«Θέλω να ενδίδω στην πίστη, ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν»: μια συνέντευξη με την Άντζελα Λαμπριανίδου

Η Άντζελα Λαμπριανίδου είναι μια γυναίκα που σου μένει αξέχαστη. Γελάει δυνατά, φοράει τα ωραιότερα funky μπουφάν και κινείται με δυναμισμό και άνεση στον χώρο. Μετά την τελευταία της επίσκεψη στην Αθήνα, είναι ξανά εδώ με ένα τριήμερο σεμινάριο που θα πραγματοποιήσει στο Booze Cooperativa, με τίτλο YOU ARE THE POINT (περισσοτερες πληροφορίες εδώ). Μπείτε στον κόσμο της!

Η βάση σου είναι εκτός Ελλάδας, παρόλα αυτά, αυτό είναι το 2ο σεμινάριο που πραγματοποιείς εδώ, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Υπάρχει κάτι βαθύτερο που σε κινεί να επιστρέφεις στην Αθήνα ; 

Ναι, η βάση μου είναι το Βερολίνο και η Βαρκελώνη, όπου σπούδασα και έζησα πολύ σημαντικές στιγμές της επαγγελματικής μου ζωής. Καθώς είμαι ελληνίδα, με ενδιαφέρει πολύ να δώσω στην Αθήνα μια «κουτάλα» συνείδησης μέσω του σεμιναρίου μου, γιατί έχω την γνώμη ότι οι άνθρωποί της το χρειάζονται… Και φυσικά, θεωρώ την Αθήνα μια από τις πιο αυθεντικές πόλεις στην Ευρώπη.

Πότε και πώς κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με τον χορό και την χορογραφία; Τι σε κατεύθυνε προς τα εκεί;

Ήταν ένας δάσκαλός μου στο σχολείο. Αυτός ο δάσκαλος με έστειλε σε έναν άλλο δάσκαλο, στο σχολείο Folkwang. Εκείνος μου είπε ότι έχω πολύ ταλέντο και ότι θα έπρεπε να εκπαιδευτώ στο μπαλέτο και έπειτα να ακολουθήσω αντίστοιχες σπουδές στο πανεπιστήμιο Folkwang, στο Essen της Γερμανίας. Εγώ ήμουν και ένιωθα ένα αγρίμι και όχι μπαλαρίνα...έτσι συνέχισα να ψάχνω και βρήκα το κατάλληλο μέρος  για εμένα στο Institut del Τeatre της Βαρκελώνης, όπου σπούδασα χορογραφία και νέες τεχνικές ερμηνείας. Είναι μια εσωτερική ανάγκη…πάντα ήμουν πολύ δημιουργική στην καθημερινότητά μου, αγαπούσα να μιλάω μέσω σωματικών εικόνων που κινούνται στον χώρο. Αν νιώθεις αυτό το κάλεσμα, η ιστορία του «πώς» εξαφανίζεται- απλώς το κάνεις.

Τι θα συμβεί στο τριήμερο εργαστήριο που θα λάβει χώρα στο Booze;

Μετά από ένα καλό ζέσταμα, το οποίο θα συνδυάζει την κινησιολογία του σύγχρονου χορού και asana και pranayama γιόγκα, θα ζητήσω από τους συμμετέχοντες να γράψουν μια βαθύτερη ευχή τους, κάτι το οποίο θα ήθελαν να αλλάξει, κάτι που χρειάζονται… Θα εργαστούμε πάνω σε αυτό μέσω της κίνησης και του λόγου. Κάθε λέξη θα αντιστοιχεί σε μια κίνηση. Έτσι η δήλωση αυτή, θα γλιστρήσει βαθύτερα στο υποσυνείδητό τους και θα γίνει… συνειδητή. Θα μάθουν επίσης κάποιες τεχνικές χορογραφίας και σκηνοθεσίας.

Σε έναν κόσμο όπου το σώμα μας συνεχώς στοχοποιείται από τη βία, τι θέση έχει ο χορός;

Θεωρώ πως ο χορός βοηθά το σώμα να εξωτερικεύει και να εκτονώνει τη βία, έτσι ώστε όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα να μην παραμένουν εγκλωβισμένα μέσα στο σώμα. Έχοντας πει αυτό, η μέθοδός μου αποσκοπεί στο να δημιουργήσει για τον κάθε συμμετέχοντα έναν χώρο, μέσα στον οποίο θα μπορεί να αναλογιστεί πάνω στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και στο τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του…

Πώς έφτασες στο να δημιουργήσεις την δική σου μέθοδο που ονομάζεται «conscious body»; Μίλησέ μας γι’αυτό! 

Μάλιστα αγαπητή μου, ήταν αυτό που πάντα μου έλειπε στο μάθημα χορού, αυτό που για εμένα ήταν υπερβολικά κωδικοποιημένο. Και τότε ρώτησα τον εαυτό μου: κάτι θα πρέπει να υπάρχει που θα με κάνει πρώτα να αισθάνομαι το σώμα μου και έπειτα να με οδηγεί στην έκφραση… Έτσι, ‘χαλαρά’, πήγα σε ένα μάθημα γιόγκα κι εκεί ένιωσα μια πόρτα να ανοίγει για εμένα και για το σώμα μου. Ήταν σαν την ένωση που αναζητούσα. Ήμουν πολύ τυχερή να ασκηθώ για χρόνια στην shrivivek γιόγκα, η οποία είναι κατά βάση διανοητική. Και έπειτα άρχισα να δημιουργώ έναν δικό μου τρόπο εστίασης, μια μέθοδο όπου χρησιμοποιείς λέξεις, κίνηση, αναπνοή και χορογραφία, σε ένα.

 Ως ένας πληθωρικός και θετικός άνθρωπος, ποιες είναι οι πηγές της ζωτικής σου ενέργειας και δύναμης;

Το γέλιο, να γελάμε, να γελάμε… Επίγνωση της αναπνοής, συνείδηση των πράξεών μου και ΑΓΑΠΗ, να αγαπάς τον εαυτό σου θέλει πολύ δρόμο! Πάντα λέω ότι αν ο καθένας από εμάς είχε ειρηνικές σκέψεις, δεν θα υπήρχε πόλεμος στη γη. Όπως όταν μια φορά είδα την ταινία του Wim Wenders «Heaven over berlin»: ένας ηλικιωμένος περνάει τον δρόμο και ρωτάει «γιατί η ελευθερία δεν είναι συνεχής;». Προσπαθώ να βρω την απάντηση… Και ειλικρινά πιστεύω ότι η απάντηση είναι η σκέψη η ίδια. Ας σκεφτούμε ειρηνικά… Οι σκέψεις μας είναι ηλεκτρικές, τα συναισθήματα μαγνητικά, μαζί, έχουμε το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο… Θέλω να ενδίδω σε αυτήν την πίστη, ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν.