Η Σμαράγδα Αδαμοπούλου κι ο Γιάννης Σαβουιδάκης μας μιλούν για το Hommage

Στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων και για λίγες παραστάσεις ανεβαίνει το Hommage, ένας φόρος τιμής για τη ζωή και το έργο του Λευτέρη Βογιατζή. Ο Σπύρος Αλιδάκης με την multimedia αυτή παράσταση, ξεναγεί τους θεατές στο χώρο που έδρασε επί 30 χρόνια ο σπουδαίος αυτός σκηνοθέτης. Εμείς μιλήσαμε με τους νεότερους εκ των συντελεστών, τη Σμαράγδα Αδαμαοπούλου και το Γιάννης Σαβουιδάκη για την παράσταση αυτή, για το Λευτέρη Βογιατζή, το θέατρο αλλά και τα σχέδιά τους.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Σμαράγδα Αδαμοπούλου: Το hommage είναι μια περίεργα ονειρική-συνειρμική περιήγηση στον κόσμο του Λευτέρη. Έχει στοιχεία βιωματικά αλλά περισσότερο είναι μια προσωπική ματιά του Σπύρου Αλιδάκη μέσα στο συγκεκριμένο χώρο όπου έζησε και δημιούργησε αυτός ο άνθρωπος. Στόχος είναι οι θεατές να δούνε και να ζήσουν το Κυκλάδων διαφορετικά. Να δούμε πως είναι να επαναφέρουμε το Λευτέρη στο εδώ και Τώρα, που δεν ανήκει στο παρελθόν.

Γιάννης Σαβουιδάκης: Το Hommage είναι μια site-specific παράσταση οπού χαρτογραφείται μέσα στο χώρο του θεάτρου όλη η καλλιτεχνική πορεία του Λευτέρη Βογιατζή  από την πρώτη παράσταση το 1982 μέχρι και την τελευταία 30 χρονιά μετά. Ο θεατής μέσα από αντικείμενα, εικόνες και ήχους καλείται να γνωρίσει το έργο του, την εξέλιξη του και το πώς τελικά φτάνει κανείς με πολύ κόπο, βάσανο και πολλά προβλήματα στη δημιουργία μιας παράστασης. Ενώ  το θέατρο λειτουργεί κανονικά μέσα σε μια άλλη ονειρική πραγματικότητα πια, μπορεί δηλαδή ο θεατής να αγοράσει προγράμματα, να πιει το ποτό του στο μπαρ και να παρατηρήσει πως συνδέεται ο κόσμος της σημερινής πραγματικότητας του θεάτρου με αυτή των έργων του Λευτέρη Βογιατζή.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με το σκηνοθέτη Σπύρο Αλιδάκη;

Σ.Α.: Ήταν όνειρο μου το θέατρο της Οδού Κυκλάδων αφού για όλους τους ηθοποιούς, τουλάχιστον όσον αφορά σε εμένα, λειτουργούσε και λειτουργεί ως έμπνευση με τη τόσο μεγάλη ιστορία και το παρόν του. Συνήθιζα να πηγαίνω συχνά στο θέατρο και ο Σπύρος Αλιδάκης ήταν διαρκώς εκεί. Νομίζω πως ο Σπύρος είναι φυσιογνωμιστής, με πλησίασε γνωριστήκαμε και τον ρώτησα πως θα μπορούσα να δουλέψω στο θέατρο.

Γ.Σ.: Όταν ο Σπύρος σκεφτόταν την παράσταση, δούλευα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων και κάπως μέσα από συζητήσεις προέκυψε η συνεργασία μας. Τον ευχαριστώ πολύ για αυτό όπως και όλη την οικογένεια του Κυκλάδων την Σμαράγδα, τις δυο Κατερίνες μας (Ζερβουδάκη και Κουτσοχερίτη) την Ειρήνη Λεβίδη.

​Πριν την παράσταση, τι ξέρατε για το σκηνοθέτη Λευτέρη Βογιατζή και πόσο άλλαξε η γνώμη σας μετά από την ενασχόλησή σας με το έργο του;

Σ.Α.: Κάθε σπουδαστής δραματικής σχολής έρχεται σε επαφή με το έργο του Λευτέρη και αυτό με ώθησε σε μια προσωπική αναζήτηση με το έργο του. Όσα γνώριζα πριν αφορούσαν σε μια πιο σκληρή πλευρά του Λευτέρη. Έπειτα, με το Hommage είδα πόσο και ο ίδιος δυσκολευόταν, αμφέβαλλε, πόσες δυσκολίες αντιμετώπιζε και πόσο δοσμένος ήταν σε αυτό. Είδα μια περιέργεια και μια ξεχασμένη παιδικότητα που με γοήτευσε.

Γ.Σ.: Δεν ήξερα πολλά πράγματα. Είχα ακούσει από καθηγητές μου στην σχολή που είχαν δουλέψει μαζί του για το σπουδαίο έργο του και θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να δω παράσταση στο θέατρο της οδού Κυκλάδων πως η ενέργεια του χώρου μου επιβλήθηκε αμέσως. Με την πιο συγκεκριμένη ενασχόληση μου με το έργο του άρχισε να με συγκινεί το πώς ένας άνθρωπος ήταν τόσο απολυτά δοσμένος με την τέχνη του και ας αντιμετώπιζε δυσκολίες και προβλήματα. Άρχισα να θαυμάζω πως με όλη αυτή την αβεβαιότητα και την περιέργεια που είχε και το πώς τελικά αυτό μόνο ωφέλιμο είναι αφού έβλεπες μια παράσταση καθαρή που άφηνε χώρο στον θεατή και δεν του «φορούσε» τίποτα.

Από πού αντλήσατε πληροφορίες για την παράσταση, σε συζητήσεις με ανθρώπους που τον είχαν ζήσει, σε συνεντεύξεις του ή σε άλλο υλικό;

Σ.Α.: Όταν άρχισα να δουλεύω στο θέατρο, ο Σπύρος μου μοιράστηκε την ιδέα αυτή, ακριβώς πριν ένα χρόνο. Από τότε συναντιόμασταν σχεδόν  κάθε μέρα  με την Κατερίνα Ζερβουδάκη. Βλέπαμε αρχειακό - παραστασιακό υλικό και αυτό με τη σειρά του μας οδηγούσε να κάνουμε και δικούς μας συνειρμούς και σκέψεις.

Γ.Σ.: Από όλα αυτά που αναφέρατε. Ο Σπύρος η Κατερίνα και η Σμαράγδα ασχολήθηκαν με το τεράστιο οπτικοακουστικό υλικό από παραστάσεις και συνεντεύξεις του και εγώ μέσα από τα πολλά και ακόμα ζωντανά αντικείμενα τωνπαραστάσεων του. είχε ενδιαφέρον η διαδικασία μετά τη συλλογή όλου του υλικού, το πώς δηλαδή παίρνεις έναν ήχο, ένα αντικείμενο, ένα κοστούμι παρατηρείς που σε πάει και αρχίζεις να ψάχνεις πως συνομιλεί αυτό με την παράσταση τότε, με την παράσταση τώρα και με σένα τον ίδιο. Αυτή η διαδικασία μου έμαθε παρά πολλά και προσπαθώ να την κρατάω ζωντανή ακόμα και στις παραστάσεις.

Μέσα από την εντρύφηση σας με το Λευτέρη Βογιατζή, τι αποκομίσατε; Εννοώ η επαφή σας, έστω και με το έργο του, τι σας έμαθε για το θέατρο;

Σ.Α.: Ότι το θέατρο είναι ένας αγώνας χωρίς εφησυχασμό, χωρίς ανάπαυση σχεδόν με κομμένη ανάσα.

Γ.Σ.: Σε ένα σημείο της παράστασης ακούγεται από ένα παλιό αντικείμενο ο Λευτέρης να λέει: «...ίσως και να αναρωτιέστε κάπου-κάπου αν οι μικρές, καθημερινές κακουχίες, οι μικρές καθημερινές απογοητεύσεις, τα βάσανα, και οι δοκιμασίες που μοιάζει να σας ακλουθούν από κοντά, αξίζουν τελικά τον κόπο. Ως προς τούτο, μονό ένα έχω να σας πω: Μη χάνετε την πίστη σας». Είναι από το θερμοκήπιο του Χάρολντ Πίντερ. Πέρα των άλλων, έστω, και μόνο αυτό αν έχω αποκομίσει είναι πολύ σημαντικό και προς όφελος μου!

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Σ.Α.: Προτάσεις υπάρχουν και θα υπάρξουν. Όταν έβλεπα τον εαυτό μου ως ηθοποιό ήταν το όνειρο μου να είμαι σε τέτοιου είδους παραστάσεις και αυτό είναι μια αρχή. Ας ευχηθώ σε μια ανάλογη συνέχεια.

Γ.Σ.: Τώρα είμαι σε πρόβες για την παράσταση «Άσπρο ΧΙΟΝΙ μαύρο χιόνι» μια παράσταση για παιδιά 7 έως 107 χρονών στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής από 23/12 στις 11.00π.μ. και για 10 παραστάσεις σε σκηνοθεσία Ελεονόρας Σταθόπουλου και τα πολύ μελλοντικά τα βλέπουμε ακόμα!

 

Ευχαριστούμε πολύ το Γιάννη και τη Σμαράγδα για το χρόνο τους. Εμείς τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία!!!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ 

Λίγα λόγια για τους ηθοποιούς:

Ο Γιάννης Σαβουιδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη είναι απόφοιτος της δραματικής σχολης Αθηνών  Γ.Θεοδοσιάδη Έχει συμετασχει  στις  παραστάσεις: "Η τριλογία του ηθοποιού 1.studio" (θέατρο bios 2014) , 
"Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα" σε σκηνοθεσία Κ.Ντέλλα  (Φεστιβάλ Αθηνων και Επιδαύρου 2015). Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στην ταινία του Κ.Κατζουράκη "Ussak" που προβάλλεται στον κινηματογράφο Αλκυονίς.

Η Σμαράγδα Αδαμοπούλου είναι απόφοιτη της δραματικής σχολής  ‘Πράξη 7’ (2015) και του Παντείου Πανεπιστημίου Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού. Έχει  συμμετάσχει στις παραστάσεις: "σχεδ0ν" βασισμένο στο Come and Go του Samuel Beckett (Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος και στο bob theatre festival στο Bios 2016), "Ραψωδία Η΄ Ομήρου Οδύσσεια" με τη Μαρία Πρωτόπαππα (Εθνικό Θέατρο 2015), "Το χρυσόψαρο της μνήμης" 2014 και "οι Τρεις Αδελφές" του Anton Chekhov (θέατρο Studio Πράξη 7 σε σκηνοθετική επίβλεψη Κώστα Μπάρα). Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στη τανία ‘O Νοτιάς’ του Τάσου Μπουλμέτη και στη ταινία μικρού μήκους ‘Traces’ του Θανάση Βασιλείου.