Συμέλα Κοτρίδου, η μπριόζα σουμπρέτα της Επιθεώρησης που κέρδισε τους θεατές του Θεάτρου αλλά και της νυκτερινής Αθήνας!

Γεννημένη στις Σέρρες, η Συμέλα Κοτρίδου μεγάλωσε στον Χολαργό, στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της είχε ανοίξει το πρώτο φωτογραφείο, το οποίο ανέλαβε μετά ο αδερφός της, και στην συνέχεια η ίδια, όταν το 2000 άφησε την καλλιτεχνική της καριέρα για να ασχοληθεί με την εύρωστη οικογενειακή επιχείρηση. Ακολουθήστε μας σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι στις δεκαετίες του ’80 και του ’90!

Πώς ξεκίνησε η καλλιτεχνική σου πορεία;

Ήθελα από μικρή να ασχοληθώ με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τελειώνοντας το Λύκειο αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό, κρυφά από τους δικούς μου, μόνον η αδελφή μου το ήξερε, η οποία σαν μεγαλύτερη μου συμπαραστάθηκε σ'αυτό το τεράστιο άλμα που έκανα. 

Υπήρχε κάποια επιρροή από το οικογενειακό σου περιβάλλον;

Όχι καμία σχέση με αυτό τον χώρο, αλλά όλοι είμαστε καλλιτέχνες κατά κάποιο τρόπο! (γέλια)
Η μαμά μας μια απλή νοικοκυρά, που έκανε τα πάντα για να μεγαλώσει τα 3 παιδιά της. Ο μπαμπάς τραγουδούσε σε όλα τα οικογενειακά τραπέζια που κάναμε κι έπαιζε φυσαρμόνικα. Η αδερφή μου είναι υψίφωνος και χορωδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία και διδάσκει και σε διάφορες Δημοτικές χορωδίες. 
Ο αδερφός μου, παρόλο που ήταν ποδοσφαιριστής, ασχολήθηκε πολλά χρόνια με την Ελληνική Λαϊκή  μουσική, κι έχει μια τεράστια συλλογή με 45άρια! 
… και το στερνοπούλι εγώ που ασχολήθηκα με το θέατρο!

Έδωσα λοιπόν εξετάσεις στο Εθνικό.Τα πήγα πάρα πολύ καλά, τους άρεσα.... αλλά δεν με πέρασαν....(γέλια) 
Φαινόταν ότι δεν ήμουν για το Εθνικό εγώ, ...ήμουν σουμπρέτα!
Μου είχε πει τότε η ΤΕΡΑΣΤΙΑ κ. Μαίρη Αρώνη : «Μην στεναχωριέσαι καθόλου, εσύ θα προκόψεις στην κωμωδία και στην επιθεώρηση!» 
«Μα εγώ κυρία Αρώνη, θέλω να γίνω Παξινού!» της είχα πει, και γελάσαμε γιατί όλες τότε  θέλαμε να γίνουμε “Παξινού’’ αλλά τελικά γινόμασταν “Βλαχοπούλου”! 
Με συμβούλεψε λοιπόν η κ. Αρώνη να γραφτώ στην δραματική σχολή του Γρηγόρη Βαφιά κι έτσι κι έκανα. Για δύο χρόνια φοίτησα εκεί και στη συνέχεια έκλεισε η συγκεκριμένη σχολή και όλοι οι μαθητές  μεταφερθήκαμε σε αυτή του Γιώργου Θεοδοσιάδη από όπου κι αποφοίτησα. Είχαμε εξαιρετικούς καθηγητές, τον Στέλιο Βόκοβιτς, τον Αλέξη Δαμιανό, τον Νίκο Βασταρδή, τον Άγγελο Αντωνόπουλο, τον Νίκο Τζόγια, κλασικούς ηθοποιούς από το Εθνικό Θέατρο, με αποτέλεσμα να πάρουμε πολύ καλές βάσεις.
 
Ποια ήταν τα μαθήματα που διδαχτήκατε στη σχολή;

Υποκριτική, αυτοσχεδιασμός, ποιητικός λόγος, θεατρικό τραγούδι, Ιστορία θεάτρου, Ιστορία της Ελληνικής και παγκόσμιας δραματουργίας, λογοτεχνία, αγωγή λόγου (ορθοφωνία), δραματολογία, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, μακιγιάζ, μουσική, χορό, ξιφασκία, αρχαίους συγγραφείς, κινησιολογία, νεότερο και κλασικό θέατρο κ.α. Μαθήματα δηλαδή ουσιαστικά που δεν μπορείς να προχωρήσεις αν δεν τα έχεις μελετήσει. 
Όταν φοιτούσα ακόμη, ο Βαγγέλης Σειληνός αυτός ο τεράστιος χορευτής –χορογράφος –σκηνοθέτης, που τότε ετοίμαζε μια Επιθεώρηση στο Θέατρο Μινώα, ζητούσε από τις Δραματικές  Σχολές, σπουδαστές, για την παράσταση «Μια τρύπα στο νερό», “γλάστρες” δηλαδή (γέλια) και πήγαμε όλη σχεδον η τάξη. 
Σ' αυτό το θέατρο  έμεινα για 3-4 σεζόν και συμμετείχα σε όλες τις επιθεωρήσεις αλλα και τις κωμωδίες που ανέβηκαν.

Δεν είχαμε ακόμα πάρει την άδεια άσκησης επαγγέλματος κι έτσι δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποιο ρόλο. Λίγο τραγούδι, μερικές ατάκες και κινήσεις παντομίμας! Να φανταστείς σ ένα νούμερο που κάναμε εμείς οι μαθητές, από τη σειρά «Μεθοριακός Σταθμός» που προβαλλόταν στον τηλεοπτικό σταθμό ΥΕΝΕΔ, υποδυόμουν μια γιαγιά που έβλεπε σαν τρένο να περνάει η ζωή της, να κυλάει και να της θυμίζει όσα έζησε και είχα να κάνω μόνο κάποιες κινήσεις για να υποδυθώ μέσα σε λίγα λεπτά την ζωή μου που πέρασε . Ήταν πολύ δύσκολο μόνο με παντομίμα, χωρίς τη βοήθεια του κειμένου.

Όταν πλέον πήρα την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, η πρώτη μου δουλειά ήταν στο Θέατρο Χατζηχρήστου όπου παρέμεινα για πολλά χρόνια με Επιθεωρήσεις όπως : "Τα πράσινα καμάκια", "Υπουργοί και Βουλευτίνες", "Ήρθε ο Ανδρέας ξεχάσαμε το κρέας", " Γυναίκες στο στρατό" και πολλές άλλες.
Παράλληλα επειδή ήμουν πολύ καλή στην ορθοφωνία, έκανα ραδιόφωνο, και σποτάκια διαφημιστικά.
Παράλληλα με το θέατρο ξεκίνησα και το τραγούδι. 

Μια μέρα που είχα πάει στο κομμωτήριο γνώρισα την Παλόμα, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα της νύχτας, στην οποία με σύστησε ο Βαγγέλης ο κομμωτής, που παρεμπιπτόντως ήταν και ο κομμωτής της Αλίκης Βουγιουκλάκη!
«Α, είσαι ηθοποιός;» με ρώτησε η Παλόμα: «Τραγουδάς;»
«Φυσικά και τραγουδάω!» της απάντησα, «αφού είμαι στην επιθεώρηση!»
«Θα ήθελες να έρθεις να τραγουδάς μαζί μου τα βράδια; Θα παίρνεις 3.000 δραχμές τη βραδιά.»
(Εμείς οι σπουδαστές τότε, παίρναμε κάθε βράδυ 100 δραχμές από το θέατρο!)

«Έλα κατά τη μία το βράδυ μετά την παράσταση , στο “Σου Μου” (θρυλικό μαγαζί στη λεωφόρο Θηβών!)» 
Τραγουδούσε τότε εκεί ο Διονυσίου, η Αληφραγκή, κι άλλα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού Λαϊκού τραγουδιού. Η Παλόμα με έβγαζε μαζί της στην πίστα και την συνόδευα στα τραγούδια της. Εγώ τότε δεν ήξερα κανένα από τα λαϊκά τραγούδια της εποχής, ήμουν παιδί της ροκ! Το πρωί πήρα όμως 3 χιλιαρικάκια κι έτσι πήγα πάλι την επομένη, άλλα 3 χιλιάρικα, και την μεθεπόμενη άλλα 3! (γέλια) 

Τρελά χρήματα! Στο θέατρο είχα πλέον πολλα ρούχα, λούσα, κοσμήματα καλλυντικά κι αρώματα!  
Για να καταλάβεις το μέγεθος της αμοιβής, όταν ένας ηθοποιός έπαιρνε βασικό μισθό 9.000 το μήνα, εγώ έπαιρνα 3.000 κάθε βράδυ, αργότερα 15.000 μετά 80.000, μέχρι και 200.000 κάθε  βράδυ όλο τον χρόνο.

Πώς το είχες καταφέρει αυτό; 

Είχα πολύ κόσμο δικό μου που ερχόταν να με δει, έλεγα τραγούδια που διασκέδαζαν τους θαμώνες, ήμουν πολύ πρόσχαρη και περνούσαν πολύ καλά όλοι τους!

Ξέροντας το...βεληνεκές μου (γέλια) όταν με ζητούσε κάποιο μαγαζί, μου έλεγε: 
«Πόσα θέλεις τη βραδιά;» 
«Στο προηγούμενο μαγαζί έπαιρνα 60.000, τώρα Θέλω 70.000!» 
«Μα είναι πολλά, μου έλεγε, έλα με 50.000». Εγώ επέμενα για 70.000. 
«Αν θέλεις, αν δεν θέλεις  θα πάω αλλού!» και ξέροντας ο μαγαζάτορας ότι είχα πάρα πολύ κόσμο που με ακολουθούσε , δεχόταν κι έτσι ανέβαινε το "κασέ" μου. 
Δεν ήμουν βέβαια η Μαρινέλα φωνητικά, αλλά όταν εμφανιζόμουν στην πίστα, ολόδροση κι αστραφτερή, στεκόμουν όλο σιγουριά γι αυτό που παρουσίαζα και ανεβάζαμε τον κόσμο στον έβδομο ουρανό!
Ξεσηκώναμε τον κόσμο να χορέψει και να διασκεδάσει! Και ο πιο σκληρός επικριτής μου, είχε να λέει ότι τουλάχιστον, του άρεσε αυτό που έβλεπε και ένιωθε!

Ερχόντουσαν κι από το θέατρο να σε δουν/ακούσουν στα μπουζούκια;

Φυσικά! Με στήριξαν όλοι πάρα πολύ! Περνούσαν βέβαια και πολύ καλά! Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Γιώργος Οικονομίδης, η Άννα Καλουτά, ο Στάθης Ψάλτης,
ο Κώστας Χατζηχρήστος ειδικά, στο πρώτο τραπέζι ήταν κάθε βράδυ! Ήταν μεγάλη υπόθεση για ένα συνοικιακό λαϊκό μαγαζί να φιλοξενεί τόσους ηθοποιούς κάθε βράδυ που έρχονταν να διασκεδάσουν και να τιμήσουν το θεατρινάκι τους.

Πως σε αντιμετώπιζαν μετά στο θέατρο;

Δεν τους άρεσε που πήγαινα και τραγουδούσα τα βράδια. «Εσύ είσαι καλή θεατρίνα!» μου έλεγαν, «δεν είναι για σένα αυτός ο χώρος, θα σε χαλάσει η νύχτα».

Συνέχισες με το τραγούδι;

Φυσικά! 
Ήμουν μέχρι τις 12 το βράδυ στο θέατρο και μετά πήγαινα στα μπουζούκια.
Αλλά και όταν πια είχα σταματήει το Θέατρο, το τραγούδι το συνέχισα μέχρι το 2000, που η νύχτα είχε πια αλλάξει ΟΡΙΣΤΙΚΑ!

Το δικό σου όνομα είναι Συμέλα, ή είναι το καλλιτεχνικό σου;

Είναι το βαφτιστικό μου. Θα σου πω το ιστορικό του:

Η πρώτη μου εμφάνιση ήταν στην  παράσταση «Μια τρύπα στο νερό», σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Σειληνού, στο θέατρο Μινώα, όπου ο Βαγγέλης χόρευε τότε με την Μαρία Ιωαννίδου η οποία μόλις είχε συνέλθει από μια παράλυση των άκρων που είχε υποστεί μετά τον θάνατο της μητέρας της. 
Θυμάμαι λοιπόν πάνω στη σκηνή να με φωνάζει ο Σειληνός: 
«Εσύ η κοντή εκεί η ξανθιά, πως σε λένε;»
«Σούλα» απάντησα.
«Σούλα σε βάφτισαν;;».
«Όχι, Συμέλα» είπα με πολύ σιγανή φωνή.
«Πώς; Μίλα δυνατά παιδί μου!» συνέχισε ο Σειληνός.
«Συμέλα!» φώναξα.
«Συμέλα;;;;;;!!!!!!!!
Ε, λοιπόν κανείς δε θα μάθει ποτέ για το «Σούλα» και φυσικά ούτε και το επίθετό σου!
Έτσι κι έγινε. Το Συμέλα δεν υπήρχε τότε πουθενά στον καλλιτεχνικό χώρο, οπότε... ήμουν μοναδική!

Γιατί σε φώναζαν Σούλα;

Γιατί είχα υποστεί μεγάλο εκφοβισμό στο σχολείο για το όνομά μου! Τότε που και για τους δασκάλους αλλά και τους καθηγητές  το «Συμέλα» ήταν ασυνήθιστο ειδικά εδώ στην Αθήνα. Η διαφορετικότητα πάντα δημιουργεί σύγχυση και χλευασμό ειδικά στα παιδιά. Μετά το ‘80 καθιερώθηκε το Συμέλα στην οικογένειά μου αλλά και σε όλους τους συγγενείς μας και γενικότερα.

Πως ένιωσες την πρώτη φορά λοιπόν στη σκηνή;

Ένιωσα βασίλισσα! Δεν είχα καθόλου "τρακ", ένιωθα τεράστια, πολύ δυνατή παρόλο που ήμασταν όλα πιτσιρίκια. Ήταν ο χώρος μου. Εκεί ήθελα να υπάρχω, εκεί ήθελα να βρίσκομαι κι εκεί βρέθηκα για πάρα πολλά χρόνια!

Πριν συνεργαστείς με μεγάλα ονόματα του Ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, τους είχες ακουστά;

Όχι όλους. Γνώριζα κάποιους πρωταγωνιστές όπως τον Κώστα Χατζηχρήστο, την Μαίρη Χρονοπούλου, τον Νίκο Σταυρίδη…Όταν όμως τους είδα πάνω στη σκηνή όπως την Ζωζω Σαπουντζάκη, τον Χρόνη Εξαρχάκο, τον Γιώργο Παπαζήση, την Τιτίκα Στασινοπούλου, τον Μίμη Φωτόπουλο τον Σωτήρη Μουστάκα την Ίλυα Λιβυκού τρελάθηκα από τη χαρά μου! Όλοι με αγκάλιασαν με πολλή αγάπη, με είχαν σαν παιδί τους και με αντιμετώπιζαν σαν ίση τους. Πέρασα καταπληκτικά όλα τα χρόνια που έπαιζα στο θέατρο, αλλά πιο καλά πέρασα στα μπουζούκια!

Θα ήθελες να μου πεις γιατί;

Γιατί στο θέατρο δεν σε αφήνουν να δημιουργήσεις και να γίνεις κάποια. Στα μπουζούκια όμως, αν έχεις 8-10 παρέες που έρχονται για σένα κάθε βράδυ, είσαι η καλύτερη και θέλουν να σε έχουν συνέχεια στη σκηνή/πίστα! Έτσι ανέβαινα συνεχώς στα μπουζούκια γιατί είχα τον κόσμο που με σήκωνε!  Εκεί ήμουν πρώτη και στο θέατρο τελευταία! (γέλια). Στο θέατρο δεν άφηνε η κάθε μεγάλη βεντέτα της εποχής να πάρει κάποια άλλη, πρωταγωνιστικούς ρόλους και ήταν λογικό.

Σε στενοχωρούσε αυτό;

Καθόλου. Είχα την αβάντα του τραγουδιού όπου με χειροκροτούσαν και με αποζητούσαν κι έτσι δεν με ενδιέφερε τι γινόταν στο θέατρο. Ήξερα ότι ήμουν μια εκπληκτική σουμπρέτα κι αυτό μου ήταν αρκετό. 
Επίσης στο πίσω μέρος του μυαλού μου γνώριζα ότι υπήρχε το φωτογραφείο του πατέρα μου που με περίμενε όταν θα ήμουν έτοιμη να ασχοληθώ κι έτσι δεν ανησυχούσα για το μέλλον.  

Τι έχεις να μου πεις για τις συνεργασίες σου όλα αυτά τα χρόνια;

Όλοι αυτοί οι μεγάλοι όπως Κώστας Χατζηχρήστος, Μίμης Φωτόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Άννα Καλουτά, Μαίρη Χρονοπούλου με αγαπούσαν και με είχαν σαν παιδί τους. Με όλους συνεργάστηκα άψογα και δεν έχω κανένα παράπονο. Γιατί ήταν όλοι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους και για τους ρόλους τους που δεν υπήρξαν ποτέ τριβές μεταξύ μας. Η αλήθεια είναι ότι επειδή ήμουν ένα ταλαντούχο παιδί, με ήθελαν όλοι περισσότερο σαν εργαλείο δίπλα τους. Για παράδειγμα γνώριζα όλα τα λόγια τους, οπότε τους βοηθούσα κάθε φορά που θα ξεχνούσαν κάποια ατάκα για να μπορέσουν να συνεχίσουν το θεατρικό τους νούμερο. Στα μπουζούκια επίσης με αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Ήμουν η Συμέλα Κοτρίδου που το απόγευμα ήταν ηθοποιός που έπαιζε στο θέατρο και το βράδυ τραγουδούσε. Δεν ήμουν μια «μπουζουκόβια». 

Τραγούδησα δίπλα στους τεράστιους Γιώργο Μητσάκη, Ρίτα Σακελλαρίου, Στράτο Διονυσίου, Γιάννη Πουλόπουλο, Πίτσα Παπαδοπούλου, Μανώλη Αγγελόπουλο, Λευτέρη Πανταζή  κ.α. 
Σαν πολύ καλό "εργαλείο" που ήμουν, η Τιτίκα Στασινοπούλου με τον σύζυγό της Γιώργο Παπαζήση με πρότειναν στο Άλσος του Οικονομίδη και παρέμεινα μαζί τους εκεί για 12 καλοκαίρια. Υπέροχη συνεργασία κι αυτή! Στο Άλσος του Οικονομίδη δούλεψα με ΟΛΟΥΣ  τους τραγουδιστές του Ελληνικού στερεώματος αλλά και ΟΛΟΥΣ τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ ηθοποιούς.Ο Οικονομίδης μου έδωσε την ευκαιρία να τους παρουσιάζω κάθε βράδυ στο Αθηναϊκό κοινό, όταν αυτός ήθελε να κάνει κάτι άλλο!

Θέλεις να μου μιλήσεις και για τις τουρνέ;

Εκεί είχα δικά μου νούμερα. Δεν μπορείς να πας γλάστρα σε τουρνέ. Πληρώνεσαι διαφορετικά, οπότε χρειάζεται να συνεισφέρεις με κάποιο θεατρικό νούμερο.Στις τουρνέ αποκτάς μεγάλη πείρα γιατί νοιώθεις σαν πρωταγωνίστρια.

Να υποθέσω ότι προτιμούσες λοιπόν τις τουρνέ;

Ναι φυσικά! Μου άρεσαν πάρα πολύ γιατί γυρίζαμε όλη την Ελλάδα. Παλιά θα χρησιμοποιούσαμε την λέξη μπουλούκια, όχι πλέον όμως, μιας και, την δεκαετία του ‘80-90 δημιουργήθηκαν θεατρικές σκηνές, δηλαδή τα δημοτικά θέατρα. Για παράδειγμα υπήρχαν εξαιρετικά θέατρα στην Καβάλα ή στη Μυτιλήνη. Σε άλλα νησιά πάλι, όπως η Λευκάδα ή η Ιθάκη δεν πατούσαμε γιατί ήθελαν από «Ρίτσο, Σεφέρη » και πάνω....(γέλια).

Έχουν προκύψει κάποιες δυνατές φιλίες μέσα από όλες αυτές τις συνεργασίες;

Όχι ακριβώς. Με κάποιους εξακολουθούμε να μιλάμε ακόμα στο τηλέφωνο ή μέσω του Facebook που ξαναβρεθήκαμε, αλλά προσωπικά δεν επένδυσα ποτέ και σε κάτι παραπάνω. 
Σε αυτούς τους χώρους λίγοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνδεθείς περισσότερο. Για παράδειγμα είμαι πολύ φίλη με την Μαίρη Χρονοπούλου. Ήμουν με όλους τους μεγάλους πολύ κοντά. Αλλά όχι φίλη τους. Πάντα είχα τους φίλους μου από το σχολείο κι από την γειτονιά μου οι οποίοι με κάλυπταν. 

Έρωτες προέκυψαν στα χρόνια του θεάτρου;

Στο θέατρο, όχι δεν μπορώ να πω ότι δημιουργήθηκε κάποιο μεγάλο ειδύλλιο. Μια-δυο σχέσεις που προέκυψαν, κρατήθηκαν μυστικές για ευνόητους λόγους και από την πλευρά μου ήμουν ξεκάθαρη για το τι αναζητούσα από αυτές τις σχέσεις, όπως και ότι ποτέ δεν τις χρησιμοποίησα για να εξελιχθώ ή να βρω κάποια δουλειά. Στο χώρο του τραγουδιού είχα έναν έρωτα μεγάλο. Ήμουν δηλαδή ερωτευμένη με κάποιον από μικρή και συναντηθήκαμε στο πάλκο. Και αυτή η σχέση έμεινε εκεί που ξεκίνησε! Όταν έληξε η σεζόν τελειώσαμε ήρεμα κι απλά.

Έχεις να μας διηγηθείς κάτι κωμικό με αυτούς τους τεράστιους ηθοποπιούς;

Φυσικά!

Ο Νίκος Σταυρίδης, δεν ήταν  όπως τον βλέπουμε στις ταινίες του! Τσιγκούνης, γκρινιάρης, φωνακλάς και προ παντός προληπτικός! Ήταν αξιαγάπητος, χαμογελαστός και φερόταν σαν μικρό παιδί ειδικά με ότι τον ευχαριστούσε. Όμως σαν όλους τους Ελληνάρες, κρατούσε και τις προλήψεις που και που!

Εθνική οδός Αθηνών Κορίνθου, περιοδεύων θίασος με τους Κώστα Χατζηχρήστο, Νίκο Σταυρίδη, Άννα Καλουτά, πηγαίνουμε Πάτρα, οδηγώ εγώ. Μπροστά κάθεται ο Νίκος Σταυρίδης πίσω η Άννα Καλουτά 
και δίπλα στην Καλουτά οι καπελιέρες, τα πούπουλα κι ο σκύλος της ο Πάρης! Σε μια στροφή συναντάμε μπροστά μας μια μαύρη... νεκροφόρα!

Σταυρίδης: Πέρνα την Συμελάκι... πέρνα την...
Συμέλα: Δε γίνεται κύριε Νίκο έρχονται αυτοκίνητα!
Σταυρίδης: Πέρνα την Συμελάκι... πέρνα την...
Συμέλα: Δε γίνεται κύριε Νίκο! Έχει διαχωριστική!
Σταυρίδης: Πέρνα την Συμελάκι... πέρνα την...
Συμέλα: Δε γίνεται κύριε Νίκο! Δε βλέπετε τη διπλή λωρίδα;
Σταυρίδης: Το μόνο που βλέπω Συμελάκι μου... είναι ο χάρος μπρος τα μάτια μου!!! 
(γέλια)
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Άλλο ένα με τον Κώστα Χατζηχρήστο! 

Είμαστε Πελοπόννησο, τουρνέ με τον θίασο του Κώστα Χατζηχρήστου - Άννας Καλουτά, με πρωταγωνιστές τους Αλέκα Στρατηγού, Κούλη Στολίγκα, Μπέττυ Μοσχονά και με πάρα πολλούς μικρούς και άγνωστους ηθοποιούς σαν εμένα. Οδηγός εγώ και μέσα στο αυτοκίνητό μου δεξιά είναι ο Χατζηχρήστος και πίσω ο Στολίγκας και η Καλουτά, με τα φτερά, τα καπέλα, τα πούπουλα και βέβαια τον Πάρη (το σκυλάκι της )!
Σε μια στάση που κάναμε, είχε πάρα πολλά στρέμματα με πορτοκαλιές κι ο Χατζηχρήστος μου λέει:

Χατζηχρήστος: Ρε Συμελάκι, εσύ που είσαι αδύνατη και κοντή...( ίδιο μπόι είχαμε... γέλια) δεν ανεβαίνεις πάνω στα σύρματα, να κόβεις πορτοκάλια κι εμείς να τα μαζεύουμε;;
Καλουτά: Καλέεεεεεε!!! Αφήστε το παιδί μην το κουράζετε, οδηγεί όλη μέρα, αφήστε το είπα!
Χατζηχρήστος: Εσύ μην ανακατεύεσαι! Δεν θα το κουράσουμε! Πάμε Συμελάκι μου!
Συμέλα: Ναι κύριε Κώστα, αλλά κάποιος πρέπει να με κρατάει από πάνω κι ο άλλος να με σπρώχνει από πίσω, γιατί κουνιούνται τα συρματοπλέγματα και φοβάμαι μην πέσω και φάω τα μούτρα μου...
Χατζηχρήστος: Λοιπόν Συμελάκι πάμε, θα σε σπρώχνω εγώ και θα σε κρατάει ο Κούλης .
Στολίγκας: Άσε ρε Κώστα να σπρώξω εγώ που δεν έχει φόβο το παιδί γιατί αν βάλεις εσύ το σπρώξιμο
δε γλιτώνουν ούτε οι δικοί μας κ**οι!
(γέλια)
Καταπληκτικοί ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!!

Κι άλλη μια με τον μοναδικό Στράτο Διονυσίου.

Καλοκαίρι στο Κηποθέατρο ΑΛΣΟΣ του Γιώργου Οικονομίδη, στο Πεδίον του Άρεως. Είμαστε όλοι οι καλλιτέχνες στο φουαγιέ του θεάτρου και μιλάμε μεταξύ μας.Εγώ προετοιμάζομαι να βγω και να παρουσιάσω τον ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ Στράτο Διονυσίου. Όλοι οι ηθοποιοί με κατάνυξη ακούμε τον Διονυσίου να σιγοτραγουδάει παρέα με τον μπουζουξή, μ' εκείνο το μάγκικο αλλά αρχοντικά αλήτικο ύφος του και είμαστε έκπληκτοι με τον τρόπο που ερμηνεύει τα λόγια στους στίχους! Σαν να ακούγαμε αρχαία τραγωδία. 
Με έναν θρήνο στη φωνή και μια πίκρα στο πρόσωπο που νόμιζες πως τώρα θα στάξει ένα του δάκρυ.
Συμέλα: Κύριε Διονυσίου, σε λίγο βγαίνουμε, ετοιμαστείτε!
Διονυσίου: Ναι μανταμίτσα μου...
Συμέλα: Κύριε Διονυσίου, τρέμω και μόνο που θα σταθώ δίπλα σας! Είστε μοναδικός, ανυπέρβλητος, τεράστιος τραγουδιστής.

Διονυσίου: Εσύ μικρή μου μανταμίτσα είσαι πιο πάνω από μένα!
Συμέλα: Μα τι λέτε κύριε Διονυσίου;;; Αν είναι δυνατόν! Ποιος σας ξεπερνάει εσάς;
Διονυσίου: Εσύ κορίτσι μου...γιατί κάνεις τον κόσμο να γελάε, ενώ εγώ, να κλαίει!

Εκείνα τα χρόνια, υπήρχαν πολλές πεποιθήσεις σχετικά με το επάγγελμα του ηθοποιού και του τραγουδιστή, πως το βίωσες από την πλευρά σου;

Τότε, το να γίνει μια κοπέλα ηθοποιός ή τραγουδίστρια θεωρούνταν φτηνή.  Ήταν η θεατρίνα, η μπουζουξού, δεν ήταν η καλλιτέχνης, όπως ονομάζονται τώρα. Εμένα δεν με ενόχλησε ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Έμπαινα διαμάντι, έβγαινα διαμάντι. Δεν έμαθα να πίνω, δεν έμαθα να παίρνω ουσίες, δεν έμαθα να κλέβω, δεν έμαθα την αλητεία, το κουτσομπολιό, τα ζάρια, τον τζόγο, όλα αυτά με άφηναν παντελώς αδιάφορη! Με ενδιέφερε μόνον αυτό που έκανα και που το αγαπούσα τόσο πολύ!

Το 2000 άφησα το τραγούδι στο απόγειό μου, γύρισα μια νέα σελίδα κι ασχολήθηκα με το μαγαζί του πατέρα μου. Ήταν η ώρα να ασχοληθώ με κάτι άλλο και δεν άφησα την νύχτα να με φθείρει ή να με αλλοιώσει. Βγήκα αλώβητη από όλο αυτό!

Υποθέτω ότι και στο φωτογραφείο ερχόντουσαν να δουν την «Συμέλα Κοτρίδου», σωστά;

Βέβαια! Είχα πολλά καψούρια (γέλια). Το μαγαζί είχε άμεση σχέση με το θέατρο και τα μπουζούκια, γιατί με έβλεπαν σαν τραγουδίστρια και σαν ηθοποιό, κι όχι σαν μια απλή φωτογράφο, κι έτσι ανέβαιναν οι πόντοι του μαγαζιού!

Όντας ηθοποιός, έχεις άποψη σχετικά με το πως χρειάζεται να φωτογραφηθεί κάποιος, τι φωτισμός απαιτείται κλπ….

Ακριβώς! Έτσι τους κερδίζω τους πελάτες γιατί η φωτογράφιση γίνεται σαν μια θεατρική πράξη! Έχει αρχή μέση και τέλος σαν την Αρχαία Τραγωδία! (γέλια)

Είσαι ευχαριστημένη με την πορεία του φωτογραφείου;

Πάει πάρα πολύ καλά. Σύνταξη δεν θέλω να πάρω γιατί δεν μπορώ να κάτσω σπίτι μου! Θα πεθάνω! Χωρίς τους καθημερινούς μου πελάτες, χωρίς εσένα, θα πεθάνω! (γέλια) Τι να κάνω σπίτι μου; Να κατεβάζω κουρτίνες; Να σφουγγαρίζω; Δεν ασχολούμαι εγώ με αυτά!

Τι προκλήσεις αντιμετώπιζε κάποιος σε αυτούς τους καλλιτεχνικούς χώρους;

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ με το πως ήταν τότε. Μιλάμε για άλλες εποχές, άλλες συνθήκες εργασίας. Αρχικά να πω ότι επειδή ασχολήθηκα με μεταγλωττίσεις, με διαφημίσεις, με σήριαλ στην ΕΡΤ, με το θέατρο παράλληλα και με τραγούδι, ήμουν όλη μέρα στο πόδι. Ήμουν μόνο με 3-4 ώρες ύπνο και ήταν αρκετές. Τα προλάβαινα όλα και δεν με κούραζε τίποτα, γιατί πέρα από τα νιάτα, είναι και η θέληση που έχεις. 
Στο θέατρο χρειαζόταν συνέπεια στο ωράριο, να γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τα λόγια μας, μεγάλο σεβασμό στους μεγάλους, κι αφοσίωση στην εργασία μας. Η ταπεινότητα και η ευγνωμοσύνη είναι αυτά που με κράτησαν 20 χρόνια δίπλα τους.

Ο χώρος της τηλεόρασης και του κινηματογράφου;

Το ‘75 και το ‘80, ήταν εν τη γενέσει τα σήριαλ τότε. Δυστυχώς, δεν έχει μείνει τίποτα από όλα αυτά σε αρχείο, ούτε καν αυτά με τον Φρέντυ Γερμανό! Κάθε εβδομάδα ήμουν στην εκπομπή του! Μόνο μια εκπομπή έχω σε dvd, τότε που είχε κάνει ένα αφιέρωμα στην Μαρίκα Νέζερ κι εκείνη την ημέρα είχε τα γενέθλιά της κι εγώ της πρόσφερα την τούρτα της. 
Επίσης θυμάμαι στην ΕΡΤ που κάναμε το θέατρο της Δευτέρας, χρειαζόταν να έχουμε τα ρούχα μας όλα έτοιμα, κρεμασμένα, στυλιζαρισμένα και τα λόγια έπρεπε να φεύγουν νεράκι!
Είχα παίξει και σε κάποια άλλα σήριαλ όπως το «Εκείνες κι Εγώ» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, στο «Μεθοριακό σταθμό», στο «Λούνα Παρκ» κλπ..
Δεν πρόλαβα όμως να τα ζήσω όλα αυτά, ούτε να δω τα αποτελέσματα της δουλειάς μας ποτέ. Δεν κρατούσε κανείς τα αρχεία.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκα δίπλα στον Θανάση Βέγγο στην ταινία «ο Θανάσης και το καταραμένο φίδι» άλλα και σε άλλες όπως «Γυναίκα πιάσαμε παιδί», «Κέρατο στο Κέρατο» κ.α.

Με τις διαφημίσεις;

Κάναμε πολλά σποτάκια με τον Γιώργο Οικονομίδη για διάφορα μεγάλα μαγαζιά της Αθήνας, και η διαφήμιση ήταν ζωντανή την ώρα της παράστασης, είχαμε προσαρμόσει τα λόγια της διαφήμισης με τα λόγια του θεατρικού κειμένου. Έπαιρνα κι από εκει πολυ καλά λεφτά.

Πες μου δυο λόγια για κάθε ηθοποιό που συνεργάστηκες:

Νίκος Σταυρίδης: Εξαιρετικός, χιουμορίστας, χαρούμενος.

Ντίνος Ηλιόπουλος: Ελεγκάν, πρίγκιπας, συμπαθέστατος, χαμηλών τόνων, άρχοντας.

Μίμης Φωτόπουλος: Αριστοκράτης, παρόλο που έκανε τον μάγκα γιατί έτσι έγινε γνωστός, μελετηρός. Δημιουργικότατος, «ζωγράφιζε» με χιλιάδες κομμένα  γραμματόσημα! Έχει κάνει πολλές εκθέσεις. Μελετηρός, παντογνώστης, ήσυχος στα καμαρίνια.
 
Μαίρη Χρονοπούλου: Εξαιρετική, μελετηρή, πανγνώστρια, μέσα σε όλα, βαθιά θρησκευόμενη, πολύ καλή ψυχή, δίνει τα πάντα για τους φίλους της. Λύνει πολλά σταυρόλεξα σαν εμένα και σαν την μάνα της! (γέλια).

Ζωζώ Σαπουντζάκη: Εξαιρετική κι αυτή! Η Ζωζώ νοιάζεται μόνο για το θέατρο και για τον εαυτό της στη σκηνή. Είτε είναι τραγουδιστική σκηνή είτε θεατρική. Πολύ καλό κορίτσι, κι εμένα με είχε σαν δεξί της χέρι. Ήμουν η μόνη που με άφηνε να τακτοποιώ τις ντουλάπες της κι επίσης είμαι η μόνη που γνωρίζω το άρωμά της! 
(γέλια) Έβγαινε στη σκηνή και η αύρα της έφτανε μέχρι το τελευταίο κάθισμα! Φιλόξενη και γενναιόδωρη με όλους.

 Λάμπρος Κωνσταντάρας: Πολυμαθής, μελετηρός, κωμικός, τρυφερός γενεόδωρος.

Σωτήρης Μουστάκας: Ένα παιδί διαμάντι!

Κώστας Χατζηχρήστος: Πολύ εκδηλωτικός με τους γύρω του και  στα καμαρίνια πετούσε!  Ανοιχτοχέρης, κερνούσε τους πάντες όταν έβγαινε έξω. Ήταν όμως και αλκοολικός στο τέλος του. Όταν ξυπνούσε, δεν έπινε καφέ, μόνο ουίσκι με παγάκια! Νομίζω πέθανε από κίρρωση του ήπατος…  
Όλους αυτούς εγώ τους γνώρισα σε μεγάλη ηλικία και είχαν φυσικά και τα προβλήματα υγείας τους. 
Τότε για τους ηλικιωμένους δεν ήταν εύκολες οι συνθήκες όπως είναι τώρα που έχουμε καλύτερη ιατρική περίθαλψη, περισσότερα και εξυπνότερα φάρμακα, υπάρχουν βιταμίνες, περισσότεροι ειδικότητες γιατρών κλπ…Εξαιρετικοί όλοι τους, μόνο καλά λόγια έχω να πω για τον καθένα τους!

Μίλησες για εξωτερικό, πού πήγες και γιατί;

Πήγαμε  στην Αμερική για περίπου δύο μήνες, με μια εξαιρετική παράσταση με τον θίασο του Κώστα  Χατζηχρήστου, με την Μαίρη Χρονοπούλου, τον Πέτρο Φυσούν, τον Μάρκο Λεζέ, τον Τόλη Βελονάκη. Ένας πανέμορφος θίασος με μια εξαιρετική παράσταση γεμάτη γέλιο! Πήγαμε σε 33 πόλεις της Αμερικής και στον Καναδά. Παίζαμε στα πανεπιστήμια, γινόταν χαμός. Οι ομογενείς μας δέχτηκαν με λαχτάρα, με αγάπη, με θέρμη και με χιλιάδες δώρα! Ειδικά στον Καναδά μας γέμισαν με δερμάτινα, σακάκια, παλτό και γούνες! Έχω κρατήσει τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτή την εμπειρία, οι δε παραστάσεις όλες “sold out”!

 

Είχες κάποιο πρότυπο; Μίλησες στην αρχή για την Παξινού…

Ναι, γιατί στην σχολή μας διδάσκουν το κλασικό ρεπερτόριο και που να φανταστώ ότι θα γινόμουν κωμική ηθοποιός! Ο Σειληνός μόλις βγήκα στο θέατρο μου είπε: «Τι Παξινού βρε! Εσύ θα γίνεις καινούργια Βλαχοπούλου!» Και να συμπληρώσω και κάτι: ένα βράδυ στο ΑΛΣΟΣ, ήρθε η μεγάλη μας Σπεράντζα Βρανά και είδε την παράσταση, της άρεσα πάρα πολύ και λέει στον Γιώργο Οικονομίδη:
Σπεράντζα: Γιώργο μου, όταν φύγω εγώ, αυτή η κοντή θα συνεχίσει την ασήκωτη  μαγκιόρα! Εξαιρετικό θεατρινάκι! Θαρρείς και γεννήθηκε για να με αντικαταστήσει!
Οικονομίδης: Μπαααααα  Σπεράντζα μου...τι να μας πει το Συμελάκι...εσύ είσαι η Εθνική Ελλάδος κι αυτή 'ναι στα τσικό!
(γέλια)

Δεν είχα πρότυπα. Δεν ήθελα να μοιάσω σε καμία, ήθελα να ήμουν ο εαυτός μου. Από μικρή όμως μου άρεσε πολύ η Brigitte Bardot, και ήθελα να ήμουν ξανθιά και έντονα βαμμένη και έτσι είμαι ακόμη! (γέλια)

Ποια από όλες τις παραστάσεις έχει μείνει χαραγμένη μέσα σου;

Μια παράσταση στον Καναδά. Έκανα ένα εξαιρετικό νούμερο γραμμένο από τον Γιώργο Λαζαρίδη που λεγόταν  «Το καλάθι της νοικοκυράς» και πολύ επίκαιρο! 
Ήταν προσαρμοσμένο στα γεγονότα της εποχής με την ακρίβεια που υπήρχε και τότε και είχα τέτοια επιτυχία που τα χειροκροτήματα με έβγαλαν στη σκηνή να υποκλιθώ ξανά και ξανά και ξανά! Τουλάχιστον 4 μπιζαρίσματα! Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο πολύ την επιτυχία και η μοναδική φορά που ένοιωσα το μεγαλείο της σκηνής και της αποδοχής!

Ποια άλλα ενδιαφέροντα έχεις τώρα εκτός από το μαγαζί;

Γυμνάζομαι, κάνω pole dancing, πηγαίνουμε με φίλες για μπάνιο στη θάλασσα, χειμώνα καλοκαίρι, και τρέχουμε στην ακτή. Επίσης κάνω ραδιόφωνο ακόμη: είναι εκπομπές πληρωμένες σε κάποιον παραγωγό στον Καναδά, ο οποίος πληρώνεται από τον κάθε ενδιαφερόμενο στους τοπικούς σταθμούς που εκπέμπει. Διαβάζουμε ιστορικά ντοκουμέντα, πεζογραφήματα και βιογραφικά από Έλληνες ηθοποιούς, λογοτέχνες, ποιητές. Πάω μια-δυο φορές την εβδομάδα και τα ηχογραφούμε σε ένα στούντιο.
Δεν βγαίνω συχνά γιατί δουλεύω πολύ και τα κάνω όλα μόνη μου. Φοβάμαι ότι μπορεί να μην φανώ καλή εργοδότρια αν δεν μπορέσω να πληρώσω τον εργαζόμενό μου οπότε το έχω πάρει όλο πάνω μου. Ό,τι χρήματα βγάζω τα χαίρομαι. Πηγαίνω σε παραστάσεις με τις φίλες μου και για φαγητό, επίσης κάνω και πολλές εκδρομές.

 

Έχεις άλλα όνειρα για τη ζωή σου;

Θέλω να είμαι γερή και δυνατή και να δουλεύω! Είμαι μια πλήρης ευχαριστημένη κι ευτυχισμένη γυναίκα χωρίς παράπονα και χωρίς απωθημένα. Να ξυπνάμε το πρωί και να χαμογελάμε στον εαυτό μας. Να τον αγαπάμε και να κάνουμε ΠΑΝΤΑ αυτό που θέλουμε με όσα λιγότερα ΠΡΕΠΕΙ! Το θεωρώ θείο δώρο αυτό!!!
 
 

 

 

Αν ήσουν μια ατάκα ποια θα ήσουν;

Γυναίκα χωρίς παράπονα!!!

Ποιο μήνυμα θέλεις να αφήσεις στους αναγνώστες του deBóp;

Να αγαπούν τον εαυτό τους και να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους. Άκου μια συμβουλή που δίνω εγώ στο FaceBook: 
«Εσείς οι γυναίκες οι παντρεμένες, που έχετε παιδιά, που έχετε εγγόνια, που νιώθετε ή δε νιώθετε  καταπιεσμένες, που πνίγεστε στα πρέπει και στα μη... διαλέξτε μια μέρα κατά καιρούς  κι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, φύγετε από το σπίτι και κάντε κάτι για τον εαυτό σας! 
Μπορεί την πρώτη φορά να μην ξέρετε τι να κάνετε,αλλά όσο ο χρόνος περνάει θα δείτε ότι θα βρίσκετε πράγματα να κάνετε για σας!

Η Συμέλα είναι μια ξεχωριστή ψυχή με πολύχρωμη θετική αύρα! Κάθε φορά που επισκέπτομαι το βίντατζ φωτογραφείο της, μεταφέρομαι σε μιαν άλλη εποχή! Η κάθε γωνιά είναι προσεκτικά διακοσμημένη με παλιές αφίσες ηθοποιών και τραγουδιστών, με διάφορα 45αράκια, με όργανα μουσικής και με δικές της φωτογραφίες. Ο χώρος που δουλεύει και φωτογραφίζει έχει διάφορα μπιχλιμπίδια, και πάντα εξαιρετική μουσική! Ροκ ή μπλουζ.
Καλωσορίζει του πελάτες της με χαμόγελο, καλή διάθεση και φορώντας το στέμμα της! Μια πραγματική βασίλισσα με χρυσή καρδιά, μεράκι, αγάπη για την δουλειά της αλλά και για κάθε ψυχή που θα περάσει το κατώφλι του φωτογραφείου της.  

"Το θέατρο είναι τόσο ατελείωτα συναρπαστικό επειδή είναι τόσο τυχαίο. Μοιάζει τόσο πολύ με τη ζωή" ~Άρθουρ Άσερ Μίλερ~

Κείμενο - Φωτογραφίες Μαρία Μιχαλινού & αρχείο Σιμέλας Κοτρίδου