Remi & The Road

♫♪ Like a bird on the wire, 
like a drunk in a midnight choir 
I have tried in my way to be free… ♫♪

Στην πολύβουη Πλατεία της Νέας Σμύρνης, ανάμεσα στα δεκάδες παιδιά που τρέχουν εδώ κι εκεί και σε άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας που συζητούν, αστειεύονται, βολτάρουν ή πίνουν τον καφέ τους, μια μελαγχολική φωνή ξεχωρίζει. Μια χροιά βγαλμένη από το παρελθόν, μέσα από βινύλια του Μπομπ Ντίλαν ή του Λέοναρντ Κοέν. Ένα τραγούδι του δρόμου, ακριβώς όπως εκείνα στον δίσκο του τελευταίου. Κι όταν εντοπίζεις την πηγή του ήχου, διαπιστώνεις πως δεν πρόκειται για δίσκο, αλλά για τον Remi. Έναν ολοζώντανο νεαρό μουσικό, που χαϊδεύει την κιθάρα του, καθισμένος σε ένα παγκάκι της πλατείας και «σαν πουλί στο σύρμα, σαν μεθυσμένος που τραγουδάει τα μεσάνυχτα, προσπαθεί με τον τρόπο του να είναι ελεύθερος»…

Ο Άγγελος Κυπριανός είναι ο «Remi and the Road». Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στις Σπέτσες. Με τη μουσική ξεκίνησε να ασχολείται συστηματικά και πολύ συνειδητά γύρω στα 18 του κάνοντας μαθήματα φωνητικής και κιθάρας.
Άκουγα πολλή ροκ και μέταλ . Όμως τελικά στη φολκ μουσική βρήκα αυτό που έψαχνα. Ο γυμνός ήχος του Bob Dylan και του Leonard Cohen μου ταίριαζε απίστευτα. Ψαχνόμουν σε ακόμη πιο αυθεντικά και βαθιά ακούσματα: gospel, blues, bluegrass κι έλεγα «ναι αυτό είναι! Αυτό μου αρέσει!» Αποφάσισα να γίνω μουσικός της folk, οπότε έδωσα όλη μου την ενέργεια εκεί.Το ξεκίνησα, έπεσα με τα μούτρα και δεν το σταμάτησα ποτέ. Κι ενώ δεχόμουν τον κλασσικό «πόλεμο», να κάνω το «σίγουρο», εγώ αρνήθηκα τα πάντα κι έστρεψα όλη μου τη ζωή και τις σπουδές προς τη μουσική.

Προς τη μουσική και το δρόμο. Ο Άγγελος διάλεξε να είναι στοιχείο της πόλης, κομμάτι των ήχων της και της ζωής της. Ο δρόμος είναι για μένα τα πάντα. Όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή μου έχουν ξεκινήσει είτε από εκεί είτε από ταξίδια, που ουσιαστικά είναι το ίδιο.Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω εκεί έξω. Να μοιράζομαι τις μουσικές μου. Να παρακολουθώ τον κόσμο και να βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου αν θα με προσέξουν. Αν και παίζω με ενισχυτή ο κόσμος είναι αφηρημένος, χαμένος στις έγνοιες του. Μερικοί δε με ακούν καν. Αλλά αν το κάνουν, εκείνα τα δευτερόλεπτα επικοινωνίας μας –έστω με τα μάτια- είναι σημαντικά για μένα. Πόσω μάλλον αν τους «κερδίσω» και μπουν στη διαδικασία να ανοίξουν το πορτοφόλι τους και να βγάλουν χρήματα. Δεν έχει σημασία το ποσόν, από 50 λεπτά ή ένα ευρώ, μέχρι και να αγοράσουν κάποιο CD μου, η ικανοποίηση και η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη αφού τους άρεσα και κάτι στη μουσική μου τους άγγιξε! Μου έχουν τύχει απίθανα σκηνικά. Κάποια φορά ένας κύριος μου άφησε 20 ευρώ. Χωρίς να μιλήσουμε. Δεν αγόρασε ούτε το CD. Με κοίταξε, τον κοίταξα κι έφυγε. Στην Πράγα, κάποιος μου άφησε 100 ευρώ! Επαιζα, θυμάμαι, ένα τραγούδι του Leonard Cohen. Μου άφησε 50 ευρώ (ήταν σε κορώνες, δεν ήμουν σίγουρος αλλά κατάλαβα πως ήταν μεγάλο ποσόν) και μου λέει: «σε παρακαλώ μου το ξαναπαίζεις;». Όταν τελείωσα μου άφησε άλλα τόσα. Μια άλλη φορά στη Βενετία, μια γιαγιά μου φώναζε από ένα παράθυρο. Νόμιζα πως με έβριζε όμως μετά από λίγο μου πέταξε ένα μανταλάκι με 20 ευρώ. Το έχω φυλάξει εκείνο το μανταλάκι... Δεκαπεντάχρονα κορίτσια  μου έδωσαν  μια φορά λουλούδια. Μου έχουν αφήσει επίσης από σοκολατάκια μέχρι... ψάρια! Το βρίσκω θαυμάσιο!

Η φωνή του βαθιά, μπάσα και εκφραστική. Με αυτήν και τις γεμάτες συναίσθημα μελωδίες του κερδίζει τους ακροατές του. Τα τραγούδια του κυρίως βιωματικά. Το καθένα και μια αληθινή ιστορία-εμπειρία δρόμου. Περιγραφικά, πραγματικά, γεμάτα εικόνες. Όπως κι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της ζωής του: τα ταξίδια.
Ταξιδεύω συνειδητά και όσο πιο πολύ μπορώ. Έχω ταξιδέψει με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς: με τη μπάντα, με παρέα, με κοπέλα. Κάθε καλοκαίρι κάνω ένα γύρο στην Ευρώπη. Με ωτοστόπ, τρένα, λεωφορεία, αεροπλάνα. Στο πρώτο μου ταξίδι πήγα Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Γερμανία και Αγγλία μέσα σε 3 μήνες. Ήμουν θυμάμαι αρκετά φοβισμένος, είχα ξεκινήσει μόνος, με δανεικά λεφτά και πολλές αμφιβολίες. Όμως όταν συνειδητοποίησα πως μπορούσα να βγάζω χρήματα παίζοντας μουσική στο δρόμο, άλλαξαν πολλά πράγματα μέσα μου. Σε εκείνο το ταξίδι –που ήταν και το καλύτερό μου μέχρι τώρα- άρχισα να τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Από τότε το κάνω όσο πιο συχνά μπορώ. Απλά λίγο πιο οργανωμένα, δηλαδή με κάποια σταθερά σημεία και βάσει ενός υποτυπώδους πλάνου. Για παράδειγμα φέτος σκοπεύω να φτάσω μέχρι Ιρλανδία. Νιώθω υποχρέωση σαν μουσικός της folk να την επισκεφτώ. Και μάλιστα αποφάσισα το ταξίδι να είναι αποκλειστικά με τρένο. Θέλω να περάσω από τα χωριά. Η ταυτότητα ενός τόπου δεν προσδιορίζεται στις πρωτεύουσες μόνο.

Του αρέσει να εμπνέεται. Από μικρός, με ό,τι ασχολιόμουν ήθελα τη δική μου εκδοχή. Έπαιζα μπάσκετ; Ήθελα να φτιάξω τη δική μου ομάδα. Θαυμάζω τα ωραία πράγματα και αυτόματα τα αναζητώ στον εαυτό μου ή τα θέτω ως στόχους μου. Είναι ενδιαφέρον μεν αλλά μου στερεί και πράγματα. Σε μια ωραία συναυλία που πάω ως ακροατής για παράδειγμα, θα ευχαριστηθώ τα πρώτα 10’ και μετά θα θέλω να είμαι εγώ εκεί πάνω. Κι όταν βάλω κάποιον στόχο, τον ακολουθώ πιστά. Για  να έχεις αποτέλεσμα χρειάζεται σκληρή δουλειά. Δεν αφήνω ποτέ τίποτα στη μέση όσο αγγαρεία κι αν αποδειχτεί. Άλλωστε, είμαι τραγουδιστής της folk, θα μου πει χαμογελώντας. Είμαι πολύ προσγειωμένος. Θέλω τα πράγματα να έχουν αρχή, μέση και τέλος. Φαίνεται και στους στίχους μου: πήγα εκεί, έστριψα εκεί, είδα αυτό, έγινε αυτό. Δεν κάνω αφηρημένη τέχνη με δυσνόητα, σκοτεινά, αυθαίρετα πράγματα. Μου αρέσει να υπάρχει ενέργεια και αθωότητα σε ό,τι κάνω.

Και τόλμη, θα προσθέσω εγώ. To τέταρτο του άλμπουμ πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες και θα συνοδεύεται κι από μια ταινία μικρού μήκους!
Η τελευταία μου δουλειά είναι κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες. Είναι ένα άλμπουμ άμεσο αλλά όχι τόσο περιγραφικό. Το άφησα πιο ελεύθερο και πιο εσωτερικό. Ήθελα ένα μοναχικό δίσκο χωρίς τη μπάντα. Άλλωστε αυτό εκφράζει και ο τίτλος του «Music for the Wolves». Οπότε έπαιξα ό,τι μπορούσα μόνος μου: Πρώτες-δεύτερες κιθάρες, μπάσο, φυσαρμόνικα, πλήκτρα, μπάντζο, τραγούδι, δεύτερες φωνές. Μοναδικό στοιχείο συντροφικότητας είναι το ντουέτο μου με τη Σοφία Φίλωνος στο «Ι dreamt about it».  Το τραγούδι αυτό βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που μεταφέραμε και στην ταινία. Η ιστορία είναι παλιά αλλά η ιδέα να γίνει στίχος ήρθε στον ύπνο μου! Τελικά βγήκε μια μελωδία κι ένα τραγούδι πολύ πιο λυρικό και αισθαντικό από όσο περίμενα. Όταν φώναξα τη Σοφία για να κάνουμε ένα ντουέτο, είχα στο νου μου ένα άλλο τραγούδι. Εκείνη όμως διάλεξε αυτό. Και μάλιστα μου είπε: είναι ωραίος κι ο τίτλος. Έτσι να ονομάσεις την ταινία! Όπως κι έγινε.
Ταινία και άλμπουμ στήθηκαν παράλληλα κι όχι το ένα μετά το άλλο. Αρχικά η ιδέα ήταν να φτιάξουμε ένα βιντεοκλίπ για κάθε τραγούδι. Μετά όμως σκέφτηκα να το προχωρήσω ένα βήμα παραπάνω και να κάνω μια ταινία που τα τραγούδια να είναι το σάουντράκ της. Πρόκειται για ένα μουσικό φιλμ που ελπίζω να βγάζει την ατμόσφαιρα  των ταινιών με μουσικοποιούς που αρέσουν και σε μένα. Είναι η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα και για μένα και για τον σκηνοθέτη που είναι ένας καλός μου φίλος.

Τον ρωτάω πόσο έχει αλλάξει ο ίδιος από το πρώτο του άλμπουμ το «Street Serenade» μέχρι σήμερα. Νομίζω αρκετά. Πιστεύω στη συνειδητή εξέλιξη του ανθρώπου. Να αποφασίζουμε κάθε μέρα να γινόμαστε καλύτεροι. Τα πέντε τελευταία χρόνια ήταν πολύ παραγωγικά. Δεν έχω παράπονο. Έχω κάνει όλα όσα ήθελα να κάνω. Ρεαλιστικά, με τους πόρους που διαθέτω. Άλλωστε είμαι μουσικός της εργατικής τάξης. Απλά τώρα που φτάνω τα 30 νιώθω μια μικρή πίεση: όταν μεγαλώνεις σαν «υποσχόμενος καλλιτέχνης» φτάνει ο καιρός που πρέπει να γίνεις αυτό που έχεις «υποσχεθεί». Θέλω να πιστεύω πως γίνομαι. Το μόνο που θα ήθελα αλλιώς, είναι να μην είχα βιαστεί σε κάποια πράγματα ώστε να τα έκανα λίγο πιο οργανωμένα. Θέλω να εμπιστεύομαι περισσότερο και να αναθέτω πράγματα σε πιο ειδικούς από μένα, κάτι που δεν το έκανα μέχρι τώρα.

Aν και η ζωή του είναι ένα μεγάλο, ατελείωτο live στο δρόμο, έχει παίξει ζωντανά και σε συναυλιακούς  χώρους στην Ελλάδα και το εξωτερικό ενώ έχει ανοίξει τις συναυλίες του Sivert Hoyem (2012 και 2014) του Rob Coffinshaker (2015) καθώς και αυτή των Puressence (2012). Είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία να είσαι σαπόρτ καλλιτέχνης. Στην πραγματικότητα είσαι ο «εχθρός του κοινού», αυτό που μεσολαβεί ανάμεσα σε εκείνους και αυτό που θέλουν πραγματικά να ακούσουν. Βγαίνεις να παίξεις και ξεκινάς στο μείον. Ο κόσμος είναι πολύ αυστηρός μαζί σου οπότε είναι ένα δύσκολο στοίχημα να είσαι με μια κιθάρα και να μπορέσεις να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κόσμου παραπάνω από ένα τραγούδι. Πάντως καταευχαριστήθηκα και απόλαυσα καθεμιά από αυτές τις συμμετοχές μου και έμαθα πολλά από τους καλλιτέχνες που γνώρισα από κοντά.

Του ζητάω να μου πει με ποιους άλλους σύγχρονούς του μουσικούς θα ήθελε να συνεργαστεί στη σκηνή. Aχ! Με τη Norah Jones. Tην αγαπώ! Θέλω να την παντρευτώ... χθες! Είμαι μεγάλος φαν. Μ’αρέσουν τα πάντα της! Επίσης με τον Ray Lamontagne, τον Tom Waits που δεν παίζει ποτέ με κανέναν αλλά γιατί όχι με μένα (γελάει δυνατά), με Damien Rice, Glen Hansard, White Buffalo. Mε όλους αυτούς! Κι από Έλληνες καλλιτέχνες, εκτιμώ και μου αρέσουν πάρα πολύ oι Villagers of Ioaninna City , ο Πάνος Μπίρμπας , ο Leon of Athens, oι Planet of Zeus, η Nalyssa Green, o Lolek, οι Εmpty Frame. Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους στο είδος τους.
Θαυμάσιοι μουσικοί όμως συμμετέχουν και στη δική του μπάντα . Οι «Remi and the Road» είναι ένα πολυμορφικό σχήμα που αναλόγως την περίσταση περιλαμβάνει τους: Hλιάννα Κορέτση (τσέλο), Βαγγέλη Κορακά (τύμπανα), Χρόνη Παυλίδη (μπάσο), Πρόδρομο Κοτσιφάκο (βιολί, κιθάρα, μπάσο, πιάνο, μαντολίνο) καθώς και τους guests: Σοφία Φίλωνος και τη χορευτική ομάδα «The Dazzlers».

Το φως του δρόμου είναι το σύμβολό μου, λέει δείχνοντάς μου το τατουάζ στο αριστερό του χέρι: ένα φανάρι δρόμου που αντί για φως στο κέντρο του έχει ένα γυναικείο πρόσωπο. Και μέσα σε αυτό, η μούσα μου, η έμπνευση. «Streetlight»  θα λέγεται το επόμενο όνειρό μου. Θέλω να ανοίξω ένα χώρο για μένα και τη μπάντα που να είναι και μαγαζί και στούντιο και δισκογραφική εταιρία, όλα μαζί.
Το μάτι μου πέφτει και στο τατουάζ που είναι χαραγμένο στο δεξί του χέρι: Save your soul. Είναι το τραγούδι μου. Μου αρέσει να σκέφτομαι την ψυχή του ανθρώπου. Πιστεύω πως υπάρχει ένας σωστός δρόμος για τον καθένα μας. Και σε όλη μας τη ζωή ακούγονται κάποια «καμπανάκια» που τον σηματοδοτούν. Αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και δεν τα αγνοήσουμε, τότε όλα θα μας πάνε πάρα πολύ καλά προς αυτό που για μένα σημαίνει σωτηρία της ψυχής. Από τότε που το συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου, αυτή είναι η πυξίδα και ο μπούσουλάς μου. Και μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους εκεί στο δρόμο. Φαίνεται ξεκάθαρα ποιοι έχουν καταφέρει να ακολουθούν τα «καμπανάκια» τους. Και είναι σαν φως στο σκοτάδι όλο αυτό...

 

*Το καινούριο άλμπουμ του «Remi & the Road» θα κυκλοφορήσει στις 15/5/2015. Ενώ η ταινία μικρού μήκους «Ι dreamt about it» θα προβληθεί σε κάποιες επιλεγμένες αίθουσες μέσα στο Μάιο.

*Αναζητήστε τον Remi and The Road εδώ:
www.Remiband.com
www.facebook.com/Remiband
www.facebook.com/idreamtaboutthis?fref=ts