Συζητώντας με τον Κων/νο Μπιμπή για τους «γυάλινους κόσμους» μας!

Τον άκουγα να τραγουδάει μέσα στο ασανσέρ όπως ανέβαινε και εγώ τον περίμενα στην πόρτα με τις φόρμες/πυτζάμες μου γιατί ναι, η σχέση μας μου επιτρέπει να τον υποδεχτώ σπίτι μου έτσι. Αν δεν τραγουδούσε θα ανησυχούσα... Όπως κάθε χρόνο, σε κάθε βήμα του, κάνουμε μια συνέντευξη-κουβέντα, έτσι και τώρα που πρέπει να βρούμε πολύ ισχυρούς λόγους για να βρεθούμε, χρησιμοποιήσαμε τη μετακίνηση x, αυτόν τον απροσδιόριστο αλλά και καθοριστικό παράγοντα για να κρατηθούμε ψυχικά υγιείς, ώστε να πιούμε ένα ζεστό καφέ, να καθίσουμε απέναντι, να χαμογελάσουμε και να πούμε τα νέα μας. Και μου είχε λείψει πολύ είναι η αλήθεια.

Στις 23 Ιανουαρίου το Εθνικό θέατρο θα παρουσιάσει σε live streaming τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη με τους Άννα Μάσχα, Λένα Παπαληγούρα, Κων/νο Μπιμπή και Αναστάση Ροϊλό. 

Ως τότε φτιάξτε έναν ζεστό καφέ και διαβάστε την κουβέντα μας!

Πώς πάνε οι πρόβες για το «Γυάλινο Κόσμο» στο Εθνικό θέατρο με σκηνοθέτη το Γιώργο Νανούρη, με τον οποίο συνεργάζεσαι πρώτη φορά;

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Ο Γιώργος είναι εξαιρετικός. Όντως είναι η πρώτη φορά που δουλεύω μαζί του και αυτό που μου αρέσει πολύ είναι ότι ήξερε από την αρχή τι ήθελε: πως θα είναι το αισθητικό μέρος της παράστασης και σε ποιες κατευθύνσεις θέλει να μας οδηγήσει σκηνοθετικά. Αυτό είναι πολύ ξεκούραστο για τον ηθοποιό.

Επίσης, δεν είχα συνεργαστεί ξανά με την Άννα Μάσχα, η οποία είναι επίσης εξαιρετική. Πιστεύω δίνει στο ρόλο της, την Αμάντα, μια ποιότητα που δεν έχουμε ξαναδεί σε ανέβασμα στην Ελλάδα. Συνήθως ο ρόλος της Αμάντας πάει προς μια κατεύθυνση πιο γκροτέσκα, σαν καρικατούρα, ενώ η Μάσχα την αποδίδει πολύ ανθρώπινα. Παπαληγούρα και Ροϊλός είναι εξίσου απίθανοι και θεωρώ ότι η διανομή ρόλων ταιριάζει απόλυτα.

Για το δικό σου ρόλο θυμάμαι που μου έλεγες ότι ήταν όνειρό σου να τον ενσαρκώσεις από τα χρόνια της δραματικής σχολής! Σου πάει τελικά;

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Είναι αλήθεια αυτό, τον δοκίμαζα από το δεύτερο έτος στη σχολή τον ρόλο του Τομ. Το σκέφτομαι τώρα που έχουν προχωρήσει οι πρόβες ότι στα αλήθεια δεν παίζω κανένα ρόλο, είμαι εγώ! Προσπαθώ να αναβιώσω το πως ήμουν εγώ στην ηλικία των 19-20 χρονών και είναι «καρφί»: η σχέση μου με τη μάνα μου, η σχέση με το σπίτι, η σχέση με το να φύγω να κάνω κάτι άλλο... Όλες αυτές οι ανάγκες του Τομ μου είναι πολύ γνώριμες και για αυτό πάρα πολύ δύσκολο για μένα που το βιώνω όλο αυτό. Ζορίζομαι δεν θα σου πω ψέμματα. Κάθε φόρα που ακούω το «πάμε πέρασμα» λέω μέσα μου «ωχ, πάλι δύο ώρες κλάμα». Όμως το ευχαριστιέμαι πολύ!

Και έχουμε την περίπτωση live streaming και σε αυτήν την παράσταση... Πώς βλέπεις αυτή τη συνθήκη;

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Το live streaming έχει μια αμηχανία μέσα του. Ακόμα δεν έχουμε κάνει πρόβα σαν σε live streaming, όμως ο Γιώργος το δουλεύει ήδη και του έχω εμπιστοσύνη. Είναι μια διαφορετική συνθήκη αυτή. Εμείς κάνουμε πρόβες σαν να πρόκειται να ανεβάσουμε παράσταση όπως πάντα. Παρόλα αυτά έχει την αμηχανία του. Το όλο ζήτημα της θεατρικής αίθουσας είναι να δεις τα μάτια του άλλου. Κλαίει; Γελάει; Θέλει να φύγει; Φεύγει; Όλα αυτά είναι πράγματα που εσύ ως ηθοποιός τα παίρνεις μέσα σου και επηρεάζουν την ερμηνεία σου. Τώρα ο άλλος είναι στο σαλόνι του; Δεν είναι; Πήγε σε άλλο δωμάτιο; Είναι πέντε άτομα στο σαλόνι και τρώνε σουβλάκια; Κάνεις σκοτάδι εσύ στη θεατρική αίθουσα αλλά ο άλλος δεν έχει σκοτάδι σπίτι του... Τι θα πει σκοτάδι σε live streaming; Είναι πολύ παράξενο πράγμα!

Επομένως εσένα η γνώμη για το live streaming ποια είναι;

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Δεν έχει καμία σχέση με την πράξη του θεάτρου. Από την άλλη θα μου πεις αν είχα ένα μαγικό ραβδί και μπορούσα να πω να μην γίνεται κανένα live streaming θα το έκανα; Μάλλον δεν θα το έκανα επειδή αυτό θα σήμαινε ταυτόχρονα ότι πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν σήμερα δεν θα δούλευαν. Μιλάω φυσικά για τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές μιας παράστασης, αλλά και τους τεχνικούς που εργάζονται για να μεταδοθεί. Δίνει δουλειά σε ανθρώπους που αυτή την περίοδο είναι πολύ σημαντικό.

Αν είναι να μιλήσουμε αμιγώς καλλιτεχνικά δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Κάναμε αυτή την κουβέντα με το Χάρη (Φραγκούλη), με τον οποίο συναντιόμαστε πλέον στα covid test που κάνουμε στο Εθνικό θέατρο (γέλια), και λέγαμε ότι έχει να κάνει με το χώρο το όλο θέμα. Το θέατρο είναι χώρος, στο οποίο συνυπάρχουμε όλοι μαζί. Από τη στιγμή που παίρνεις την απόφαση να έρθεις στο χώρο του θεάτρου και να κλειστείς σε μια αίθουσα, από την οποία θεωρητικά δεν μπορείς να φύγεις τόσο απλά, μπαίνεις σε μια συνενοχή του ότι θα μείνω εδώ δύο ώρες να δω αυτό που θα συμβεί. Δεν έχει να κάνει με το άνοιγμα ενός υπολογιστή ή να το κάτσεις μπροστά σε μια τηλεόραση. Καταργείται η μυσταγωγία και το ιερό του πράγματος σε κάθε επίπεδο.

Γίνονταν και πριν κάποια σποραδικά live streaming όμως...

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Ναι, αλλά γίνονταν με μία άλλη λογική. Όταν κάναμε την παράσταση «Όρνιθες» στη Νέα Υόρκη έγινε live streaming για να μας δουν οι μανάδες μας στην Ελλάδα που δεν μπορούσαν να έρθουν στο Μπρούκλυν ας πούμε (γέλια). Αυτό το καταλαβαίνω. Θα μπορούσε να μείνει ένα καλό από αυτό: να μεταδίδονται με αυτόν τον τρόπο και με γεωγραφικό περιορισμό παραστάσεις στις άγονες γραμμές, σε ακριτικά μέρη και σε περιπτώσεις ανθρώπων που πολύ δύσκολα θα κατέβουν στην Αθήνα ή θα πάει μια παράσταση να τους βρει. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να μείνει σαν μία είδους κληρονομιά από αυτήν την ιστορία. Αυτό που τρομάζει όλους είναι τα πράγματα που σε αυτήν την προσωρινή συνθήκη ήρθαν για να μείνουν.

Νομίζω αυτός είναι ένας πραγματικός και ουσιαστικός φόβος όλων μας σε όλα τα επίπεδα ζωής. Ευχής έργο να μείνει η κληρονομιά όπως την περιγράφεις, θα μείνει εκεί όμως;

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς. Πριν το καλλιτεχνικό κομμάτι, βλέπουμε τι γίνεται σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Πώς αυτή η πόρτα της πανδημίας έχει ανοίξει για να μπουν πολλά πράγματα μέσα. Οπότε λογικό είναι να φοβόμαστε.

Πάμε τώρα σε ένα πιο ιδιαίτερο θέμα: Από το ξέσπασμα της πανδημίας φάνηκε απροκάλυπτα ότι οι

καλλιτέχνες και οι άνθρωποι του πολιτισμού μπήκαν στο περιθώριο. Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι αυτό που παρακολουθεί κι ενημερώνεται από την τηλεόραση, στην οποία πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν. Οπότε σε αυτήν την περίπτωση τι είναι σωστότερο να γίνει ώστε να μην ξεχαστεί το θέμα των ανθρώπων του πολιτισμού που παραμένουν σε δυσχερή θέση (μηδενός εξαιρουμένου);

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Όταν μια κυβέρνηση, με τρόπους που θυμίζουν πολύ σκοτεινά παρελθόντα, ελέγχει την πληροφορία σε όλα τα συστημικά μέσα αλλά και σε λιγότερο συστημικά (η περίφημη λίστα Πέτσα), τότε το πράγμα αρχίζει και γίνεται πολύ επικίνδυνο σε σχέση με τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Οπότε δεν ξέρω πραγματικά τι να σου πω. Η αλήθεια είναι, με βάση τα νούμερα, ότι αυτή τη στιγμή δουλεύουν στις κρατικές σκηνές και στην τηλεόραση 400-500 ηθοποιοί. Αν αυτή τη στιγμή ήταν ανοιχτή η σεζόν μπορει να εργάζονταν 5.000-6.000. Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα. Όπως επίσης το πόσοι είναι οι άνθρωποι του πολιτισμού που δικαιούνται το επίδομα και πόσοι πραγματικά το λαμβάνουν είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.

Σε αυτό το σημείο να πω ότι σαν σωματείο ηθοποιών αυτά τα επιδόματα τα έχουμε διεκδικήσει με πάρα πολύ ζόρι.

Με την κατάσταση αυτή στο χώρο του πολιτισμού διαφαίνεται ότι σε συλλογικό επίπεδο τα πράγματα μπαίνουν σε μια νέα εποχή. Συμφωνείς;

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Ο Μητσοτάκης μας έκανε ένα καλό (πολλά γέλια): όταν μας ξέχασε στο διάγγελμα του περασμένου Μάη. Το γεγονός ότι «ξέχασε» να αναφέρει έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο, ενώ με απόλυτη λεπτομέρεια μάθαμε πώς θα ανοίξουν άλλοι κλάδοι, για εμάς δεν είπε τίποτα. Το μόνο που ανέφερε είναι ότι δεν προβλέπεται να γίνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις μέσα στο καλοκαίρι. Αυτό το λέω καλό επειδή δημιούργησε ένα θυμό και το κίνημα support art workers παράλληλα, ο οποίος θυμός από ότι φάνηκε ήταν συσσωρευμένος και χρειαζόταν μια σπίθα για να εκφραστεί.

Από τότε, και μέσα από το support art workers, πολλοί άνθρωποι πήγαν στα σωματεία τους κι ενημερώθηκαν από αυτά. Επίσης, άνθρωποι όπως ο Άρης Λάσκος, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου, εγώ, ο Χρήστος Κοντογιώργης, ο Γιάννης Παναγόπουλος που είμασταν στην οργανωτική ομάδα του saw στην πρώτη φάση, πήραμε πολύ βασικές θέσεις στο σωματείο μας. Το ίδιο έγινε και με το ΣΕΣΩΧΟ, το σωματείο των χορευτών. Έγινε μια κίνηση η οποία σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας πια.

Μόνο θετικο μπορεί να είναι αυτό γιατί μόνο η συσπείρωση μπορεί να προκαλέσει αλλαγή. Και θετικά το βλέπω και για το μέλλον. Ξέρεις όλοι αυτοί οι μεγαλοπαραγωγοί που διαμόρφωσαν τις εργασιακές συνθήκες όπως τις διαμόρφωσαν, το έκαναν γιατί δεν υπήρχε ένα αντίπαλο δέος. Φυσικά και οι προηγούμενες διοικήσεις του σωματείου μας έχουν δώσει μεγάλες μάχες, επικρατούσε όμως μια αδιαλλαξία που δεν έχουμε εμείς σήμερα. Βλέπω ότι όλες οι πλευρές είναι έτοιμες να καθίσουν στο τραπέζι και να συμμαζέψουν αυτό το χάος που επικρατεί την τελευταία οκταετία-εννιαετία στα εργασιακά μας.

Υπάρχει πάντα και παντού και η αντίθετη άποψη βέβαια. Και το saw επικρίθηκε και σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε σαν έκφραση για να στηλιτευτούν καταστάσεις ιδιαίτερα μέσα από τα αδηφάγα social media.

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Το saw κακά τα ψέμματα είναι ένα facebookικό κίνημα, μιας και δεν γινόταν αλλιώς, μιας και δημιουργήθηκε σε μια κλειστή χώρα. Το facebook με τα χρόνια έχει πάρει κι έναν εντελώς ανθρωποφαγικό χαρακτήρα και είναι λογικό ένα γκρουπ με τόσες χιλιάδες κόσμου μέσα σε αυτό να έχει και αυτό το αποτέλεσμα. Επίσης, το saw είναι πολυκλαδικό και καλώς ή κακώς διαμορφώθηκε εξαρχής από ηθοποιούς και ανθρώπους του θεάτρου, μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να δεχτεί μια κριτική. Βέβαια στην πορεία και έπειτα από δύο ανοιχτές συνελεύσεις που έχουν γίνει, έχει πάρει πραγματικά μια άλλη κατεύθυνση και έχει ανοίξει σε πολλούς κλάδους. Εγώ έχω αποχωρήσει από το saw, όχι λόγω διαφωνίας αλλά επειδή είμαι πλέον αντιπρόεδρος στο σωματείο μας και έχω πρόβες παράλληλα, οπότε δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί και θεωρώ ότι μπορώ να υπηρετήσω το κίνημα καλύτερα από τη θέση αυτή. Το παρακολουθώ στενά και είναι όλοι φίλοι μου μέσα και θεωρώ ότι αποκτά σταδιακά μια μορφή κοινωνικού κινήματος με μια ευρύτητα που δίνει μεγάλη χαρά.

Και από ότι διάβασα το σωματείο πέτυχε και αποτέλεσμα σε ό,τι έχει να κάνει με τα συγγενικά δικαιώματα στα live streaming.

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Το σωματείο λειτούργησε με πολύ γρήγορα αντανακλαστικά στο κομμάτι αυτό. Ο Άρης Λάσκος, ο Σπύρος Μπιμπίλας, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου που είναι και νομικός, σε συνεργασία με τη νομική σύμβουλο του σωματείου τη Χαρά Μαρούλη, συνεργάστηκαν και πέτυχαν πραγματικά αποτελέσματα σε επίπεδο μεγάλων παραγωγών και άμεσα.

Θέλω να πιστεύω ότι όταν ανοίξουν ξανά οι δουλειές, δεν θα χαθούμε μέσα σε αυτές, και θα συνεχίσουμε ενωμένοι γιατί ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι η επαναφορά της συλλογικής σύμβασης εργασίας στο θέατρο. Κι εκεί έχουμε έναν ακόμα μεγάλο αγώνα να δώσουμε.

Συσπείρωση είναι η μαγική λέξη λοιπόν.

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Η συσπείρωση ήρθε επειδή ουσιαστικά και οι ηθοποιοί που θεωρούνται «βολεμένοι» και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, αυτοί που ξέραμε ότι βρέξει χιονίσει θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε το νοίκι μας και δε ζούμε με το άγχος τι θα γίνει αύριο, όλοι λοιπόν βρεθήκαμε να μετράμε δίευρα και λέγαμε τι θα κάνουμε τώρα; Οπότε αυτό έφερε τη συσπείρωση που χρειαζόταν.

Ας επιστρέψουμε στην παράσταση και να κλείσουμε με αυτήν. Πες μου την αίσθηση σου για το έργο.

Κ. ΜΠΙΜΠΗΣ: Το έργο είναι αριστούργημα! Δεν αφορά καμία εποχή για αυτό τις αφορά όλες. Αφορά κάθε οικογένεια, για αυτό μετά τις πρόβες που συζητάμε ξυπνάνε σε όλους πολλές αναμνήσεις από διάφορες φάσεις της ζωής μας. Ο Ουίλιαμς σε αυτό το έργο έχει πιάσει το μεδούλι της παθογένειας της οικογένειας χωρίς να ξεφύγει και να γίνει αρρώστια. Υπάρχει αυτό το πώς η αγάπη δημιουργεί τραύμα... Πώς κουβαλάς τραύματα και τα μεταφέρεις στα παιδιά σου, τα παιδιά τα περνάνε μεταξύ τους... Αριστοτεχνικά γραμμένο το έργο!

Η παράσταση θα μεταδοθεί σε live streaming από το Εθνικό θέατρο στις 23/1/2021!

Όλες οι πληροφορίες για το live streaming εδώ