Συζητώντας με την Tessa Clark για το English Theater Club!

Το English Theatre Club, το πνευματικό παιδί της Tessa Clark, είναι ένα αγγλόφωνο παιδικό θέατρο, που από το 1990 διατηρεί ένα πρωτότυπο θεατρικό εργαστήρι κατά το οποίο τα παιδιά μπορούν να μάθουν την αγγλική γλώσσα μέσω του θεάτρου (English through Drama), αλλά και ένας θίασος που από το 2004 ανεβάζει παραστάσεις στα αγγλικά στην Αθήνα.

Το deBόp, μιλάει με την ιδρύτριά του για αυτό το πρωτοφανές για τα ελληνικά δρώμενα εγχείρημα, λίγο πριν το ανέβασμα της δεύτερης παράστασής του για φέτος, του Love versus Hate στο Θέατρο Altera Pars.

15 χρόνια English Theater Club. Ποια ήταν η αρχική σας φιλοδοξία όταν το ξεκινήσατε και που βρίσκεστε τώρα σε σχέση με αυτήν;

H αρχική μου φιλοδοξία ήταν να μεγαλώσει το εργαστήρι, πράγμα το οποίο και έγινε καθώς και να δίνονται παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. ΄Οντως ταξιδέψαμε με τα παιδιά και περάσαμε πολύ όμορφα. Όμως τώρα που υπάρχει και η θεατρική ομάδα των ηθοποιών που δίνουν παραστάσεις καθημερνά και τα Σαββατοκύριακα σε πολλά μέρη, δεν το είχα φανταστεί τότε. Μάλλον το English Theater Club ξεπέρασε κατά πολύ τις πρώτες προσδοκίες!

Με το πέρασμα του χρόνου πως αλλάζει και εξελίσσεται η δουλειά και οι πρακτικές ενός τόσο δημιουργικού θεατρικού σχολείου αγγλικών; Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι ένα τέτοιο εγχείρημα στην Αθήνα;

Πολύ σωστή ερώτηση διότι ένα τέτοιο εκπαιδευκτικό εχγείρημα χρειάστηκε αλλαγές και συνεχή επαγρύπνηση.Όταν ξεκίνησε απευθυνόταν σε μεγαλύτερα παιδιά που ήξεραν Αγγλικά και τους ενδιέφερε να κάνουν θέατρο, αλλά και σε παιδιά του Δημοτικού που τους δίδασκα Αγγλικά χωρίς σχολικά βιβλία, μόνο μεσω θεάτρου. Αργότερα χρειάστηκε να βάλουμε και βιβλία εκμάθησης της γλώσσας για να δίνουν τα παιδιά εξετάσεις First Certificate Profisciency. Όμως δεν σταματήσαμε να κάνουμε θεατρικά και τα παιδιά έμαθαν καταπληκτικά Αγλικά. Τώρα εδώ και 3 χρόνια γύρισε ο κύκλος και ξανακάνουμε κυρίως θέατρο στις ομάδες μας.

Το English Theater Club εκτός από τη θεατρική του ομάδα έχει και το θεατρικό εργαστήρι όπου τα παιδιά μαθαίνουν την αγγλική γλώσσα μέσω του θεάτρου. Μπορεί αυτό να αντικαταστήσει ένα φροντιστήριο Αγγλικών ή λειτουργεί περισσότερο σαν ένα μέσο ενισχυτικής και δημιουργικής διαδικασίας διδασκαλίας και δημιουργικού παιχνιδιού;

Και τα δύο. Για μερικά παιδιά λειτουργεί ακόμα και ως φροντιστήριο Αγγλικών, όπου δίνεται έμφαση στο λόγο, αλλά για τα περισσότερα παιδιά λειτουργεί ως μέσο ενισχυτικής και δημιουργικής διαδικασίας διδασκαλίας.

Αισθανόμαστε πως το θέατρο είναι η μορφή τέχνης μέσα από την οποία αυτοπροσδιορίζεστε καλύτερα. Ποιες άλλες τέχνες όμως αγαπάτε και πώς τις αξιοποιείτε μέσα από τη δουλειά σας;

Yπάρχει και η τεχνη του κινηματογράφου που είναι συναφής και αξιοποιείται με την προβολή ταινιών που έχουν σχέση με το θέμα μας. Για παράδειγμα οι έφηβοί μας μελετώντας το «Βασιλιά Ληρ» για να τον ανεβάσουν φέτος, είδαμε πρώτα την τελευταί ταινία "Κing  Lear" του Richard Eyre με τον Anthony Hopkins , συζητήσαμε την φουτουριστική ματιά του έργου αυτού και γενικά την διαφρορά ανάμεσα στις δυο τέχνες.

Αγαπώ πάρα πολύ τη λογοτεχνία, οπότε αυτή η αγάπη περνάει όχι μόνο στα θεατρικά που διαλέγω ή γράφω,   αλλά στη διδασκαλία ποίησης, ανάλυση στίχων τραγουδιών και γράφοντας έργα σε συνεργασία με τα παιδιά.

Ο χορός, το τραγούδι, η κίνηση και το εικαστικό κομμάτι  για τα σκηνικά-κουστουμια είναι φύσει και θέσει μέσα στο θεατρικό γίγνεσθαι.

Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση που έχετε από την 15χρονη πορεία του English Theater Club;

Μια από τις πολλές συγκινήσεις είναι από το δημιουργικό παιχνίδι με τα παιδιά. ΄Ηταν μια φορά που προχωρημένα παιδιά δούλευαν τον Άμλετ και ήρθε στην ομάδα ένα παιδί (Γυμνασίου και αυτό) με Asperger. Τα παιδιά το δέχτηκαν με τη μία και ξεκίνησαν οι πρόβες. Στις πρόβες το παιδί συμμετείχε συχνά, αλλά όχι πάντα.Καμιά φορά ήταν αλλού απορροφημένος, αλλά η  διαδικασία του άρεσε πολύ.

Όταν έφτασε Ιούνιος και το παίζαμε στην αυλή μας, μέσα στα φωτισμένα δεντράκια, αυτό το παιδί που έπαιζε το φάντασμα/πατέρα του Άμλετ μας εξέπληξε. Κατέβηκε την σκάλα μεγαλοπρεπώς και έβγαλε τέτοιο πόνο ζητώντας την εκδίκηση από τον Hamlet που ήταν συναρπαστικό.Μείναμε όλοι άφωνοι.

Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο στη δουλειά σας; Τι είναι επίσης αυτό που σας φοβίζει περισσότερο;

Αυτό που αγαπώ περισσότερο: Κατ αρχήν είναι η ίδια η έμπνευση και η δημιουργία που παίρνουν μορφή μέσα από τα έργα. Αυτό που σου μένει σαν αίσθηση χαράς είναι τα βλέμματα των παιδιών που κοιτάνε με ενδιαφέρον την κάθε σκηνή.

Αυτό που φοβάμαι είναι ότι καθώς αυτή η δουλειά είναι κυρίως ομαδική, για να ολοκληρωθεί σωστά θέλει συνεργασία, σύμπνοια και αρμονία μεταξύ όλων των παραγόντων του θεάματος. Ηθοποιοί, σκηνογράφοι, βιντεολήπτες και άλλοι..

Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να λείψει η σύμπνοια και να διαταραχθεί το όλο εγχείρημα οπότε χρειάζεται να φροντίζουμε με αγάπη την κάθε λεπτομέρεια της διαδικασίας της δημιουγίας των έργων μας.

Στο βρετανικό παραμύθι «Ο Τζακ και η φασολιά» που παρουσιάσατε πρόσφατα, ποια είναι τα σημαντικότερα διδάγματα που θεωρείτε πως έχει το συγκεκριμένο έργο; Γενικά, με ποια κριτήρια επιλέγετε κάθε φορά το έργο που θα ανέβει;

Στο “Jack and the Beanstalk” έχουν τα παιδιά να “θαυμάσουν” το κουράγιο του μικρού Τζακ να ανεβαίνει την μαγική φασολιά όπου βρίσκεται ο επικίνδυνος Γίγαντας.Ο Τζακ για να σώσει τη φάρμα τους από την οικονομική καταστροφή, “κλέβει” βέβαια από τον Γίγαντα. Αυτό “συγχωρείται” καθώς ο Γίγαντας είναι ο “κακός”.Έχουμε δηλαδή το μοτίβο του Σαμψών και Γολιάθ που αρέσει σε όλους μας, παιδιά και μεγάλους.

 Τα κριτήρια (πχ για το έργο των μικρών παιδιών) είναι: 1) Να είναι το παραμύθι γνωστό ώστε να μπορούν να το καταλάβουν και από τα τεκταινόμενα και όχι αναγκαστικά από τα λόγια. 2) Nα δίνει μηνύματα στα παιδιά όπως: Και συ θα μπορούσες να τα καταφέρεις και να πιστέψεις στον εαυτό σου, να λύνεις τα θέματα που προκύπτουν, και κυρίως: Παλεύουμε το άδικο για να νικήσει το Καλό. 3) Kαι βεβαίως να είναι το έργο φτιαγμένο με απλές και κατανοητές δομές έτσι ώστε να παρακολουθείται άνετα και να έχει : clear story line, suspense, γέλιο και διάδραση.

Τα παιδιά που προσκαλείτε για να παρακολουθήσουν την παράσταση πρέπει να έχουν κάποιο επίπεδο στη γνώση της αγγλικής γλώσσας;

Όχι δεν χρειάζεται συγκεκριμένο επίπεδο. Κατ’ αρχάς όλα τα παιδιά στην Ελλάδα μαθαίνουν και ξέρουν αρκετά καλά Αγγλικά. Επί πλέον, εμείς χωρίζουμε τα έργα μας σε επίπεδα και από πλευράς Αγγλικών και από πλευράς ενδιαφερόντων για την κάθε ηλικία. Παραδείγματος χάριν, φέτος δείχνουμε στο “Altera Pars” το “Jack and the Beanstalk” για τα πιο μικρά παιδιά και το “Love versus Hate” για τους πιο μεγάλους σε ηλικία και προχωρημένους.

Η θεατρική ομάδα του English Theater Club έχει ανεβάσει όλα αυτά τα χρόνια πάρα πολλά έργα. Ποιος θεωρείτε πως ήταν ο ήρωας που αγαπήθηκε περισσότερο από τα παιδιά και γιατί;

Πολλοί ήρωες αγαπήθηκαν πολύ,όπως: ο “Cinderellο”, (Alexander Ιvos), που αδικείται τόσο καταφανώς από τις απαίσιες αδελφές του και τα καταφέρνει στο τέλος. Η σκλάβα,(Anne-Marie o’ Sullivan), στο περσινό “Emperor” που κρατείται στο Ρωμαϊκό παλάτι, αλλά ελευθερώνεται όταν ημερώνει το λιοντάρι στην αρένα. Να μην ξεχάσω τον Sherlock Holmes, (Ιan Robertson) που λύνει τα μυστήρια με έξυπνους τρόπους... Η λίστα είναι μεγάλη.

 Εν ολίγοις θα έλεγα ότι περισσότερο αγαπήθηκαν οι ήρωες που είναι έξυπνοι και γενναίοι, το πρότυπο φυσικά, και ακόμα πιο πολύ αυτοί που ξεκινούν ως αδικημένοι και στο τέλος αποδεικνύουν την αξία τους – ακριβώς αυτό που θέλει ένα παιδί για να ταυτιστεί  για να μην πω και οι μεγάλοι-!

Κυρία Κλαρκ, γεννηθήκατε στον Καναδά,  σχεδόν στην άλλη άκρη του κόσμου, όπως λένε και τα παιδιά. Φανταζόμαστε πως τα βιώματα που μπορεί να έχει ένα παιδί εκεί διαφέρουν αρκετά από αυτά που έχουν τα παιδιά στην Ελλάδα και την Αθήνα. Παρόλα αυτά, οι ανάγκες των παιδιών, θεωρείτε πως διαφοροποιούνται επίσης ή είναι περισσότερο καθολικές; Ποιες μπορεί να καλύψει η τέχνη;

Κατ’αρχάς γεννήθηκα μεν στον Καναδά, αλλά μεγάλωσα κυρίως στην Αθήνα με επισκέψεις στην Αγγλία. Και ναι τα βιώματα των παιδιών από άλλες κουλτούρες είναι διαφορετικά: άλλα στην Γαλλική κουλτούρα, άλλα στις Βρεττανική, Αλβανική, Σύρια κλπ,   βεβαίως υπάρχουν ιδιαιτερότητες. Εδώ διαφέρουν τα παιδιά της Αθήνας από τα παιδιά της επαρχίας.Οπότε  απ’  τη μια οι ανάγκες σαφώς διαφοροποιούνται, π.χ. τα παιδιά των Αθηνών είναι προχωρημένα» και αυστηρά, δεν «ξεγελιούνται» με μία ιστορία που δεν στέκει. Από την άλλη το ζητούμενο στο θέατρο και το καθολικό, το τέλειο όπως πχ το φαίνόμενο Charlie Chaplin, o παγκόσμιος Disney και όλοι οι μαιτρ της κωμωδίας και της αθωότητας αρέσουν σε όλον τον πλανήτη.

Η τέχνη λοιπόν δεν σταματάει στις λεπτομέρειες του χώρου από όπου προέρχεται.Η τέχνη αγγίζει όλον τον κόσμο το ίδιο και τα πάντα νικά.

Με μία πρόταση, τι θα λέγατε σε ένα παιδί (όχι στον γονιό) για να το πείσετε να ασχοληθεί με το θέατρο;

Θα του έλεγα πάρε ένα ρόλο μικρό και δες αν σου αρέσει. Αυτό φτάνει. Του χρόνου θα θελήσει να γίνει πρωταγωνιστής!