Super Stereo συνέντευξη με τον Θανάση Dzingovic

Θανάση μου, οι Σούπερ Στέρεο έρχονται Αθήνα για την παρουσίαση του τρίτου δίσκου τους. Τι να περιμένει το κοινό τη βραδιά αυτή;

Τι άλλο; Θα παίξουμε τα τραγούδια του τρίτου δίσκου αλλά και αρκετά από τους δυο προηγούμενους. Από κει και πέρα να περιμένεις να μπερδέψω τα λόγια μου σε μερικά τραγούδια. Ίσως και κανένα κρύο αστείο που θα μου κατέβει εκείνη την στιγμή...

Αν σου έλεγα ότι είμαι σε κάποιο μέρος και δεν έχω πρόσβαση σε κανενός είδους πληροφόρηση και μπορείς να μου στείλεις μόνο δυο τραγούδια από το δίσκο να ακούσω για να καταλάβω τι κάνετε ποια θα ήταν αυτά και γιατί;

Θα σου έστελνα το «Άσχημοι Δρόμοι» και το «Αύριο». Θεωρώ πως αυτά τα δυο κομμάτια μαζί με το «Μπορώ και μιλάω - Πέρα από τη νύχτα των άλλων» έχουν μια νέα κατεύθυνση που δεν υπήρχε στους προηγούμενους δίσκους.

Πρέπει να σταματήσεις ένα από τα δύο υποχρεωτικά: τη σύνθεση μουσικής ή τη συγγραφή στίχων. Ποιο εγκαταλείπεις για να ζήσει το άλλο;

Είναι αδύνατο να διαλέξω. Τα σταματάω και τα δυο. Θα αρχίσω να ζωγραφίζω!

«Μπορώ και μιλάω». Μέσα από τα τραγούδια σου θίγεται η καθημερινότητα-πραγματικότητα άλλοτε με αισιοδοξία και πίστη άλλοτε με δυσπιστία και απαισιοδοξία ως προς το αποτέλεσμα. Πιστεύεις μπορούμε να ελπίζουμε όσο μπορούμε να μιλάμε; Ή ζούμε σε ένα κόσμο που ό,τι και να κάνουμε, όσο καλές και δυνατές προθέσεις υπάρχουν δεν αλλάζει;

Όταν λέμε ότι θελουμε να αλλάξουμε τον κόσμο στην ουσία εννοούμε πως θέλουμε έναν κόσμο πιο δίκαιο. Απόλυτα δίκαιος δεν θα’ ναι ποτέ όμως και το ξέρουμε. Αυτό είναι μια ιδανική κατάσταση. Μάλλον μη εφικτή. Προσωπικά δεν ελπίζω σε ουτοπικές κοινωνίες. Γιατί απλά είναι ουτοπικές. Το να πιστεύω σε κάτι που ποτέ δεν θα υπάρξει, θα ήταν το ίδιο για μένα με το να πιστεὐω πως υπάρχει κόλαση ή παράδεισος.

Θεωρώ όμως πως έχει νόημα να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας στο πλαίσιο του δυνατού. Από κει και πέρα το θέμα είναι που βάζει ο καθένας τον πήχη για το τι είναι δυνατό και φυσικά ποιόν τρόπο θα επιλέξει να αντίδρασει.

«Πέρα από τη νύχτα των άλλων». Ξεκάθαρη αναφορά στο «Μέσα στη νύχτα των άλλων» των Τρυπών(;). Μεγαλωμένος, γαλουχημένος και αναθρεμμένος στη Θεσσαλονίκη τι θυμάσαι έντονα από την μουσική ιστορία της πόλης; Ποιες μπάντες σε «μεγάλωσαν» μουσικά, ποια είναι η πιο δυνατή σου ανάμνηση από την τόσο έντονη μουσικά αυτή πόλη;

Οι μπάντες που με "γαλούχησαν" μουσικά προφανώς δεν είναι μόνο μπάντες της πόλης. Από τις μπάντες όμως που ξεκίνησαν απο εδώ σίγουρα ξεχωριστή θέση για μένα έχουν οι Τρύπες. Εξου και η ξεκάθαρη αναφορά. Θεωρώ πως πέρα απο το στιχουργικό και μουσικό κομμάτι, οι Τρύπες (και τα Σπαθιά το ίδιο) μας απέδειξαν πως το να λεει κάποιος την αλήθεια του και μάλιστα όχι με την πεπατημένη για τα δεδομένα της χώρας οδό, ειναι κάτι που μπορεί να αφορά πολύ κὀσμο.

Πολύ αγαπημένη μπάντα επίσης ειναι οι Xaxakes, λατρεύω την ποπ αισθητική του Γιάννη Νάστα. Και μιας και με ρωτάς για αναμνήσεις, μια έντονη ανάμνηση από το παρελθόν είναι το στούντιο που είχε ο Νάστας, στο οποίο κάναμε προβες μικροί. «Ρομπέν των γατών» το λέγανε! Εκεί κάναμε και το πρώτο μας ντέμο σε κασέτα. Την έχω!

Άλλη έντονη ανάμνηση είναι τα βράδια στην πλατεία Ναβαρίνου στην οποία αράζαμε και παίζαμε κιθάρες με τους φίλους μου. Καθε βράδυ. Και όχι μόνο εκεί, γενικά έξω, σε πάρκα, στην παραλία, στα κάστρα. Το κάναμε πολύ αυτό στην εφηβεία μας. Πολλά ακόμα θα μπορούσα να θυμηθώ για το πως μεγαλώσα μουσικά, ζώντας σε αυτήν την πόλη. Την αγαπώ και στα αλήθεια πιστεύω πως έχει κάτι.

Από την άλλη, όπου και αν ήμουν, ίσως τα ίδια να έλεγα… (έτσι για να δώσω μια κλωτσιά και να τα ισοπεδώσω ολα…)

Αν θα ήθελες να φωνάξεις δυνατά στίχους σου σε ένα ανοιχτό σημείο της Αθήνας ποιοι θα ήταν αυτοί, ποιο το μέρος και γιατί;

Η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα! Αλλά αφού πρέπει, θα κατέβω μια βόλτα στο κέντρο, ίσως πάω στην Ομόνοια, και θα τραγουδήσω τους «Ασχημους Δρόμους». Το γιατί δεν χρειάζεται περισσότερη εξήγηση... αν και το τραγούδι το έγραψα για άλλους δρόμους, μου κάνουν και αυτοί.