Στον δημιουργικό κόσμο της Χλόης Ακριθάκη

H εικαστικός Χλόη Ακριθάκη μίλησε με αφορμή την παράσταση «The Dreamers» για τα εικαστικά, τα δημιουργικά της σχέδια και το πολιτιστικό κληροδότημα του έργου του Αλέξη Ακριθάκη.

Αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε να συμμετέχεις στην παράσταση «Τhe Dreamers». Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Η εμπλοκή μου στους «Τhe Dreamers» του Giber Adair προέκυψε ύστερα από προτροπή των Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη και Πέρη Μιχαηλίδη. Στην παράσταση αυτή επιμελούμαι το κομμάτι των φωτογραφιών και του video. Είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό και βρήκα πολλά κοινά στην πορεία με τους υπόλοιπους συντελεστές, με τον Πέρη Μιχαηλίδη πχ την αγάπη μας για το γερμανικό θέατρο και τον Μάη του ’68. Συμμετέχω με μεγάλη χαρά.

Μετά τo θεατρικό υπάρχει κάτι που ετοιμάζεις το επόμενο διάστημα;

Τον Φεβρουάριο παίρνω μέρος στην έκθεση The Condition of (Im)-Possibility: TheInvaders, στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, σε επιμέλεια Εύας Κέκου.

Τον Μάρτιο οργανώνουμε μαζί με τη συγγραφέα Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της έκθεσης «ΦΩΤΟγραφίες» και ετοιμάζουμε ένα μικρό βιβλίο με αφορμή την έκθεση αυτή. Αυτό που τη διαφοροποιεί είναι ότι ενώ πρόκειται για μια συνέχεια της πρώτης έκθεσης, συμβαίνει σε διαφορετικές συνθήκες. Η πρώτη έκθεση έγινε την περίοδο του κορονοϊού και στη συνέχεια ακολούθησε το βιβλίο, ενώ τώρα η έκθεση γίνεται με την αφορμή της κυκλοφορίας του βιβλίου. Θεματολογικά θα κινηθούμε στη σχέση λόγου και εικόνας, αλλά η επιλογή των φωτογραφιών είναι σε διαφορετικό ύφος και επομένως τα κείμενα της Βίβιαν θα είναι διαφορετικά. Αυτή τη φορά ο γραπτός λόγος θα παίζει σημαντικό ρόλο και στην αφήγηση της έκθεσης, συνδέοντας ή χωρίζοντας τις εικόνες.

Το ποιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διαδικασία της έκθεσης ποιο είναι; Το διάλεγμα, το ξεσκαρτάρισμα, η διαδικασία του τι κρατάς και τι πετάς;

Εξαρτάται, κάθε έκθεση είναι διαφορετική. Για παράδειγμα στην προηγούμενη έκθεση ήρθαμε αντιμέτωπες με έναν τέτοιο πλούτο υλικού που η επιλογή ήταν αφαιρετική, δηλαδή έβγαζα, έβγαζα, έβγαζα... μέχρι την τελική επιλογή. Γενικά πάντως πριν στηθεί η έκθεση σε πραγματικό χρόνο στήνεται στο μυαλό μου. Πρώτα έχω την εικόνα της έκθεσης στο μυαλό μου και μετά διαλέγω τα έργα, λειτουργώ με όρους concept που έρχεται να καταθέσει κάτι συνολικά.

Συλλαμβάνεις την επιρροή άλλων καλλιτεχνών στο έργο σου; Πόσο βρίσκεις τον εαυτό σου να έρχεται σε δημιουργική συνομιλία με τον πατέρα σου, τον Αλέξη Ακριθάκη;

Δεν μπορώ να αποφύγω την επιρροή του πατέρα μου για ευνόητους λόγους. Από εκεί και πέρα με εκπλήσσει και με ανατριχιάζει κάποιες φορές το γεγονός ότι εντελώς τυχαία έχω ένα έργο του πατέρα μου και υπάρχει δίπλα του μια φωτογραφία τραβηγμένη σε άσχετη φάση με ακριβώς τα ίδια χρώματα. Ειδικά τα χρώματα του. Τα έχω αναπνεύσει, τα έχω ρουφήξει και βγαίνουν παντού ασυνείδητα, ακόμη και στους τοίχους του σπιτιού μου. Από εκεί και πέρα, το τι επιρροές βλέπουν άλλοι στο έργο μου είναι μια ενδιαφέρουσα, δική τους περισσότερο ανακάλυψη, παρά δική μου. 

Διαχειρίζεσαι παράλληλα το σύνολο του Αλέξη Ακριθάκη. Πέρα από ευχάριστο σκέλος, της επαφής με το έργο του, ποιο είναι το πιο δύσβατο κομμάτι αυτής της ευθύνης;

Το ότι αναμετριέσαι διαρκώς με το παρελθόν της οικογένειας σου. Κάποιες φορές αυτό είναι γοητευτικό και σε ιντριγκάρει αλλά κάποιες φορές λες μέσα σου «αρκετά». Αρκετά με το παρελθόν, τις ιστορίες και τις αναμνήσεις. Είναι επίσης τα πρακτικά θέματα, από την διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων, πολύ βασικό την πιστοποίηση έργων ως τη συντήρηση του αρχείου που παραμερίζουν με τον χρόνο που απαιτούν την πιο ουσιώδη πτυχή του έργου και την οργάνωση εκθέσεων που είναι για μένα το πιο ευχάριστο κομμάτι της δουλειάς μου. Και είναι ιδιαίτερα ευχάριστο το ότι έχουμε πολλές ιδέες και τα επόμενα δύο χρόνια ετοιμάζουμε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα όπως εκθέσεις και εκδόσεις. Είναι πάντως μια απόφαση που πήρα να αναλάβω αυτή την κληρονομιά και ήταν συνειδητή απόφαση, γιατί αυτό το έργο είναι μεγάλο μέρος της ζωής μου και απαιτεί υπομονή, αγάπη και αφοσίωση.

Η Τέχνη και κατ΄ επέκταση η μορφή εκείνη με την οποία καταπιάνεσαι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά μπορεί να θέτει ερωτήματα και να τον ομορφαίνει και κατά συνέπεια τη ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι λίγο δηλαδή να βλέπω έργα του πατέρα μου να κοσμούν τοίχους σπιτιών για 30 χρόνια και να υπάρχει μια αγάπη προς αυτά, να προσπαθούν οι άνθρωποι να ξαναβρούν ερμηνείες, αλλάζοντας έτσι τη ζωή τους έμμεσα. Κάτι λέει να κουβαλάς μια σχέση με ένα δημιούργημα για δεκαετίες.