Transforming Me, ένα δίγλωσσο σόλο στο ΜIR Festival

Η Μέντη Μέγα κάνει ένα σόλο για την ανθρώπινη δύναμη της αλλαγής, το Transforming Me [Μετασχηματίζοντας τον εαυτό μου] στις 30 Νοεμ. & 1 Δεκ., 20:30. Ένα δίγλωσσο σόλο που μιλά για όλους εκείνους που αρνούνται να παραδοθούν στη μοιρολατρία, που αποδέχονται τις αντιφάσεις τους και με αργά βήματα μετατρέπουν τη ζωή τους σε δημιουργική διαδικασία. Για την αργή και επώδυνη διαδικασία αλλαγής, που μετασχηματίζει το υπάρχον υλικό σαν ένα κομμάτι πηλού, αναδεικνύοντας την ξεχασμένη δυναμική του. Για όλες τις μονάδες που προσπαθούν αυτό τον μετασχηματισμό να τον μοιραστούν με τους άλλους, και από προσωπική υπόθεση να την κάνουν συλλογική.

Το MIRfestival είναι ένα διεθνές φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης με στόχο την πειραματική συνάντηση των τεχνών. Στο πρόγραμμά του περιλαμβάνονται θεατρικές και ηχητικές performances, εκθέσεις, προβολές, αφιερώματα καθώς και μια σειρά από έργα που θα πραγματοποιηθούν σε δημόσιους χώρους της πόλης. Καλλιτέχνες και σχήματα από διάφορες χώρες, αλλά και από την Ελλάδα, φέρνουν κοντά μας ιδέες, ιδιαίτερες παραστάσεις και κάθε είδους ενδιαφέροντα και παράξενα καλλιτεχνικά projects.

Σε ποιούς απευθύνεται;

Απευθύνεται σε ανθρώπους που δε νοιάζονται πολύ για την αυστηρή κατάταξη της παράστασης στο πεδίο του χορού ή του θεάτρου ή της εικαστικής performance. Το MIRfestival φιλοξενεί παραστάσεις που συνήθως δεν ανήκουν ξεκάθαρα σε ένα από αυτά τα πεδία, αλλά εξερευνούν νέες φόρμες γενικά στο πεδίο των παραστατικών τεχνών. Βέβαια εμένα η παιδεία μου είναι χορευτική οπότε το έργο είναι πολύ σωματικό, αλλά χρησιμοποιώ και άλλα εκφραστικά μέσα, όπως είναι η φωνή, το τραγούδι και το γράψιμο επί σκηνής. Επομένως η παράσταση απευθύνεται σε ανθρώπους που είναι ανοιχτοί στο να βυθιστούν σε μια λίγο παράξενη συνθήκη και να αφεθούν (ελπίζω!) σε μια ‘μετασχηματιστική’ διαδικασία.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα σου;

Η παράσταση ‘Transforming Me, ένα δίγλωσσο σόλο’ βασίζεται σε μια έρευνα που κάνω εδώ και τρία χρόνια πάνω την ιδέα του μετασχηματισμού. Από την έρευνα αυτή προέκυψε μια φόρμα χορευτικού αυτοσχεδιασμού την οποία ονομάζω (τί άλλο;) ‘χορευτικό μετασχηματισμό’.

Το ενδιαφέρον μου γι’αυτό το θέμα γεννήθηκε τον καιρό που έκανα πρόβες για το έργο ‘Μεταπολίτευση’ που ανέβασα το 2012 στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Διαισθητικά, είχα στο μυαλό μου μια ‘φόρμα’ που ήθελα να χρησιμοποιήσω στη χορογραφία, η οποία είχε το στοιχείο της επαναληπτικότητας. Στη συνέχεια, διαβάζοντας αναλύσεις για την περίοδο αυτή, σκόνταψα πολλές φορές στη λέξη ‘μετασχηματισμός’ και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Η διαισθητική φόρμα δηλαδή που είχα στο μυαλό μου συναντήθηκε με τη λέξη αυτή και ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία, η οποία έχει περιλάβει εκτός από πρόβες και διδασκαλίες σε διάφορα πλαίσια, ερευνητικές συναντήσεις με θεωρητικούς των παραστατικών τεχνών, κείμενα, πειραματικές μορφές γραφής, lecture performances κ.α. 

Tι μήνυμα θες να περάσεις και να προσλάβει ο κόσμος;

Αυτή η ερώτηση είναι λίγο παγίδα, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω ειλικρινά. Θα ήθελα να αναρωτηθούν οι θεατές αν σαν άνθρωποι αλλάζουν, να θυμηθούν ποιοί ήταν δέκα ή και είκοσι χρόνια πριν, κι αν δεν έχουν αλλάξει να αναρωτηθούν γιατί, ή γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν. Προσωπικά και μετά από όλη αυτή τη διαδικασία έχω καταλάβει οτι οι πιο βαθιές αλλαγές συμβαίνουν πρώτα σε μικρά καθημερινά πράγματα, πράγματα που δε τα θεωρούμε τόσο σημαντικά, ή που θεωρούμε οτι δεν έχουν αντίκτυπο στον κόσμο γύρω μας. Ο μετασχηματισμός είναι διαρκής και δύσκολος γιατί η απομάκρυνση από το οικείο δημιουργεί μέσα μας μια σειρά από σύνθετες εσωτερικές διεργασίες και συχνά έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις.

Στην παράσταση πάω αυτήν τη ιδέα ένα βήμα παραπέρα, επιχειρώντας ένα άνοιγμα από το προσωπικό στο συλλογικό επίπεδο. Θέτω το ερώτημα: Πώς σχετίζεται ο ατομικός με τον κοινωνικό μετασχηματισμό; Για παράδειγμα: Μπορεί κανείς να μεταφέρει την εμπειρία του από την θεραπεία ενός προσωπικού τραύματος, στην αντιμετώπιση ενός συλλογικού τραύματος; 

Tι μπορεί ν' αλλάξει γενικά ο άνθρωπος;

Ο άνθρωπος έχει την εκπληκτική ιδιότητα να μπορεί να αλλάξει την αντίληψή του για τον κόσμο και τη σχέση του με αυτόν. Αυτές είναι οι λεγόμενες ‘αλλαγές παραδείγματος’ και έχουν υπάρχει καθοριστικές για την πορεία της ιστορίας.

Είναι άραγε τραγική εκτός από μοιρολατρική η πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει;

Η μοιρολατρία είναι πολύ προβληματική για μια κοινωνία γιατί αποσυνδέει το μέλλον από τις ενέργειες των πολιτών της. Μας κάνει να πιστεύουμε οτι δεν επηρεάζουμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε, κι αυτό το αίσθημα είναι εν τέλη άκρως ευνουχιστικό αφού μας αδρανοποιεί.  

Το σόλο σου προσωπικά σε θεράπευσε, συνεχίζοντας να σε αυτοβελτιώνει;

Προσωπικά και για να αλλαφρύνουμε λίγο τον τόνο, η δημιουργία της παράστασης συνοδεύτηκε από μια συνειδητή προσπάθεια από μέρους μου να ‘μετασχηματιστώ’ στο διάστημα μεταξύ της πρώτης πρόβας και της πρεμιέρας. Ενδεικτικά, ήθελα να καταφέρω να απολαύσω όσο γίνεται τη διαδικασία δημιουργίας του έργου (γιατί οι προηγούμενες ήταν ομολογώ πολύ επώδυνες) και… να αποκτήσω περισσότερο χιούμορ! Θα σας πω την Κυριακή αν τα κατάφερα…

~~~
Η Μέντη Μέγα γεννήθηκε στην Αγγλία το 1978. Είναι απόφοιτος της Κ.Σ.Ο.Τ (1998) με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. Το 2008 ίδρυσε την ομάδα χορού Φora,  που έχει παρουσιάσει έργα μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ποιητικό Άσυλο, 2008) και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Μεταπολίτευση, 2012). Είναι ιδρυτικό μέλος του δικτύου χορογράφων ‘Συνδέσμου Χορού’. Ως χορεύτρια έχει συνεργαστεί με διάφορες ομάδες όπως οι X-it , Λάθος Κίνηση, Sine Qua Non. Έχει παίξει σε θεατρικές παραστάσεις των Blitz, Μιχαήλ Μαρμαρινού, Θοδωρή Αμπαζή και άλλων, ενώ έχει επιμεληθεί την κίνηση για θεατρικές παραστάσεις. Από το 2008 διδάσκει ιστορία χορού στην επαγγελματική σχολή Ραλλού Μάνου. Τελευταία συνεργάζεται με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε εκπαιδευτικά προγράμματα όπως το «Unlimited Access» που αφορά το χορό και την αναπηρία. Σε συνεργασία με τον Μ.Ανδριωτάκη έχει σκηνοθετήσει τρία ντοκιμαντέρ, ενώ στο διάστημα 2008-2010 ήταν μέλος του δ.σ του δικτύου για το χορό στη Μεσόγειο DBM.