The Callas | Μια συζήτηση από το Μετς στο Liverpool και πάλι πίσω

Οι Callas, το συγκρότημα/ project των αδελφών Λάκη και Άρη Ιωνά, επιστρέφουν με τον νέο, όγδοο και ελληνόφωνο δίσκο τους με τίτλο "Είμαι ένα ξενοδοχείο". Από το 2005 και τα πρώτα diy live τους, μέχρι τις συνεργασίες με τον Lee Ranaldo και τον Jim Sclavunos, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι: Συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, δύο μεγάλου μήκους ταινίες, δύο φανζίν, ένας δικός τους συναυλιακός χώρος ("Velvet room"), εκθέσεις εικαστικών. Το debop.gr μίλησε μαζί τους για όσα έχουν μέχρι τώρα κάνει, αλλά και για τα μελλοντικά τους σχέδια.

Δραστηριοποιείστε δισκογραφικά (και όχι μόνο) από το 2005. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν μεσολαβήσει μεγάλες αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Θα θέλαμε να μας πείτε, αφ'ενός πως βλέπετε την εξέλιξη της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής μέσα σε αυτή τη δεκαπενταετία και αφ'ετέρου αν σας λείπουν αυτά τα “ανέμελα” χρόνια του ξεκινήματος σας, όπου η Αθήνα ζούσε μια διαφορετική κατάσταση.

Το 2005 είναι μια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες έχουν γυρίσει από σπουδές στο εξωτερικό έχουν πάρει πολλές εμπειρίες και προσπαθούν να κάνουν ενδιαφέροντα και σύγχρονα πράγματα στην Αθήνα.

Έτσι δημιουργούνται καινούργιες μπάντες, νέοι χώροι τέχνης, πολυχώροι, μικροί συναυλιακοί χώροι, τέχνες και καλλιτέχνες προσπαθούν να έχουν ένα διάλογο όλοι μαζί μεταξύ τους.

Συγκεκριμένα στη μουσική είναι η εποχή του my space και για πρώτη φορά τα συγκροτήματα μπορούν εύκολα να προωθήσουν τη δουλειά τους να δείξουν το προφίλ τους και να επικοινωνήσουν πλέον με όλο τον κόσμο και εκτός συνόρων.

Σταδιακά τα συγκροτήματα αρχίζουν και ταξιδεύουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, φτάνοντας μεχρι προ κορονοϊού εποχή που σχεδόν κάθε μπάντα  που κάνει άλμπουμ, με τον έναν η τον άλλο τρόπο περιοδεύει και δείχνει τη δουλεία του με ενα μικρό η μεγάλο tour είτε Ελλάδα είτε εξωτερικό.

Κάθε εποχή έχει τη γοητεία της και τις δυσκολίες της. Από τη μια τώρα όλοι μπορούν να δείξουν τη δουλεία τους εύκολα (κάτι που δεν ήταν αυτονόητο πριν το 2005 αν δεν είχες δισκογραφική εταιρεία) αλλά κανείς πλέον δε μπορεί να ζήσει πουλώντας δίσκους.

Αν κάτι μας λείπει τώρα είναι η επαφή η επικοινωνία, ο χρόνος, με τους ανθρώπους, τους συνεργάτες μας.

Τότε λέγαμε πάμε να κάνουμε μια ταινία; Μαζευόμασταν 10 -15 φίλοι, συνεργάτες καλλιτέχνες, περνάγαμε σε ενα εξοχικό σπίτι όλοι μαζί για 2 βδομάδες και είχαμε ετοιμη ταινία. Αυτό για μας είναι ο παράδεισος!

Τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο όλο αυτό για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Πάντως γι αυτό ζούμε και αυτό προσπάθουμε να κάνουμε ακόμα και σήμερα, είτε κάνοντας το Velvet Bus είτε όταν ηχογραφούμε ενα άλμπουμ σε μια αποθήκη ενος αγροκτήματος (Είμαι Ένα Ξενοδοχείο ) είτε φτιάχνοντας μια ταινία μέσα στη καραντίνα.

Πείτε μας λίγο λόγια για την διαδιακασία ηχογράφησης του κανούριου σας δίσκου (“Είμαι ένα ξενοδοχείο”) που σηματοδοτεί και την στροφή σας στον ελληνικό στίχο.

Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό στην ηχογράφηση κυρίως γιατί απο τη μια θα ήταν για πρώτη φορά ελληνόφωνο αλλά κυρίως γιατι ήταν ένα όνειρο ζωής να βρεθούμε με τους φίλους μας και συνεργάτες σε ένα αγρόκτημα απομονωμένο απο τον κόσμο, να αράξουμε, να δουλέψουμε, να ζήσουμε 24 ώρες τη μέρα μαζί και να βγάλουμε ένα αποτέλεσμα. Έτσι λοιπόν πήραμε ηχητικό εξοπλισμό από το Sonic Playground, τον ηχολήπτη μας τον Νίκο Τριαντάφυλλου και πήγαμε στην Αργολίδα σε ενα αγρόκτημα που ήδη είχαμε κάνει στο παρελθόν μια ταινία και 2 φεστιβάλ.Μαζί με τη Χρυσάνθη Τσουκαλά (τύμπανα-φωνή) και τον Χρήστο Μπεκίρη (κιθάρα) για μια εβδομάδα περίπου αναστατώσαμε τα πρόβατα της περιοχής.

Η αποθήκη δεν είχε ηχομόνωση, είναι σκέτοι τζιμεντόλιθοι και ελενίτ, οπότε πρέπει να ακουγόμασταν στη μισή Αργολίδα.

Η στροφή στον ελληνικό στίχο προκύπτει από κάποια τάση/ μόδα, από την ανάγκη έκφρασης στην μητρική γλώσσα, από την διάθεσή σας να απευθυνθείτε πιο άμεσα στο ελληνικό κοινό ή τίποτε από όλα αυτά;

Δουλεύουμε τον ελληνικό στίχο απο το 2014 με αφορμή τη συνεργασία με τον Lee Ranaldo (Sonic Youth). Μας άρεσε πολύ η ιδέα να συνεργαστούμε με έναν αμερικανό καλλιτέχνη, να βγάλουμε δίσκο εκτός απο την Inner Ear και σε Αγγλική εταιρεία, την Dirty Water, τραγουδώντας στα ελληνικά. Το πείραμα πέτυχε και απο τότε αγαπήσαμε τον ελληνικό στίχο.

Στοιχεία στη μουσική μας απο ανατολίτικα, ρεμπέτικα κτλ έχουμε σχεδόν σε όλους τους δίσκους μας απο το 2007, πατάμε πολύ στις βάσεις αυτές σε μελωδίες, σύνθεση, ατμόσφαιρα κτλ. Απλά τώρα γίνεται πιο ξεκάθαρο.

Έχετε συνεργαστεί μεταξύ άλλων με σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής, όπως ο Lee Ranaldo (Sonic Youth) και ο Jim Sclavunos (Nick Cave and The Bad Seeds). Με ποιους άλλους μουσικούς, παραγωγούς κτλ θα θέλατε, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, να συνεργαστείτε;

Είναι πολλοί οι μουσικοί και παραγωγοί που θα θέλαμε να συνεργαστούμε γιατί έτσι και αλλιώς η δουλειά μας από τη φύση της πατάει σε όλο αυτό, την επικοινωνία, τη συνεργασία με φίλους συνεργάτες καλλιτέχνες από όλα τα φάσματα της τέχνης. Η λίστα είναι τεράστια...Τσιτσάνης, Lou Reed, Γούναρης, Mike Kelley, Thomas Pynchon, Ρόζα Εσκενάζυ κτλκτλ

Μιλώντας για μη μουσικές επιρροές, ποιοι λογοτέχνες, εικαστικοί, καλλιτέχνες έχουν διαμορφώσει το ύφος και την θεματολογία των Callas;

Πάντα μας ενδιέφερε μια μίξη πραγμάτων, περιόδων, τεχνών. Μιά ενστικτώδικη λίστα θα ήταν Άρης Κωνσταντινίδης, Τάκης Ζενέτος, Σωτηρία Μπέλλου, Μαρίκα Παπαγκίκα, Ε. Χ. Γονατάς, Ν. Γ. Πεντζίκης, Νίκος Κεσανλής, Ηράκλειτος, Ανδρέας Εμπειρίκος, Νικόλας Κάλας, Γιώργος Β. Μακρής, G. Morandi, Don Dellilo, Emily Dickinson, R. Carver, E. Manet, Mark E. Smith, Daniel Treacy, Jim Jarmusch, Aki Kaurismaki, John Cassavetes, Frank O’Hara, W. C. Williams, Diego Maradona.

 Ποιο live από αυτά που έχετε δώσει στο εξωτερικό θυμάστε πιο έντονα;

Όλα τα live είναι ξεχωριστά έχουν το δικό τους χαρακτήρα και έχουμε κάτι να θυμόμαστε. Τρια πολύ σημαντικά όμως για μας live ήταν στο Παρίσι στο μουσείο Palais de Tokyo, στο Λίβερπουλ Liverpool Psych Festival και στην Νεα Υόρκη στο Family Business που ήταν ενα project space του Maurizio Cattelan και του curator του New Museum, Massimiliano Gioni.

Ερχόμενοι πάλι στο σήμερα, πόσο εφικτό είναι μια ελληνική μπάντα να μπορεί να βιοποριστεί από τη μουσική της; Kαι αν είναι εύκολο, θα θέλαμε και ένα σχόλιο για την ζωή των καλλιτεχνών στην Ελλάδα εν τω μέσω της πανδημίας.

Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να επιβιώσει μια μπάντα οικονομικά. Είπαμε και νωρίτερα δεν υπάρχουν οι πωλήσεις δίσκων που ύπηρχαν παλιά, επίσης έχει γίνει ένα μπάχαλο με τη υπόθεση των πνευματικών δικαιωμάτων (ευτυχώς όμως τωρα γίνεται μια σημαντική προσπάθεια απο την ΕΔΕΜ). Επίσης τα live που μπορείς να κάνεις είναι περιορισμένα. Άρα ας το πούμε έτσι με το κλασικό παραδοσιακό τρόπο πολύ δύσκολα τη βγάζεις οικονομικά γι αυτό θα πρέπει να αναζητήσεις να ψαχτείς τι συμβαίνει και πως μπορείς να έχεις κάποια έσοδα από διαδυκτιακές φόρμες. Οι Καλλιτέχνες μέσα στην πανδημία βρίσκονται σε πολύ πολύ άσχημη θέση. Δεν ύπαρχουν δουλειές είναι σαν ένα επάγγελμα υπό εξαφάνιση. Δυστυχώς η πολιτεία με τον τρόπο της και την συντηρητική νοοτροπία της, ενισχύει το παραπάνω.

 Το Παγκράτι έχει την τιμητική του στον καινούριο δίσκο, όσο και σε παλιότερους (π.χ. το εξώφυλλο του “Αm I Vertical”). Τι σημαίνει γιας εσάς η γειτονιά στην οποία ζείτε εδώ και χρόνια;

Είμαστε πολύ χαρούμενοι και αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτή τη περιοχή.Είναι πραγματικά γειτονιά, βγαίνεις και βλέπεις φίλους στο δρόμο, είναι γεμάτο καλλίτεχνες, μουσίκους, ηθοποιούς, σκηνοθέτες ...δε νιώθεις ποτέ μόνος. Το Μετς, το Παγκράτι είναι η καθημερινότητα μας, η έμπνευση μας, οι χαρές και οι απογοητεύσεις μας. Γεννηθήκαμε και ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας εδώ και τώρα έχουμε επιστρέψει τα τελευταία 15 χρονια περίπου. Μάλιστα ετοιμάζουμε και μια ταινία μέσα στη δεύτερη καραντίνα με πολύ έντονο το άρωμα της περιοχής.

Έχετε επιμεληθεί και εκδόσει δύο πολύ ενδιαφέροντα έντυπα/ φανζίν, το Velvet magazine και το Lust. Θα επιχειρούσατε κάτι ανάλογο σήμερα που η τάση είναι να γίνονται όλα online;

Ναι θα το θέλαμε πολύ ! Μη σου πω και περισσότερο τώρα που όπως είπες όλα ειναι online. Δυστυχώς για την ώρα δεν θα μπορούσαμε να βρούμε τα χρήματα και το χρόνο για κάτι τέτοιο.

 Τι σχεδιάζετε και πώς φαντάζεστε τους Callas για τα επόμενα χρόνια, δισκογραφικά και δημιουργικά, εν γένει;

Δουλεύουμε ήδη το επόμενο άλμπουμ, μια ταινία που κάναμε μέσα στη πρώτη καραντίνα είναι σχεδόν έτοιμη και θα την επικοινωνήσουμε μέσα στο 2021, ετοιμάζουμε μια μεγάλη έκθεση εικαστική με την Δέσποινα Δαμάσκου / SPAGHETTO που ήταν να γινει Μάιο, μετά Νοέμβριο, αλλα αναγκαστικά πάει για το 2021. Καινούργια artworks, επόμενη ταινία που θα κάνουμε τα γυρίσματα μέσα στη δεύτερη καραντίνα κλπ

Με λίγα λόγια δεν φανταζόμαστε πως θα είμαστε, δεν έχουμε κάποια ιδανική εικόνα. Απλά κάνουμε πράγματα για να σώσουμε τη ψυχή μας και όπου βγεί.