Συνέντευξη με τον συγγραφέα Έκτορα Δέλτα

Ο συγγραφέας Έκτορας Δέλτα (κατά κόσμον Γιάννης Ε. Διαμαντής) μας παραχώρησε μία συνέντευξη ακριβώς τη στιγμή που το δεύτερο μυθιστόρημά του τοποθετήθηκε τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Σύντομα θα ακολουθήσει αναλυτική παρουσίαση του βιβλίου ωστόσο μέχρι τότε, διάβασε όσα μας είπε και ανακάλυψε ένα βιβλίο που αξίζει να προσέξεις.

 

Το νέο σου βιβλίο με τίτλο «Το Κέλυφος» μόλις ξεκινά το ταξίδι του στα βιβλιοπωλεία και στα χέρια των αναγνωστών! Θα ήθελες να μας περιγράψεις με μια πρόταση την αίσθηση που έχει ένας συγγραφέας όταν βρίσκει μία «στέγη» το βιβλίο του;

Αν πρέπει να συνοψίσω όλα αυτά που αισθάνομαι σε μία πρόταση θα πω δύο λέξεις, περηφάνια και άγχος.

 

«Το Κέλυφος» αποτελεί το δεύτερο μυθιστόρημα που έγραψες και το πρώτο της ομώνυμης τριλογίας. Θα ήθελες να μας πεις με δύο λόγια για την ιστορία; Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την τριλογία;

Ο πυρήνας και η ουσία της ιστορίας του Κελύφους, είναι ο πόλεμος μεταξύ της Ηθικής και της Ανηθικότητας. Πρόκειται για ένα ταξίδι μέσα στη σκοτεινή πλευρά της ψυχής των ανθρώπων, εκεί όπου τα τέρατα ποτέ δεν κοιμούνται. Ο αναγνώστης ακολουθώντας τα ίχνη μίας απαχθείσας γυναίκας και ενός μικρού αγοριού, θα οδηγηθεί κυριολεκτικά μέσα στην επί Γης Κόλαση.

Όσον αφορά την τριλογία, αυτό έγινε για δύο λόγους: Πρώτον, δεν είχα τις ψυχικές αλλά και τις πνευματικές αντοχές ώστε να μείνω για μεγάλο χρονικό διάστημα βυθισμένος στο σύμπαν του Κελύφους και δεύτερον, αν τελικά κατέληγα σε ένα βιβλίο, αυτό θα είχε περισσότερες από 1200 σελίδες.

 

Ακολουθεί μια συνηθισμένη αλλά πάντοτε ενδιαφέρουσα ερώτηση (προσωπικά για μένα!): Πόσο καιρό σου πήρε να γράψεις το βιβλίο και πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν αυτή η διαδικασία;

Η συγγραφή του πρώτου μέρους του Κελύφους άρχισε τον Σεπτέμβριο του 2013 και ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2014, χρειάστηκα δηλαδή περίπου τέσσερις μήνες. Η διαδικασία είχε αρκετές δυσκολίες διότι ταυτόχρονα με τη συγγραφή έκανα ενδελεχή έρευνα για έναν κόσμο που ενώ βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για αυτόν. Είναι ακόμα και τώρα αδιανόητο τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στα διάφορα κυκλώματα απαγωγής ανθρώπων αλλά και σε εκείνα των διαφόρων σκοτεινών αιρέσεων.

 

Στο σημείωμα του βιβλίου αναφέρεσαι στον φόβο και την επίδρασή του στη ζωή μας. Όσο έγραφες το βιβλίο, ποιοι ήταν οι φόβοι που πρωταγωνιστούσαν στις σκέψεις σου;

 Ο κυριότερος μου φόβος ήταν ότι έπρεπε να εναρμονιστώ και να συντονιστώ με την ανήθικη πλευρά του εαυτού μου, με το σκοτάδι που κρύβω μέσα μου. Αυτό έπρεπε να γίνει ώστε να μπορέσω να δώσω βήμα και λόγο στο Κακό. Χρειαζόταν να κατανοήσω, να αισθανθώ και ως εκ τούτου να πλάσω ήρωες, την υπόσταση των οποίων πραγματικά απεχθάνομαι.

Φαντάζει απλό και ίσως εύκολο, όμως ένας συγγραφέας δεν περιγράφει απλώς σκληρές ή δραματικές καταστάσεις, είναι αναγκασμένος να δώσει πνοή σε προσωπικότητες οι οποίες είναι πολύ μακριά από τα πιστεύω του, τις πεποιθήσεις του, την ίδια του την κοσμοθεωρία. Είναι σχετικά ευχερές να περιγράψεις αποστασιοποιημένος έναν φόνο ή έναν βιασμό, γίνεται όμως εφιαλτικό αν αυτό πρέπει να το αποδώσεις μέσα από τα μάτια και τη λογική του θύτη.

 

«Το Κέλυφος» είναι μια ιστορία με πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ τους ήρωες. Είναι επίσης μία ιστορία σκληρή και άγρια. Φοβήθηκες ποτέ για το αν η ιστορία αυτή θα βρει αναγνώστες να ανταποκριθούν και να την αγαπήσουν;

Θα σου απαντήσω ειλικρινά, ποτέ δεν το σκέφτηκα διότι όπως έχω πει και παλιότερα, δεν γράφω για τον κόσμο, γράφω στον κόσμο. Πιστεύω, ότι οι άνθρωποι των τεχνών, είτε πρόκειται για συγγραφείς είτε για ζωγράφους ή μουσικούς, θα πρέπει όταν δημιουργούν να έχουν απέναντι τους μόνο τον εαυτό τους, κανέναν άλλον. Σε αυτόν λογοδοτούν, αυτόν πρέπει να δαμάσουν, να νικήσουν και εν τέλει να ξεπεράσουν. Το αποτέλεσμα αυτής της αγωνιώδους πάλης είναι το τελικό έργο.

Για το μοναδικό πράγμα που φοβήθηκα και εν μέρει είχα δίκιο, ήταν για το αν το Κέλυφος λόγω της σκληρότητας και βιαιότητας του, θα έβρισκε εκδοτικό οίκο. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια και δεκάδες απορρίψεις (42 στο σύνολο) μέχρι τελικά να βρει το βιβλίο τον δρόμο του προς τα βιβλιοπωλεία.

 

Ποιες είναι οι αναφορές σου ως συγγραφέας; Ποιους συγγραφείς διαβάζεις και ποιοι επηρέασαν τη δική σου γραφή;

Διαβάζω Έλληνες ποιητές και ξένους πεζογράφους. Θεωρώ τους Ελύτη, Ρίτσο, Καβάφη, Σεφέρη και Λειβαδίτη σμιλευτές ψυχών. Ο Καζαντζάκης όμως είναι αυτός που με έχει επηρεάσει πνευματικά, τον αισθάνομαι σαν τον Δάσκαλο που θα έπρεπε από παιδί να έχω.

 

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που να διάβασες πρόσφατα και σχεδόν να «ζήλεψες» που δεν το έγραψες εσύ;

 Πρόσφατα διάβασα επιτέλους (κάλλιο αργά παρά ποτέ) και φυσικά λάτρεψα το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» του Harper Lee. Όσον αφορά τώρα αν έχω ζηλέψει κάτι, τότε αυτό που θα ήθελα (αν ήμουν πρωτίστως άξιος) να είχα γράψει δεν είναι άλλο από το, «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη.