Θάλεια Σταματέλου: Έχω πολύ κοινή οπτική με τον Schimmelpfennig πάνω στο ζήτημα της μετα-αποικιοκρατικής Ευρώπης

Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή κοινού και κριτικών, η παράσταση «Ο Χρυσός Δράκος» του Roland Schimmelpfennig σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματζιάρη, επιστρέφει ανανεωμένη στο Θέατρο Χώρος τον Ιανουάριο 2024!

Νούμερο 74: Αλά-Μπανγκόγκ: πάπια με νωπά λευκά μανιτάρια, πιπεριά, μπαμπού, κρεμμύδι, λεμονόχορτο και σάλτσα από κόκκινο κάρι και καρύδα (καυτερό).

Πέντε πρόσωπα μεταμορφώνονται επί σκηνής σε δεκαεπτά διαφορετικούς ανθρώπους μιας σύγχρονης πολυεθνικής κοινωνίας.

Πέντε Ασιάτες μάγειρες, στην κουζίνα του ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικου εστιατορίου, ο χρυσός δράκος,  μας αφηγούνται τις ιστορίες των ενοίκων πάνω και δίπλα από αυτό το οίκημα, καθώς και το τι συμβαίνει μέσα στην κουζίνα.

Πέντε ηθοποιοί ξετυλίγουν το νήμα αυτών των σύντομων, σχεδόν «κινηματογραφικών» σκηνών.  με όσο το δυνατό λιγότερα μέσα, με μοναδικά οχήματα τα σώματα και τις φωνές τους.

Με ένα άκρως έξυπνο κείμενο και γραφή γεμάτη χιούμορ και ευαισθησία ,ο Σίμμελπφένιχ κατορθώνει να αποτυπώσει το σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, σχολιάζοντας όλες της πληγές του δυτικού κόσμου, παρουσιάζοντάς μας την εικόνα μιας φθαρμένης Ευρώπης που λίγο- λίγο φτάνει στη δύση της.

Ο χρυσός δράκος είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη βία, τη  μετανάστευση, το trafficking, την ανάγκη για επιβίωση.

Το παζλ της ιστορίας συντίθεται μέσα από έναν καταιγιστικό ρυθμό, παραγγελίες εξωτικών φαγητών και καυστικό χιούμορ.

Στο κέντρο της ιστορίας, ένας νεαρός Κινέζος που υποφέρει από πονόδοντο και η χαμένη μικρή αδελφή του που, χωρίς να το γνωρίζει, ζει μερικά πατώματα μακριά του.  

Τι συμβαίνει κι έχουμε πάψει πια να ακούμε ο ένας τον άλλο;

Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν;

Γιατί είμαστε τόσο απομονωμένοι;

«Μακάρι να μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος από αυτόν που είμαι. Κάποιος τελείως διαφορετικός»

Η Θάλεια Σταματέλου μας μιλάει για τον «Χρυσό Δράκο» και τη δεύτερη χρονιά παραστάσεων. 

Πώς νιώθετε που συμμετέχετε σε μια τόσο δυναμική παράσταση όπως ο "Χρυσός Δράκος" και ποια ήταν η αρχική σας αντίδραση όταν σας προσκάλεσαν για αυτό το ρόλο; Ποιες αλλαγές έχουν γίνει σε σχέση με τον προηγούμενο κύκλο παραστάσεων;

Είμαι ευγνώμων που συμμετέχω στη δουλειά αυτή. Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, σύγχρονο και με περιεχόμενο που με αφορά άμεσα. Η ομάδα των συνεργατών αποτελείται απο ανθρώπους που εκτιμώ έναν προς έναν, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά. Αυτοί είναι οι δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους δέχτηκα με χαρά να είμαι μέρος αυτής της δουλειάς, καθώς και τα πολύ καλά λόγια που είχα ακούσει για την παράσταση όταν ανέβηκε πέρυσι -δυστυχώς εγώ δεν είχα τότε την ευκαιρία να την παρακολουθήσω, επομένως δεν γνωρίζω πώς και σε τι βαθμό διαφέρει η φετινή εκδοχή.

Πώς προετοιμαστήκατε για το ρόλο σας και ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση της ερμηνείας σας στον "Χρυσό Δράκο"; Πώς μεταμορφωθήκατε στους τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες επί σκηνής;

Η μεγαλύτερη πρόκληση θεωρώ ότι είναι αυτή ακριβώς η εναλλαγή των προσώπων και ο γρήγορος ρυθμός στην αφήγηση. Χρειάζεται ελαφρότητα και ταυτόχρονα βάθος σε κάθε σκηνή. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση απέναντι στην οποία είμαστε σύμμαχοι όλοι επι σκηνής. Η προετοιμασία για αυτό σε πρακτικό επίπεδο απαιτεί δουλειά, πρόβα, επανάληψη. Σε θεωρητικό επίπεδο χρειάζεται μια πνευματική ενασχόληση σε βάθος με τα ζητήματα που πραγματεύεται το έργο -κάτι το οποίο δεν σταματά μετά την πρεμιέρα και θα έλεγα ούτε και μετά το πέρας των παραστάσεων.

Ο ρόλος σας στην παράσταση ασχολείται με πολλά σύνθετα κοινωνικά θέματα. Πώς νιώθετε που συμβάλλετε στην ανάδειξη αυτών των θεμάτων μέσα από την τέχνη;

Νιώθω ικανοποίηση γιατί αυτό θεωρώ πως οφείλει να κάνει η τέχνη. Να έρχεται σε επαφή με το γίγνεσθαι και να ασκεί κριτική. Ταυτόχρονα ο τρόπος που ο Schimmelpfennig αγγίζει αυτά τα ζητήματα -μέσα από χιούμορ και ελαφράδα, αλλά και σκληρότητα όπου αυτή χρειαστεί- ισχυροποιεί την ανάδειξή τους και με εκφράζει και προσωπικά. Πιστεύω βαθιά ότι το χιούμορ είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να αγγίξεις τις πιο σκληρές πτυχές της ζωής.

Με ποιον τρόπο η παράσταση αντανακλά την προσωπική σας άποψη για τη σύγχρονη κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει;

Έχω πολύ κοινή οπτική με τον Schimmelpfennig πάνω στο ζήτημα της μετα-αποικιοκρατικής Ευρώπης. Είναι μια ήπειρος σε παρακμή που αρέσκεται να κρύβει τα κακώς κείμενα κάτω από πέπλα πολιτισμού και ψευτο-ηθικής. Αρέσκεται να σφάζει με το γάντι και να αποσιωπεί. Η ανισότητα, ο ρατσισμός, η ταξικές διακρίσεις, η βία είναι τεράστια ζητήματα στα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη αλλά δεν μιλάμε και πολύ για αυτά. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε. Θεωρώ μάλιστα ότι στην κεντρική Ευρώπη, στην οποία αναφέρεται και το έργο, η αποσιώπηση είναι ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα απ’ ό,τι στην Ελλάδα.

Μπορείτε να μας μιλήσετε για τη συνεργασία σας με τους συναδέλφους σας και τον σκηνοθέτη Γιώργο Ματζιάρη; Ποια ήταν η σημαντικότερη εμπειρία σας κατά τη διάρκεια της παράστασης;

Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι με τους συνεργάτες μου έχω κοινούς προβληματισμούς. Δεν εννοώ ότι συμφωνούμε πάντα, αλλά μας απασχολούν κοινά ζητήματα. Αυτό είναι βασικό συστατικό για την εν λόγω δουλειά που έχει τόσο έντονο κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο. Και φυσικά το ευχάριστο κλίμα στο οποίο διεξάγεται η συνεργασία. Υπάρχει σεβασμός, κέφι, χιούμορ και αυτό δεν είναι πάντα αυτονόητο.

Πώς ελπίζετε ότι οι θεατές θα αντιδράσουν στο έργο και ποιο μήνυμα ελπίζετε να μεταδώσετε με την ερμηνεία σας;

Δεν περιμένω κάποια συγκεκριμένη αντίδραση. Νομίζω πως ο λόγος που κάνουμε αυτό το έργο είναι ο προβληματισμός. Όχι για να απαντήσουμε ερωτήματα ούτε για να μεταδώσουμε μηνύματα. Θεωρώ σπουδαίο απλώς και μόνο να φύγει ένας θεατής από το θέατρο και να κάνει μια κουβέντα ή να σκεφτεί πάνω σε κάτι που θίγεται στην παράσταση. Επομένως ελπίζω να γίνομαι σε κάθε παράσταση ένας “αγωγός” που διοχετεύει το κέιμενο στα αυτιά και την καρδιά του θεατή.

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση βρίσκονται εδώ