Συζητώντας με τον Σωκράτη Πατσίκα: «Χωρίς πίστη, όνειρο δεν υπάρχει!»

Ο Σωκράτης Πατσίκας μας μιλάει για την «Τελευταία Ιουλίετα» που σκηνοθετεί, για την κωμωδία, τις δεύτερες ευκαιρίες και την πίστη στο όνειρο!

Μετά από μια πολύχρονη πορεία στο θέατρο και έχοντας δουλέψει δίπλα στους πιο σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες, παίρνετε εσείς τα ηνία του «μαέστρου». Πως ήταν αυτή η πρώτη εμπειρία;

Πάντα στη θεατρική μου πορεία με απασχολούσε το σύνολο της θεατρικής παράστασης που συμμετείχα και όχι μόνο ο ρόλος μου. Οπότε περίμενα πως και πως τη στιγμή που καλλιτεχνικά θα με απασχολούσε το σύνολο και όχι η μονάδα, γιατί για μένα αυτό είναι o σκηνοθέτης. Είναι ο άνθρωπος που φροντίζει να ειπωθεί η ιστορία καθαρή, ολόκληρη και με τον τρόπο που έχει αποφασιστεί. Βέβαια η ευθύνη ήταν τεράστια, γιατί εκτός από το σύνολο είχα να μεριμνώ και για κάθε ρόλο ξεχωριστά.

Στην τηλεόραση σας αγαπήσαμε στο ρόλο του Μπίλι στους “Singles” και στη συνέχεια σε μοναδικούς ρόλους έκπληξη στα «Εγκλήματα», στο «Είσαι το ταίρι μου», στο «Κάτω Παρτάλι». Τι έμεινε στη μνήμη από αυτές τις συνεργασίες;

Είχα την τύχη να συμμετέχω στην τηλεόραση σε όμορφες δουλειές και να αμειφθώ και αξιοπρεπώς. Αυτό που μένει, εκτός από τη γνώση και την πείρα, είναι ότι γνώρισα καλλιτεχνικά και συνεργάστηκα με αξιόλογους ανθρώπους. Για μένα η συνεργασία είναι πολύ σημαντική. Αυτή τη λέξη την τιμώ και την πιστεύω.

Αν και για το κοινό είστε ένας κωμικός ηθοποιός, σκηνοθετείτε τώρα ένα έργο με χιούμορ, αλλά και με έντονες δόσεις «δράματος».  Μιας ιστορίας που περιγράφει μια άκρως ρεαλιστική σημερινή κατάσταση. Κρύβει σκοτάδι η κωμωδία μέσα της και το αντίστροφο;

Τον ορισμό της τραγωδίας τον ξέρουμε, της κωμωδίας πάλι όχι. Δε διασώθηκε. Μπορεί και να τον έσκισε τον πάπυρο ο καλόγερος, γιατί η κωμωδία είναι πιο επικίνδυνο και ριζοσπαστικό είδος. Για μένα κωμωδία είναι ένα καλοστημένο δράμα, μελετημένο (σπουδαίο) και ολοκληρωμένο (τέλειο) που του αλλάζεις ένα συστατικό καθ’ υπερβολή, είτε κλιμακώνοντας το είτε αντί-κλιμακώνοντας το…

Η παράσταση περιγράφει τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης τριών ηθοποιών που ονειρευτήκαν το μεγάλο ρόλο αλλά ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή ποτέ  δεν πίστεψαν στον εαυτό τους. Έχετε βιώσει κάτι αντίστοιχο;

Στο επάγγελμα μας, ένας ηθοποιός πρέπει να είναι: 1ον τυχερός, να του δοθεί κάποια ευκαιρία, 2ον έτοιμος για να την αξιοποιήσει και 3ον έξυπνος, να εξελιχθεί μέσα από αυτήν και να πάει παρακάτω. Τώρα, σε ένα επάγγελμα που κρίνεσαι από όλους ανά πάσα στιγμή, πρέπει να είσαι ο Βούδας για να μη νιώσεις ανασφάλεια…

Πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη έργων που δίνουν την ευκαιρία στο θεατή να ταυτιστεί και να πάρει κάτι όμορφο μαζί του;

Μα δεν υπάρχει θεατρική πράξη αν δεν αφορά το κοινό. Για ποιον λόγο να το παρακολουθήσει άλλωστε. Είτε κεκαλυμμένα είτε προφανέστατα, πρέπει το κοινό να συνδεθεί με κάτι για να συν-κινηθεί, για να το παρακολουθήσει. Αλλιώς δε μιλάμε για θεατρική πράξη αλλά για «καλλιτεχνικό αυνανισμό».

«Η τελευταία Ιουλιέτα», ένα έργο με δυνατούς συμβολισμούς και μηνύματα, γράφτηκε από έναν συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας. Είναι όντως οι κεραίες ενός «παραμυθά»  λίγο πιο ευαίσθητες στο να αφουγκραστούν όσα συμβαίνουν στη σημερινή κοινωνία;

Δεν ξέρω για τους άλλους παραμυθάδες, του δικού μας πάντως σίγουρα! Ο Χρήστος Δασκαλάκης έχοντας αναρτήσει τεράστιες κεραίες αλλά και βαθιές ρίζες, έγραψε ένα έργο που εμπεριέχει και κοινωνικές και βαθιές υπαρξιακές ανησυχίες. Γι’ αυτό και η παράσταση μας πιστεύω ότι μιλάει και στο μυαλό και στην ψυχή του θεατή.

Πως είναι για έναν άνθρωπο του θεάτρου, με τόσα χρόνια πείρας στο ενεργητικό του, να σκηνοθετεί νέους ηθοποιούς;

Ευλογία. Τόση όρεξη για δουλειά, για έρευνα, για ενδοσκόπηση και για σκάψιμο μου έδωσε και μένα τεράστια δίψα. Δεν ξέρω αν είναι λόγω νεότητας ή εξυπνάδας, αλλά ήταν αναζωογονητική η όρεξη τους. Της Νάντιας, της Μαρίας, της  Φιλίνης, και του Τάσου, των πρωταγωνιστών μας!

Αξίζει τελικά να ακολουθούμε τα όνειρά μας; Κρύβει μέσα του ο ρόλος της Ιουλιέτας όλη εκείνη τη δύναμη που χρειάζεται για να μείνουμε πιστοί σε όσα αγαπάμε και όσα πρεσβεύουμε; 

Για μέσα αυτό το ερώτημα είναι ρητορικό. Αλλιώς τι; Πως αλλιώς να βιώσεις αυτή τη ζωή; Να τη βιώσεις με «βία», με προσπάθεια, για το όνειρο, με πίστη! Γιατί χωρίς πίστη, όνειρο δεν υπάρχει! Και όταν το φτάσεις και το βιώσεις, τότε θα πάψει να υπάρχει, θα γίνει βίωμα και όλη αυτή η πίστη που είχες για αυτό θα γίνει πίστη για τον εαυτό σου. Αυτό συμβαίνει και στις ηρωίδες του έργου μας, αυτό συμβαίνει στην «τελευταία Ιουλιέτα», αυτό πιστεύω και εγώ…

Βίντεο παράστασης:

 

Info:

Κάθε Τετάρτη στις 20:00 και για εννέα ακόμα παραστάσεις στο Θέατρο Αλκμήνη
Εισιτήρια: viva.gr και στο ταμείο του θεάτρου.

Συγγραφέας: Χρήστος Δασκαλάκης

Σκηνοθεσία: Σωκράτης Πατσίκας

Πρωτότυπη μουσική: Λία Σταυροπούλου

Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης

Πρωταγωνιστούν: Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, Μαρία Στάβαρη, Νάντια Συρίου, Τάσος Φόης.