άλμπουμ βασίζεται στην ερώτηση ποιό Χρώμα είσαι; Είναι μια προτροπή για να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε, με ειλικρίνια και χωρίς περιττές πληροφορίες. Επίσης το μήνυμα που θα ήθελα να μεταφέρω είναι πως έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα, να τα χρωματίσουμε και να τα κάνουμε καλύτερα, κινούμενοι πάντα με γνώμονα το σεβασμό και την αγάπη.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

Το μπλε γενικά. Ανάλογα με την περίοδο της ζωής μου, η απόχρωση μπορεί να αλλάζει. Αυτόν τον καιρό είναι το electric blue.

Ο τίτλος παραπέμπει σε μια άλλη τέχνη, τη ζωγραφική . Αν έπρεπε να ζωγραφίσεις εσύ το εξώφυλλο της δουλειάς σου, τι θα ζωγράφιζες για να οπτικοποιήσεις αυτό που συνέθεσες;

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ​το ​κάνω πιο αφηρημένο και εικαστικό. Τι να πω, παρασύρθηκα μάλλον από το Αμερι​κ​άνικο marketing! (γέλια).

 Πώς βλέπεις την κατάσταση στην Ελλάδα πολιτικά αλλά και πολιτιστικά, όντας πια κάτοικος Αμερικής ;

Πολιτικά την βλέπω όπως την έβλεπα πάντα. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση σε αυτόν τον χώρο. Δυστυχώς η ελληνική νοοτροπία γενικά δε δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον για να δημιουργηθεί μια αξιόπιστη κρατική μηχανή, που να είναι ευνομούμενη, αξιόπιστη, ομογενής και αξιοκρατούμενη. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε για να βελτι​ω​θούμε σε αυτόν τον τομέα, ως κοινωνία. Οι πολιτικοί είναι απλά ένας καθρ​εφ​της του ποιοί είμαστε ως σύνολο.

Από την άλλη  μεριά πιστεύω πως πολιτιστικά η Ελλάδα έχει αρχίσει να αποκτά πολύ ενδιαφέρον. Ακούω συνεχώς για νέους καλλιτέχνες εντός και εκτός συνόρων. Το ΕΜΣΤ είναι σημαντικός χώρος τέχνης στην Αθήνα, η δημιουργική μουσική νιώθω πως σημειώνει άνθηση. Είμαι αισιόδοξος.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το live στο παλαιό χρηματιστήριο, έναν ιδιαίτερο και εντυπωσιακό χώρο; Τι θα ακούσει όποιος έρθει να σας απολαύσει;

Ήθελα πολύ καιρό τώρα να κάνω μιά παραγωγή συναυλίας και αυτός ο χώρος ήταν πάντα στο μυαλό μου. Για την παραγωγή συνεργάζομαι με τους μουσικούς μου από τη ΝΥ, ένα Αθηναϊκό οκτέτο εγχόρδων, την εικαστικό Ελένη Κυρμιζάκη, την φωτιστή Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου και τον ηχολήπτη Αλέξη Γκίκα. Θα παρουσιάσουμε μουσική από το “Chroma” καθώς και μερικά πιο παλία κομμάτια μου.

Ποια τα επόμενα σχέδιά σου;

Θέλω να ηχογραφήσω σύντομα τη νέα μουσική μου, η οποία μάλλον θα είναι για μικρότερο σχήμα (πάντα έτσι λέω και στο τέλος παρασ​ύρομαι και κάνω μεγαλύτερες παραγωγές). Είναι επίσης ένα project σχετικό με τον ᾽διάλογο᾽ της Ελληνικής μουσικής με την Jazz. Επίσης, ​στα άμεσα σχέδια ​είναι ταξίδια για την παρουσίαση του ᾽Chroma᾽ και άλλων projects στα οποία συμμετέχω. Έχω πολλά σχέδια και ελπίζω να τα υλοποιήσω με τη βοήθεια των συνεργατών μου και τη δύναμη που μου δίνει το ακροατήριο μου.
​
Θέλεις να αφιερώσεις ένα κομμάτι στους αναγνώστες μας;

Θα ήθελα να τους αφιερώσω αυτήν την εκτέλεση του Σμυρνέικου τραγουδιού του Παναγιώτη Τούντα με τίτλο Χαρικλάκι, από το Chroma. Μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι για την αισιοδοξία, αγάπη και παιδικότητα που αποπνέει.

 

PHOTOS: Adrien Tillmann, Γιώργος Λιζάρδος 

​